Ný vikutíðindi - 01.06.1962, Blaðsíða 6

6
NY VIKUTlÐINDI
Þetta kjaftæði um leyndar-
dóma kvensálarinnar er beinlín-
is viðurstyggilegt í mnum aug-
um.
ÞEIR clagar koma á sjónum,
þegar maður getur fla'tmagað
undir fullum seglum . . . letileg-
ir dagar og nætur. Þeir bæta
manni upp erfiðleikastundirn-
ar. Þegar maður getur hugsað,
skynjað og brotið heilann urn,
hvers vegna maður sé þarna.
Eða hundavaktin. Eg sækist allt
af eftir því að hafa hundavak't-
ina. Það var svo sem ekki nauð-
synlegt á nýju skonnortunni
minni, Zaca, en mér fannst það
Ólguttdi
SJÁLFSÆVISAGA ERROL FLYNN
þungu
mara 1
hollt fyrir sjálfsagann. Eg var a
vakt
eins og hinir,
hvort heldur
var a nóttu eða öðrum tímum
eftir því, sem til féll. Þessa 4
tíma, sé kyrrt í sjóinn, getur
bylgjunum. Það var nánast ó-
hugnanleg sjón að sjá þessi
stykki stundum rétt
kafi, stundum koma al-
veg upp úr sjónum.
A kvöldin sáust engar öldur.
Himinninn var svartur. Sjórinn
var svartur. Við hefðurn eins
getað verið á flugi. Við brun-
uðum áfram stjórnlaust, og
heppnin ein gat bjargað okkur.
Á öðrum degi var staðará-
kvörðunin komin út í veour og
vind. Á þriðja degi vorum við
sannarlega í hafsnauð, útvarps-
vom
þetta?
King-
rnaður svo sannarlega verið einn laus og ekkert nema ágizkanit
með guði sínum og alheimnum,! ti
O O 1
smásprek á óravíðáttu hafsins.
Maður getur horft á stjörn-
urnar betur en nokkru sinni í
landi, brotið heilann og rifjað
upp. . Hugsanir manns finnst
eða
mannt svo fleygar. Enda-
laust hafið, þrír-fjórðu hlutar
af yfirborði hnattarins, og þarná
er maður sjálfur, smásprek á
sjónutn.
Eftir að hafa farið í gegnum
Panama-skurð staldraði ég við
í Venezuela í nokkra daga, en
hélt síðan til Cap-Haitien.
Molluveðrið, sem verið hafði,
tók stökkbreytingum til hins
verra. Barómetið féll ískyggi-
lega. Eg óttaðist það, senr í
vændum var og fór í útvarpið.
Þar var ekkert samband að hafa.
Oldurnar risu.
Eg lækkaði seglin og bjó mig
undir darradans.
Barómetið féll.
var o-
að fara eftir.
Ekkert heitt að éta
drekka. Bjargbáturinn
nothæfur, hafði orðið fyrir brot
sjó, og við höfðum hvorki tíma
né tæki til að koma viðgerðum
við. Við vorum algerlega hjálp-
arvana.
Pedro, færasti sjómáðurinn
minn, bafði næstum lent í há-
körlunum, mcðan bann var að
reyna að bjarga framsegli, sem
fallið hafði fyrir borð. Hann fór
í sjóinn, hákarlarnir busluðu allt
í kringum hann og seglið, en
okkur heppnaðist samt að ná
honum um borð.
Á fjórða deginum fannst mér
óhjákvæmilegt, að okkur skolaði
einhvers staðar á land. Mér var
ómögulegt að koma fyrir mig
þessari furðulegu landsýn. Snar-
brattir klettar, skörðóttir og
hrikalesir, gnæfðu yfir okkur.
Zaca nrjakaði sér varfærnis-
Eg steig upp á bryggjuna.
Fólk safnaðist að mér. Eg þekkt
ist undir eins.
— Það er Errol Flynn!
Fólkið var svart. Það talaði
ágæta ensku. Hverjir
þetta?
— Hvaða staður er
spurði ég.
— Jamaica. Þetta er
ston.
— Jamaica?
Svona var það þá.
Blöðin á Jamaica gerðu tals-
vert veður ut af þvi, að mer
skyldi hafa feykt þangað. Eg
var spurður spjörunum ur um
ferðina og óveðrið, og rithand-
arsafnarar lögðu mig i einelti.
Eitt bréfið fannst mer seistak-
lega til um, það var fra Joe
var ekki úr vegi að reyna
Eg bauðst til að gefa
henni Mulholland, á hennar
nafn, sem hún liefði átt að
þiggja, þar sem Lili hreppti þa^
hvort eð var nokkm síðar.
var farinn að hugsa um
rneira heldur en sjálfan
mig oo- meira en um Noru, en
ég var of seinn. Hún var þeg'
ar orðin hrifin af manni, sem
hún vildi mftast. Þetta var mer
talsvert áhyggjuefni, þvi að
þessi vinur hennar átti all-mörg
börn sjálfur. Nora vildi nefni-
lega taka við börnum bans og
annast sín jafnframt.
