Ný vikutíðindi - 15.06.1962, Blaðsíða 6

6
Ní VIKUTÍÐINDI
Lukas steig út úr flugvélinni
°g gekk inn í .tollskýlið á flug-
vellinum. Tollvöðrurinn spurði
Lukas hver og hvað hann væri.
Paul svaraði því af miklum
virðuleik, að hann væri leikari,
og ef til vill jafn virðulega, ef
ekki ofurlítið yfirlætislega bætti
'hann því við, að hann hefði fyr-
ir skemmstu unnið akademíu-
verðlaunin, — sem tollvörðurinn
hafði aldrei heyrt getcið.
Hver væri ástæðan fyrir komu
hans til Indlands? — Búa cil
mynd, útskýrði hann.
— Aha, — þér málið?
— Nei, kvikmynd, leika í
kvikmynd.
— Aha, hvaða mynd?
Hún héti Kim.
í sömu svifum hallaði to'll-
vörðurinn sér aftur á bak og
spurði hátt og snjallt:
— Eruð þér góður leikari?
-— Lukas — sem upplifað
hafði sitt af hverju um dagana
—■ leysti frá sér hálsbindið og
lýsti því yfir veikum rómi, að
hann væri prýðis leikari.
Þá var það, að Unaðsblóm
ruddist fram og féll til fóta
honum:
— Mister Lukas! Mister Luk
as!. Hetjan mín! Loksins!
Það var eins og himinninn
hefði hrunið yfir hann. Stulk-
an runaði upp úr sér utanað-
lærðu blaðrinu um aðdáenda-
klúbbinn.
Lukas sagði:
— Já, já, þakka yður inni-
lega fyrir.
Hún greip um hægri fótinn
á honum og sagði af mikilli a-
stríðu:
— Eg get ekki sleppr yður.
Og svo kyssti hún hann á
hnéð.
Lukas reyndi að þagga niðui
Ólgandi Mf
SJÁLiFSÆVlSAGA ERROL FLYNN
ég henni út. En eins og til
stóð kom hún alltaf inn aftur.
Frammistaða hennar var stór-
kostleg.
Lukas var að gugna. Tauga-
óstyrkurinn var jafn greinilegur
og hann sæist á ratsjárskermi,
og mér fannst nóg komið.
Svo í þriðja skiptið, sem ég
í ýtti hranalega við honum, lét
ég vefjarhödtinn detta á gólfið
og tók af mér skeggið um leið
Paul gapti og kom ekki upp
nokkru orði. Reiðin yfirgnæfði
hverskyns leikaratilburði, sem
hann hefði gjarnan viljað beita
á þessu andartaki. Hann grenj-
aði eins og pardusdvr, og öllum
til mestu undrunar þreif hann
af sér ha'ttinn, henti honum á
gófið og 'tók að hoppa up og
niður eins og jó-jó.
Stundum hafa svona hlutir
sín eftirköst.
Eg gerði þá skyssu að leggja
talsverða peningaupphæð á borð
ið hjá tollverðinum. Hann hafði
leikið sitt hlutverk stórkostlega.
Mér fannst leikarar þurfa að fá
eigin útgáfu af þessum atburði
sem er mjög út í hött.
til
Eg hafði
sitt.
Hann ygldi si
sært heiður hans.
— Eruð þér að revna að múta
mér, urraði hann.
— Hvað þá? Drottinn minn
dvri, nei.
— Þér eruð að rct'na að múta
í henni, en hún lét sér ekki mér! Upp að veegnum!
segjast.
— Eg er einsömul. Móðit
mín fór á markaðinn ásamt föð
ur mínum. Systur mínar tvæt
eru ekki heima. Þú verður að
koma og vera hjá mér.
Lukas getur aldrei endurtek-
ið þann svip.
Allan tímann var hann und-
ir stórskotahríð frá tollverðinum.
Hvaðan hann kæmi? Hvað um
myndina af honum í vegabréf-
inu, sem væri alls ekkert lík
honum?
Eg þrammaði fram og aftut
skammt frá með riffilinn á öxl-
inni. Einu sinni, þegar honum
varð litið niður á krjúpandi auð
mjúkt Unaðsblómið, ýtti ég
hranalega á bakið á honum og
hvíslaði eitthvað á indversku.
