Ný vikutíðindi - 06.07.1962, Blaðsíða 6

6
Ní VIKUTlÐINDI
Dómarinn gerði sínar atluig-
anir. Hann skrúfaði frá krana
Og fékk yfir sig stríðan straum
af söltu vatni.
Hann gretti sig og steig út
;r baðklefanum. Eg vissi, hvað
var að brjótast um í kollinum
á honum. Petta var ákvörðun-
arstund. Jafnvel Flynn liefði
ekki getað athafnað sig þarna
inni.
Þegar við komum aftur í rélt-
arsalinn, vísaði hann málinu
frá.
Þakklátir Frakkar fögnuðu á-
■kvörðuninni. Þakklátur Flynn
i
gerði ýtarlegar fyrirspurnir varð
andi ljósmyndina og heppnað-j
ist að leiða í ljós, hvern- j
ig hún hefði verið gerð.
Það var alltaf verið að smella
myndum af mér og snekkjunni
minni. Þessi ljósmynd hafði ver
ið tekin ári áður og hafði ver- J
ið vandlega undirbúin. Stúlkan
hafði synt lit að snekkjunni,
klifrað um borð, látizl hrasa
upp að mér, svo að ég greip
hana. Á ströndinni hafði síðan ^
i
verið komið fyrir ljósmyndavél,
sem náði okkur á þessu andar-
taki, er hún virtist livíla í faðmi
mínum.

SJÁLFSÆVISAGA ERROL FLYNN
EG VAR í Los Angeles, þeg-
ar mér bárust þær hræðiiegu
fregnir, að Freddie McEvoy
hefði látið lífið, er hann var að
reyna að hjarga konu sinni í
ofsaveðri út al' vesturströnd
Afríku. Eg hafði varað hann við
að ferðast á þessum slóðum.
Hann hafði verið á siglingu um
Miðjarðarhafið, en um það
gegndi allt öðru máli en meði
fram úthafsströndum Afríku.
Hann var í hollenzkri snekkju
með einni vél. Reiðinn og segla
útbúnaðurinn var léttur. Til að
reyna að næla sér í aukapening
hafði hann skipað 110 kössum
af skozku viskíi um horð. Söniu
leiðis hafði hann um horð dýr-
mæt skjöl, sem ég átti. Einnig
skartgripi og loðfeldi frúarinn-
ar. Að heita mátti allt, sem
hann átli.
mmmmm
eru viðurkenndar fyrir: snið
sein alltaf situr vel, glæsilega
tízkuliti og úrvais efni:
Ullarefni - Terelyne - Helenca
Strech og Phrix SBK sem er
alveg nýtt gerviefni.
Heildsöluhirgðir: YLUR H.F.
sími 13591.
Áhöfnin var þrír, þýzkir vand
ræðagemsar, eiginkona Freddie,
vinnustúlka og tveir hundar.
Einn Þjóðverjinn var vélamaður,
hinir tveir hásetar. Eg vildi
lána honum kúbanskan sjó-
mann, sem vann hjá mér, en
pilturinn leit snöggvast á segla-
útbúnaðinn hjá Freddie og neit-
aði að fara. Þetta var greini-
Iega ekki úthafsbátur.
Það gerði ofsaveður. Svo hlýt
ur að hafa l'lætt inn á vélina
og seglið rifnað. Það veit eng-
inn með vissu, hvað gerðist.
Freddie reyrði konu sína og
vinnukonuna við mastrið. Bát-
urinn lenti upp á skeri. Ein-
hverjir arabar í landi sáu, hvað
var að gerast, en fengu ekkert
að gert. Freddie ákvað að synda
í land eftir hjálp. Hvernig hann
komst í gegnum brimið og sjáv-
arlöðrið veit ég ekki. Þegar í
land kom, gat hann ekki fengið
neina hjálp, eða gert sig skilj-
anlegan. Hann ákvað að synda
aftur út í flakið, og komst þang
að. Skar konuna sína og vinnu-
konuna lausar frá mastrinu.
Vinnukonan sökk strax.
Hann og Claude héldu af stað
til lands.
Freddie liefði getað komizt
alla leið, en Claude dróst aft-
ur úr. Hann sneri við eftir
henni. Hann reyndi að draga
hana í land. öldurnar voru há-
ar. Hann átli aðeins spölkorn
ófarinn til lands, og menn voru
þegar farnir að teygja fram
hendurnar til að ná í þau. Þá
sópaði útsogið þeim með sér
og þau sáust ekki eftir það.
Það er unun að eiga endur-
minningu eins og þessa um
Freddie. Þetta var svo ólíkt hon
um. Hann var svo eigingjarn,
og ekki þess líkur að fara að
fórna sér fyrir einn eða neinn.
Engin hetjulund. Og þó, eins og
ég hef alltaf sagt, það er aldrei
aö vita, upp á hverju menn taka
undir sérstökum kringumstæð-
um — sérstaklega, þégar maður
er ástfanginn, í raun og sann-
leika.
Kynni okkar Freddie voru
innileg ~— sönn og ánægjuleg
vinátta. Honum heppnaðist að
gera tilveruna fjörlega. Hann
var potturinn og pannan í öllu,
sem hann kom nálægt. Jafnvel á
meðal Ólympsguðanna. Hann
var alþjóðlegur sprellikarl.
Staða lians? Allt hugsanlegt.
Hann græddi stórfé, náði í auð-
ugt kvonfang, hann ók kappakst
ursbílum, hann rázkaði með alla.
Fólk eins og ég varð að vinna.
