Ný vikutíðindi - 22.06.1962, Blaðsíða 5

NV VIKUTlÐINDI
5
BAK VIÐ RIMLANA
Á LITLA-HRAIilMI -
rúmdvnum os: siálfum sér.
á skemmtiisbööunLjm
ffif/jjjji
LUDO-
á dansleikjum víða um land
leiíkinn hér í höfuðhorgmni
SEXTETTINN
nýtur sem ífyrr vinsælda
meðal unga fólksins, og með
á næstunni. Er ekki að efa,
að xnarga fýsi að heyra í
þessari vinsælu hljómsveit.
(FkamlL af bls. 8)
ÖSKUR OG BARSMÍÐ
Á meðan þessi orð eru
akrifuð (12. maí, 1960) sit-
hr ungur maður í einum þess
ara Mefa, og Ihefur verið þar
í sólahhring. Allan þann tíma
hefur ihann ekki stoppað bar
sniiðar á hurðina með herum
nnefum, og má heyra iþað
urn allt húsið. Er það heil-
nrigður maður, sem lemur
stálhurð stanzlaust í tuttugu
°s: fióra tíma?
Til að losna ’úr þessum
klefum, hafa fangar gripið
til örþrifaráða, isvo sem að
skaða sjálfa sig með því að
skera á slagæð og annað á-
kka bægilegt.
Þeir hafa gert uppreisn og
reynt að ná fangelsinu og
Vfirráðum þess i sínar hend-
Ur með það tafcmark fyrir
ausrum að geta fceypt, eða
’nútað, sig lausa út úr þess-
hm viðþjóðslegu rottubúrum.
sem þó eru ekfci rottubúir,
bví mvrkraklefarnir eru lífc-
eini staðuriim á Litla-
tlrauni bar sem rotta 'hefur
ekki sézt.
.^eir hafa öskrað eins og
VlUidýr og barið kalt og misk
nnnarlaust stálið í örvænting
aræði, aðeins til að fá að sjá
i°s stuttan tíma.
hafa kveifct í teppum,
en allt án árangurs.
LIEANDI AFTURGDNGUR
Þegar þeim hefur verið
sleppt lausum úr þessum sál
rænu pyntingarklefum dóms-
málaráðuneytisins, þá hefur
það verið vegna þess, að þeir
voru orðnir andlega bilaðir
að einhverju leyti. Þeir hafa
meira líkzt Zombie en mönn-
um. Þeir voru eins og 'lifandi
dauðir.
Eitt sinn sem oftar hafði
höfundur tal af ungum
manni, sem setið hafði lang-
an tíma í myrkraklefunum.
Það hafði alltaf reynzt erfitt
að leiða samtalið inn á þá
braut, en þetta kvöíd virtist
hann opinskárri en venjulega
og fylgdi höfundur því eftir
eins og ihann hezt gat.
Eftirfarandi samtal átti
sér stað:
,,Nú ferðu bráðum að
losna. er það ekki?“
„Jú, eitthvað hefur heyrzt
um það. en ég trúi efcki einu
einasta orði, sem þessir ná-
ungar segia, og tek efckert
mark á þessu, fyrr en ég er
laus.“
„Hvað ætlar þú að taka
bér fyrir hendur?“
„Maður tekur það rólega
til að byria með, svo byrjar
hæfcfcandi sól flutti hann sig
út í sveitina um helgar og
hefur aðallega verið á Hvoli
og Hellu upp á síðfcastið.
Mannabreytingar hafa orðið
í isextettinum nýlega, og leifc
ur Arthur Moon nú á bass-
ann. Arthur er ungur hljóm-
listarmaður og f jölhæfur og
fellur ágætlega í þennan f jör
uga og skemmtilega flofck,
sem við ihöfum heyrt að hafi
í ihyggju að leggja land und-
ir fót og skemmta og leifca
liggja rnn allt, og það er ekk
ert annað að gera en að hafa
sig eftir þeim.“ •
,Áttu við að þú ætlir að
fara í innþrot? Væri ekki
betra fvrir þig að fá þér
vinnu og fá peninga þannig
eins og aðrir menn?“
HUGUR HEIFTAR
OG HEFNDA
„Vinnu, segir þú? Jú, ég
ætla að fá mér vinnu! Eitt-
hvað verður maður að gera
til að geta gert grein fyrir
beim peningum, sem maður
'hefur. Þessir andskotar hafa
farið bannig með mig, að bað
hlvtur að koma að beirri
stund að ég geti hefnt mín,
og þá sfcal verða hefnt!“
Hann ikreisti saman hend-
urnar og augun flögruðu.
„Guð minn góður, drengur
bú getur efcki hefnt bín á
öllu þjóðfélaginu. Hefnd þín
lendir á einstaka mönnum,
sem vita ekfci einu sinni að
þú ert til!“
„Eg veit það, en þeir eru
hluti þióðfélagsins, sem ég
næ til, og það nægir mér.“
„Sérðu efcki sjálfur hvað
þetta er vitlaus hugmynd?
Þú getur ebki eyðilagt stóra
byggingu með því að taba úr
henni sandikom. Það eru eft-
ir trilljónir sandfcorna, sem
halda henni saman.“
„Hún hrynur ef maður tín-
ir þau öll.“ Hann þagði dá-
litla stund og sagði svo. „Eg
held að enginn maður á öllu
landinu síkilji okfcur eins vel
og þú. En það eru hlutir,
sem ekki er hægt að skilja,
nema maður reyni þá sjálf-
ur. Þú hefur t. d. aldrei ver-
ið lofcaður inni í myrkri í
sjö vifcur. og getur þess
vegna efcki ímyndað þér
hvemig það er.
