Ný vikutíðindi - 16.03.1962, Blaðsíða 6

6
Ní VIKUTlÐINDI
Þegar Drottinn ákvað að rugla
mannkynið í ríminu, skapaði hann
lögfræðingana til að annast starf-
ann.
Sérhverjum presti er heimilt að
nota þessi ummæli, án þess að
eiga á hættu að útgefandinn stefni
þeim fyrir leyfislausa notkun. Mig
langar bara til að eiga réttinn að
þeim. Þar sem ég mun vera oft-
ast-stefndi maður síðari tíma,
finnst mér ég hafa rétt á því að
Ótgattdi líf
SJÁIjFSÆTVISAGA hrrol flynn
Eg komst að raun um það, að ' ið skemmti ég mér, þegar þeir
Hollywood var hreinasta fjölleika- hentu hvor öðrum um sviðið.
tala skorinort um lögfræðinga — hús, hvað sem snerti sérfræðinga.
alltaf sakborningur, alltaf ákærð-
ur.
Kaliforníulögfræðingarnir fláðu
mig gjörsamlega með svívirðileg-
asta eignaskiptafyrirkomulagi, sem
nokkurn tíma hefur verið gert, og
eru líklegir til þess sama aftur.
Þarna eru menn, sem eru sér-
fræðingar með svipu, menn sem
smella flugu eða slá vindling út
út munnvikinu á þér, — ef mynda
vélinni er réttilega fyrir komið.
Eða segjum, að maður kasti hnif
að þér. Hnífurinn er vandlega
Lili átti að njóta uppihalds frá ^ festur með vírum, svo að hann
mér, þangað til hún giftist að! taki rétta stefnu. Maður vill ekki
nýju. Hvernig skyldi henni detta
í hug að fara að giftast aftur á
slíkum forsendum? Lili giftist
aldrei aftur; í stað þess hefur
hún alltaf staðið á bak við tjöld-
in í lífi mínu og nærzt á svita
erfiðis míns.
Það hefði alls ekki borgað sig
fyrir haana að giftast aftur.
láta kasta hnífi að sér og fá
hann svo fast upp við mann, og
auðvitað hafa vírarnir verið mál-
aðir silfurlitir, svo að þeir sjá-
ist alls ekki í myndatökunni.
Þarna eru sérfræðingar í hvers
kyns myndum hættunnar, eins og
Howard Hill með boga og ör.
Miaður getur treyst góðum
Eg var kominn að þeim hluta
myndarinnar, þegar ég hætti mér
í bardaga við afbragðs boxara og
hörkutól, Jack Loper, sem var
nógu fær til að etja kapp við
sjálfan Joe Louis. Eg stakk upp
á við hann, að við tækjum blöff-
leik, sem myndi taka sig vel
út á tjaldinu. Hann átti að lemja
þrjú högg að mér.
— Við skulum hafa þetta á
Burma. Jack Warner var ekki í
kvikmyndaverinu um það leyti,
svo að við Raoul Walsh unnum
myndina, þó að hún hafi verið
afkvæmi Jerry Wald. Eg var að
vísu ekki leikstjóri, en hafði samt
mitt að segja varðandi mörg atriði.
Stundum er leikur ekki eins
fjarri raunveruleikanum eins og
maður skyldi halda. Stundum er
leikur hreinn raunveruleiki og ge^
ur jafnvel réttari mynd. Stundum
eru kvikmyndir raunverulegri en
atburðirnir, sem þeir eiga að lýsa-
Við gerðum okkur í hugarlund,
hvernig orrusturnar í Burma
hefðu átt sér stað. Við höfðum
tæknilegan ráðunaut, sem hafði
í raun og veru tekið þátt í brezka
undanhaldinu. Hann var Breti,
Watkins majór. Hann hafði særzt
hættulega í bardögunum, og Jer-
Hvorki Vanderbilt eða Astor hefðu ^ staðgengli, ef maður þekkir hann,
getað staðið við skuldbindingarn- en þetta stenzt ekki alltaf. Eg
lenti í vandræðum — skemmtileg-
um vandræðum — meðan verið
ar. Fram á þennan dag, enda þótt
ég helgaði líf mitt eingöngu fyr-
irvinnunni fyrir hana, gæti ég var að taka myndina um Gentle-
aldrei staðið í skilum með skatt- man Jim.. Meiningin var sú, að
ana á skattana á skattana. ég sýndi sex bardaga í hlutverki
Jim Corbett, unga kokhrausta
kappans, á leið hans til frægð-
UMHVERFIS mig í kvikmynda- arinnar. Alexis Smith var aðal-
verinu hefur alltaf verið urmull kvenhlutverkinu.
kúreka, sem starfað hafa með Jack Warner var fjarverandi,
mér. Þetta voru skringilegir og svo að við strákarnir tókum upp
skemmtilegir karlar. Einn eldgam- hjá okkur alls kyns innskot, sem
all húðarjálkur bar lengsta yfir- hann hefði aldrei leyft.
skegg í öllum Vesturheimi, að
Andstæðingar mínir í bardaga-
hann sagði sjálfur, og ég hef atriðunum voru sex þekktir glímu
aldrei heyrt neinn reyna að mót- kappar, sem síðar komu fram í
mæla því. Hann var alltaf niður- sjónvarpi. Burtséð frá því, hvern-
dreginn, og það var yndi hans
að veðja á hanaatið hjá okkur.
