Ný vikutíðindi - 04.05.1962, Síða 6

6
NÝ VIKUTÍÐINDI
JERRI GEISLER var óaðfinn
anlega klæddur, en á látlausan
hátt. Hann var þróttmikill mað
ur, en ekkert áberandi persónu
gerð. Þróttur hans lá í úrslita
átökunum. Hann geymdi það
sterkasta þangað til síðast. Mér
virtist hann alltaf dálítið utan
við sig, sem getur hafa legið
aðeins í því, að hann einbeitti
sér svo mjög að starfi sínu; svip
ur hans var fjarrænn, og venju-
lega var hann með elskulegt
bros á vör. Virðingu bar hann
eins og aÖrir menn fyrir fínum
fötum; röddin var há og hvell,
en þokki og vald í henni. Það
var ekki auðvelt að geta sér til
um gáfnafar bans, nerna að
sjálfsögðu, eins og almenningur
veit, hann tapar eiginlega aldrei
mali — eiginlega. Hann gaf
mér ráðleggingu fyrirfram:
— Hafðu það bugfast, að
ríkissaksóknarinn segir: Þessi
i)
maður er leikari, og þeir munu
reikna með því að kviÖdómur-
inn taki tilit til þess, að þú ert
leikari, þegar þeir meta fram-
burð þinn.
Við þ essu hafði hann svar á
reiðum höndum. Ef og þegar
að þessu kæmi, ætlaði hann að
segja, eins og hann gerði:
— Hefur hann þá ekki rétt
á að standa sig í réttinum —
eins bg við hinir?
Réttarhöldin hófust. Inni í
réttarsalnum var setið í hverju
einasta sæti og úti fyrir var
/ JS ®
ffiMWMÍt mr
SJÁLFSÆVISAGA ERROL FLYNN
mannþröng. ÖSru megin í saln
um sátu blaðamennirnir, yfir-
leitt vinsamlegir mér, svo vin-
samlegir, að ég botnaði ekki
fyllilega í því. Geisler hafði ráð
lagt mér að hafa samvinnu við
blaðamennina, og hann talaði
frjalslega við þá. Lögfræðileg að
stoð mín var bundin við tvo
menn: Geisler og For. Akæru-
valdið var í höndum átta lög-
fræðinga, með Cochrane nokk-
hrn í fararbroddi.
Eðlishvöt, sem alls ekki get-
ur talizt furðuleg, vísaði Geisl-
er á að velja svo til eingöngu
kvenfólk í kviðdóminn, níu af
tólf.
Cochrane ákærandi kallaÖi
Peggy Larne Setterlee í vitna-
stúkuna. Hún var forkunnar
fögur stúlka. Brjóstahaldararn-
ir voru úttroÖnir. Mittið var fag
urlega meitlað. Hún var með
sítt, svart, mjúkt hár, og hefði
hæglega getað verið á aldrinum
einhvers staðar milli tuttugu og
tuttugu og fimm.
En þ egar hún kom inn, ætl-
aði ég varla að þekkja hana.
Hun hafði verið klædd í sport-
sokka, flatbotnaða skó, og lát-
in fletta a sér hárið. Hún hefði
getað litiÖ út eins og yngri syst
ir min. Hjartað seig í brjósti
mér, þegar ég sá hana. Drottinn
minn, hugsaði ég, hún er alveg
eins og krakki. Viku eða svo
áður haföi hún verið harla létt
klædd í dansflokknum.
Meðan Peggy gaf framburð
sinn sat ég við skrifborð mitt,
lagði við hlustirnar og einbeitti
mér að pappírsblaÖi, sem ég
skrifaði athugasemdir á. Við og
við leit ég annað hvort á hana
eða Cochrane — heiftaraugum
og ég virtist sannarlega hafa
þörf fyrir hlýju þeirra Geisler,
sem sat mér á vnstri hönd, og
unga írska lögfræðingsins, hægra
rnegin við mig.
Cochrane bað hana að segja
frá því, hvernig hún hefði lát-
ið að vilja mínum, tveimur ár-
um áður, um borð í Sirocco.
Við vorum á leiðinni til Cata-
lina, í helgarleyfi, að hún sagði,
og ég hafði kysst hana á af-
skekktum stað á snekkjunni.
SÍSan, sagði hún, hafði hún
haldiö til káetu sinnar, og ég
hefði komið á eftir.
Og svo kom að því, sem
blaðastrákarnir —- og alrnenn-
ingur — hafði beðið í ofvæni
eftir. Hvíta húsið hlýtur að hafa
fagnað því, að stríÖsfréttirnar
skyldu hverfa af forsíðunum, og
skothríðinni beint í aðra átt.
Spurning: Hver kyssti þig?
