Ný vikutíðindi - 06.04.1962, Blaðsíða 6

6
NÝ VIKUTÍ ÐINDI
I ævisögu Gene Fowler um
Barrymore, Góða nótt, Ijúfi
prins, lýkur höfundurinn frá-
sögn sinni af dauða John að
kvöldi þess 29. maí 1942 með
þessum orðum:
— ... Decker fór inn til að
hitta Jack. Fíann rissaÖi mynd
af vini sínum. Loks, klukkan
tuttugu mínútur yfir tvö, heyrð !
Ölgandi
SJÁLFSÆVISAGA ERROL FLYNN
Inngangurinn að húsi mínu ^ Fyrstu ávextina fékk ég, þeg-
ist andardráttur Barryimore ekki var í myrkri. Þjónustufólkið ar Þjóðverjarnir réðust inn í Nið
lengur um stofuna. jvar háttað. urlönd. Smávegis svartamarkaðs
Eftir sextíu eirðarlaus ár var Þeir fóru inn í húsið, og brask kom í mína eigu mál-
hann kominn til hæðanna 1 höfðu líkið meðferðis. Þeir settu verki eftir Van Gogh.
miklu. 1 eftirlætisstólinn minn rétt inn- j Það hafði verið í eigu ein-
■ an við dyrnar, svo að ég sæi hvers dr. Gachet, sem stundað
ÞETTA er ekki að öllu leyti; lrann, strax og ég kæmi inn. hafði listamanninn á þeim tím-
sannleikanum samkvæmt. Hann Síðan hagræddu þeir Jack í um, er hann skar af sér eyrað
heimsotti jarðríki enn einu sinni: stólnum. í vændishúsinu. Læknirinn hafði
aður en hann hélt til hæðanna I Eg var fullur — dapurlega fengið málverkið að launum fyr
miklu. j fullur — þegar ég kom heim. ir þjónustu sína, og listaverk-
Lík Jack var. flutt til útfarar- Eg gekk inn, dapur og ein- ið hafði haldizt í Gachet-ætt-
stofnunar Pierce-bræðra við Sun mana. inni.
set Boulevard. Þar fyrir utan er j Þegar ég kom inn, þrýsti ég Um það leyti, er Hitler hóf
svakaleg klukka, sem tifar lífs- á slökkvarann. Ljósin kviknuðu, innrásina var þctta málverk í
skeiðiS a enda fyrir mann. j og — drottinn minn — ég ^ eigu sonar Dr. Gachet. Sonur- J
Við komum nokkrir saman horfði beint framan í Barry- inn hafði veður af því, að Gör-'
a knæpu, sem nefnist Haninn more! Augu hans voru lokuð. ing, sem safnaði hausum og
og nautið til þess að htyggjast (Hann var náhvítur í framan.
saman yfir brottför hins mikla. Það var ekki búið að smyrja
Eg var sérílagi dapur. Eg hafði hann enn.
kynnzt John mjög náið á nið-! Eg rak upp tryllingslegt
urlægingardögum hans, og hafði vein.
jafnvel fundizt heiður að skelf- í Eg sneri mér >við til að hlaupa 1 smyglað út um bakdyrnar, áð-
ingarvikunum þrem, sem hann í burtu. Eg ætlaSi aS revna aS ur en hermennirnir komu. ÞaS
hafSi dvaliS í húsi mínu. I hópi komast út í bílinn minn og' var vafið upp, afar erfitt við-
Stundarþögn. Síðan:
— ESlislega nauðgun.
Brosið hvarf snögglega af
andliti mínu. Nauðgun. Eg
hafði ekki hugmynd um, hvað
eðlisleg nauðgun merkti. Eg
hafði ekki minnstu hugmynd
um mismuninn á eðlislegri
nauðgun og nauðgun.
I mínum augum var
nauS«
un það að þrífa stól og lenija
í hausinn á dömu og koma síð-
an fram þessu ljóta við hana.
Eg hafði ekki gert neitt slíkt.
— Eg veit ekki urn hvað þiS
eruð að tala.
— Þetta er varðandi ungfni
að nafni Betty Hansen — og
þér eruð þess vegna handtek-
ínn.
ÖSrum hefði sízt verið á móti
skapi að leika í þessum kúreka-,
hasar- og kassa-kvikmyndum.
Eg var umkringdur fögrum
konum. Eg átti yndislegt heim-
ili. Eg var laus viS Lili — að
— Eg hef aldrei heyrt henn-
ar getið. Betty Hansen? Hver
er hún?