Hann hélt því fram, að hann
þekkti beztu fuglana, en hann tap
aði alltaf. Eitt kvöldið var hann
fullur, og þá styttum við skegg-
ið á honum um helming. Þegar
hann vaknaði, æddi hann af 'stað
með tvær skammbyssur til að
hafa upp á sökudólgnum. Mér
var skemmt.
Buster Wiles, sköllótt varaskeifa,
gat stokkið úr 200 feta hæð nið-
ur í smápoll og komið upp með
jafn mikið hár og hann hafði fyr-
ir stökkið. Jimmy Dolgun, langur,
renglulegur júði, starfar hjá mér
sem varaskeifa enn þann dag í
dag. Eirun enn, Don Turner. Eg gat
treyst þessum strákum. Þeir vissu,
að þeir gátu líka treyst mér: Ef
þeir voru reknir einn daginn,
voru þeir ráðnir strax næsta dag.
Launin þeirra voru góð. Þeir voru
harðir, eins og kunningjar mínir
frá Nýju Guineu. Stundum voru
þeir sárir út í mig, þegar ég vildi
endilega leggja sjálfur í áhættuna,
og sögðu, að ég væri að reyna að
stela starfinu frá þeim. Eg varð
að láta undan.
ig þeir meðhöndluðu mig í hringn
um, hafði ég gaman af að etja
þeim saman. Eg átti til að segja
við Timma litla, sem var um
einn og níutíu:
— Hann þarna var að segja, að
þú værir raggeit.
Og þá labbaði hann sig að
Fauntleroy lávarði, sem var met-
er og þrjátíu yfir herðarnar,
lemja hann aftan á hálsinn og
leggja hann. Eða þá ég sagði við
Lúlla kyrkjara:
— Litli Timmi var að segja,
áð þú hafir aldrei kunnað að
slást.
Og kyrkjarinn var ekki seinn
að sveifla sleggjiihnefanum fram-
an í þann „litla". Og jafnskjótt
og beljakarnir skullu í
gólfið risu þeir á fætur, skimuðu
um eftir fantinum, sem lamið
hafði þá, og ruku í hann — og við
auðvitað með vélarnar í gangi.
Þarna var Abdul Tyrki, sem gat
sér frægð fyrir að ríða niður
Hollywood Boulevard á úlfalda!
Eg gat fengið hann til að rjúka
í Lávarðinn, sem var með gulan
hártopp efst á hausnum. Og mik-
flaskan þarna — og ég benti á ry Wald, alltaf jafn sniðugur við
hreinu,. sagði ég. Þú slærð þrjú, ég | kampavínsflöskuna — skal mölva 1 að hafa uppi á fólki, hafði graf-
hauskúpuna á þér, og þú færð ig hann upp til að vera ráðu-
aldrei sjónina framar. Þetta er nautur um þessa mynd.
staðfastur ásetningur minn. | My.ndin þræddi svo nákvæmlega
Eg sagði honum, að þegar ég ^ kringumstæðurnar í Burma, að
kallaði „beygja“ ætti hann að, jafnvel menn, sem tekið höfðu
lemja fyrir ofan höfuðið á mér. þátt í bardögunum þar, komu 11 *
Við vorum báðir í bezta skapi. ^ úr kvikmyndahúsinu spyrjandi:
ligg, stend síðan upp og þú slærð
aftur. Þá stíg ég til vinstri, og
verð þá kominn inn í ljósin.
Þetta þýddi það, að myndatak-
an yrði eðlileg með tilheyrandi
höggaskiptum.
í þess stað lét hann fyrsta högg
ið vaða á hökuna á mér, rétt eins
og við hefðum aldrei rætt málið
og sneri lifrinni við í mér. Eg
lét hann hafa annað álíka und-
irbúningslaust högg, og þá skellti
hann einu hroðalegu á hökuna á
m®r — °S ég komst ekki til með-
vitundar fyrr en eftir tvo tíma.
Þegar ég rankaði við mér í
sjúkrastofunni, átti ég langt tal
við Loper. Hann var ekkert nema
eftirsjáin, sagði, að þetta hefði
verið slysni, Gott og vel, sagði ég,
við skulum reyna aftur. Enn einu
sinni útskýrði ég fyrir honum,
hvernig við ættum að haga högg-
unum.
Myndavél — byrja!
í fyrsta högginu lyfti hann mér
upp af gólfinu og ég steinlá, og
var borinn í annað skipti til
sj úkrastof unnar.
