Ný vikutíðindi - 05.01.1962, Blaðsíða 6

6
Ní VIKUTÍÐINDl
Daginn eftir vakti klukka Ko-
ets okkur um níu-leytið: Hann
stökk fram úr rúminu. Um leið
og fætur hans snertu gólfið, heyrð
ist blísturhljóð. Herbergið lék á
reiðiskjálfi.
— Hvað í ósköpunum var þetta?
spurði ég og gekk út að glugg- '
anum. i
Eg heyrði blísturhljóðið aftur og henda neitt svo mikilvæga höfð- læk. Hann sagðist hafa farið
heilmikið gat kom á næsta hús. ingja eins og okkur. Mikilvæga? huldu höfði í nokkra mánuði.
Eg starði og trúði alls ekki mín- Við Koets litum hvor á annan.
um eigin augum. ! Við snæddum hádegisverð með
Óli/tintíi Mf|
SJÁÍ.FSÆTVTSAGA BRROL FLYNN
Eftir andartak heyrðist blíst- von Helmuth hershöfðingja. Hann
Hann bar það ekki með sér. Hann
var áreiðanlega talsvert yfir tvö
hundruð og fimmtíu pund.
urhljóðið í þriðja sinn, og gustur var annað og meira en ævintýra- Einhver minntist á, að rétt væri
lék um mig. Eitt hornið á næsta hermaður, afburða herstjórnandi.! að gefa honum tækifæri til að
I
húsi rifnaði af og skall niður á Hann var einn æðsti maður lýð- labba sig yfir trjábolinn. Það yrði
götuna. | veldishersins, hafði flúið þangað
— Sprengikúlur! grenjaði Ko-; undan nazistum í heimalandi sínu.
ets. | Hann var hugsjónamaður, hafði
Við hlupum niður í anddyrið. getið sér góðan orðstír, og heim-
Afgreiðslumaðurinn var ekkert urinn fylgdist með afrekum hans
uppnæmur. j sem stjórnanda minniháttar hers.
— Þetta eru Þjóðverjarnir, sagði Það lét heldur ólíklega í eyrum,
hann. Þeir skjóta alltaf um níu- ^ að hann hefði nokkuð við okkur
leytið. ' að tala. Eða hvaða máli gátum við
Hann hélt áfram að skýra okk- j eiginlega skipt hann?
ur frá því, að húsið beint á móti
hafi verið birgðastöð. Þjóðverjarn
ir hjá Háskólanum væru að reyna
að eyðileggja hana, þar sem þeim
væri ókunnugt um, að allar
birgðirnar hefðu verið fluttar það-
an.
Tveir herverðir vísuðu okkur
inn í viðamikla byggingu. Þar tók
á móti okkur maður með þunnt
arnarnef, þunnar augnabrúnir,
þunnt hár og jafnvel þunn stígvél.
Hann hneigði sig að prússasið. Við
tautuðum eitthvað og settumst síð-
Eg bað um annað herbergi. an við borðið. Hann sat á milli
Hann stakk upp á einu sem var okkar Koets. Um það bil tuttugu
tveim hæðum neðar en okkar, og aðrir herforingjar voru viðstaddir.
leigan tvöfalt hærri. vað um eitt! Hershöfðinginn kom mér mjög á
leigan tvöfalt hærri. Hvað um eitt | óvart með því að hneigja höfuð
— Allt upptekið af blaðamönn- og flytja bæn á spænsku.
ekki óskemmtilegt, af því að hann
væri svo feitur. Hann tók upp
kyrtillaf sitt og lagði af stað.
Honum hafði verið lofað lífi, ef
hann kæmist alla leið.
í sama vetfangi og hann snerti
land hinum megin, kváðu við
hríðskotasmellir. Það var eins og
presturinn hefði verið sniðinn sund
ur með kjötexi.
Eg gekk af göflunum af bræði.
Þetta var ekki heiðarlegt. Eg
greip í leiðsögumanninn okkar.
Pepe, og grenjaði:
hamaðist víð að reyna að finna
skilríkin sín.
Skyndiléga ákvað Koets að
hætta á í annað sinn að reyna við
hana. Loðinn hrammurinn nálgað-
ist andlit hennar í þeim tilgangi,
að ég áleit, að strjúka henni blíð-
lega.
um, sagði hann.
Máltiðin gekk heldur stirðlega,
Jafnvel kjallarinn upptekinn aLþví hershöfðinginn vildi ekki sjá
blaðamönnum.
Enn kvað sprenging við.
— Átta, sagði afgreiðslumaður-
inn. Þær eru venjulega tíu.
Og tvær komu enn, og þar lauk
sprengjuhríðinni þann morguninn.
Við hættum okkur út á göt-
una. Mannfjöldinn virti húsið hin
að tala þýzku við Koets og sagði
naumast orð við mig. Maturinn
var bragðlaus baunasúpa og bragð-
laus steik. Einn foringinn hvíslaði:
— Asnakjöt, við vorum búnir
með hestana.
