Ný vikutíðindi - 19.01.1962, Blaðsíða 6

6
Ní VIKUTlÐINDI
í mannkynssögunnl hefui
skemmtikraftur iðulega unnið sér
Bess, hvort heldur hann hefur átt
hann skilið eða ekki. Iðulega hef-
tir hann hagað sér frábrugðið
pólitíkusunum, og lent í beinni
andstöðu við þá. Spartakus,
skylmingamaður í hinni fornu
Róm, leiddi þrælabyltingu. Mann-
kynssagan minnist þess ennþá.
Padarewskit píanóleikarinn, varð
leiðtogi Pólverja. Sjaljapín hefði
sannarlega ekki síður hlotið á-
Igandi iíf
SJÁLFSÆVISAGA ERROL FLYNN
arlegt, og augun leiftrandi blá
'Hann minnti mann einna helzt á
einhvern höfðingjann, sem líkleg-
ur var til að hafa hallað sér yfir
heyrn landa sinna en Trotskí, ef öxlina á einhverjum presti E1
hann hefði kært sig um, en hann Grece. Spilltasti maður, sem ég
kaus heldur að vera listamður hef nokkru sinni kynnzt, og eins
áfram. Eg er sannfærður um, að og svo algengt er með slíka menn,
Will Rogers hefði borið sigur úr ekkert nema elskulegheitin.
býtum í hvaða kosningum, sem! Eg átti í brösum við Lili, svo
var, ef hann hefði kært sig um.1 að ég ákvað að forða mér frá
Hvað viðvíkur mér, þá er for- henni í nokkrar klukkustundir,
vitnin hreinasta sýki á mér. Hún jafnvel á daginn. Eg leitaði Pancho
rekur mig út í hvers kyns vand- uppi.
ræði og lífsreynslu. Hún rak mig Kúbubúar og þá sérstaklega
til Spánar, og síðar út í vesen- milljónaeyðsluseggirnir þar, lifa
ið á Kúbu. Eg er fyllilega fær gérstöku lífi. Eg er hrifinn af
staðnæmdist loks á miðjum, rauð-
um borðdúknum, mitt á milli okk
ar. Hún starði á hana, ég starði.
Hún góndi á mig, ég góndi á
hana. Asthrifnin var að lognast út
af í augnaráði okkar.
Tungan í mér mjakaðist eftir
efri tanngarðinum og fann gap-
ið — á andliti mannsins, sem þá
var stórfrægur fyrir tannbrosið.
Eg varð að enda söguna með
samankipraðar varirnar. En þann-
ig er ekki viðlit að segja al-
mennilega frá.
Þannig endaði þetta æfintýri áð
ur en það byrjaði.
Eg hljóp yfir til tannlæknisins,
um að hugsa fyrir sjálfan mig og þvjt Eg var fljótur að læra af i sem skellti annarri gervigemlu
lifa fyrir sjálfan mig, og ég vil
ekki sjá það, að eitthvert fíflið
setli að fara að segja mér, hvað
sé rétt og hvað sé rangt, og hvar
takmörk mín endi og hans byrji.
Takmörk mín, sem maður, eru
sömu og þín: þau eru heimurinn
allur.
Þegar ég kom aftur til New
York var ég enn ekki í skapi til
aS fara að vinna. Hellingur af
ávísunum hafði safnazt fyrir, en
ég sagði Warners, að ég væri enn
ekki reiðubúinn að snúa aftur til
kvikmyndaversins.
Enn einu
Lili. Eg ákvað að kynna henni
einlægustu ást mína — hafið bláa
— en samlceþpnina við það hef-
ur enginn kvenmaður staðizt enn
þá í mínum augum.
Raunverulega er ég aldrei ham-
ingjusamur, nema þegar ég er í
námunda við sjóinn. Sé mér hald-
ið burt frá sjónum, verð ég tauga
óstyrkur og geðvondur. Eg hef
reynt þetta hvað eftir annað, en
það hefur aldrei heppnazt. Lífs-
!
Paneho; og fyrsta verk mitt var mig.
að leigja mér hljómsveit til að
elta mig, hvert sem ég fór. Hljóð-1 leitaði til Pancho
færaleikararnir voru sjón að sjá; skemmtunum.
tannlausir, svotil klæðlausir, þeir
voru með tjásulega stráhatta,
skræpótta hálsklúta, í skyrtu-
druslum, rifnum, ópressuðum bux
Skapið var á núllpunkti. Eg
eftir öðrum
num.
— Ha, Er-rol Eg veit einmitt
hvernig á að bæta úr því!
— Almáttugur, ef ég fengi þessa
með stóru brjóstin og litlu fæt"
urna!
Rétt í því heyrði ég furðulegan
hávaða fyrir utan. Mannsöskur,
sem kom mér ekki algerlega ó-
kunnuglega fyrir. Mér heyrðist
nafnið mitt kallað.
— Hvað er þetta, Pancho? spurði
ég.
