Ný vikutíðindi - 30.03.1962, Blaðsíða 6

6
NÝ VIKUTlÐINDI
Big Boy haföi veriS aS slá
sér upp meS Lupe Velez, sem
var annar ofsinn til. Aldrei hef-
ur furðulegra fólk vanizt saman.
Einu sinni, í rifrildi við hann
heima hjá mér, þreif hún inn-
rammaSa mynd af honum,
lamdi hann í hausinn meS
henni, svo aS ramminn brotn-
aSi, og haföi næsturn mölvaS
hausinn á honum líka. Hún tók
myndina úr rammanum, reif
hana í tvennt og pissaSi síSan
á hana á gólfteppinu hjá mér.
1 kjölfar þessa atburSar varS enn
nokkur hasar útifyrir húsi mínu,
sem aftur ltiddi til fremur skáld
legra sátta.
Eitt óskiljanlegt hatursefni
Big Boy — og ég hef ekki
minnstu hugmynd um ástæSuna
— var Orson Welles.
Orson haföi alltaf langaÖ til
aS hitta John Barrymore. Eitt
kvöldiS, skömmu eftir aS Well-
es kom til Hollywood, þá hitt-
ust þcir.
Welles var með skegg í þá
daga. Ef til vill var þaS skegg-
iS, sem kveikti fyrsta andúSar-
neistann í brjósti Big Boy —
sem gekk þaS langt, aS hann
labbaSi sig einn daginn inn í
verzlun, keypti gríSarmikiS
svínslæri, límdi skegg á þaS og
seridi Welles — þannig lét
hann 1 ljós andúS sína.
Þetta kvöldiS vorum viS
riokkrir samankomnir hjá Rom-
anoff. 'Mike haföi þá nýlega
opnaS staSinn. ViS hlupum fjöl
margir undir bagga meS hon-
um, því að hann var manna
vinsælastur, sjálflýstur róni á
þeim dögum, en gæddur skemm
tilegri skapgerS og mikilli kímni
ViS sátum þarna saman, Jack
Barrymore, Pat O’Brien, Big|
Boy og ég.
Þrátt fyrir tröllslega stærS
sína og krafta var Big Boy of-
urviSkvæm sál, og fyndist hon-
um hiS minnsta á ihlut sinn
gert komu tárin fram í augu
hans og drupu niSur í viskíiS
hans, eins og hann komst sjálf-
ur aS orSi. Jack fannst hann ó-
skaplega skemmtilegur . . . mér
líka.
Orson kom inn meS sínu
mikilúSlega fasi. Hann stóS í
dyrunum, fyllti upp í þær og
skeggiS skagaSi ögrandi fram.
Pat O’Brien varS litiS vfir til
hans.
— Hæ — þarna er Orson
Welles.
Big Boy skimaSi í kringum
sig.
Barrymore, utan við sig, því
aS nú var liSiS á ævina og hann
farinn aS drekka stíft, virtist
ekkert skilja:
— Orson Welles? spurSi
hann. Hver er þaS?
Pat þekkti Orson. Eg ekki.
Ekki heldur hvorki Jack eSa
Big Boy.
Eg fann Big Boy stirSna upp.
Þessir gríSarlegu vöSvar herpt-
ust viS handlegginn á mér.
Úlgmndi
SJÁLFSÆJVISAGA EIRROL FLYNN
Hann dró andann djúpt af vand
lætingu.
— Orson . . .
Pat kallaSi:
Orson kom til okkar.
— Sæll, Pat.
Þeir tókust í hendur yfir
borSiS.
Orson var undradrengur
þeirra tíma. Allra athygli hvíldi
á honum. Allir inni hjá Rom-
anoff litu upp til aS sjá hann
viS borSiS okkar, stórhrifnir af
stærð hans, mikilúSleik og orS-
stír. Eg fyrir mitt leyti bar
geysimikla virSingu fyrir hon-
um sem sviSsmanni, auk þess
sem ihann var fjandans mikill
leikari. ^
Big Bóy starSi í sífellu ill-
úSlega á austanmannmn.
D
Loksins, lengst neSan úr iSr-
um raddbandanna, urraSi hann
af mikilli sannfæringu:
— Þú — heimskulegi
hundakroppur!
LoSnar augnabrýnnar á Wall
es lyftust.
Big Boy breiddi úr sér í á-
bugamáli. sínu:
— Á allri andskotans ævi
minni hef ég aldrei séS ömur-
legra, heimskulegra fituhlass en
þig!