Eftir máltíðina, reis hershöfðing-
inn á fætur og tók að lesa eitt-
Skothvellur kvað við. Kúlan úr
— Drullusokkarnir ykkar! Þið byssu hennar fór. umsvifalaust í
gáfuð honum tækifæri, ekki satt? ^ gegnum skyrtu hans og snerti hör
Hann komst yfir, ekki satt? Af1 undið.
hverju fékk hann ekki að lifa? Er J Hún tók að mjaka sér aftur á
það svona, sem þið heyið stríð? J bak og hrasaði um steina að baki
Koets greip um herðarnar á1 hennar. Koets teygði sig að henni
: og greip hana. Hann tók byss-
eða una úr hendi hennar og sagði
I,
mér og hvæsti:
— Steinhaltu þér saman,
við verðum báðir skotnir, asninn ' blíðlega:
þinn. i — Hefurðu nokkuð með þetta
Pepe óttaðist að þessi atburður ag gera?
myndi komast alla leið til Banda- j Eg lærði mig út úr skjóii mínu.
ríkjanna og reyndi að róa mig. ; Eg hafði staðið þarna undir viða.
William Randolph Heafst hafði; mikium svölum eins og leikstjóri,
sjálfur sent mig út af örkinni til 1 gem virðir fyrir sér sviðið. áður
um megin naumast viðlits. Tveir hvað upp af blaði. Hljómlausri
enskumælandi unglingar voru að
virða fyrir sér gat á húsinu af
miklum áhuga.
— Það er hætt við, að þeir
vinni héðanaf, sagði annar. Eg
veðjaði um, að fimmtíu kúlur
myndu taka helminginn, en fjöru-
tiu- og-átta heppnaðist það ekki,
svo að ég verð víst að borga.
Hann sagði okkur @f bardögun-
um á norðurvígstöðvunum.
— Heyrðu, þú ert Errol Flynn,
sagði hann ásakandi, hvem fjand-
ann ert þú að gera hérna?
Eg sagðist vera að skrifa um
stríðið fyrir nokkur tímarit. Eg
væri að reyna að mynda mér
Banngjarna og óhlutdræga skoðun.
Það var þeim engan veginn að
skapi.
— Það er ekki hægt að vera
óhlutdrægur við svona hunda-
kroppa, sagði annar þeirra.
röddu las hann um einlægt þakk-
læti og ánægju spönsku þjóðar-
innar yfir því, að kvikmyndahetj-
an og réttlætisunnandinn Errol
Flynn, skyldi vera þarna meðal
þeirra. Þessu myndi spænska þjóð
in aldrei gleyma. Hann minntist
ekkert á það, hvaða hluti spönsku
þjóðarinnar það væri. Eg sat
þarna furðu lostinn og reyndi að
láta ekki á því bera, hversu ég
var undrandi yfir að vera kom-
inn í þetta hlutverk. Þegar hann
loks lauk þessu, reis ég á fætur
og þakkaði fyrir mig.
Hershöfðinginn sagðist ekki mega
svíkja óvininn, og því yrði hann
að snúa sér aftur að stríðinu. Við
hlógum ókátlega, stóðum á fætur
og fórum.
— Hvern andskotinn á þetta eig
inlega að þýða? hvíslaði ég að
Koets. Hvers vegna var allri þess-
Pepe sýndi okkur yfirlit dags- ari óskapa athygli beint að okk-
ns. : ur?
að afla hverskyns frétta, og ég
hafði ekki sent neina enn.
Koets virti mig glettnislega fyr-
ir sér. Honum fannst það fráleitt,
að ég skyldi fara að taka nærri
mér. þótt einhver ókunnugur mað
ur væri drepinn.
Við þrömmuðum eftir myrkum
götunum. Eg formælti grimmdinni,
sem stjórnarliðarnir sýndu. Skyndi
lega kvað við kvenmannsrödd í
eyru okkar:
— Salvo Conducto!
Koets kitlaði stúlkuna föðurlega
undir hökuna og brosti.
Hún seildist inn á milli klæðá
sinna og dró upp skammbyssu.
— Frento!
Og hún potaði byssunni í mag-
ann á honum.
Ráðvilltur hopaði Koets eitt eða
tvö skref, meðan hann rótaði í
vösum sínum eftir skilríkjunum.
Eg færði mig lengra inn í skugg
ana og fylgdist með viðskiptum
en vélarnar taka að snúast. Eg
heyrði sprengjuhvell eins og 50
metra ofar í götunni. Og án þess
ég gæti áttað mig, hrundu sval-
irnar, sem þegar voru lausar af
skothríð, niður yfir mig. Það sein
asta, sem ég man, er sú skringi-
lega sjón, Koets me6 stúlkuna í
fanginu, leggjar.di handlegginn
blíðlega um háls hmnar. Síðan
blindandi glampi um leið og sval-
irnar hrundu niður yfir mig.
