Ný vikutíðindi - 08.06.1962, Blaðsíða 6

6
NY VIKUTlÐINDI
Við hötöum a£ því gífurlega
skemmtun einn daginn, þegar
ég komst ekki til vinnunnar á
venjulegan hátt. Það voru allir
vegir frá Mulholland tepptir
vegna snjóa, og ómögulegt að
komast til Metro-Goldwyn-
Mayer, sem ég vann þá hjá.
Krakkarnir voru í sjöunda himni
vfir snjókomunni, og við stóS-
um úti viS gluggann og horfS-
um á snjóinn, sem kvngdi niS-
ur.
Síminn var í sambandi. Eg
hringdi til kvikmyndaversins og
stakk upp á nokkru, sem væg-
ast sagt mácti teljast óþekkt leið
til aS komast í vinnuna. Þeir
báðu um frest til að hugsa mál-
ið. SíSan hringdu þeir aftur, og
sögðu, að hugmyndin væri ekki
sem verst: svo að þyrilvængja
var send eftir mér!
Þyrilvængjan, sem var stór-
hættulegt farartæki á þeim tim-
um, lenti í garSinum hjá mér,
meðan við sátum aS morgun-
verði. Eg kvaddi fjölskylduna
við mikil fagnaðarlæti' og steig
upp í vélina.
Mér var skilað í kvikmynda-
veriS, 02: kom ekki nema hálf-
tíma of seint. Annars hefði ég
teppzt í þrjá daga á fjallinu
mínu.
Þegar Clark Gable heyrSi
um þetta — og umtaliS, sem
af þessu hlauzt — sagði hann:
— Andskotinn, er hann nú
kominn á stúfana einu sinni
enn, þessi kolvitlausi Flynn!
Ólgandi líf
SJÁLFSÆ3VISAGA ERROL FLYNN
Þetta var klánnnynd af ógeðs
legustu tegund!
Myndin hélt áfram og áfram.
Þau voru máttvana af geðs-
hræringu, Lou kom sér ekki að
því að stöðva vélina.
Loksins heppnaSist þeim samt
einhvern veginn að hætta sýn-
Lou kenndi auðvitað Bud um
að hafa gert þetta af ásettu ráði.
Ekki hjálpaði það upp á sak-
irnar. Þetta leiddi til þess, að
konunum þeirra lenti sanran.
Það var ekki nóg meS þaS, að
grínleikararnir hættu að talast
við, heldur töluðu eiginkonur
þeirra ekki hvor við aSra, eig-
inmann sinn eSa eigmann hinn-
ar. HroSaleg klípa!
Eg veit ekki, hvaS kom þeim
til að skella skuldinni hvor á
— ÞiS, þessar andskotans
New-York-löggur, hver fjandinn
haldið þið eiginlega að þið séuS?
Gestapo, eða hvað? Hverskon-
ar f:\sistaofbeldi er þetta eigin-
lega?.
Þeir yggldu sig við þessi orð
Eg sagði:
— Drottinn minn, þið neyð-
ið okkur til að renna hingaS og
þaS nokkurn veginn nreð
brugðnum byssum. Hitler
myndi ekki leyfa sér þetta.
Þetta hlýtur að hafa farið í
skapiS á þeim, því að þeit
sögSu við leigubílstjórann okk-
ar:
VIÐ höfðum nokkrir klúbb
meS okkur, þar sem viS skipt-
umst á kvikmyndum. Gar}'
Grant var með eigið safn. Gable
með sitt. Eg skipti á mínum
myndum við Gable og hann
sendi nokkrar sínar yfir til að
skemmta krökkunum. Eða Ab-
bot og Costello. Sean hatöi
mikla skemmtun af grínmynd-
unum þeirra. Eg sendi þeim has
armynd handa krökkunum, og
þeir sendu aftur grínmynd. Hrói
Höttur var gjörsamlega útslit-
inn, svo oft hafSi hann verið
fenginn að láni. Svona gekk
viku eftir viku. Börnin buðu fé-
lögum sínum, fjölskyldur söfn-
uðust saman til að sjá þessar
sýningar.
En Bud Abbot og Lou Cost-
ello voru miklir vinir mínir.
Þeim hafði lent eitthvaS saman,
ég man ekki út af hverju. Svo
rann upp dagurinn, þegar Cost-
ello og fjölskyldan ætlaSi aS
sýna mynd með Errol Flynn.
