Ný vikutíðindi - 13.07.1962, Blaðsíða 6

6
Ní VIKUTlÐINDI
Jamaicabúar lifa í litlum kof
am í hæðunum, í bæjunum og
meðfram ströndinni, og eigin-
lega allir eru haldnir óaflátan-
legum ótta við fellibyljatím-
ann.
Eg ákvað að taka kvikmynd
af sjávarheiminum umhverfis
Jamaica. Þessi mynd var þekkt
undir heitinu För Zaca, og í
myndatökunni eignaðist ég
nokkra hatursmenn á Jamaica.
Eg hafði náð þrem krókódíl-
um í Savanna-la-Mar, sem er
hylur við ströndina. Eg flutti
þá um horð í Zaca alla leið til
hins fræga Læknishellis við
Montego-flóa, þar sem neðan-
sjávarumhverfið er fegurst. Eg
ætlaði mér að taka myndina
mér sjálfum til gamans, fyrst og
fremst til skemintunar, en má-
ske til einhvers gróða. Mig lang
aði til að ná fegurð neðansjáv-
arlífsins á kvikmynd.
1 viku, meðan myndatöku-
I
mennirnir möluðu, hafði ég
krókódílana ríghundna um!
borð. Þeir átu ekki ýkjamikið,
þeir sleiktu sólskinið og við
gripum einstaka sinnum til
þeirra, þegar ég þurfti á þeim
að halda í glímuatriðum neðan-
sjávar. Skoltarnir á dýrunum
iþlijtunli Síf
SJÁIjFSÆJVISAGA ERROL FLYNN
var saumaskapur, sem ég leit
ríkt eftir að væri vandlega
framinn. Við losuðuin um vír-
inn, meðan þeir mötuðust, en
vorum snöggir að loka hvoftin-
um á þeim aftur að því loknu;
og þá gat ég notazt við þá.
Einu sinni veitti ein skepn-
an mér slæman skurð á fætin-
um með halanum. Við vorum í
kafi. Eg flýtti inér upp á yfir-
borðið og synti til Zaca eins
liratt og ég gat.
Allan tímann vorum við inn-
an sjónmáls baðstrandargesta,
og sáum þá greinilega á strönd-
inni, en þá hefur naumast ór-
að fyrir því, að við hefðum um
borð þessar illvígu sæeðlur.
Óveður skall á. Krókódílarn-
ir losnuðu, og enda þótt skolt-
arnir á þeim væru vírheftir
saman, tóku þeir að bægslast á
þilfarinu. Zaca rykkti í akkerið,
og kastaðist á ýmsa vegu, og all
saumaðir aftur með vír. Það‘ir flýttu sér upp í reiðann —
NÝ HLJÚMPLATA
með Hauki Morthens
Fæst í öllum hljóðfæraverzlunum.
Utgefandi:
Hljóðfœraverzlun
Sigríðar Helgadóttur
Vesturveri.
því að krókódílarnir voru á
höttunum eftir okkur.
Bylgja skolaði einum þeirra
fyrir borð.
Við snerum okkur að hinum
tveim. Við reyndum að koma
fjötrum á þá.
Loks, þegar storminum linnti,
voru tveir komnir fyrir borð.
Það fréttist fljótt, að tveir
krókódílar Iéku lausum hala í
Læknishelli.
Eins og hlýðin lömb héldu
greyiu sig í hellinum, svo að
rétt sást í hausinn á þeim upp
úr sjónum, fólkinu í ströndinni
til mikils angurs.
Mr. Fletcher, einn aðahuaður-
inn þarna í flóanum, og fjöldi
annarra hagsmunabræðra hans,
hellti sér yfir mig eins og
mannætuhákarlar.
— Við lögsækjum þig, Flynn!
... Komdu þessum skepnum í
hurtu héðan — þú og krókódíl-
arnir skuluð á burt! ... Ætl-
arðu að eyðileggja staðinn fyrir
okkur? Láttu þetta bara fréttast
til New York, og hverjir held-
urðu að komi liingað?
Jú, við komum krókó-
dílunum upp úr sjónum — sem
í sjálfu sér var furðulegt björg-
unarstarf — settum upp ölj segl
og hypjuðum okkur til annars
staðar.
En krókódílarnir voru vank-
aðir, örmagna, ef til vill að
dauða komnir, og þá sjaldan
an þeir hreyfðu sig voru þeir
letilegir og ógrimmdarlegir.
Eg vissi ekkert ráð til að
hleypa lifi í þá. Eg reyndi að
stjaka við þeim og draga þá
með vírum. Eg sprautaði í þá
adrenalíni og digitalis. Ekkert
stoðaði. Eg var argur, því að ég
varð að ná mikilvægu atriði —
dauðaatriði, þar sem ég ynni á
einum þeirra með hnífi. Eg
þurfti að fá einhverja mót-
spyrnu frá hans hendi, en þeir
voru allir orðnir hundleiðir á
þessu.
Þá rifjaðist það upp fyrir
mér, sem ég hafði séð nokkrum
árum áður, þegar þurfti að fá
frosk til að stökkva f kvikmynd
Froskurinn átti að stökkva sex
fet, en stökk aldrei nema sex
tommur. Allir voru að verða vit
lausir. Froskurinn tafði mynda-
tökuna. Þá var það að einn
snillingurinn i hópi tjalda-
manna fann ráðið. Hann náði
í augndropadælu, setti ammóní-
ak í hana og pundaði þessu í
afturendann á froskinum á réttu
andartaki. Þá tók hann undir
sig eitthvert ferlegasta stökk,
sem nokkur froskur hefur fram
ið, næstum fjörutíu fet upp í
loftið, næstum út úr kvikmynda
verinu og yfir til Paramount —
og auðvitað náðist aldrei mynd-
in af atvikinu. En stökkið átti
engan sinn líka. Mark Twain
hefði aldeilis getað grætt á að
veðja á slíkt stökk.
