Ný vikutíðindi - 23.02.1962, Blaðsíða 6

6
Ní VIKUTÍÐINDI
£( hún lemdi mig, og ég vissi, að
hún myndi gera það, þá skyldi ég
Blá hana kalda — og ég var ekki
frá því, að ef ég gerði það, eftir
allt sem ég hafði orðið að þola, þá
myndi ég mölva á henni kjálkann.
Jæja þá, labba gegnum skar-
ann ... allir mættir, litskrúðið of-
boðslegt ... einn leikleysinginn
tautar með sér:
— Herra Essex, þér kominn aft-
ur?
Eg er kominn aftur, og annar
tautar:
— Uss, hann er í ónáð hjá
drottningunni.
Lengst í fjarska er Elísabet
drottning, veifandi blævængnum
í ákafa ... Þetta yrði einhver al-
lengsta ganga ævi minnar.
Hvert skref var heill meter ...
Eg skrölti áfram í herklæðun-
ttm.
Jú, þarna er hún ... nær ...
hringarnir á fingrum hennar
urtaka atriðið, en leikstjórinn
sagði, að þetta væri nóg.
Eg verð að viðurkenna, að á
eftir, í þriðja skiptið, laumaðist
ég inn í búningsherbergið mitt og
seldi upp.
ÞÚ ÆTTIR NÚ að vera farinn
að þekkja það til mín að geta
skilið, að ég myndi gera nokkurn-
veginn hvað sem er til að hafa
gaman af, brellu, sprell, hvað sem
er til þess að geta lífgað upp á
I hversdagsleika starfsins.
ég nálgaðist hana með hverju: Kallaðu mig bullu, en ég náði
skrefi, og ég veit, að ég verð að j mér niðri á Bette á nokkurn veg-
gera það — ég veit, að hún löðr-' inn sama hátt — og í sömu kvik
ungar mig af öllu afli. Hún er mynd.
árík w w &
OlgumtEw
SJÁLFSÆVISAGA ERROL FLYNN
leyndi sér
staðráðin í að setja mig á minn
stað, hver svo sem hann kann að
vera.
Eg var spenntur og viðbúinn.
Þegar hún lemdi mig aftur — eins
fast og ég hafði nokkru sinni ver-
ið laminn áður — fastar en í
hnefaleikahringnum — þá vissi ég
nákvæmlega, hvað myndi gerast.
Mér fannst hún vera staðráðin
í þessu.
Eg staðnæmdist og samtalið að
höggunum hófst.
Eg bjó mig undir höggið, —
og gagnhöggið á eftir. Vissulega
myndi blettur falla á mannorð
mitt. Eg, karlmaðurinn, að lemja
eftirlæti alheimsins á kjammann,
í handritinu áttu þau að sætt-
ast nokkru síðar, Elísabet og Ess-
ex. Þá áttum við að vera elskend-
ur, og við urðum að leika ást-
aratriði. Og þar áttu ég sem sagt
að skondra um á einhverjum
tröppum í höllinni, en hún lýtur
að mér og segir: — Þorparinn
þinn ... eða eitthvað svoleiðis.
Hún átti að stjaka við mér, eins
og hún ein getur gert, tígulega,
þegar við værum búin að mæt-
ast þarna á tröppunum.
Leikstjórinn krafðist þess af
mér, að ég gerði drottningunni
einhverja svívirðu
Það var ekki svo ýkja erfitt.
Mér var ennþá heitt í hamsi yfir
það liti ekki vel út, en hjá því, Þyí> ©g hafði orðið að þola.
Eg komst að þeirri niðurstöðu, að
einhver svívirðilegasti hluturinn,
sem hægt hefði verið að gera á
þessum tímum hefði verið að
skella glettnislega á heimsfrægan
bakhluta hennar, sem hún kunni
sannarlega að dilla, ef hún vildi
svo við hafa, og ég vildi ég vissi,
hversu oft það var.
Hugmyndin óx og dafnaði með
mér, og á æfingunni, þegar að því
kom, að ég gæfi henni þennan
glettnisskell, sagði ég við sjálfan
mig, að nú væri loks tækifærið.
Eg teygði úr handleggnum eins
og ég gat ... höndin hlýtur að
hafa verið líkust tröllshrammi ...
og hún sigldi gegnum pilsadraslið
og skall með smelli á virðulegmn
þjóhnöppum hennar. Hún lyftist
næstum tvö fet frá jörðu.
Hún leit á mig tryllt af bræði,
og ég sagði:
— Mér þykir þetta reglulega
leiðinlegt, en ég kann bara ekki
að gera þetta öðruvísi. Þú verður
að fyrirgefa. Var þetta rétt hjá
mér eða rangt ... ?