Svar: Auðvitað Herra Flynn.
— Hvað gerðir þú?
— Eg fór til káetunnar og
háttaði mig.
— Hvað gerðist svo?
— Eftir um það bil tiu min-
útur var barið að dyrum. 1
s'ómu andrá gekk Flynn inn,
iklœddur náttfötum. Hann
spurði, hvort hann mœtti tala
við mig. Eg sagði, að sœmdi
ekki herramanni, að vera inni
i svefnherbergi konu, sérstak-
lega ef hún vœri háttuð.
— Hverju svaraði hann?
— ,,Ef þú vit lofa mér að
koma upp i til þín, þá skal ég
sjá þig í friði. Mig langar bara
til að tala við þig.“
Eg er enginn sjentilmað-
ur!
Almenningur gekk af göflun
um út af þessu. I sumum kvik-
myndahúsunum varð meira að
segja að klippa seinustu setn-
inguna út til þess að koma í
veg fyrir óspektir.
Peggy sagði sömuleiðis frá
því, að þegar við komum til
hafnar, hefðum við staðiÖ úti
við borðstokkinn, og hún hefði
látið orð um það falla, hvað
tunglið væri fallegt.
— Hann sagði, að það væri
ennþá fallegra í gegnum kýr-
auga.
Og að þ ví er hún sagöi, þá
j áttum við fyllilega að hafa skoð
að tungliÖ í gegnum kýrauga.
Við fórum undir þiljur, að hún
sagði, ég klæddi hana út sjó-
ferðafötunum, og við tókum
aðra törn.

Spurning: Hvað fannst þér
sjálfri um þetta?
Svar: Eg var bara fokvond í
þetta skiptið, i staðinn fyrir að
vera
hrœdd eins og áður.
Síðan, sagði hún, hafði ég
samfarir við hana.
(Um svipað leyti og Peggy
sagði, að það væri ekki sérlega
herramannlegt af mér að koma
til svefnherbergis hennar, var
Warner að hleypa Gentleman
Jim af stokkunum. Varð mikill
fögnuður um allt land og víðar.
Vegna þess, að ég átti í mynd-
inni anzi hnittna setningu í
þessu tilfelli. Alexis Smith,
stúlkan, er svo til komin í fang
á mér, og ég segi við hana:
— Hvernig gæti ég kvænzt
þér? Þú ert hefÖarmær.
Hún segir:
— Eg er engin hefðarmær!
Gentleman Jim löÖrungar
hana, þrífur hana í fang sér,
kyssir hana og segir:
Eg þarf alls ekki -að verja
sjálfan mig, þegar ég rifja rétt-
arhaldið upp. Urn það sáu lög-
fræðingar mínir, og kvikdómur-
inn komst að sinni niöurstöðu.
Engu að síÖur var réttarhaldið
bandarískur harmleikur, og
Jerry Geisler lagði sinn skerf
til þess, þegar hann tók stúlk-
urnar og andstæðinga sína í
geSn-
Þegar ihann þaulspurði Peg-
gy með sinni mjúku rödd, eng-
an veginn hranalega ásakandi,
sagði hann:
— Ungfrú Satterlee, ég er
í vandræÖum með nokkur atr-
iði. Eg hef hérna ljósmynd. Er
þetta mynd af þér?
Hann sýndi henni myndina.
- Já.
Hann smellti í góm tvisvar
eða þrisvar, eins og hann væri
að sýna undrun. Hann sýndi
ekki neinum öðrum í réttinum
þessa ljósmynd. En hann sagði:
- Þvílíkur mismunur. Scsðu
f t~>
mer, ert þú allltaf svona klædd?
— Hvernig?
— í sportfötum og með flétt
ur?
— Stundum, ef mig langar
til.
— Það var ekki fleira.
, Engu að síÖur hljóta áhrif-
in á kviðdóminn að hafa verið
stórkostleg. Það gat ekki farið
hjá því, að menn hugsuÖu sem
svo: Hvað skyldi hann vera með
uarna? — mynd, sem hún við-
urkenndi, að væri af henni.
Peggy var sniðug, stórsniðug.
Hún hélt fast við framburð sinn
og hún lýsti því nákvæmlega,
hvernig ég hefði tælt hana aft-
ur í káetu og, að hún sagði,
ýtt henni niður í fletið.
Sem sagt, hún viðurkenndi
aldrei að hafa verið fús til þessa.
Hún var að gefa í skyn of-
beldisnauðgun.
Eg setti ihana á fletið, sagði
hún, bar sem ég tók hana með
valdi. A meðan sagði ég við
hana:
— Elskan, horfðu út um kýr-
augað. Sérðu, hvað máninn er
dýrðlega fagur?