Freddie þurfti þess ekki með til
að geta haft það fínt. Þetta var
sérstök náðargjöf, sem fæstir
eru gæddir. Við höfðum verið
nánir kunningjar í tuttugu ár,
og andlát hans var mér mikið á-
fall. Eg hefði vel getað sætt mig
við það, ef hann hefði hrokkið
upp af sem falsari í spilum eða
róni — en ekki með slíkri hug
prýði.
Eg var að vinna í nýrri mynd
þegar ég fékk fréttirnar. Eg
hai'ði samband við Washington
til að æskja eftirgrennslunar.
Það var reynt. Leitarmenn
fundu lík lians. Það þekktist
ekki á neinu öðru en helti, sem
ég hafði gefið honum. Það var
með gullsylgju, —- sem hann
hafði hnuplað frá mér.
JAFNSKJÓTT og ég hafði lok
ið einhverri kvikmyndinni og
fengið inína ávísun, flýtti ég
mér til Jamaica til að færa úl
kvíarnar á búgarði mínum. Mér
var það skylt að reyna að
bjarga einhverju af tekjunum
undan, áður en einhverjir, kunn
ingjar, eiginkonur, hjákonur,
eða dómstólar hirtu allt saman
frá mér. Eg gerði mér ekki
grein fyrir því, hversu margar
milljónir ég hafði unnið mér
inn, eða hvað hefði orðið um
þær. Eg vissi, að í raunveru-
legum eignum átti ég sáralítið,
sem komið gæti að liði í nauð.
Einhvers staðar átti ég eitthvað
al' málverkuin geymt, en lausa-
féð hvarf jafnóðum í lögfræð-
inga, umboðsmenn, þjónustulið,
svallara og kvenfólk.
Þegar ég lenti á Ivingston-
flugvellinum, var það fyrst fyr-
ir að ná í leigubíi til að aka
mér þvert yfir eyna til búgarðs-
ins, sem var umgirtur blárri
girðingu, en á henni gaf að
líta á tveim stöðum spjöld með
stundum einhv.er fegurðardísiii'
hefði verið í lör nieð. mér.
Þegar ég, var þangað. kominn
á annað borð, skipti alveg unl
lifnaðarhátlu: hjá méc. Þetta var
afturhvarf til gömlu, góðu dag-
anna á Nýju. Guineu. Þeir ino-
fæddu minntu mig á hörunds-
dökku suðurhiafseyjabúana, enda
þótt mikill munur væri á Per'
sónuleika þeirra, menntun
yfirsýn.. Eg var snortinn af
tungu þeirra Jamaicabúa, sern
dregin: var af ensku, en gædd
furðulega litríkum sérkennuni-
lagði mig allan fram um að
nema málið, sem þeir töluoW
saman sín á milli, þegar þeií'
dld'u komast hjá að láta hvitao
mann skilja sig. Þetta átti a®
heita enska, en með þvi að
breyta álierzlunum fengu Þeir
út nýtt, hljómfagurt mál.
Eg var þarna höfðingi í ó*'1
minu. Eg tók upp sérstaka lifn"
aðarháttu þessa tvo-þrjá mán-
uði, sem ég dvaldi þarna í einU-
Á hverjum degi fór ég 1
kynnisferð um landareign mína.
á hestbaki eða gangandi,
fylgdist með vexti kóbrans,
eins og ég hafði gert á NýJu
Guineu. Síðan brá ég mér ma-
ske á fleka niður Rio Grande-
Þar lætur maður vaða yfir flúð-
irnar á léttum bambusfleka, oS
virðir fyrir sér á leiðinni eitt-
hvert unaðslegasta landslag, sem
Drottinn eða náttúran helur
nokkru sinni skapað. Þetta var
ifjögurra klukkustunda ferð, með
viðkomu til að snæða og hvíla.
sig. Svo synti maður í fljótinu,
eða maður náði í köfunarútbún-
aðinn og fór niður á þrjátíu-
fjörutíu feta dýpi til að veiða-
Eða maður fór í hraðbátnúm 1
smátúr meðfram ströndinni.
og á kvöldin spóka þeir sig
áletruninni: Búgai'Sur Errol
Flijnn.
I Bandaríkjunum var fátt vit-
að um daga mína á Jamaica eða
eignir mínar á eynni. Dálka-
fyllar blaðanna sögðu stöku
sinnum frá því, að ég væri á
leiðinni þangað, eða væri að
koma þaðan, og að eiginkonan,
stúlkunum, tvímennandi á hjól
unum á aðalgötunum. Alls stað
ar romm og calypso-músík. ES
hafði ekki verið þarna lengn
þegar ein hljómsveitin kom f*
mín og baðst þess að mega ger
ast mín hljómsveit og kalla sir,
í höfuðið á mér. Þeir kölluð11
((
sig „Fenjastráka Errol Flynn
og þeir hafa spilað um a^an
norðurhluta Jamaica.
Og þá eru fegurðardísh’111”
aldeilis fallegar. 1 stuttu nia^
sagt, þarna er margbreytilegt
litríkt fólk — og söngvarnir
þeirra.
Hörundsbrúna stúlka far&n hei'n
og hngsaðu um króann l>i"n
Hörundsbrúna stúlka faröu hei"1
og hugsaöu um króann þi",h
Kallinn þinn er farinn meS
stóra skipi""’
og ef hann kemur ekki aft"r’
— kastaöu bannsettum króanu'"
(Framh. í næsta blaði)
kvöldin var reikað tii inarkaðs-
torgsins í Port Antonio. Það ei
bær með 11.000 íbúa. Manni
finnst maður vera kominn
ár aftur í tímann. Húsin eru
byggð í eldgömlum, enskum stíl-
Efnaðri strákarnir eiga reiðhjól,
/