En ég get sagt þér það,
að maður breytist, umhverf-
ist svo gjörsamlega, að mað-
ur verður var við breyting-
una sjálfur. Það er eins og
að fcoma heim úr vinnunni
skítugur, fara í bað, raka sig
og skipta um föt og líta svo
í spegil. Það er aílt annar
maður, sem bú sérð þar.
Þannig breytist maður
BJÖRN R.
EINARSSON
kom fram með hljómsveit
sína á öllum útidansstöðun-
um í höfuðtorginni 17. júní
og isýndi enn sem fyrr, yfir
hverri fjölbreytni hljómsveit
in býr, er hún átti ekki síð-
ur auðvelt með að létta skap
ið hjá yngstu rokk-ikrökkun-
um og þeim elztu rældansend
um. sem í kvö’dblíðunni
trömpuðu á malbifcinu. Dixie
land heyrist ekfci almennilega
innan frá, eftir að vera bú-
inn að hugsa og skipuleggja
hefndir í siö vifcur stanz-
■ a."rt. Maður tekur áfcvörð-
un, sem ekfci verður haggað.
Dagdraumar um hefnd, sem
stundum voru svo raunveru-
legir, að ég varð að klofa vf-
ir lífcin í mvrfcrinu. En ég
get sagt þér það, að ég væri
orðinn kolbriálaður fyrir
löngu, ef ég hefði ebki verið
svona reiður allan tímann.“
Sauðfróm —
(Frarnh. af bls. 1)
verður hún einskisvert feák
... og menningarleg tjáning
ungra manna, sem reyna að
ná sér í smáklípu af frægð
með undirlægjuhætti gagn-
vart ónáttúrlegri þenslu póli
tísfcra áróðursafla, á efckert
skylt við listræn viðhorf og
lífsskoðanir, en er eingöngu
sauðfróm nægjusemi, mótuð
andlegri kúgun og stöðnun."
Bjarni M. Gíslason ann
rnanna mest íslenzkri rit-
snilld og skáldskap og hefur
eytt 27 árum erlendis til að
kynna fombófcmenntir okk-
ar og reka áróður fyrir heim
flutningi handritanna frá
Danmörfcu. Hann hefur í
þeim tilgangi flutt ógrynni
erinda og fengið birtar grein
ar í tuga, ef ekki hundraða-
tali, í blöðum víðsvegar á
N orðurlöndum.
Hann er greindur maður
og grandvar, og hver er efcki
sammáila honum, þegar hann
segir á enn einum stað í fyrr
nefndri grein: „Hættan felst
í því, hvemig un-ga kynslóð-
in tefcur tómhyggjunni,
dauðadýricuninni, dulspeki-
fálmi hermilbrákanna, kjaft-
hætti gaspraranna, slátmr-
um fomrar ljóðahrynjandi,
ölu hinu bísperta og brjál-
nema hjá þeim Birni og fé-
lögum, en vinsældimar meðai
almennings eru sízt í rénum.
SKEMMTI-
ÞÆTTIRNIR
á Arnarhóli 17. júní voru
púðurlausir og ófyndnir, og
engan veginn til þess falln-
ir að fcæta skapið. Þjóðhá-
tíðarnefnd verður að vara
sig á því að láta ekki dag-
skrána falla um of í settar
skorður. Það verður fyrst og
fremst að taka tillit til gæða
þess efnis, sem borið er á
borð fyrir þúsundirnar þenn
ar. dag.
BREITT YFIR
ÖSÓMANN
Lerandinn verður að tafca
orð hcfundar fyr r því, að
be^ú unyi maður var ekki
svona áður en hann var sett-
v. I mvrfcra’defana.
Brevtingin. sem á honum
hefur orðið við dvöb'n1 þar,
er hræðileg, vægast sagt.
Hann hefur nú öðlazt þá
slægð, sem blefckir alla,
(Framh. á bls. 7)
kennda sérsinni, sem mörg
skáld Evrópu Ihafa hallazt að
þrenginigum sínum, eftir að
yfirdrepsskapurinn og hræsn
in í einu stærsta ríki verald-
ar, sem átti sér eitt sinn
mikil skáld, hefur gert marg
an hugsjónamanninn snauð-
ari en nobkurn betlara.“*
Bjarni lætur ebki staðar
numið: „Ef ungu íslenzku
skáldin þefckja menningu
þjóðar sinnar að einhverju
gagni, eiga þau að igeta fund
ið sfcöpunarþrá sinni örugga
landtöku úr úfnum brim-
garði. En þegar sum þeirra
haga seglum eftir analmnai*
áttleysum, virðist það vegna
þess, að þau eru villt,
sfcyggm þeirra ekki þrosfcað
og þjálfað í skóla hinna sí-
gildu þjóðlegu menningar-
verðmæta. Þau vilja finna
sjálf sig í skini erlendra
hrævarelda, en bregðast með
því sjálfum sér.“
Við hvetjum lesendur tfl
þess að lesa þessa grete
Bjama í Eimreiðinnl
óskast tfl að sel ja
Ný Vikutíðindi.
NV VIKUTlÐINDI
SÍMI 19150.
Sápa
hinna vandlétu

DIAL — freyðir betur
DIAL — ilmar betur
DIAL — endist betur
Heildsölubirgðir:
Kristján Ó. Skagfjörð h.f.
maður aftur. Peningarnir