Eg skaut olnboganum í síS-
una á honum. Pat O’Brien, sem
sat hinum mcgin viS hann,
hlýtur aS hafa gert þaS sama,
pví aS Big Boy rýtti eins og
D . J D
hann heföi fengiS indíánaör í
SíSan kom smáþögn.
Big Boy sagði:
— Eg heföi gaman af aS
<J> D
toga í þetta skegg.
— HeyrSu nú, drjólinn þinn,
steinhaltu þér saman! Láttu
hann í friSi!
BiS Boy leit á mig eins og
lítill drengur, biSjandi en smá-
sneyptur. Hann ákvaS að haf-
ast ekkert frekar aS.
Eg stóS á fætur og sagSi:
Herra minn, þaS hefur
veriS reglulega ánægjulegt aS
kynnast ySur!
Orson fannst þaS ráSlegast aS
hafast ekkert frekar aS í málinu.
En þetta kvöld var hann gædd-
ur öllu því hugrekki, sem til
var í kvikmyndaborginni.
ALAN HALE var hreinasti
kvikmyndahrjdlingur, sá Holly-
woodleikarinn, sem mönnum
stóS mestur stuggur af aS vinna
meS. Hann var slíkur snilldar-
leikari, aS ef hann var meS þér
í atriði, þá gat hann stoliS því
frá þér, hvort heldur hann stóS
fyrir aftan þig, framan þig eSa
viS hliSina á þér.
frægu
Hann var alltaf aS glettast.
ÖSrum leikurum var ekkert
um þaS gefiS aS leika á móti
honum. Til allrar hamingju þá
geSjaSist honum aS mér, svo aS
hann iSkaSi aldrei þennan senu-
stuld á mér. Hann heföi getaS
stolið hverju einasta atriSi. en
hann gerSi þaS ekki. Þegar viS
vorum saman 1 mynd, sagSi ég
Rétt eins og þaS væri gerfi.
Og gríSarstór hrammurinn lyft
ist og togaSi í skeggiS.
SkeggiS losnaSi eltki.
DD
Welles sneri sér beint aS hon
um og virti hann fyrir sér, aS
líkindum einhvern sterkasta
mann þeirra tíma. Hann drundi
meS sinni frægu rödd:
— Herra minn, þaS lítur út
fyrir, aS viS ættum aS skreppa
út fyrir og afgreiSa þetta mál.
Þetta kitlaSi Big Boy.
— Þú heimski hundakropp-
ur! Þú að fara útfyrir meS
mér?
Jafnvel Barrymore sagSi ekk-
ert í þetta skiptiS, enda þótt
hann skemmti sér aS sjálfsögSu.
Svona nokkuS var aS skapi höfS
ingjans.
Mér fannst helvíti mikiS til
um hugrekki Orson þessa stund
ina, því aS hann haföi bersýni-
lega ekkert aS gera í hendurn-
ar á Big Boy. Eg hvæsti inn í
eyraS á Williams:
viS harin:
— Alan, ef þú potar nefinu
aftan aS mér, þá skal ég trampa
á líkþornunum á þér!
Hann kenndi mér fjarska
margt.
Tökum til dæmis hörkuspenn
andi atriSi. í slíku atriSi getur
maSur, sem í rauninni skiptir
þaS ekki hiS minnsta, dregiS aS
sér athygli meS því aS föndra
viS hringinn sinn eSa eitthvað
svoleiSis. Alan gat gengiS svo
langt aS snúa bakinu aS vélinni,
svo aS áhorfandinn hélt, aS
hann væri aS geispa. Þetta rændi
athyglinni. MaSur getur spennt
aS sér beltiS á skringilegan hátt,
og nappaS allri athyglinni þann
ig. Þetta er senustuldur. Þetta
var bannsett árátta og Alan -
blessuS sé minning hans — var
snillingur í því.
ALDREI get ég skiliS, hvers
vegna Sam Goldwin bendir á
mig í hvert skipti, sem hann
sér mig, og rekur upp þennan
skellihlátur.
Eg segi:
— Halló, mister Goldwin.
Þetta kemur honum til aS
lemja sér á lær og hann endur-
tekur.
— Mister Goldwin! Haaa —
Earl Flynn!
í Róm, á Sikiley, í
veizlunum lians, hvar sem viS
höfum hitzt, hefur þetta gerzt.
Eg hef aldrei botnað vitund í
þessu. Hann kemur auga á mig
í fleiri metra fjarlægS í troS-
fullum sal, og þaS hefur ekki
fvrr gerzt, en þessi frægi Gold-
win-hlátur kveSur viS. Ekki
gagnvart öSrum, skaltu vita, aS
fékkst ekki til aS hætta fö
hlæja — hann virtist sárverkja
í magann. Eg braut heilann
æsilegar en nokkru sinni fyrr
— hvaS var svona
mig?
stórslegiS við
eins gagnvart mér. Hann urrar
á aSra.