Hún var að staulast á fætur. Eg
sagði:^
— Við skulum fara aftur yfir
þetta. Þú vilt sem sagt ekki, að
ég lemji svona fast?
varð ekki komizt. Mér var svo
eem sama.
Við fórum gegnum samtalið.
Jæja, herra Essex, og svo fram-
vegis ...
Það var eins og ég stæði á tán-
um. Eg gleymdi ekki atkvæði.
Svo kom að því að hún átti að
lemja mig, og ég bjó mig undir
það ... beit saman tönnunum.
Hún framkvæmdi höggið af
fullkomnustu blekkingu. Hönd
hennar straukst næsttxm við nef-
ið á mér. Eg held, að hún hafi
alls ekki snert mig, því ég fann
gustimn leika um andlit mér, og
þetta leit út fyrir að vera lýta
laust högg.
Með öðrum orðum, hún hafði
fengið sína lexíu, af því að ég er
sannfærður um, að hún gat lesið
úr augum mér, þegar ég nálgaðist:
— Lemdu mig bara, Bette, og þú
skalt fá að liggja eins og flatur
þorskur.
Sjálfsvirðingar minnar vegna
varð ég að hafa þetta svona.
Þegar hún nú framkvæmdi högg
ið, lét ég mér ekki bregða hið
minnsta. Enda þótt ég byggist við
hinu versta.
Hún sagðist gjarnan vilja end-
— Ójá!
Innibirgður ofsinn
sannarlega ekki.
Eg sagði:
— Eg get bara ekki gert þetta
öðruvísi, ég veit ekki, hvernig —
Þetta var ekki reglulega spenn-
andi kvikmynd, fyrir mig að
segja.
Síðan hef ég oft hitt ungfrú
Davis. Þegar svo ber við, lítur
hún alltaf til hliðar.
Einu sinni, fimm árum eftir
þessa atburði, lenti ég í þeim
vandræðum að ganga að borði, þar
sem hún sat, og sagði:
— Jæja, Bette, hvað segirðu þá?
Hún leit í aðra átt.
Þetta er eini kvenmaðurinn í
Hollywood, sem ég hef nokkurn
tíma átt í nokkrum vandræðum
með í sambandi við leikinn. Eng-
in vandræði við nokkra aðra, _____
að því er ég bezt veit að minnsta
kosti. Allar konurnar, sem ég hef
unnið með um dagana, eru góð-
ar vinkonur mínar. Mér hefur
aldrei lent saman við neina þeirra.
Hin heimsfræga Bette Davis er
sú eina. En kannske hún verði
eitthvað mýkri á manninn næst
þegar við hittumst — hver veit?
STJARNA getur haft dálítið að
segja í skipun minniháttar hlut-
verka. Aðalleikari getur sagt: ____
Sko, ég er alls ekki ánægður með
þennan mann í þetta hlutverk.
Yfirleitt má segja, að slíku hafi
verið vel tekið hjá Warner-bræðr-
um- Hvað hlutverkaskipun á-
hrærði voru engin læti með mig,
ég skipti mér aldrei neitt af slíku,
Þar sem ég hef aldrei álitið það
mitt starf.
Stundum gerðist það að sjálf-
sogðu að aðalleikari mælti með
óþekktri leikkonu og kom henni
í hlutverk. Sumar urðu frægar
Eins og Ann Sheridan. Eg held,
að ég hafi ýtt undir frama herm-
ar, að ég vona.
Hún minnir mig á leyndarmál,
sem ég ætla nú að Ijóstra upp.
Það er satt, að margar þessar
óþekktu leikkonur kasta sér bein
línis upp um hálsinn á aðalleik-
urunum í þeirri von, að þeir
komi þeim að. Þetta er algengt,
og ótal loforð gefin.
Eg get rneð sanni sagt, að ég
gaf aldrei nein loforð, sem ég stóð
ékki við.
En það var gaman að fylgjast
með þessum stelpum, sem auðvit-
að voru ekki síður ákafar í að
segja nokkuð beint við stúikunaý
átti ég að kalla til Raoul:
— Frændi, frændi, fljótur!
Frændinn var Raoul, og svo átti'
ég að segja, eins og ég hefði feiig
ið svo eitursnjalla hugmynd:
— Sérðu það, sem ég sé?
Hami myndi líta á ungu stúlk-
una og ég héldi síðan áfram?
— Skilurðu, hvað ég á við,
gamli vinur?
Auðvitað hlustaði hún í ákafa.
Með fingursmelli myndi hann
þá segja:
— Auðvitað, alveg rétt hjá þér.
í hlutverk systminnar.