Hann ýtti stelpunum frá sér,
upp, aftur, til hægri og vinstri og
hentist út að glugganum.
— Hah, vieje — sem merkir
gamli minn — þau þekkja Þté>
þau elska þig —
— Hver elskar mig? Hvernig?
— Hlussaðu ...
Hávaðinn útifyrir færðist í auk-
ana.
Pancho, úti við gluggann, alls-
i ber, leit niður.
:
I — Það veit, að þú ert hérna.
— Hvaða það?
nokkuð gerir mann skömmustu- ^ — Þú þarft ekki annað en
legan, og maður veit ekki, hvað hlusta ...
maður á af sér að gera. j Og þá heyrði ég það:
Hljómsveitin hamraði létta
spánsk-kúbanska músík.
Svona gekk þetta dálítinn tíma,
ég ráfandi um eins og kindarleg
— Br-ra-a-v-o-o, Er-r-r-ol viejo!
— Er-r-r-o-1-1, vien aqui! —
Hrópin færðust enn í aukana.
Eg gekk út að glugganum og leit
skólastelpa, gat ekki með nokkru: niður. Þar sá ég heilan telpna-
móti komið mér að þessu, og1 skóla saman kominn. Þær voru
Pancho skellihlæjandi að mér. frá klaustrinu beint andspænis
Þetta var gremjulegt, þv£ að ég
var hneykslaður og andvígur —
HANN sagðist vita, hvar falleg-
um, sem víða sá í gegnum. En ^ ustu stúlkur í heimi væri að hitta.
þeir kunnu aldeilis að syngja og. Heilt hús fullt af þeim. Þær væru | en þó langaði mig. Eg var hald-
slá strengleiki sína. | ekki þessar Venjulegu, útþvældu inn þeim eðlilegu hvötum manns,
— Sjáið til, sagði ég á minni, konur næturinnar, eða putas, eins sem hefur öðlast allar hugsanleg-
ófúllkomnu spönsku, þegar ég og Kúbubúar kalla hórur. Hann ar siðgæðishugmyndir, ótta og
réði þá, ef þið farið nokkurn tíma sagði, að maddaman væri gömul varkárni — en mín líffræðilega
^ úr sjón- eða kallfæri, þá er öllu kunningjakona hans, og hún myndi náttúra var alltaf að reyna að
sinm sættumst við ^ XqKíö á milli okkar, þið eruð rekn- sannarlega annast okkur vel. Og ryðjast gegnum þessar hindranir.
ir! svo hélt hann áfram að lýsa af; Eitt vissi ég, að ég gat gert.
ákafa glæsileik og kunnáttu hinna Eg gat keypt kampavín. Aha, það
— _Sí, sí, Er-rol!
Þeir voru yfir sig hrifnir að ungu meyja.
vera einkahljómsveit kvikmynda-1

var einmitt ráðið. Kaupa kampa-
þegar komnir af ^ vín. Svo að kampavínið rann í
stríðum straumum, músíkin hélt á-
Við vorum
stjörnu. Eg var tilbúinn. Nú var stað eftir hljóðlátri götunni í átt
að hefjast handa. : ina til staðarins með hljómsveitina fram, og á meðan var ekki am-
/ í —
— Pancho, hver er þessi hun- mína í aftursætinu. Pancho átti ast við þátttökuleysi mmu. A með
angshærða fegurðardís þarna?
— Ah, þig langar að hitta ung'
frú Gonzales, hún er af einni sem beið
beztu ætt ... j merku
Hún var á þrítugsaldri, ógift, j þangað.
hamingja mín hefur alltaf verið fjölskyldan gressilega rík, og hún
var ósnertandi á spánska vísu.
ekki nein orð, hvorki á ensku , an hélt Pancho áfram, neytandi
eða spönsku til að lýsa gleðinni, j þeirra óendanlegu gæða, sem eitt
á báti á öldum hafsins.
Eg hef heyrt látið af eyjunum ^ Konu af þessu tagi varð maður | fagrar. Um leið og við birtumst,
okkar — og á þeim ^ slíkt hús getur boðið upp á. Eg
tímamótum komum við renndi augunum við og við í átt-
| ina til hans, drakk meira kampa-
vín, báuð maddömunni í glas með
mér, og hellti út í fyrir stelp-
urnar. Einu sinni henti Pancho
stelpunum af sér, eins og þær
Það var svo sem alveg rétt hjá
honum, að þær voru forkunnar
í Karíbahafi, að þær stæðu alls að auðsýna ást úr fjarlægð. Eg kom fögur kona á móti okkur.
