Ný vikutíðindi - 25.05.1962, Blaðsíða 6

6
NY VIKUTlÐINDI
Oftgandí
Mér var skýrt svo frá, að ég
hefði ekið stúlkunni heim í op-
inni bifreið, og í aftursætinu
hefði verið hundur. Hún bjó í
hornhúsi á mikilli umferðargötu
í Hollywood. Þarna, í aRursæt-
íiu, á þessum fjölförnu gatna-
mótum, átti ég að hafa lifað
með henni.
Eg sagði við sjálfan mig: — hlæja að henni. Það réði úrslit
Eg er heppinn, ef það endar um.
ekki með því, að ég verði kall- I Eg gekk yfir að borðinu til
ur ,,Fjölbragða-Flynn.“
! Heddu, og þegar hún sneri við
Þetta spurðist til kvikmynda- J mér bakinu, sparkaði ég ræki-
versins. Eg var talinn á það, til lega ! endann á henni. Hún rak
að forðast illt umtal, að leiða 'upp skræk, og hatturinn henn-
þetta leiðindamál til lykta með ar hentist upp í loftið. Hún var
tvö-þrjú þúsund dolluru'n. hissa á svipinn.
En það get ég svarið, að ég Eg sagði:
er alltof stór fyrir hverskonar — Þarna sérðu, elskan, ég
framsæci árgerðarinnar 1959 — sagði þér, að þetta myndi ske.
og þetta var um miðjan fimmta
áratuginn.
Góða skapið bregzt henni
aldrei — en í þetta skiptið tók
það dálítinn tíma. Hefði verið
HEDDA HOPPER, dálka- um einhvern annan að ræða, er
fyllirinn frægi, er sérlega góð ekki var gæddur slíku skapi,
vinkona mín, en vinátta okkar | hefði ég aldrei vogað það.
varð ekki virkilega traust fyrr N0KKRUM mánuðum eftir
en egveitti henniræþdegpsparki^ málaferlunum lauk gengum
i botmnn a almannafæn - og yjð Nora , hjánaband> og
eg held mer se alyeg ohætt að ^ dóctir okkal, Deirdre,
fullyrða, að eg se sa eini af fædcjist
SJÁLFSÆVISAGA ERROL FLYNN
myndi aldrei ná mér eftir það.
Ef til vill var það einmict þess
vegna, sem blöðin fengu þenn-
an furðulega áhuga á mér, á
öllu, sem ég tók mér fyrir hend
ur, og þau voru alltaf að reyna
að snapa upp vissa tegund af
sögum — kynferðismálin. Þau
vildu helzt fá að segja frá öllu,
sem viðkom sambandi mínu við
kvenfólk. Þetda fannst þeim al-
deilis uppáhaldsfréttaefni. Nú,
krakkarnir höfðu verið svo al-
mennileg við mig í nauðgunar-
málinu, að mér fannst alveg
sjálfsagt að vera með í skolla-
leiknum. Aldrei tala við blöð-
in án þess að hafa eitthvað kyn-
ferðislegt að bjóða þeim ásamt
sjússinum, og læra að hlæja að
sjálfum sér fyrst og fremst.
Eg var í New York ásamt
usti stúlkunnar kom
starfsbræðrum
10.
januar
1945.
en vorum ekki gift.
Hedda skrifaði eitthvað um
Noru, sem sveið undan. Eg
minum, sem £ fékk Noru hús ; Holly-
sl.kt hefur gert Kannske yerð- wQod_ þaf liföi hán sínu 1{fi
ur maSur stundum að sparka í . m,{nu 1{fi ; Mulholland.
rassinn á einhverjum t.l þess að ^ yar dna hjónabandsleið-
eignast kunnmgja. Hvað syo . f • ■ aðskilin hlis> að. um
sem kann að hafa verið hneyksl- ! skdið jif aðskilið folk
anlegt við það, þá yar þetta á | * '' { md'gum myndum.
þeim timum, sem y.ð Nora vor^g frægðin höktu áfram,
um að skemmta okkur saman, , b,(ðu Qg Str{ðu Eg, bægslaÖist
gegnuni myndirnar. Eg var eng
an veginn ánægður með ruslið,
, Jen útgjöldin voru gríðarmikil,
man ekki, hvao þao var, en eg1 , ■ * * _ r- *
" i °g þeim varo ao mæta. hg varo
að vinna.
Við og við bauð ég Noru til
Mulholland um helgi.
Hún var ekki lengi- að til-
einka sér lifnaðarhættina í Holly
wood. Hún lærði að umgangast
kvikmyndafólkið, fara á réttu
staðina, og lagði niður mennta-
skólamálið.
Noru,
hringdi strax til hennar.
Hedda sagði:
—• Halló, elskan.