Eg náði í nauðsynlegustu græj
; urnar, sprautuna og ammóníak-
ið, og ég var staðráðinn að leiða
málið til lykta, — í einhverri
mynd ...
Myndatökumaðurinn minn fór
niður. Eg hafði annau á þilfar-
inu. Eg setti krókódílinn þar,
sem ég vildi liafa hann. Eg fór
sjálfur í kaf og kom mér fyr-
ir ...
Myndataka ...
— Fínt, láttu hann hafa það!
Aðstoðarmaður minn stakk
sprautunni, fullri af ammóní-
aki. upp í rassinn á skepnunni
. . . og, almáttugur minn, hann
varð einna líkastur tundur-
skeyti,, sem gengur skyndilega
af göflunum og snýr við til að
sökkva kafbátnum, sem skaut
því! Hann kom á hendingskasti,
slæmdi halanum í mig, svo ég
fékk langan skurð, kafaði, þeytt-
ist upp aftur, beint á mynda-
tökumanninn, lamdi sundur öll
verkfærin, trylltist undir bátn-
um og æddi beint á haf út.
Við náðum aldrei inyndinni.
För Zaca er snoturlega unn-
in smámynd. Fólk talar enn um
hana. Eg er ekki beðinn um
Hróa hött, heldur um hana.
Hún náði gífurlegum almenn-
um áhuga. Eg, kjáninn, seldi
Warner hana fyrir eiginlega
ekkert. Litfilman gengur ennþá.
1 sambandi við hana var aðeins
eitt hryggilegt atvik. Það var
smárifa á ljósopi myndavélar-
innar, 1 /200.000 úr þumlungi,
en þegar rhyndin var stækkuð
á tjaldi, kom í ljós, að á fimm
þúsund feta langri filmu, með
ýmsum fegurstu ueðansjávar-
atriðunum, var gríðarlangur
skurður eftir miðri myndinni.
Enn þann dag í dag geri ég
lítið af því að sýna mig í ná-
grenni Montegoflóa. Gistihúsa-
eigendum þar finnst ég ekki
heppilegur fyrir velgengni rekst
ursins. Þess vegna er það, að
þegar ég fer þangað til að heinr
sækja kunningjana, Noel CoW-
ard, Blanche Blackwell og fleiri
laumast ég inn í skjóli myrk-
urs.
VEGNA MINNA tíðu ferðalaga
til Jamaica urðu kynni inín og
móður minnar æ nánari — en
hana hafði ég ekki þekkt síð-
an í bernsku. Þau faðir minn
og hún dvöldu tíðum á Jamaica,
(og höfðu setzt að í gömln
þrælahaldssetri, er nefndist Stor
hýsi Boston. Það var umkringt
hinum margvíslegustu runna- og
trjágróðri, og útsýnið yfir Kar-
íhahaf hið fegursta.
Ekki var samkomulagið upP
á það bezta. Þegar við tókuin
upp hálfgildings heimilislíf 8
Jamaica herptust taugarnar hja
báðum aðilum. Móður minni var
ekkert um það, þegar ég henti
ketti yfir stofuna, svo að hann
hraut úrvals-leirtauið hennar.
En það er nú svo ineð ketti, að
þeim virðist ekki verða neitt
meint af því, þótt þeim sé kast-
að svona til, og þegar kattar-
skrattinn skreið yfir andlitið a
mér sofandi, hrást ég svona við.
Hún hafði næstum fengið slag
þegar hún frétti, að ég hefði
unun af að baða mig nakinn 1
sjónum.
Það var ekki nóg með þa®>
að hún krefðist þess að fá að
leggja mér heilræði í sambandi
við kvikmyndaleik, heldur vild>
hún hafa hönd í bakka nieð
fjármálum mínum, eins og til
dæmis að stjórna Titchfield-hó-
telinu, sem ég átti um skeið.
Eitt var það, að henni fannst
hótelgestirnir ættu skilyrðislaust
að Vera lijón. Mér fannst hins-
vegar fólk ætti að hugsa nin
sjálft sig og ekki vera að hnys'
ast í annarra einkamál.
Henni fannst starfsliðið aetti
að vera miðaldra og kirkjusæh
ið. Mér fannst það ætti að vera
ungt og fjörugt, og eyða ekki
sunnudögunum í að híma a
hörðum trébekkjum, meðan mað
ur gat haft það náðugt i heit
um sandinum á ströndinni.
Þarna voru haldnar trúarsam
komur, sem ég gretti mig > ’
meðan ég skellti í mig #óðu
Jamaicarommi.
Móðir mín vildi koma þarníl
á gamla enska andrúmsloftinl1
— fá þangað aflóga heldri men'1
sem ættjörðin hafði engin not
fyrir lengur. Og hún fann nóg
af slíku: það vantar sko ekk>
á Jamaica. Eg hef ekkert á mót
ellinni í sjálfri sér —- hún er
svo skammt undan — en fó'h
ið, sem hún kom með á hóteli
var svo fornfálegt, að það hra
aði í því. Manni fannst móði1
mín hefði helzt kosið að haf*
þarna gamla skútukarlaskiP
stjóra ineð heyrnarlúður, hsekJ
ur eða hjólastól, sem hann í’11
falið í einhverju horninu, Þer,‘1
hann þurfti ekki að nota han>
(Framli. í næsta blaði)