ekki að baki eyjunum í Suður- j Var kvæntur, og ekkert við því Hún bauð sinn gamla viðskiptavin1 væru flugur og urraði á spönsku
Kyrrahafi, sem ég hafði dálæti ^ að gera. Hún var settleg, en Pancho velkominn, og hún var
á. Við fórum til Boston. Þar | elskuleg, og hún talaði reiprenn- J upp með sér og ánægð, þegar hún
keypti ég seglbát. Maður ætti ekki andi ensku. Eg fékk að vita, að! komst að raun um, hver ég var
að skíra bátupp. Eggerðiþáskyssu hún kynni að syngja og leika
að skíra þennan upp. Eg nefndi j tennis. Mér fannst gríðarmikið til
um það, því að kúbanskar stúlk-
ur leggja navunast nokkra stund
á íþróttir. Eg var alltaf að leita
að íþróttasinnuðum stúlkum, sálu-
félaga til að ráðast með mér í eitt
hvert æfintýri eða sjó, ,rétt eins
og félagar mínir höfðu alltaf ver-
ið mér, og það var í rauninni
nokkur sigur, því að allt sam-
band eftir klukkan fimm er álit-
ið hreinasta náð, en bara efnilegt
hann Sirocco, sama nafni og
þann, sem ég hafði átt á Nýju
Gíneu.
Eg sigldi hraðbyri suður eftir
Atlanzhafsströndinni til Vestur-
Indíu.
í HAVANA rakst ég á prýðis-
náunga, háan og myndarlegan, er
hét Panco Arranyo, og er nú lát-
inn. Hann var ímynd spönsku land
nemanna. Ætt hans hafði búið
þarna öldum saman, ein elzta ætt-
xn þarna á IJúbu. Engu að síður
var hann mamma ólíkastur Kúbu
búa. Andlitið var langt og arn-
og það næsta, sem ég vissi af
mér, var Pancho, kominn af stað.
Hann var með stelpur undir
handarkrikunum, bak við eyrun,
undir fótunum. Eg var furðu lost-
inn.
Afslappur uppi í rúmi, gjörsam-
útaf örlæti mínu á kampavínið:
— riann skal ekki borga Ham
skal ekki borga!
Stundarkorn linuðust stelpurnar
upp yfir þessu æðiskasti hans —
en aðeins stundarkorn.
Klukkan var að verða fimm. Eg
vissi, að það væri allt í voða á
milli okkar Lili. Eg sá hana í
anda skálmandi eftir þilfarinu á
lega annars hugar, með báðar Sirocco, bíðandi komu minnar, ef
hendur aftur á hnakka benti hann til vill með beittan prjón á milli
mér: fingranna. Mér fannst. ég verða að
— Komdu nú, Er-rol, reyndu að fara þangað til að reyna að losna
koma þér að þessu.
En þetta var þess háttar víta-
að fá hana til að borða með mér. hringur, sem ég treysti mér ekki
við vandræði.
En eftir því sem ég drakk meira,
því meira jókst mér hugrekkið.
Harða skelin!
j inn í. Eg horfði á hann með grát- Svona hefur það alltaf verið með
Næst gerðist það, að ein fram-1 legu samblandi undrunar og öf-1 mig. Það þarf ekki nema eitt eða
tönnin datt út úr mér og niður! undar. Maður er klæddur, hinn' tvö glös of kampavíni, og ég er
á diskinn. Þarna valt hún um, og er nakinn, allir aðrir naktir Svona farinn að hugsa:
hóruhúsinu. Þarna voru þær all-
ar, jafnvel systurnar líka, allar 1
einkennisbúningi, og þær höfðu
raðað sér upp meðfram allri
framhlið hóruhússins. Sumar
stúlkurnar stigu dans.
— B-r-a-v-o, Errol. Bravo.
Eg flýtti mér að draga glugga-
tjaldið niður.
Skelkurinn greip mig, heljar-
tökum.
Það hafði aldrei hej’rzt neitt
misjafnt um mig. Það hafði aldr
ei spurzt neitt pt til almennings'
úr einkalífi mínu. Warner-brasð"
ur höfðu ekki átt í neinum erf-
iðleikum með mig út af þessu
‘— ennþá. Eg hafði ekki lent í
neinu klandri við almenningsá-
litið.
Þetta ástand ógnaði. mánnorði
mínu. Eg náfölnaði. Mér varð
hugsað til föður míns, starfandi af
alúð að vísindum sínum, og nU
mannorðshnekktur af syni s‘num.
Ef hann skyldi nú frétta af Þvl’>
að skólastúlkur í kúbönskU
klaustri hefðu tekið sér frídag og
fylkt liði eftir götunni til að
fagna mér á svölum þessa húss.
Eg sneri mér við og hvessti
augun á þorparann Pancho.
— Telpnaskóli, hvæsti ég. Líttu
á þær.
Hann var samanhnipraður aí
hlátri, en stundi upp:
— Þær elska þig. Þær elska
þig. Óviðjafnanlegi Errol.
Eins og viðurkenning fyrir hlut
verk, örlítið frábrugðið.
— Drottinn minn dýri, Pancho,
það má vel vera, að þér finnst
þetta fyndið, en mér finnst þa®
ekki.
Framhald í næsta blaði