Auð.vitað var ekkert slíkt hlut-
verk, en það var þá alltaf hægt
að bæta því inn í, ef við þurft-
um þess með.
Og hann myndi gera það sama
gagnvart mér. Hann myndi grenja
upp yfir sig:.
— Heyrðu, barón,, fljótur! Hvað
Eg flýti mér alltaf að benda á finnst. þér?
eitt atriði í málum eins og þess- Og ég. myndi svara:.
um — svo sannarlega, hvað mér — Auðvitað, maður — í hlut-
sjálfum viðvíkur. í þessum mál-! verk systurinnar Hvað annað?
um er maður ^litinn ósvífinn og! Þetta. var skrambi gáð samvinna.
ofsafenginn. Og að stúlkurnar,1 En stúlkumar voru ekki allar
sem í hlut eiga, geri þetta af svo eftirlátar. Þetta var nokkur
hreinu tilfinningaleysi. 1 áhætta, og stundum íeiddi hún til
Eg hef kynnzt allt öðru, að mestu vandræða.
einu eða tveim dæmum undan- Eg spurði sjálfan mtg að því>
skildum. Mörg slík sambönd hafa hvort þetta hafi verið. rétt gert.
endað með varanlegri vináttu, eða
kunningsskap að minnsta kosti.
Eg vona, að ekki sé hægt að
taka orð mín svo, að lauslætið
En hvaða máli skipti það svo
sem?
Ekki svo ýkja: mikht, að ég
held, og eftir á gátum við alltaf
hafi verið almennt. Staðfestan átti. komið okkur úr klípunni með þvi
Líka sína ágætu fulltrúa. Og ef að segja:
Bannsettur
framleiðandinn
eina
til vill eru meðal leikara einmitt J
meiri staðfesta í þessum efnum klippti hlutverkið niður í
en hjá öðrum. Mismunurinn er setningu!
bara sviðsljósið, sem alltaf er Og í sjálfsvörn gátum við alltaí
beint að leikrunum. Hjónaskilnað- sagt, að hún hefði þó fengið hlut-
ir eru ekki síður tíðir hvar á verk. Stundum var það ekki nerna
landinu sem er en í Hollywood. hálf setnmg, en hún Var þó í
Eg gæti minnzt á hjúskap meðal myndinni. Qg þetta var oft upP"
leikara, sem var staðfastur.
Til dæmis hef ég aldrei vitað til
þess, að Jack Warner færi á fjör-
hafið ^ð skemmtilegum starfsferli-
Kathryn Hepurn á skemmtilega
sögu af Jack Barrymore, þegar
urnar við nokkra dömuna hjá fé- hún kom fyrst til Hollywood til
laginu.
Að sjálfsögðu get ég ekki sagt
það sama um sjálfam mig.
Einu sinni spilaði ég borðtenn-
is við eiginkonu Jack, Ann, lífs-
glaða, fagra, fjörlega og óstjórn-
lega álitlega konu. Hvort við ætt-
um að hátta saman, eða ekki? Við
lögðum undir.
Hún var að gera að gamni sínu
— ég ekki.
Eg vann.
Hún borgaði skuldina aldrei.
SVO VORU aðrar aðferðir.
Við Raoul Walsh sprelluðum í
þessu og höfðum komið okkur
saman um aðferðina. Hún var á
þessa leið:
að leika í myndinni Skilnaðar-
seðiU. Jack var að sjálfsögðu
stóra stjarnan, en hún hins veg-
ar ný af nálinni, svo að hann
gerði boð eftir henni að koma til
búningsherbergis hans. Hún barði
feimnislega að dyrum, og hann
þrumaði:
— Kom inn!
Hann var íklæddur sloppi,
innan undir honum var ekkert "
nema hann sjálfur,
— Ánægjulegt að kynnast þér>
elskan mín, ég vænti þess, að viÖ
eigum eftir að eiga saman reglu"
lega ánægjulegar stundir. J*3a’
viltu þá ekki gjöra svo vel að
koma þér úr!
Hún var yfir sig hneyksluð.
— Hvað þá?
Og Jack, sem alltaf kunni að
Laga sig eftir aðstæðum, svaraði
Eg myndi koma auga á stúlk- eins og ekkert hefði í skorizt:
una og standa eins og. frosinn,1 — Jæja, allt í lagi, elskan mín,
rétt eins og ég hefði orðið fyrir j allt í þessu fína lagi. Við skul-
svo ólýsanlegum áhrifum við að um þá bara setjast niður og rabba
komast áfram en leikarinn að sjá hana, rétt eins og hún væri, um hlutverkið.
hátta hjá þeim. | vitrun af himni ofan. Án þess að j (Framh. í næsta blaði)