— Þetta er unglingsstúlka,
sem handtekin var fyrir laus-
læti. í fórum hennar fundum
ið símanúmer yðar, os hun
listaverkum, væri í þann veg-
inn að senda heim til hans eft-
ir málverkinu.
[ Málverkið, sem nefndist
,,Maðurinn er á sjónum“
n j 5 n f
ég áleit. Hvers vegna að kvarta? hefur haldiÖ því fram, að húr
•n x'...... i i • i . 1.-0. i r v- i ■■i-
Mér gat ekki íiðið betur.
Fimmti hlMti.
var
íáfu.
Raoul hafði
okkar var leikstjórinn hugvits- flýja sem fætur toguðu í burtu
sami og mikli, Raoul Walsh, j frá húsinu, í burtu frá sjálfum
maður, gæddur furðulegri kímni mér.
| Um leið og ég kom út á
einu sinni verið svalaganginn heyrði ég raddir
leikari. Hann hafði orðið fyrir að baki mér, innan úr húsinu.
slysi við bifreiðarstýri, misst Út komu Walsh og þeir kump-
sjonina á öðru auganu og orð- j ánar.
ið að bera lappa fyrir því síð-1 — Rólegur, Errol, við
_ an. Það voru endalok leikara-1 bara að stríða.
ferils hans. | — Stríða. Eg fór af'tur
Walsh yfirgaf Hanann og nötrandi á beinunum.
nautið sncmma um kvöldiÖ. j Þeir fóru aftur með líkiS í
— Mér líÖur bölvanlega, fé- líkhúsið. Eg hélt til svefnher-
lagar. Eg er svo miður mín yf- j bergisins, nötrandi og ódrukk-
að ég ætla að inn. Hjartað hamaSist í brjósti
HAUSAVEIÐARARNIR
í KALIFORNÍU
1942—1943
vorum
ínn,
ir andláti John
fara heim.
— Góða nótt, félagi.
En hann, Bev Allen og
Charles Miller héldu beina leið
til útfararstofnunarinnar.
Walsh sagði við útfararstjór-
ann:
— LömuS frænka mr. Barry-
more getur ekki komið IringaS
sjálf, en hún ivildi gjarnan fá
aS sjá sinn elskaða frænda í
hinzta sinn. Við vildum gjarn-
an mega fara með líkiö til henn-
ar — aðeins stundarkorn.
Með þessum orÖum bauS
hann útfararstjóranum hundrað
dollara.
— Eg get það ekki, herra.
Það varðar við lög.
— Eg skal fara með hann
í bifreiÖ minni og koma aftur
með hann hingað eftir klukku-
tíma.
Wilfi '1! '.kaSi greiSsluna
um VidnF r
SíSan tóku þeir líkiS út um
bakdvrnar í luralegum kassa.
Þeir komu því fyrir í bifreiS-
inni or óku heirn til mín.
mér. Eg sofnaði ekki blund þaS,
sem eftir var nætur.
Þetta var ekki rétta leiðin til
að minnast dauða John Bárry-
more.
Engu að síður fyrirgaf ég
Walsh. Hann kom þessari af-
skræmissnilli sinni að í kvik-
myndum sínum. í kvikmynd-
unum kom hann alltaf með
furÖulegar smáhugdettur, sem
gáfu til kynna snilli hæfileika-
mannsins.
Eg var ásamt Walsh við út-
för Jack. Raoul ,,frændi“ leit
á mig. Hann sagði:
— Jack myndi rísa upp úr
kassanum, ef hann gæti séð þá,
sem bera hann.
Kistuberarnir voru mennirnir,
sem hann hataÖi mest.
EIN afleiðingin af sambandi
okkar Barrymore og Olympíu-
guSanna, sem urðu til utan um
bann og Decker, var listáhug-
inn, sem þróaSist meS mér og
hefur fylgt mér alla tíð síðan.
fangs þégar um striga van Gogh
var að ræða, vegna þess hve
hann smurSi málningunni þykkt
á — og smyglað úr landi.
Eg veit ekki hvernig. Ætli j
drottinn viti það heldur. En það j
fór til Uruguay. Þaðan fór það
til New York, þar sem þaS
komst í hendur listaverkasala,
sem hét De Orio. Hann vissi,
að ég var á höttunum eftir lista
verkum, en þau yrðu að vera
af allra bezta tagi, beztu verk
snillinga.
OrSum var komið til mín
um, að þetta málverk væri fá-
anlegt. Eg kevpti þaS.
Eg fór meS það heim til Mul
holland. Þar hengdi ég það upp
á vegg og bauð nokkrum kunn-
ingjum heim til aS sjá það.