Við ræddumst við
skilni.
hrein-
Etj sagði:
Ef þú
u ert
þessum náunga,
ástfangin af
þá er það allt
laei.
óska þér aíls hins
Hvað s:et ég srert fvrir
O t> V
þig?
Hún brast l grát:
,— Þú getur ekki gert neitt
þegar ég kom og hitti þessa föl- bezta.
leitu stúlku með dökku, sting-
ii augun og hlátur eins og
lækjarsprænu á flúðum, tókust
á milli ökkar innilegustu sam- j meira fyrir mig en bú hefur
ræður. Eg hafði komið lengst, þegar gert. Þú gerðir mig aö
utan úr heimi, og hún bjó því, sem ég er, og þú hefur vet
nokkrum Blackwell. Við attum þarna a þessum stað, en engu ið svo örlátur. Eg vil fá skiln-
í It- að síður var því líkast sem við að frá þér, og ég vil ekki taka
hefðum heila heima um að tala. I túskilding frá þér. F.g ætla bara
sameiginlegan kunningja
landi. Hvort ég vidi vera gest-
ur hans og leyfa honum að sýna
mer umr
?
Um kvöldið skall það á okk-, lega meðfram þessu grálega
ur, óveður, sem ég hef aldrei
upplifað fyrr, eða síðar, og hef
þó eytt allri ævi hjá hafinu.
í fjóra sólarhringa samfleytt
þeyttumst við mcð fellibyljum.
Stormseglið, úr ' traustum
strigá, strengt á milli mastr-
anna, fór annan daginn. Storm-
urinn reif ofan í það, og það
tættist í sundur eins og hleypt
væri af fallbyssu. Stormurinn
grenjaði í reiðanum. Maður gat
ekki staðið uppréttur. Maður
varð að skríða eftir þilfarinu.
Enda þóct vélarnar gengju á
fullu, höfðum við ekki við. Öld-
urnar urðu fjallstórar. Stefnið
stakkst í sjóinn, sem flæddi yf-
ir bátinn, en einhvern veginn
skaut okkur alltaf upp aftur til
að taka við næstu hrinu.
Það þurfti tvo menn á stýr-
ishjólið. Það var alkaf hætta á,
að bátnum hvolfdi, þegar hann
tók sjóinn á sig.
Til þess að draga úr ferðinni,
lét ég varpa þungúm akkerum.
En hversu ótrúlega sem það læt-
ur í eyrum, þá flcyttu þessi
þungu
málmstykki kerlingar á
risalandi, sem virtist gnæfa til
bimins. Hvað var þetta? Hvar
vorum við?
Skyndilega birti í lofti.
Stormarnir feyktu skýjunum á
brott, og sterkir geislar sólar-
innar lýstu upp svo fagurgræn-
ar hæðirnar, að ég hef aldrei
séð aðrar slíkar. Lengst í burtu
á ströndinni var staður, sem
ekki var ólíklegur að vera höfn.
Við héldum þangað.
— Þetta er höfn! tilkynnti ein
hver. Höfn!
Við nálguðmst óðum. Nokki
ir fiskibátar voru skammt und-
an landi. Þetta var bersýnilega
hafnarbær. En á hvaða megin-
landi?
Við sigldum inn yfir grænan
sjóinn. Himinninn var blár.
Sjórinn var ennþá úfinn, en við
böfðum staðið fellibylinn af
okkur, og við vorum lifandi.
Við hljótum að hafa verið
ærið forvitnilegir, er við lögð-
um uppað. Hvaða fólk þetta
væri? Það vissu allir, að felli-
bylurinn myndi hafa feykt skip
inu til hafnar.
Joe Blackwell sótti mig til hó-
telsins og ók með mig þvert yf-
ir eyjuna, þar sem Ifann atti
heima.
Aldrei hafði ég augum litið
svo undursamlega fallegt land
Nú gerði ég mér ljóst, hvaðan
biblíuhöfundarnir höfðu lýsing-
ar sínar á Paradís. Þeir höfðu
komið hingað til Jamaica, og
þar höfðu orð þeirra verið rit-
uð, sem lesin hafa verið alla tíð
síðan.
Að mestu leyti er landslagið
óendanlega bylgjott og liæðott.
Það væri rétt að segja, að Jama-
ica sé ein hæð, sem bylgjaðist
út í milljón mismunandi mynd-
ir. Yfir öllu hvílir ábreiða, svo
þykk, að moldin sést hvergi
gegn.