Þetta elsku-kjaftæði veður
uppi í skemmtanaheiminum.
Elskan, ástin og hjartað. Rýt-
ingurinn í bakið er aldrei langt
frá þessum orðum.
— Heyrðu, tíkin þn, hvað
áttu við með þessu kjaftæði?
sagði ég vondur. Þú veizt mæta
vel, að þetta er ekki satt. Þú
hefðir átt að kynna þér stað-
reyndirnar.
— Kældu þig niður, elskan,
svaraði Hedda hlæjandi, svo að
ég varð enn verri. Þetta hefur
þá hitt í mark, ha?
— Eg stefni þér!
Hún hó enn hærra.
— Eg gæti ekki hugsað mér
neitt skemmtilegra. Ef þú gerð-
ir það, þá myndi ég fá enn
fleiri lesendur.
Þetta var alveg satt.
— Gott og vel heillin, sagði
ég. Hafðu það hugfast, að næst
þegar fundum okkar ber saman,
þá ætla ég að gefa bér rækilegt
spark í feitan bakhlutann.
Við það má bæta, að hann
var alls ekkert feitur.
Nokkrum dögum síðar var
ég að dansa við Noru á Mo-
cambo. Nora benti mér á kven-
mann að baki sér, sem væri að
Eg réði stjúpmóður
Marge Eddington, yndislega
smágerða konu, til að annast
Mulholland. Marge dvaldi þar
löngum, enda þótt Nora væri
þá heima hjá sér.
EINN daginn spurði ég Ann
Sheridan, hvað hún væri að
drekka. Það- leit út fyrir að vera
tómatsafi. Það var það líka,
nema hvað það var vodka sam-
an við. Eg tók upp vodka-
drykkju. Vodka er lyktarlaust.
Það veit enginn, að maður sé
á því. Að sjálfsögðu er drvkkju
skapur hægasta en öruggasta
sjálfsmorðsleiðin.
Eg hélt útlitinu ennþá, en
forðaðist að líta á sjálfan mig
í spegli. Eg vissi, hvernig ég
leit út. Eg var ekki hégómleg-
ur varðandi andlitið á mér, lík-
aman eða framkomuna.
Innra með mér var ég sár,
nauðgunarmálið hafði verið mér
skelfilegt áfall. Eg vissi, að ég
Freddie. Þar kom ég fram í út-
varpsþætti. Það var alltaf flokk-
ur aðdáenda útifyrir til að ná
sér í áritun eða heilsa upp á
mann. Þegar við Freddie kom-
út, veittum við eftirtekt
einstaklega fallegri rauðhærðri
stúlku. Eg fór til hótels míns,
og þá var sú rauðhærða komin
þangað með áritunárbókina sína.
Hún hafði heillandi bros, og
auk þess var hún ekki í íbúðinni
minni. Þegar maður er hvattur
svoleiðis áfram, þá gefst mað-
ur upp.
Eg bauð henni inn.
Eg réði hana mér til að-
hlynningar og aðstoðar og sendi
hana í næstu búð til að kaupa
sér fallegan hvítan slopp. Oðru
megin á höfuðfat hennar var
útsaumað EINKARITARI og
hinum megin HJÚKRUNAR-
KONA. Eg ákvað að hafa hana
þarna hjá mér til að prýða urn-
hverfið —- svo að enginn yrði
fyrir vonbrigðum.
etta var alk í fullri siðsemi,
og skyldur hennar voru engar
aðrar en þær að gera kunningj-
um mínum hverft við. Starf
hennar, þegar einhverjir vora
hjá mér, var það eitt að koma
til mín, með hjúkrunarkonu-
merkið í húfunni, taka á slag-
æðinni, og leggja yndisfagurt
rauðkrýnt höfuðið á bringu
mína og hlusta mig. Skrifa síð-
an athugasemdir. Allt þetta átti
að gerast grafalvarlega, meðan
ég skemmti mér við andlitssvip
kunningjanna.
Freddie naut góðs af henni,
þegar hann fór í bað. Hún
þvoði honum á bakinu. Hann
naut þess að fara í freyðibað og
hafði aEtaf litla gúmmíönd niðri
í baðkerinu hjá sér.
Því miður fóru þessir lifnað-
okkar og gerði uppsteit og krafð
ist þess, að unnusta hans kæmi
sér út úr þessu svívirðilega sam-
bandi við slíkan dela — og þar
mcð var draumurinn búinn.
Blöðin húktu yfir mér eins
og gammar til að reyna að kom
ast eftir því, með hverri ég ætl-
aði að vera með næst, og ég
reyndi að valda þeim ekki von-
brigðum.
Eitt sinn var blaðamanna-
stefna heima í Mulholland.
Meðan spurningunum rigndi
yfir mig, sat ég kæraleysislega
á sófa og talaði grafalvarlegur.