Lukas virtist minnka að mun.
Eg gnæfði þarna yfir hann. Nú
var ráðizt að honum úr þrem
áttum: Unaðsblómið við buxna-
skálmarnar, tollvörðurinn að
framan og fúlskeggjaður, illúð-
legur hermaður að aftan.
I hvert skipti, sem tollvörð-
urinn grenjaði: — Burt með
þennan kvenmann héðan, henti
Hann þreif skammbyssuna
sína, greip utan um skeptið og
setti fingurinn á gikkinn.
— Þér eruð í Indlandi. Land-
inu okkar! Hvað er þetta?
Fingur hans beindist ásak-
andi að peningunum.
Eg vissi ekkert, hvað ég átti
að segja. Eg stamaði:
— Þetta er bara til að sýna
einlægt þakklæti mitt.
— Það er ekki mergurinn
málsins? Vitið þér ekki betur
en reyna að múta opinberum
starfsmanni?
hérna — væri
sama, þótt þér
í jólagjafasjóð
— Væri —
yður þá ekki
legðuð þetta
starfsmannanna?
Hann svaraði:
—• Við höldum ekki jól!
Eg var í enn verri klípu.
Eg dvaldi þarna í klukku-
stund og reyndi að fá að borga
í lögreglumannasjóð — hvaða
sjóð, sem væri — til þess að
ég gæti sloppið.
Seinna sagði ég Lukas, hvern-
ig eftirköstin hefðu orðið. Hann
mildaðist. í dag baunar hann
á hvern, sem heyra vill
sinm
ÞEGAR ég kom aftur
Hollywood tók ég aftur upp
kvikmyndagerð og skemmtanir
ásamt stórvini mínunr, McEvov.
Við Freddie höfðum mikla á-
nægju af að sjá einu sinni í
Mocambo forkunnarfagurri
dökkhærðri stúlku lenda saman
við engu síður fagra ljósku.
Við fórum eins nálægt og við
komumst, vegna þess að þetta
voru hörkuslagsmál hjá stelpun-
um, og vildi hvorug iáta í minni
pokann. Aðra stundina var sú
ljosliærða ofaná, hina stundina
sú dökkhærða. Þær bitu og klói
uðu og glímdu af mikilli prýði.
— Stórkostlegt, ekki satt,
Eddie?
— Fyrirtak.
Stúlkurnar voru skildar, og
við fórum aftur að borðinu okk-
ar. í sama vetfangi kom kunn-
ingi okkar á hendingskasti og
spurði:
-— Errol, þú varst þarna?
Hvað var eiginlega um að vcra^
— Það veit ég skrambann
ekki. Eg þekki hvoruga, og gef
fjandann í það. Eg veit ekkert
annað en það, að meðan þær
voru þarna á gólfinu með lapp-
irnar upp í loftið þá gafst mér
tækifæri til að ganga úr skugga
um, hvor þeirra var ljóshærð og
hvor dökkhærð.
í sömu svifum svipaðist ég
um. Þarna var þá sú dökkhærða
og starði á mig heiftaraugum.
- Svo að þú gefur fjandann
í það! öskraði hún.
Þjónn gekk framhjá með tvö
hrá egg á diski. Stúlkukindin
greip diskinn og fleygði hon-
um beint í hausinn á mér.
Eg bar hcndurnar upp að hár/
inu. Þær voru með gulleitu
klístri í, þegar ég leit á þær.
— Þá er loksins úti um mig,
hugsaði ég, og setti upp spari-
svipinn. Heilinn!
Fjórir þjónar ruku á stúlkuna
til að koma henni út, og tveir
tóku að afmá heilasletturnar.
Forsíðufyrirsagnirnar hentu
gáman að þessu um gjörvallt
landið:
FLYNN LAMINN NIÐ-
UR MEÐ EGGJAKÖKU!

Hún sagði:
— Þú og kunningjar þmir
fylltu mig slíkri minnimáttar-
kennd, að ég reis upp gegn þvl-
Eg geri ráð fyrir, að ég hefði
átt að sætta mig við það, en
ég gat það bara ekki.
