Ný vikutíðindi - 09.02.1962, Blaðsíða 6

6
Nf VIKUTIÐINDI
Hún tók að afklæða sig og
raulaði mexikanska visu fyrir
munni sér á meðan. í daufu ljós-
inu var hún sannarlega fögur.
Hún féll á kné við rúmstokk-
inn.
Góða stund vorum við afar upp-
tekin. Allt í einu tók hún að
skima í kringum sig. Henni varð
litið upp á skápinn og hún stundi
við.
Þama stóð líkneskið af Maríu
og barninu, sem ég hafði haft
með mér frá Spáni. Hún hætti
því, sem hún var að aðhafast.
Eg leit á hana, síðan á minjagrip-
inn.
í sama vetfangi laut hún niður
í bænargjörð — fegurri en nokkru
sinni fyrr. Nakinn, lítill líkami
hennar var líkastur undurfagurri
myndastyttu, þar sem hún kraup
í rökkrinu.
Hún bað til höfuðlausrar stytt-
unnar, að hún mætti öðlast fyrir-
gefningu þess, sem hún væri að
gera.
Eg horfði á hana sem í leiðslu
meðan hún fór með nokkrar Ave
María og einhverjar fleiri bænir.
Þegar hún hafði fengið aflausn
á þennan hátt, færðist bros yfir
andlit hennar — og hún sneri sér
aftur að áhugamálinu Flynn.
Ólgandi líf
SJALFSÆVISAjGA hrrol flynn
ENDA ÞÓTT við byggjum ekki
saman, sá ég Lili iðulega. Eitt
kvöldið fórum við í eina furðu-
veizluna, sem \yilliam Randolph
Hearst efni til. Þetta var grímu-
dansleikur. Flestar persónur sög-
unnar voru þarna. Enginn Róm-
arkeisari hefur nokkurn tíma hald
ið dýrðlegri veizlu, með meiri tón-
list, ljósum eða skemmtilegri dag-
skrá. Þarna voru menn eins og
Napóleon, Washington, Móses,
Halli hrúka, Kleópatra, Andrés
Önd og jafnvel þeir sjálfir.
Við David Niven ákváðum að
vera frumlegir. Við fórum eins og
sirkussóparar, — strákarnir, sem
sópa undan fílunum.
Og þarna komum við, rétt eins
og við ætluðum að fara að moka
flórinn, hvor með sína fötuna.
Á fötumar var vandlega letrað
stórum, greinilegum stöfum, hvað
í þeim ætti að vera. Hearst fannst
þetta ekkert fyndið. Ljósmyndar-
amir þyrptust að okkur og tóku
fleiri myndir af okkur gárungun-
um en Napóleon eða Cleo.
Eg hafði gaman af að virða fyr-
ir mér Marion Davies, örlátustu
og elskulegustu stúlku, sem hægt
er að ímynda sér. Hún var vin-
kona mín og hafði talið Hearst á
að fá mér blaðamannsstarfið á
Spáni.
Lili var skaihmt undan, klædd
eins og tatarastelpa. Hún var með
þung armbönd upp eftir báðum
handleggjum.
Skammt frá mér veitti ég at-
hygli brosandi andliti. Eg gekk
til forkunnar fagurrar stúlkunnar
og kynnti mig. Hún var nokkuð
munnstór, brosti yndislega og var
fallega vaxin. Hún sagði til nafns,
Eloise Ann Ostott, og ég þekkti
dálitið til hennar. Við fengum
okkur göngutúr.
Það var alveg ómögulegt ann-
að en einhvers staðar á þessu víð-
áttumikla landsvæði væri hægt að
finna afdrep. Við gengum fram-
hjá óteljandi leynilögreglumönn-
um, sem voru þarna til að gæta
málvexka milljónamæringsins.
Við ráfuðum, þangað til við vor
um komin að sundiaugunum. Við
gengum framhjá þeirri fyrstu, ann
arri, og þeirri þriðju og fjórðu.
Loksins fundum við afdrepið. Eg
var hvergi nærri Lili. Þessi blóð-
heita stúlka greip í handlegginn
á mér. Æsingur grimudansleiksins
hafði gripið okkur.
Við fundum lítinn lund. Uppi
yfir honum voru svahr. Eg skim-
aði umhverfis okkur. Engir stól-
ar. Það var slæmt. Enginn sófi.
Slæmt. Gólfið hins vegar gott ...
Brjóst hennar voru yndislega
stinn og munnurinn mjúkur. Hár-
ið yndislegt. Það var dimmt, en
nógu ljóst til að við sáum hvort
annað greinilega. Þetta var tryll-
andi og óvænt.
Skyndilega heyrði ég hark og
leit upp. Uppi á svölunum héngu
leynilögreglumennirnir og fylgd-
ust með af áhuga.
Þeir voru hvorki meira né
minna en fjórtán talsins.
SÍÐAN ég kom frá Spáni, hafði
ég búið í sömu íbúð og David
Niven. Eg var staðráðinn í að
vera ekki í sömu íbúð og Lili.
