Ný vikutíðindi - 05.01.1962, Qupperneq 7

7
1
Ní VIKUTÍÐINDI
L á r é 11 :
1. Vilsu — 5. Ósórri — 10.
Stytta — 11. Ósiðprýði —
13. Fangarn. — 14 Velta —
16. Aftrað — 17. Tónn —
19. Sambandslieiti 21.
Flík — 22. Náttliag — 23.
Steinn — 26. Hirta — 27.
Atviksorð — 28. Nautnasýki
‘— 30. Forsetning — 31.1
Hreysi — 32. Skeldýr — 33.
Samhlj. — 34. Fangamark
' 36. Óþjált — 38. Fiskur
— 41. Virðing — 43. Gabb- j
— 45. Tónn — 47. Fisk-'
ar — 48. Umgjörð — 49.
Ógna — 50. Þrep — 53. Nátt
úrufar — 54. Greinir — 55.
Seglskip — 57. Káf — 60.
Fangamark — 61. Þvinga —
63. Prestverk — 65. Meiða
— 66. Þægt.
Lóðrétt:
1. Samlilj. — 2. Magur
— 3. Köng — 4. Námsgrem
— 6. Kalla — 7. Skapmikla
-— 8. Á fugli — 9. Forsetn-
ing — 10. Prestverk — 12.
Angraði — 13. Tilíinningin
— 15. Flón — 16. Byr —
18. Suðurlandabúi — 20.
Vistir — 21. Handfjatl —
23. Tvístrar — 24. Tónn —
25. Truflaði — 28. Máttur
— 29. Kjarri — 35. Littar
— 36. Máihelta — 37. Fóta-
tak — 38. Hjarir — 39. Æg-
isnál — 40. Lýgi — 42. Fóðr
aður — 44. Sainhlj. — 46.
Stafirnir — 51. Hey — 52.
Fugl — 55. Hríð — 56. Óða-
got — 58. Tré — 59. Kven-
dýr — 62. Tónn — 64. Sam-
liljóði.
TfMSftlTlD
mi
FLYTUK SANNAR ASTAESÖGUR
NÝTT HEFTI KOMIÐ!

HEILSAÐ EFTIK HLÉ.
Eftir að hafa hvílzt svo lengi frá ritstörfum, sem
raun ber vitni, þyrfti ég helzt að byrja á því að bjóða
ölhim lesendum gleðileg jól, gott og farsælt komandi
ár, og þakka fyrir það gamla, og læt hér með verða af
því. Þessi mesti annatími ársins kemur niður á dálka-
fyllurum blaðanna að því leyti, að auglýsingar ganga
fyrir öllu öðru efni, og þó maður sé búinn að vanda
sig hvað bezt maður getur, og jafnvel leiðrétta hand-
ritið, er ritstjórinn vís með að afhenda manni það
aftur með þeim orðum, að það sé ekiki pláss. Það verði
að skella auglýsingu í dálkinn. Og það tjóir ekkert að
rífast við ritstjórann, maður verður bara að taka
handritið sitt aftur og hugsa með sér að skella ein-
hverju rosalegu í dáikinn næst.
Sem isagt, ég er kominn aftur, eins og Hallbjörg
sagði.
EFTIRHERMUR EÐA EI.
Eg hafði reglulega gaman af grínþættinum í út-
varpinu á gamlárskvöld. Enda þótt Karli blessuðum
tækist ekki að ná öllum jafnvel, er hann slíkur sniil-
ingur í eftirhermum og raddbeitingu, að beini'ms má
furðulegt teljast, og eiga slíkir menn öðrum me:ra lof
skilið, er hafa þor og sniiligáfu tii að bregða uþp fyrir
okkur sjálfum ýktri mynd af því, sem ankannanlegt
getur talizt í fari okkar. Það gæti þá farið svo, að
maður reyndi að laga það.
En ástæðan til þess, að ég minnist hér á þetta, er
sú, að nokkur eftirmái hafa orðið um útvarpsþátt þenn
an og það, hvort eftirhermur eigi yfirleitt rétt á sér.
Hvort það eigi ekki bara að banna mönnum að 'herma
eftir öðrum, oft þjóðkunnum sæmdarmönnum, sem ekki
megi vamm sitt vita!
Gegn þessu vii ég taka eindregna andstöðu, og
hvetja menn, hvort sem þeir verða fyrir barðiinu á
eftirhermurum, eða ei, að læra að meta hið snjalla,
hið nauðsyn'lega við glettni þessa. Strax og einstakl-
ingur, að eikki sé talað um heila þjóð, hættir að geta
hlegið að því, sem verið getur spaugil^gt í fari hans
sjálfs, þá er hreiijn voði á ferðum. Þegar maður fer
að álíta sig svo mjög upp yfir aMa hafinn, að ekkert
broslegt geti verið í fari hans, þegar hann fer að taka
sjálfan sig svo alvarlega, að ekki megi hrófia við hans
heilagleik, þá er víst betra að fara að gá að sér.
HÆTTULEGT VOPN.
Vissuiega skal ég viðurkenna það, að kímni getur
verið hættuieigt vopn, og aðhlátur hefur orðið til þeas
að eyðileggja menn og málefni, en það er aðeins þegar
honum hefur verið beitt sem vopni í stjórnmálaerjum
eða vaidabaráttu. Glettni á borð við eftirhermurnar
hans Karls hefur hvergi ikomið óvægar niður á einum
en öðrum. Stjórnmálamenn hafa fengið sitt, 'kennileið-
togar hafa fengið sitt, ieikarar og hverskyns framá-
menn hafa fengið sitt — og við þessu er ekki nokkur
ástæða til að amast Miklu fremur ætti hver og einn
að 'líta á það sem upp’hefð að komast í hópinn. Það
er ótvirætt merki þess, að streðið hafi heppnazt og
frægðin fengin, því ekki þýðir að herma eftir neinum,
sem almenningur kannast ebki við, hversu sérkenniieg-
ur sem hann kann að vera.
Sem sagt, okkur er nauðsynlegt að geta hlegið að
sjálfum okkur, og við eigum að vera þeim þabklátir,
sem sýna obkur í spegli, þótt spéspegill sé. Allt hnjóðs-
tal um slíka snillinga sem Karl Guðmundsson á engaa
rétt á sér. Það er sprottið af fíflslegum hégómaskap,
sem hverjum og einum ber að uppræta hjá sjálfum
sér.
G r í m k e 11 .