Fjölskyldan — krakkarnir,
Lou og kona hans, móðir Lou
— einhverjar eldri frúr, allt var
þetta samankomiS í sýningarher
berginu. Þessi indælu börn. Oll
sátu þau í makindum og biðu
þess að hetjan birtist á hestbaki,
veifandi korðanum, þegar alger
lega' ólík mynd birtist á tjald-
annan.
Þeir hringdu báðir til mín og
sögSu:
—■ HeyrSu nú, karlinn! Ertu
með einhverjar glettur? Ef þetta
eru hugmyndir þínar um glett-
ur, þá . .
Eg sór það viS Kóraninn, aS
svo væri ekki, en ég hef nú
aldrei veriS sérstaklega sterkur :
trunni
inu.
GRAHAM Wahn, góðkunn
ingi minn og auglvsingastjóri
hjá Warner, fvlgdi mér at
hálfu félagsins á formlega mót-
töku á Manhattan, nokkru áð-
ur en ég fór til Indlands. ViS
fórum úr íbúð m+nni snemma
morguns, tókum okkur leigu-
bíl, og um leiS og við lögSum
af staS, renndi lögreglubifreið
upp að okkur meS tveim lögg-
um í.
Annar lögregluþjónninn
sagSi:
n
— Upp aS gangstéttinni!
Hinn spurði, hvort ég væri
Errol Flvnn, og þegar ég svar-
aSi því játandi, sagSi hann:
— Goct og vel, upp að gang-
stéttinni og skrifið hérna!
Þecta var rithandarsvnis-
hornabók. Eg sagði:
— Við erum aS flýta okkur,
góði maSur.
— Ef þú vilt hafa holl ráS,
— eins hranalega og honum var
unnt — þá skrifarSu þarna og
heldur þér saman.
ViS renndum upp aS gang-
stéccinni.
Gráham, sem er dagfarslega
alvörugefinn og virSulegur maS-
ur, sagði:
— Fvlgdu okkur á stöðina!
os leigubílstjórinn vissi bet- i
ur en fara að komast í kast viS
ruddana, og á stöðinni hélt
hann sér saman. ViS spurSum
í þaula, fyrir hvað við værum
handteknir.
Það gat enginn sagt okkur.
Það átti enginn vantalað við
okkur.
— Hvers veona í fjandanum
er farið meS okkur hinoað?
ÞaS var ég. Eg gerði mig lík-
legan til aS koma mér út og
ná í lögfræSinginn minn.
Annar þeirra ýtti mér aS varS
stjóranum við skrifborðiS. ÞaS
var allt og sumt — stuggað viS
mér — og ÁstralíumaSurinn
brauzt fram. Eg sneri mér við
og trampaði eins fast og ég
gat ofan á ristina á honum.
ÞaS voru alvarleg mistök
Herrar mínir, bjóSiS aldrei New
York-löggu byrginn. Aldrei, í
hversu miklum rétti, sem þiS
eruS. Unr leiS og hann sló til
mín beygSi ég mig. Eg var enn
með fótinn ofan á ristinni á hon
um. Eg sló til hans — og eftir
þaS veit ég ekki a£ mér.
Þeir lömdu mig þarna
frammi fyrir varSstjóranum. ÞaS
munaði minnstu, að þeir slitu af
mér hausinn. Þeir lömdu mig
sundur og saman og köstuðu
mér inn í klefa, En til allrar
hamingju hictu þeir ekki fram-
an í mig, — en þaS er líka aS
heita má eini staSurinn, sem
þeir hittu ekki.
Þegar ég rankaði viS mér á
klefagólfinu — þá var ég til í
hvaS sem var. Heiftin yfir óréct-
læti hefur tiylfc mér meiri og
minni menn. Eg sagSi:
— HevriS þið, hundakropp-
ar, ef þið vogiS A'kkar hingað
inn, er vkkur vissara aS vera
tveir eSa þrír saman! ♦
Svona hélt ég áfram aS öskra
1 þessum dúr, ég hatöi algjör-
lega misst stjórn á ’ mér, og
hlýt að hafa litið út fyrir að
vera blindfullur. Eg var það
ekki. Eg var bara trylltur af
bræði.
Meðan þ essu fór fram,
hringdi Graham í vin minn Jo-
hn Perona í Morocco, til þess
að koma og leysa mig út. í
fyrstu áleit hann, aS þetta væri
ein af glectunum mínum, en
um fjögur-leytið um nóttina
kom hann, meS pípuhatt og
fimm hundruS dollara.
Þá var mér orðið nokkurn
veginn sarna, hver kæmi. Eg
var trylltur, Graham sagði, að
varðstjórinn væri til með að láta
kærurnar niður falla.
• —■ HvaSa kærur? — með
gæti naumast komið orSunurn
upp úr mér.