Freddie var sömuleiðis inni.
Tvær forkunnarfagrar tvíbura
systur, rétt komnar yfir tvítugt,
gengu inn í stofuna, alsberar.
Strákarnir störðu.
Hausarnir á þeim voru á sí-
felldu iði, meðan systurnar
crensu um stofurnar, úr einu
herberginu í annað, rett eins og
ekkert væri um að vera; eins
og þær væru bara hluti af heim-
i.lishaldinu þarna. í raun og veru
þekkti ég þessar stúlkur ekki
minnstu vitund. Þær voru bara
fyrirsætur, sem leigðar höfðu
verið í þessu skyni -— í þetta
eina skipti.
— Hver fjandinn er þetta
Flynn •— ertu að gera grín að
okkur? spurði einn blaðamannn-
anna.
— Grín, fjandinn hafi það.
Þetta eru bara. tvær af stelpun-
um mínum, sem standa alltaf
klárar.
Stúlkurnar komu aftur kæru-
leysislega inn í stofuna og það-
an inn í aðra stofu án þess svo
mikið sem líta á blaðamennina.
Það var aldeilis upplit á pilt-
unum. Eg held nú samt, að
þeir hafi gert sér ljóst, að þetta
gat
ég brosað
t>
Og sjálfur
breiðar en áður. Eg stóð mig
skrambi vel í hlutverki manns-
sem stendur fjandann á
allt.
íns
sama um
ÞAÐ var að ágerast illilega
sá granur, að ég ætti ekki
kvennaláni að fagna — og svo
arhættir út uni þúfur, þegar unn \ myridi verða alla ævi. Eg hafði
aldrei notið neins skilnings hja
móður minni, Lili hafði næst-
um eyðilagt mig. Tveir kven-
menn, peð á taflborði stjorn-
mála og valdabaráttu, höfðu
verið notaðar í því skyni að
reyna að eyðileggja mig. Kven-
fólk, sem ég þekkti ekki vit-
und, sakaði mig um að vera
faðir bamanna þeirra. Eg
gerði mér fáránlega háar hug-
myndir um veikara kynið, jafn
mjög og ég þarfnaðist sam-
bands við það, líffæralega seð.
Það kann að koma fólki a
óvart, að það hafi jafnvel lið-
ið mánuðir, dömur mínar og
herrar, sem ég kom ekki ná-
lægt kvenmanni. Það ætti þo
ekki eftir að henda mig, að
kvenfólk stjórnaði mér og rásk-
aði með mig um alla ævidaga
— þessi hugsun gagntók mig
iðulega, með skelfingu.
Þeota kom mér til að fram
kvæma tilraun, sem staðfesti
hugsanagang minn.
Fofvitnin eftir að komast að
raun um, hvað kvenfólk ræðir
um, þegar þær halda, að þær
séu einar, eða um hvað þær'
ræða í þessu sérstaklega and-
rúmslofti á ,klóinu‘; setti ég upp
hljóðnema í kvennasnyrting-
unni á Mulholland. I sam-
kvæmi, þar sem karlmennirnir
voru í öðru herbergi en kven-
fólkið í hinu, fengum við að
heyra hvert einasta orð, sem
þær sögðu.
Drottinn minn dýri, það
sem ég heyrði! Það, sem ég
fékk að vita um sjálfan mig og
kunningja mína, var beinlínis
skelfilegt.
Þessar yndislegu dömur skorti
ekki aldeilis hreinskilnina. Þær
sögðu það sem þær langaði til
að segja í einrúmi. Mér var
það óskiljanlegt, hvernig
kvennasnyrtingin gat skapað
slíkan trúnað konu gagnvart
annarri konu, sem raun bar
vitni. Eg komst að fleiru um
sjálfan mig á tíu sekúndum —
sama tíma og það tekur að
láta klósettsetuna niður — en
á ári áður.
Og þvílíkur talsmáti.
Hverskyns hugmyndir um
það, að hugarfar kvenfólksins
sé göfugra, hreinna, æðra, sið-
legra, eða á nokkurn hátt blíð-
ara eða yndislegra en karlmanns
ins er hrein og hein blekkino-.
Það sem gerist í huga manns
O D
ins, hvort heldur það er karl-
maður eða kvenmaður er ekki
meira né minna en það, sem
er allt ií kringum okkur, og
hugur kvenmannsins gín við
því, metur það og meltir og
notfærir sér, alveg eins og karl
maðurinn.
Eg má fullyrða gortlaust, að
ég geti sagt til um tilgang
kvenmanns, ef hún er hugguleg
við mig, næstum innan klukku-
stundar. Eg hef nokkuð glögga
mynd af því, sem hún ætlar
sér. (Framh. í næsta blaði)