Þetta var ein af örfáum sjalfs
tjáningarstundum hennar.
EFTIR vinnu eitt kvöldið
hringdi lögfræðingurinn minn til
min.
hvei-ri deilu við
voru
alltaf
upp
með mér í
Noru.
Þær Nora
kant.
Það er enginn vafi á því, að
skrykkjótt hjónaband okkar hef
ur ekki gert Noru neitt gott.
Ovissa hennar sem eiginkona
mín hefur breytt henni, og ég
get ekki ásakað hana, þótt hún
glataði þeim vndisleik, sem hún
átti til að bera upphaflega.
Sannleikurinn er sá, að ég
myndi aldrei verða uppáhald
neinnar konu, sem dreymdi um
heimilisunað, einkvæni, tryggð-
ir, rósemi, bridgespilamennsku
og uppþvott.
Eg hafði, þégar öllu ér á
botninn hvolft, kynnzt henni
meðan á nauðgunarmálinu stóð,
og kvæntist henni skömmu eft-
ir að bví lauk. Það var . . : það
var heldur lítið ánægjulegt við
kringumstæðurnar til að fara
að skapa heilbrigt hjónaband.
Árið 1949 skildum við.
Skömmu seinna giftist hún
Dick Haymes.
Skömmu síðar, þegar ég kom
í heimsókn til hennar og barn-
anna, rabbaði ég við hana um,
hversu furðulegar brevtingar
hefðu orðið á skapi hennar, er
ég geri ráð fyrir, að ég eigi
nokkra sök á.
— Nora vill fá full umrað
yfir báðum börnunum.
— Jæja, svo að hún vill það- .
Eg fann blóðið þjóta fram 1
kinnar mínar. Hvað getum við,
gert?
— Eg veit það ekki. Hann
hló vandræðalega: — Eg hef
bara enga skrambans hugmynd
um það.
Lögfræðingar hlæja alltaf van
ræðalega þegar þeir vita ekk1
hvað þeir eiga til bragðs að
taka.
Nokkrar sekúndur hékk sam
talið á þögnum og vandræðum-
— Þú ert lögfræðingurinn
minn, ekki satt? Hvað get eg
gert?
Eg var í örvæntingu.
— Eg veit það ekki . • •
— Jæja, ég veit, hvað ég gerl-
Eg henti símtólinu á, með
þeim látum, sem nokkrir vodka
skapa. Eg skellti einu glasi en11
í mig. Reiðin óx í mér, grass-
eraði neðan úr maganum °n
brauzt upp í eldroða í andlit'
inu. Þetta var þó, fjandinn hafi
það, of langt gengið! Hafa ut
úr mér peningana rnína! Henda
mér á vald miskunnar dómstoÞ
anna í Kaliforníu, sem alltaf
stóðu með kvenmanninum. Svo
já, — að Nora var fær um að
ala upp fimm börn, en ég ekk-
ert? Fjandinn hafi það, nel-
Ástralíumaðurinn var buinn
að ná vfirhöndinni. Eg henttst
út um dyrnar, upp í bílinn °f!
ók aftur á bak út.
(Framh. í næsta blaði)
Aðalfundur
Loftleiða h.f.
verður haldinn í Oddfellow-húsinu (uppi) föstu-
daginn 29. júní 1962 og hefst iM. 2 s.d.
MARGE Eddington stjórn-
aði mikhi af lífi mínu. Hún var
í starfi hjá mér sem einkaritari
°g alisherjarráðskona. Ein aðah
ástæðan til þess að ég skvldi
hafa hana hjq mér í Mulholl-
and, var sú, að hún stóð alltaf
DAGSKRÁ:
1. ) Venjuleg aðalfundarstörf
2. ) Önnur niál
Hluthafar fá afhenta atkvæðaseðla í skrifstofu
félagsins á Reykjanesbraut 6 miðvikudaginn °S
fimmtudaginn 27.—28. júní. —
Jafnframt ber eigendum liandhafabréfa að l^ta
skrá þau á nafn fyrir fuiulinn, samkvæmt áður
gerðri aðalfundarsamþykkt.
Stjórn Loftleiða h.f.