SíSan hvæsti ég inn í eyraS
á lögregluþjóninum:
— Ef ég hitti þig einhvern
tíma einsamlan, helvítis hug'
leysinginn, þá skal ég velgja
þér undir uggum.
Og ég brosti.
— HvaS þá?
— Þú heyrðir, hvað ég sagði-
Vertu ekki einn á ferli, karlinn.
BlöSin gerðu mikiS veSur ut
af þessu, og útbásúnuðu þ>uð,
að ég hetöi algerlega aS ástæSu
lausu, sparkaS í sköflunginn a
lögregluþjóni.
eins hárri rödd og mér var fram
ast unnt.
— Rólegur, rólegur, Errol,
við skulum koma okkur út héS
an
— Svona helvítis nazista-
gestapo-lvSur! hélt ég áfram.
Hvers konar land er þetta eig-
inlega?
Eg gekk aftur á bak út! Eng
inn sagði neitt. Eg var að bíSa
eftir, aS einhver segði eitthvað,
því að ég var viss um, að mér
hetöi aftur veriS kastað inn. Eg
hetöi barizt um eins og villi
köttur í poka.
Daginn eftir var ég færðui
fyrir kvendómara sakaður um
árás.
En hver réðst á hvern?
Eg var spurður:
—- Heldur þú, að þú getir
vaSiS um borgina og kornið af
staS illdeilum viS lögregluna?
Eg neitaði allri sök, og
skýrSi frá því, að herramenn-
irnir í lögreglunni hefSu neytt
leigubifreiS mína upp aS gang-
stétt til að ná sér í rithönd mína
. . sem þeir neituðu harðlega.
— Hann var með ólæti, lugu
þeir undir eiði.
Eg var sektaður um fimmtíu
dollara. Fyrir hvað? HvaSa læti?
Eg greiddi þessa fimmtíu,
síðan varS ég aS auðmýkja sjálf
an mig og biðjast afsökunar.
— Eg biS afsökunar á gerS-
um mínum, sagði ég, þótt ég
VIÐ undirbúning hverskyn?
brellu, sem þú ætlar aS leika,
þá verður þú fyrst og fremst
aS hafa áhuga á viðkomandi pet'
sónu. Gráustu gletturnar leik'
ur maSur alltaf við kunningj3
sína. ÞaS er ekkert varið 1 áS
taka fyrir einhvern. sein þef
geSjast ekki að. En aS hlevpa
kunningja sínum upp — o, þa^
skiptir allt öðru máli.
ViS vorum að taka KlM 1
Indlandi. Paul Lukas, $efíi
nokkru áður hafSi fengið aka-
demíuverSlaunin fvrir leik sinn
í Vörður viS Rín, þótta£ullur
maSur, sem orSiS getur vondur
fljótar en nokkur annar, sem
ég þekki og af minna tilefn*-
En við höfum alltaf verið nan-
ir vinir. Paul er Ungverji
ágætur leikari. Hann er un1'
burSarlyndur við flesta. svo að
ég ákvað aS reyna að gera ettt'
hvað í málinu.
Hann var í hlutverki Lamas,
einu aðalhlutverkinu. og hann
kom alla leið frá Los Amteles,
fljúgandi vfir Kvrrahafið
gevsilanga flugleiS — til Kai'
achi og Bombay. ‘ j
Viku áSur en hann kom ®f 1 i
ég forkunnarfagra, unga ensk
indverska stúlku í sérstöku hM
verki. Eg skýrSi hana UnaSs
blóm, og hlutverkiS var aS lat
ast vera forseti ASdáendaklubbs
Paul Lukas í Indlandi, sem eí
gerSi ráS fyrir, aS Paiil be 1
ekki minnstu hugmynd urn
hvott til væri eSa ekki.
Eg fór út í tollskvliS a fh'n
vellinum og fékk yfirtollaraný
í liS meS mér. MeS skrautborð'
ana yfir a'lla bringuna og stora
bvssuna á borSinu fvrir framan
sig, var hann æriS valdsmanns
legur. Umhverfis var heil sveit
hermanna meS brugSna bvssu
stingi, vefjahetti og ká'ki-jak a- |
Fvrir fimmtíu rúpíur nat
fengiS einn þeirra til að km3 |
mér einkennisbúninginn 1 ha
klukkustund.
Með alskegg og skrautlesraf
vefjarhött ofan á hæð mma,
og dökkan andlitsferSa var e-
ekkert frábrugSinn osvikntin
Sikh-hermanni.
Allt i'ar t'lbú’S.
éF'-amh. í næsta blaði)