Jamaica er að mestu byggð
hörundsdökku folki, allt að niu-
tíu-og-fimm hundraðshlutum.
Þeir eru allir vel mali farnir,
háttprúðir og hafa verið enskir
þegnar síðan Englendingar hrifs
uðu landið frá Spánverjum á
sautjándu öld.
Eg gerði mér ljóst, að enn
einu sinni hefði ég fundið La-
loki. Til þessa staðar myndi ég
koma, og þarna myndi ég
dvelja. Þetta myndi verða at-
hvarf mict í tvo-þrjá mánuði á
ári, jafnvel fimm. Þarna fann
ég fegurð Polynesia-eyja, nema
hvað þarna var menningarblær
Vesturlanda. Og konurnar
Um Blanche Blackwell, sem
nokkru síðar skildi við Joe, get
urð-
é^ aðeins
voru svartar og fagrar.
Joe kynnti mig fyrir kon-
unni sinni. Hún hafði ekki vilj-
að hitta mig, því að hún hafði
verið lasin. Joe trúði mér fyrir
því, .að hún væri með tvö hel-
aum kýli á bakhlutanum. En
sagt það, að við
um svo innilegir vinir, að það
hvarflaði meira að segja að mér
að biðja hennar — þótt ég væri
enn kvæntur Noru — en ég ótt
aðist neitun og andstæður í fari
okkar. Við Blanche áttum sam-
an. varanlega, platóníska vin-
áttu.
í sannleika sagt, þá er ég
þeirrar skoðunar, jafn furðulegt
og samneyti mitt hefur verið
við kvenfólk — ást og beiskja
— þráct fvrir allt, þá er ég sann
færður um, að það er ekkert,
sem jafnast á við sanna vináttu
milli manns os: konu, sérstak-
lega, ef hún er platónísk.
Eg yfirgaf þau hjónin, sann-
færður um, að ég myndi koma
aftur til þessarar grænu eyju, er
engan á sinn líka. Þarna ætlaði
ég að kaupa mér land og setj-
ast að. Þarna ætlaði ég að reyna
að bjarga mér. Allt í kring var
sjórinn, stórkostlegur hitabeltis-
matur, fyrirtaks fiskar, prýðilegt
athafnasvæði fyrir kafara. Og
sólin, blessuð sólin allt árið.
Eftir þrjátíu-og-sjö ára flakk
hafði ég fundið mínar grísku
eyjar.
að lwerfa úr lífi þínu. Þú niatt
beimsækja börnin. Við skulum
bæði.
eiga þau
ÖNNUR dóttir mín, Rory,
fæddist í rnarz 1947. Þegar það
gerðist hvarflaði það að mér,
hvort ég hagaði mér ekki eins
og fífl. Þarna ætti ég tvö vnd-
isleg börn með Noru. Svo að ég
kom með uppástungu, heldur
en ekki ótímabæra. Eg bað hana
að búa hjá mér í Mulholland,
barnanna vegna ef ekki okkar
sjálfra. Nú var svo komið, að
hvorugt clskaði bitt lengur. En
HJÓNABAND okkar Noru
dróst fram á 1949. Á því tirna
bili reyndi ég að kvnnast börn'
unum mínum.
Maður, sem hefur verið jafn-
flæktur í hamagang heimsins og
ég, hefur ekki jafn mikið tæki-
færi til að vera nreð börnunr sin-
um og hann sjálfur helzt kysi-
Tilvera mín er ekki sama og
mannsins, sem kemur heim cft-
ir átta klukkustunda vinnudag
og eyðir kvöldinu hjá konu sinni
og börnum.
L.ífsleið mín hefur verið önn-
, og ég veit ekki, hvað það
raun og veru að fylgjast
með uppvexti barns.
Engu að síður hef ég skipt
um beyjur á börnunum mínum-
Með syni mínum Sean, sem nu
er átján ára og nógu gamall cil
ur
er í
að vera °;óður félagi, eyði cg
o o
eins mörgum stundum
os eg
framast get. Við hittumst iðu-
lega á flugvöllum og járnbraut-
arstöðvum og förum eitthvað
saman.
Allt frá barnæsku var Sean
tíður gestur í' kvikmyndaverinu-
Nora kom oft með dætur mín-
ar
til Mulbolland, og stundum
voru allir krakkarnir þrír
heima hjá mér dögum og vik-
um saman. Eg bélt þeim veizl-
ur — stórbrotnar sýningar, það
verð ég að viðurkenna. Þarna
réðu bau lögum og lofum, léku
sér með dýrunum, ólmuðust í
berbergjunum, og ég reyndi að
hafa ofan af fyrir þeim.
(Framh. 1 næsta blaði)