Hitta hana, fá hennar, svo sann-
arlega, en lifa jafnframt mínu eig-
in lífi. Eg gerði mér ekki grein
fyrir því, hversu nærri ég var
því að komast að raun um sann-
leiksgildi gamla spakmæhsins, er
stundum er vitnað í, að maður
geti ekki bæði étið og átt kök-
una.
Eitt kvöldið vorum við David
boðnir heim til Hedy Lamarr. Um
það leyti var hún gift John Lod-
er. Þarna voru Reginald Gardner
og hans yndislega, rússneska frú,
og nokkrir aðrir.
Nú vill svo til, að ég állt Hedy
einhverja misskildustu leikonuna,
sem þó hefur aldrei heppnast að
fá æskilegustu hlutverkin. Eg hef
séð hana gera ýmislegt stórkost-
lega vel. Eg hef alltaf áhtið hana
hafa mikla hæfileika, og hvað
klassískri fegurð viðvék, er henn-
ar líki vandfundinn. Að líkindum
ein fegursta kona okkar tíma. Að
sjálfsögðu langaði mig til að kynn
ast henni — og að sjálfsögðu
reyna að fá hana til að leika aðal-
hlutverkið í ítölsku ómyndinni
minni, William Tell.
Meðan við biðum þess, að Hedy
kæmi inn í setustofuna, hamaðist
David við að telja mér trú um,
að ég mætti búast við undraverð
listu fegurð.
David hvíslaði um leið og hún
kom inn:
— Almáttugur minn, hún er for
kunnarfögur, jafnvel án skart-
gripanna.
— Haltu þér saman!
Hann hélt sér ekki saman.
— Athugaðu, hvort hún vih
segja þér frá því, sem hún sagði
mér um hvemig hún varð að
þjarga sér út úr Austurríki.
Hún hafði verið gift auðkýf-
ingnum Fritz Mandel, sem aflað
hafði sér ótrúlegra auðæfa á skot
færasölu. Það var sagt, að hann
hefði iðulega lokað inni alla skart
gripi hennar og jafnvel hana sjálfa
líka. Hefði eiginmaður hennar
leyft henni að bera einn skart-
grip í einu, en aldrei aUa, og
hefðu þeir verið lokaðir að jafn-
aði inni I peningaskáp hans. Eitt
kvöldið kom í heimsókn til hans
hinn kunni nazistaleiðtogi Von
Strahemberg, prins, sem Mandel
átti mikil viðskipti við. Hedy
spurði eiginmann sinn, hvort hún
ætti ekki að bera alla skartgripi
sína það kvöld, af því að hana
langaði til að ganga í augu á
prinsinum og reyna að hjálpa
Mandel í viðskiptunum.
Og það var sannarlega sjón að
sjá hana, þegar hún kom inn. Frá
fingurgómum og upp að öxlum
var hún hlaðin ísmolunum, rauð-
um ísmolum, bláum ísmolum, hvít-
um ísmolum, smarögðum, rúbínum
og demöntum. Hún hlýtur að
hafa náð allt að hálfri þyngd Aga
heitins Kan. Þegar leið á kvöld-
verðinn gerði Hedy sér upp höf-
uðverk og sagðist þurfa að bregða
sér fram. En hún kom aldrei til
að ljúka við kaffið.
Næst var hún komin til Amer-
íku — til Hollywood — með skart
gripina, fegurðina og hæfileikana.
Og þessa stundina var ég í hrein
ustu vandræðum með, hvemig ég
ætti að fara að því að fá hann
til að segja mér eitthvað úr einka
lífi sínu, ekki hvað sízt þar sem
David var alltaf að ýta við mér:
— Reyndu að fá hana til að
segja þér frá kvöldinu, þegar hún
strauk!
Við Hedy töluðum stundarkorn
saman. Á afar varfærnislegan hátt
komst ég loks að merg málsins:
— Hvar er Mandel núna?
Við þessi orð urraði grimmdar-
lega í fegurðardísinni:
— Sá drullusokkur!
Hún skyrpti og strunzaði á burt.
í ÖLLU stímabrakinu við að
koma kaupinu mínu upp í það,
sem mér fannst ég eiga skilið,
vandist ég því að taka hverju,
sem að höndum bar. í frumskógi
kvikmyndaborgarinnar var það
mér hægðarleikur að segja hlæj-
andi:
— Þú mátt setja þennan stað
þar sem aparnir setja hneturnar!
Það hafði ekkert að segja, þótt
ég væri rekinn frá Warners, og'
það vissu þeir mætavel. Eg myndi ^
bara taka mér frí: Suður-Amer-,
íka, Alaska, aftur til Ástralíu eða
Englands. Eg horfði upp á skelf-
inguna allt í kringum mig, vegna
skuldbindinga, sem aumingja fólk
ið þyrfti að draslast með. En ég
var nú ekki aldeilis að gera mér
grillur út af svoleiðis. Þetta hátt-
erni hélzt þó nokkur ár, og það
hækkaði launin mín. Slíku hátt-
erni áttu kvikmyndaframleiðendur
alls ekki að venjast. Flestir þarna
voru ameríkanar. Þeir áttu allt
sitt þarna í Bandaríkjunum. Eg
var tasmaníu-íri og róni, og hafði
ekkert á móti því að hverfa aft-
ur til fyrra hlutskiptis.