Kunnáttumenn segja, að
þetta málverk Van Gogh hafi
verið málað á beztu tímurn
hans. Málverkið hefur alltaf
verið mér kært vegna raunsæis
þess og táknrænu.
Eg var lílca á sjónum í æsku,
að vissu leyti, og eftir það allt-
af veriö við og við. Eg var líka
á sjónum í vissum skilningi, í
tilraunum mínum til að komast
fyrir eSli hlutanna.
Eg er enn á sjónurn.
Þetta sérstaka kvöld, síðla
hafi haft kynferðisleg mök við
yður ákveðinn dag.
— Hvar er þetta álitið hafa
átt sér stað?
— Við eigum ekki að skýra
j )'Sur frá því, herra Flynn, én
það geröist í húsi, sem kunn-
ingjar yðar hafa á leigu, Steph-
en Raphael, Bruce Cabot og
í ÁGÚST 1942 fékk ég rík-
isborgararéttindi mín. Eg var
bandarískur þegn.
Landið hafði verið mér gott.
ÞaS hafði veitt mér auðæfi og
heimsfrægö. Eg var þakklátur.
Enda þótt mér geðjaöist ekki að
þessu, sem ég áleit miðlungs-
gæði kvikmyndanna minna all-
flestra, var ég samt í þeim.
árs 1942, var ég einsamall í j Freddie McEvoy.
vinnustofu minni í Mulholland. I Þetta var mikill djammstaÖ
Skósveinn minn Alexander j ur, með tennisvelli, í eigu Coll
kom inn, nötrandi eins og [ een Moore, þekktrar stjörnu ú
haustlauf. Hann stamaði á þöglu myndunum. Þarna söfn
frönsku, að tveir menn stæðu uöust íþróttaunnendur saman ti
utifyrir. Þeir hefðu sýnt honum j þess að veðja á tennisleiki
einhver skjöl, svo og lögreglu- synda, leika borðtennis, spik
mannaskilti.
— Hvað vilja þeir?
— Þeir segjast verða að hitta
yður?
Eg hló.
— Hvers ‘ vegna nötrarðu
svona? Þeir eru ekki hingað
komnir til að hirða þig. Svona,
hleyptu mönnunum inn . . .
Inn komu tveir óeinkennis-
klæddir lögreglumenn. Eg hefði
getað sagt til um starf þeirra úr
hundrað feta fjarlægð. Óein-
kennisklæddir lögreglumenn eru
miklu löggulegri en þeir ein-
kennisklæddu.
Þeir voru afar elskulesir.
n
— Komið innfyrir, herra-
menn.
—• Fáið yður sæti, sagði ég.
Hvort þeir vildu kaffisopa,
eða ef til vill sjúss? Þeir játuðu
því, þeir vildu kaffið.
Eg vissi ekki þá, að maSur
a aldrei aS tala við tvo lögreglu-
menn, ef maður er einsamall.
Eg veit betur núna. Tvær lögg-
ur eru þyngri á metunum en
allt sem þú kannt að hafa aS
segja.
Eftir rnínútu eða svo sagði
annar þeirra:
— Herra Flynn, viS erum
með hina alvarlegustu ákæru
gegn yður.
— Úvers efnis er hún.
poker — Freddie sá alltaf fyrir
hverskyns skemmtunum. Þetta
var piparsveinahús, leigt af
frægum eSa ríkum piparsvein-
um, og þarna var ég tíður gest-
ur. Venjulegast kostaði það mig
ósköp að koma þangaS. Kunn-
ingjar mínir plokkuðu mig eins
og Jesse James banka. Þeir voru
snjallir spilamenn ög bragðaref-
ir. Og hvað sem því líður, þa
voru þarna fallegar stelpur a
hverju strái.
En hvernig sem ég reyndi.
þá gat ég ekki með nokkru rnóti
komiS fyrir mig neinni Betty
Hansen, sem ég átti að hafa
hattað hjá — nauÖgað!
— Til hvers er ætlazt til af
mér? spurði ég.
-— ViS viljum fá ySur með
okkur til unglingadómstólsins
og kannast við stúlkuna.
— En ég þekki enga slíka
stúlku.
— Sjáðu riú til, sögðu þeir-
Við viljum gjarnan fá botn >
málið. Það getur verið, að það
sé ekki neitt. Það getur líka
verið eitthvað, ekki vitum við.
Hún segir, að þið hafið öll ver-
ið að leika tennis. Hún virS-
ist þekkja alla þarna í húsinu,
alla kunningja yðar. Hún gaf
j ýtarlega lýsingu af atburðinum.
(Framh. í næsta blaði)