Þetta ihefur fvTlt mig van-
máttarkennd. HvaS er svona
fyndiS viS mig? Svona nokkuS
getur haldiS vöku fyrir manni
næturlangt.
Einu sinni lieima hjá Sam
ákvaS ég aS komast aS raun
um, hvaS væri svona fyndið viS
mig í hans augum, svo aS
eg
settist niSur hjá Ironum og byrj
aSi:
— SjáSu nú til, mister Gold-
wvn . . .
J
Lengra komst ég ekki. Hlát-
urinn einu sinni enn.
Eg beiS þangaS til lægSi.
— Mister Goldwyn, vogaSi
ég aS nýju. ÞaS er nokkuS, sem
ég hef veriS aS brjóta heilann
urn dálítinn tíma. Hvernig
stendur á því, aS hvenær, sem
þú kemur auga á mig, þá er
engu líkara en ég sé eitthvert
skrípi?
Þetta kitlaSi hann aldeilis inn
vortis. Aldrei haföi hann heyrt
neitt fyndnara.
Eg sagði:
— HeyrSu, Sam . . .
Hláturinn upphófst aS nýju.
Eg talaSi hærra:
— Mister Goldwyn — Sam
— þér virSist ég vera svo mein-
fyndinn. Ef svo er, hvers vegna
Hann var aS reyna aS hlusta.
Munnurinn var hálfopinn, og
seinasti hláturinn urgaSi enn í
hálsinum á honum.
— Hvers vegna finnurSu þá
ekki grínhlutverk handa mér?
Þetta var sá allra bezti. Hann
JACK Barrymore var mörg
ár aS deyja, hann treyndi ser
JaaS aS yfirgefa sviSið. í hvert
einasta skipti, sem hann hjarn-
aSi viS gáfust vinir hans, Deck-
er. Lionel bróSir hans og aSr-
ir, hreinlega upp. Hann hlaut
aS vera ódauSlegur, maSurinn.
Þegar hann loks dó, var eng
inn okkar nærstaddur.
HvaS eftir annaS heimsóttum
viS hann á sjúkrahúsiS, þegar
hann fékk þessi hættulegu köst.
Hann var venjulegast í móki,
en 'honurn heppnaSist aS ranka
viS sér nógu lengi til að biSja
um eitthvaS aS drekka eSa
segja eitchvaS, sem unr langan
tíma gekk um alla Hollvwood.
Hann var gæddur þeim per'
sónutöfrum, aS hann fékk hverja
hjúkrunarkonuna af annarri ri!
þess aS færa sér áfengi. ÞaS var
sífellt veriS aS reka hjúkrunar-
konurnar, þar sem sérhver
þeirra komst von bráSar á þa
skoSun, aS þessi maSur ætti
ekki aS vera án sinnar flösku.
Einu sinni, þegar ég heimsótti
hann, útskýrSi hann eina að-
ferS fyrir mér. Hann haföi náS
í augndropaflösku. Hann henti
dropunum og fyllti flöskuna af
gini. Svo var hann alltaf aS
baSa á sér augun, aS því er
allir héldu, en þegar enginn sa
til, bar hann flöskuna aS vör-
unum.
Þótt Jack heföi veriS einsam-
all úti á auSnum Sahara, þ3
heföi hanri engu aS síSur naS
sér í ginflösku.
í næstsíSasta skiptið, sem
hann var fluttur í sjúkrahúsiS,
lá hann í rnóki í fjóra daga
Allir flýttu sér þangaS til aS
kveSja hann. Myndi hann deyja
eSa ekki? Hendur laans voru
bólgnar, fæturnir líka, og hann
gat ekki meS nokkru moti
hreyft sig. Loks opnuSust augu
hans ofruhægt.
Hann leit upp og honum birt
ist vitrun. Þetta var hjúkrunar-
kona, sem alræmd var fyrir
vargaskap, hörku og ljótleik.
HerSarnar á henni voru eins og
á glímukappa, og nefiS svo
langt, aS hún heföi getaS reykt
sígarettu undir sturtu án þess
aS bleyta hana.
Jack starSi á hana, og vissi
ekki nema hann væri korninn
yfir um.
Hann gat ekki hreyft sig-
ASeins augun. Hann sagði
veiklulega:
■—• Drottinn minn.
Hann dró andann meS erfiS-
ismunum. Hann leit aftur a
hana og sagSi lágri rödd:
D D D
— Jæja . . . korndu sarnt inn,
elskan.
(Framh. í næsta blaSi)