Eg missti meðvitund.
ERROL FLYNN DREPINNN Á
SPÁNI! æptu fyrirsagnirnar.
Atburðurinn barst um allan
heim og hlýtur að hafa vakið Lili
til umhugsunar.
Eg rankaði við mér á spítalan-
um, gömlu klaustri. Koets var yf-
ir mér, enda þótt hann sinnti að-
allega þeim særðu, sem komið var
með frá vígstöðvunum.
Þar sem ég lá þarna í sjúkra-
þeirra. Glettnin var aftur að ná. fletinu hvarflaði það að mér, að
tökum á Koets. Hann virtist hrif-; í rauninni væri ekkert það í þessu
inn af stúlkunni.
stríði, sem mér stæði nokkur al-
Dökkt hárið náði langt fram á' varlegur stuggur af. Hvers vegna
enni hennar. Hörkudrættir voru ( óttaðist ég ekkert? Eg skildi ekki
— Fyrst verðum við að koma | Við fórum ásamt herflokki okk- j um munninn. Hún var alls ekki einu sinni sjálfur, hvernig mér
ykkur til Salvo Conducto — vega ar til úthverfis Algeciras. Nokkr- j illa vaxin. En það var dauðans var innanbrjósts. Maður var allt-
bréf. Þið eruð ekki óhultir neins ir okkar manna heilsuðu aldur- J alvara í augum hennar. Smástelpa af að heyra einhverjar sprenging-
staðar, nema þið hafið vegabréf. hnignum presti, sem var að staul-! að ganga upp í því hlutverki sínu ar rétt hjá sér. Engu að siður
flann sagði, að það mætti ekki ast yfir trjábol, sem lá þar yfir! að leika skæruliða, meðan Koets var mér ekki nándar nærri eins
mikið um það, og þegar flekan-
um mínum hvoifdi á Sepik-fljóti
og krókódíllinn hremmdi einn
Kanaka-piltinn minn.
Var ég enn það sárt leikinn eft-
ir skapofsa Lili, að borgarastyrjöld
fyndist mér bara eitthvert smá-
atriði?
Nokkrum dögum siðar stóð eg
við hliðina á Koets, þar sem hann
var að lækningastörfum. Hann
var sannarlega í- essinu sínu, vis-
indamaður, að starfi allan sólar-
hringinn. Hann naut þess. Komið
var með stynjandi menn, og hrygl
aði dauðinn í sumum. Koets for
hamförum. Hann gekk frá einu
rúminu til annars með hnífinn i
hendinni og skar eins og hann
mögulega komst yfir. Eterlyktin
fyllti spitalann. Þetta gekk vikum
saman. Eg reyndi að hjálpa. en
kom að harla litlu liði. Koets var
að niðurlotum kominn. Hann vildi
ekki sjá kaffi, brennivín eða síg-
arettur, svo að það þýddi ekkert
að bjóða honum slíkt. En hann
kom mér til að undrast marg-
breytileik mannverunnar. Hvers
vegna skyldi hann hafa verið svo
gjörsamlega áhugalaus fyrir hug-
sjónalegu gildi stríðs, en svo
gagntekinn áhuga á að reyna að
bjarga mannslífum?
Einu sinni var komið með hátt-
settan foringja. Sundurtættur ein-
kennisbúningurinn var límdur við
sárin. Þarna stóð hann, gráhærð-
ur og tígulegur í skugga lamp-
ans, sem Koets var að starfa und-
ir. Koets veitti honum ekki at-
hygli. Hann var að gera að manni.
sem var með sundurtætt hnéð.
Loks beindi Koets athygli sinni
að herforingjanum. Þeir færðu
hann úr jakkanum og sáu. að
handleggur hans hékk á smá-
þræði hörunds og holds. Koets
kallaði eftir eter til að deyfa
manninn og skar handlegginn af
honum. En herforinginn hafði
misst svo mikið blóð, að hann var
nær dauða en lífi.
— Furðulegt, sagði Koets, mér
er það óskiljanlegt, hvernig hann
fór að því að standa uppréttur.
Það væri gaman að vita, fyrir
hvern fjandann hann er eiginlega
að deyja á þessari stundu. Hann
hikaði stundarkom við: — Hér er
maður, sem ég var að taka hand-
legginn af, og hann er að deyja
fyrir augum okkar.
Hann hristi hausinn, og tautaði
grafalvarlegur:
— Það væri gaman að vita, hve-
nær hann hefur lagzt seinast.
Herforinginn dó nokkrum mín-
útum síðar.
Eg hafði horft upp á svo margt
þennan dag, að mér var meir en
nóg boðið. Eg braut heilann rnn að
hvaða gagni ég kæmi nokkriun
manni. Hvernig átti maður að
koma svona sögum heim til Banda
ríkjanna? í hvaða tilgangi? Til
þess eins að segja sögur hetju-
skapar þjáninga og trúar?
tFramh. í næsta blaðit