Leikstjórinn sagði:
— Mér finnst þetta hafa verið
Eg hellti kampavíninu fyrir okk-
ur báða og við skáluðum fyrir
næsta atriði.
Eg aðvaraði hann enn einu sinni
þegar við vorum komnir inn í
hringinn. Það voru ekki nema
fjögur högg, sem hann þurfti að
leggja á minnið.
— Ef þú getur ekki munað þau
án þess að lemja mig út í áhorf-
endasalinn eða rota mig, þá verð
ég að láta til skrar skríða.
Eg varð að útskýra þetta nánar
fyrir honum. Hann glennti upp
augun yfir útskýringunni:
— Það mehkir bara það, að ég
mölbrjóti á þér helvítis hausinn.
Þegar hér var komið sögu, var
blessaður karlinn hann Jack orð-
inn dauðskelkaður. Hann bar
handleggina fyrir sig, þegar ég
sló. Hann hörfaði undan mér.
Loksins, til þess eins að fá hann
til að lemja frá sér, gerði ég ó-
anzi erfiður dagur, ekki satt? Þú tyrirgefanlega skyssu. Eg lamdi
hlýtur að vera fokvondur út í
Loper?
— Nei, ég þyrfti að tala smá-
vegis við hann.
Loper kom að rúminu til mín.
Tárin streymdu niður kinnar hans
— Vinur, sagði ég, það skyldi
þó enginn hafa fengið þig til að
gera þetta? Einhver hérna, sem er
á móti mér?
Hann hikstaði á afsökunum.
Hann grét, ég væri sá, sem hann
vildi sízt meiða.
— Á ég að segja þér svolítið,
sagði ég. Þú þekkir hornstaurana
fjóra?
Það var eins og hann kæmi af
fjöllum, hvaða hornstaura?
— Hornstaurana í hringnum,
sagði ég.
— Jújú.
— Eg ætla að fara einu sinni
enn yfir þetta með þér. Ef þér
mistekst í þetta skiptið, þá lofa
ég þér því í fullri alvöru, að
hann beint undir bringspalirnar.
Þetta hressti heldur betur upp
á bardagaskapið hjá honum. Hann
sveiflaði og kom með eitt gríðar-
legt á kjammann á mér, svo að
ég steinlá í þriðja skiptið. Kald-
vu!
Þrisvar sinnum sama daginn.
1 Eg var búinn að fá nóg. Illa lam-
inn leikari.
Eg tók þriggja daga frí.
Loksins hafði ég yndi af að
leika í mynd.
ÞJÓÐVERJAR réðust inn í Nið-
urlönd. Sprengjuárás var gerð á
Pearl Harbour. Hollywood tók að
framleiða áróðursmyndir gegn
Möndulveldunum. Eg var í þó
nokkrum þeirra.
Ein þeirra fáu mynda, sem ég
er virkilega hreykinn yfir að
hafa unnið, var Styrjöldin í
— Hvar í Burma var þetta tek-
ið?
Þeir voru tortryggnir og feng-
ust ekki til að trúa því, að mynd-
in hefði verið gerð í Santa An-
ita-búgarðinum í Kaliforníu. Við
settum þar upp svið, sem var svo
nákvæm eftirlíking af raunveru-
legum staðháttum, að sérfræðing-
ar þekktu ekki mun á. Warner
bræður gerðu sér alltaf mikið far
um að eftirlikja staðhætti og unnu
slíkt af mikilli natni.
í þessari mynd fann ég upP
á nokkru nýstárlegu, sem sé að
kynna áhrif þagnarinnar. Það var
þögnin, sem hélt spenningnum. Eg
veit, að áhorfendur sátu stjarfir
af spenningi í sætum sínum. Tón-
list hefði eyðilagt áhrifin.
En viðtökumar, sem myndin
fékk í Englandi, voru talsvert
öðruvísi. í þessu landi, sem ga^
mér málhreim sinn og leikara-
þjálfun og var föðurland mitt
þangað til ég fékk bandarískan
rikisborgararétt hefði maður helzt
mátt álíta, að ég væri fulltrúi
bandaríska utanríkisráðuneytisinS
í Washington,- og hefði það hlut-
verk að segja Bretum, að það
væri ekki nóg með það, að Banda
ríkjamenn væru að vinna styrjöld
ina, heldur miklu fremur ég,
Flynn, upp á eigin spýtur.
Chamberlain lávarður 'tók mynd
ina í gegn eftir fyrstu sýningu —
af því að brezku blöðin trylltust
af bræði. Engu að síður safnaðist
geysilegur mannfjöldi saman úti
á Leicester-torgi kvöldið eftir til
að sjá myndina. Þetta var næst-
um upphafið á alvarlegxun milli'
ríkjadeilum.
Á skrípamynd í einu stærsta
dagblaði Englands var ég látinn
standa sigri hrósandi með banda-
riska fánann í hendinni, og aðra
löppina á gröf brezks hermanns.
(Framh. í næsta blaði)