Svona deilur voru tíðar:
— Við skulum sjá til þess, að
þú fáir aldrei vinnu! Aldrei fram-
ar!
Og ég svaraði:
— Þið haldið það. Eg vinn þeg-
ar mér sýnist.
— Þú skalt ekki fá neitt starf
við kvikmyndir.
— Hvað er kvikmyndir?
— Við skulum sjá til þess, að
þú fáir ekki vinnu í Bandaríkj-
unum!
— Gott og vel, ég get ekið hest-
vagni. Eg get grafið brunna. Eg
hef gert það áður. Reynið ekki
að telja mér trú um, að þið get-
ið komið í veg fyrir, að ég vinni!
Eg hef kallað mig slæpingja, en
mér finnst þó miklu fremur, að
ég hafi unnið allt mitt líf, enda
þótt ég hafi leyft mér að slæpast
við og við.
Hinar kvikmyndastjómurnar
lentu í sama rifrildinu, en ég efast
um, að nokkur hafi átt aðra eins
fortíð til að hverfa að. Eg hafði
brotizt áfram við erfiðustu skil-
yrði í heiminum. Það skipti mig
andskotann engu, þótt ég þyrfti
að yfirgefa Hollywood, það var
nóg land eftir til að kanna.
Innst inni í hugskoti mínu hafði
löngum leynzt sú hugsun, að ég
myndi komast aftur til sjávarins
og eyjanna minna einhvem tíma,
einhvem veginn.
Svo að ég var ekkert feiminn
við að standa uppi í hárinu á
Jack Warner. Eins og þegar mér
fannst hann hafa gert mér rangt
tu.
Andspænis kvikmyndaverinu er
Tjarnargolfklúbburinn, þar sem
Gyðingum er meinaður aðgangur.
Auðvitað þyrnir í auga Warner-
bræðra. Fyrir þá sök, að leikar-
arnir skruppu þangað stundum >
matartímanum og fengu sér sjúss.
Einn daginn var mér sagt, að ég
mætti eiga frí til þrjú, klukku-
tíma lengur en vanalega. Þegar
ég kom aftur, kom einn starfs-
mannanna með öndina í hálsinuro
til mín og sagði, að Jack vildi
hafa tal af mér. Eg fór í sím-
ann.
í hinum endanum sakaði Jack
mig um að vera að tefja kvik-
myndatökuna fýrir þeim. Hann
var heiftúðlegur. Hann sakaði mig
um að hafa skroppið yfir göt-
una til að fylla mig. Eg sagði
honum, að ég hefði ekki komið
of seint, ég væri ekki fullur, ég
hefði verið að leika golf, og mér
hefði verið sagt að koma klukkan
þrjú. Hann reif kjaít. Eg hækkaði
röddina. Eg kallaði hann drullu-
sokk. Hann átti líka nokkur orð
um mig.
— Eg skal sýna þér það öskr-
aði ég inn í símann, þegar við
áttum ekki fleiri skammaryrði, a®
ég skal koma upp til þín og jafna
um þig. Og nú skaltu fá að heyra,
hvað þá gerist Nei, annars, ég
ætla heldur að láta verkin tala!
Eg henti simanum á. Allir stóðu
eins og myndastyttur á sviðinu.
Eg hljóp upp á skrifstofuna til
hans.
— Herra Wamer er farinn.
Hann var að ganga út.
— Ertu viss um, að hann feli
sig ekki þarna inni?
yillimaðurinn grasseraði í mér.
Skrifstofuliðið dreif að. Það full
vissaði mig um, að hann hefði
ekið á brott.
— Hvemig gat hann ekið á
brott? spurði ég. Hann á..i vo*>
á áríðandi heimsókn.
Næstum viku seinna sendi Jack
mér afsökunarbeiðni — óþekkt íý*
irbæri, þegar hann var annars veg
ar. Við hittumst aftur, og í þetta
skiptið vorum við hinir elskuleg"
ustu. Eg sagði:
— Heyrðu, gamli íþróttaandi
(uppáhaldsgæluyrðið mitt
hann). Við vorum búnir að kom®
okkur saman um það, að hvenær>
sem okkin- lenti saman, mætti él
koma upp til þín á stundiniU-
Fyrir næstum viku lá mér miki®
á að ná í þig.
— Þér getur ekki verið alvara-
Heldurðu, að ég ætli að taka á
móti þér í skrifstofunni, þegar Þu
t)
ert á leiðinni í öðrum eins ham-
— Jack, þú gekkst á bak orða
þinna.
— Já, það geturðu hengt þté
upp á að ég gerði, svaraði hanh
glaðhlakkalega.