Þessi setning elti mig árum
saman:
— Ö, Errol, lýttu á kýraugað
og dýrðlegt tunglið!
Eg er jafnvel þeirrar skoðun-
ar, að þessi setning hafi mark-
að þáttaskil í lífi mínu — allt,
sem gerðist, áður, og það sem
gerðist eftir það.
Geisler hóf árásina. Hann
kom með mynd af híbýlunum
a Sirocco, og hann teiknaði upp
dratt af þeim a töflu. Hann
spurði Peggy, hversu há kojan
hefði verið. Hún sagði, að hún
hefði verið í hnehæð. Geisler
sannaði, að kojan væri a. m. k.
einn og halfur meter að hæð.
Hann var í stórefa, að hann
sagði frammi fyrir kviðdómnum,
um að ég gæti lyft henni svo
með valdi, og hvort hún væri
ekki nógu sterk til að koma í
veg fyrir, að hún væri sett
þangð, eða þá komið sér niður
aftur.
Svona helt það afram dögum
saman. Hægt og örugglega
tókst snillingnum Geisler að
sannfæra alla um, að dömurn-
ar vissu hvað þær væru að gera,
þær langaði til að komast á-
fram, þær þekktu hætturnar,
í hús piparsveina eða snekkju
sem voru samfara því að koma
í Hollywood.
SíÖan tætti hann sundur full
yrÖingu Peggy um samfarir án
samþykkis hennar sjálfrar.
JANUAR 1943 rann á
enda. Rettarhöldin drógust
fram í febrúar. Dag eftir dag
drógu lögin okkur inn í réttar-
salinn. Stúlkugreyin vom peð
á taflborði stjórnmálaátakanna
engu síöur en ég. Á bak við
þetta allt saman var ævagamalt
þrætuepli: ógn stærstu kvik-
myndafélaganna og einhver að
bjóða þeim byrginn, svo segj-
andi: Þið punduðuð ekki nógu
miklum aurum í okkur fyrk
verndina, sem þið fariö fram a
af hendi hins opinbera, svo að
við skulum aldeilis sýna ykkur
í tvo heimana.
Svo var hausinn á mér settur
undir fallöxina, vegna þess að
Warner og hin kvikmyndafe-
lögin höfðu ekki stutt þann
rétta, höfðu ekki borgað á rett-
an staÖ.
Bréfin streymdu inn hvaðan-
æva að úr heiminum í einu
stóð:
— Þetta er svívirða. Tvær
aurasjúkar stelpur eru að reyna
að blekkja þig. Það ætti að hýða
þær.
1 öðru stóð:
— Viðbjóðslega vændissvín!
Það ætti að hengja þig! Eg
vona, að þú fáir tuttugu ára
innilokun!
En það voru næsta fáir þa,
og jafnvel enn í dag, sem höfðu
hugmynd um, í hvaða umróti
stjórnmálaátaka við höfðum
lent, hvernig spilling, peningar,
valdagræðgi og mútur léku inn
í og fóm með aÖalhlutverkin.
En það voru önnur aðalhlut-
verk.
Eg átti talsvert viljaþrek eft-
ir, þó talsvert, og dálitlu af þvi
eyddi ég á rauÖhærÖa, unaðs-
fagra stúlku, sem sat í sölu-
boxi í anddyri dómhússins. A
hverjum einasta degi gekk eg
framhjá henni, og sá hana selja
tyggigúmmí, sígarettur og
vindla. Það var svo miklu auð-
veldara að horfa á fegurð henn-
ar en trylling mannfjöldans, er
hékk umhverfis dómhúsið til aÖ
fá að sjá mig. Þegar ég gekk
framhjá, var kallaÖ:
— Stattu þig, Errol! — Láttu
þær hafa það, drengur! — Þu
ert að hafa það, lagsmaður!
Eg vonaði, að þetta myndi
hafa sín áhrif á kviðdóminn.
Eg hlustaði á þessi hvatning-
arhróp, en gjóaði augunum yíú'
að söluboxinu, á yndislegu stúlk
una með hörandið bjarta, og
blágrænu augun, sem voru ör-
lítið skásett.
Eg kom ekki auga á vöxt-
hennar urn þó nokkurt skeið.
Loks stanzaði ég hjá henni og
keypti mér sígarettur. Eg virti
hömndslitinn vandlega fyrir
mér, og sá þá örla fyrir frekm
um, sem juku talsvert á áhuga
minn. Eg teygði úr hálsinum
inn fyrir borÖiö og sá, að þarna
var allt á sínum stað. Hún var
mittisgrönn, mjaðmafögur með
granna ökla og úlnliði. Alla
ævi hef ég verið veikur Hrrir
grönnum öklum.
(Framh.)