Ný vikutíðindi - 20.07.1962, Blaðsíða 6

NY VIKUTlÐINDI
Auðvitað mátti hún ekki vita
af bar þarna. Hugsið ykkur bar-
laust bótel! Hvernig er hægt að
ætlazt til af nokkrum manni að
hann sofni á kvöldin eftir að
hafa belgt sig út á vatni? Þá
er miklu heppilegra að breyta
staðnum hreinlega í líkhús.
Um skeið, meðan skoðanir
móður minnar ríktu, var meðal-
aldur gestanna um sjötugt,
Herramennirnir voru venjuleg-
ast með hvítt yfirvaraskegg, að
undanskildum þeim hluta þess,
sem gulnaður var af elli og
súpu. Allt var fólkið svo hrör-
legt, að það gat haldið vöku
fyrir manni með því að detta
um steindautt í göngum og her
bergjum — hlúnk — hlúnk!
Peningarnir mínir voru í
þessu hóteli, og ég vildi fá þang
að ungt fólk, fjör og músík,
dans og líf —- við vorum hvort
eð var ekki nema einu sinnij
hérna — þess vegna um að gera
að hafa fjör og kálínu, djamm j
og vesen, áslir útilíf og fleka-
siglingar á Rio Grande — hlát- j
ur og skemmtun þangað til mað
ur lokaði augunum í svefni.
áfjkwi B • W
Olganau Iii
SJAliPSÆJVISAGA EEHOL FLYNN
EG VAR staddur í Bandaríkjun-
um, þegar ég fékk bréf frá móð
ur minni, þar sem hún sagði,
að á Boston-eigninni væri fögur,
gömul kirkjuklukka. Ilún þyrfti
að fá turn, svo að liún gæti
sveiflazt og hringt lil tíða. Söfn
uðurinn þyrfti þess með að
heyra í klukkunni á sunnudög-
um. Það væri skylda mín, sagði j
liún. Hvort ég vildi þess vegna
senda peninga til þess að koma ^
þessu í kring?
Þótt ég væri ekki sérlega
kirkjurækinn, fannst mér ég
geta gert þetta til að friða móð-'
ur mína, þessi sífellda ásókn
mín í að gera henni til hæfis.
Ef fólk langaði endilega í
kirkju og hafði ekkert annað
þarfara fyrir stafni á sunnudegi,
þá um að gera að lofa því. Eg
féllst á þetta.
Hún skrifaði mér til að segja
mér, hversu hamingjusamir fyr-
irmenn staðarins hefðu orðið
við þessi viðbrögð mín. Eg fann
trúarhneigðina ólga innan í
mér.
Eg gerði ráð fyrir, að þetta
ætti að kosta eithvað um hundr-
Tjöld
Svefnpokar
Bakpokar
Vindsængur
Veiðiúlpur
Verzlunin
IIIHIMMi.
Illlllllllll
lllllllllllll
llllllllllll il
lllllllllllll
llllllllllll ll
lllllllllllll
llllllllllll II
«111111111111
1111111111»* M
IIIIIIHM*'
tillllllllllllliliiiiitiiiiiuiMIIIMIIIIIIIIMl''
Miklatorgi.
að og fimmtíu dollara. En mér
svelgdist lieldur liastarlega á
munnvalninu, þegar ég fékk
reikninginn. Hann var um fimm
þúsund dollarar. Þetta hlutu að
að vera einhver mistök. Þetta
hlyti að vera fyrir klukkuturn-
inn í Notre Daine eða St. Pauls
í London — ekki fyrir niður-
nítt bænahús á landareigninni
okkar.
Eg var svo æstur yfir þess-
um reikningi, að mér fannst
það vel þess virði að gera mér
ferð til Jamaica til þess að fá
botn í málið. Það — eða löng-
unin ti,j að lenda í rimmu við
móður mína — ég var ekki viss
um, hvort heldur var.
1 óaflátanlegum tilraunum
mínum við að komast í eitt-
hvert klandur hafði ég keypt
mér litla Navia-flugvél. Henni
flaug ég ásamt félaga mínum,
Barry Mahon frá Californíu,
þvert yfir meginlandið til Nass-
au, þaðan til Kúbu og loks til
Jamaica. Þetta var þó nokkuð
fyrir einshreyfils flugvél. Að
sjálfsögðu var það að l'ara yfir
eyðimerkur, lenda á litlum flug
völlum, glenna sig yfir víðáttu-
miklar óbyggðir talsvert álag á
litla flugvél. Það var lífshætta
í liverri lendingu og hverju flug
taki á þessum lendingarstöðum.
Á einum staðnum opnaði ég
hurðina og ætlaði að stiga út.
Um leið datt út vodkaflaska og
brotnaði við fæturna á flugvall-
arstjórnandanum. Það er liarð-
bannað að drekka á fluginu.
Vissulega var taugaspenningur-
inn mikill, en ég sagði, að þetta
væri bara vatn, og ]■ ir sem
vodkað er lyktarlaust, slapp ég
með það.
Við Barry skiptumst á við
stjórntækin og komumst alla
leið til Kúbu. Hann var snilld-
arflugmaður, hafði verið með
Spitfire-orrustuvél í stríðinu.
Nú var komið að fluginu þaðan
til Jamaica. Áformað var að
lenda hjá Montegoflóa á vest-
urströnd eyjarinnar.
Við lögðum nokkuð seint af
stað, og sem við svifum um
loftin blá sáum við sólina lækka
ískyggilega á lofti og rökkrið
nálgast, en Jamaica enn tals-
verða vegalengd undan.
Það var komið að mér að
stjórna. Sólin var rétt ofan við
sjóndeildarhringinn. Það þýddi
tíu mínútna flug áður en
dimmdi. Eg þekkti ekkert til
flugvallarins hjá Mantego-flóa,
né Barry lieldur, og sömu hugs-
uninni laust í einu niður hjá
okkur báðum. Yfir Karríba-hafi
í einshreyfils-vél, ekkert land
sjáanlegt, engin leið að snúa
við, engin sjálfstýrður vegvísir,
engin strandgæzla í nánd. Und-
ir okkur morandi af hvítum há-
karli. Svitanum sló úl á mér.
Barry bað um sígareltu —• og
hann reykir ekki.
j Á þessari örstund, sem það
tekur myrkrið að færast yfir í
hitabeltislöndunum, sá ég örla
fyrir dökkri rák framundan.
mínúturnar liðu. Gætum við
náð þangað áður en dimmdi?
Þetta myndi þýða næturlend-
ingu á óþekktum stað.
Nóttin skall á, en þarna var
eyjan, ljóslaus.
Barry reykti sígarettuna af
I þvílíkri græðgi, að liann
^ brenndi sig í fingurgómana. Svo
kveikti hann í annarri. Við
brutum heilann.
— Nokkra hugmynd um, hvar
flugvöllurinn er? spurði ég ó-
þarflega liárri röddu.
— Eg? Nei. Við skulum
halda áfram og sjá til.
Yfir Montego-flóa hefðum við
átt að sjá stóra l'lugvöllinn, en
þar var ekki ljósglæta sjáan-
leg.
Við hnituðum hringi, en þorð-
um ekki að fara of neðarlega,
Enn einu sinni.
Barry var við senditækið og
reyndi að ná sambandi við
Kingston eða Montego-flóa. Ekki
orð, ekki hljóð, ekkert svar.
Ekkert samband, kolniðamyrkur
- þögn.
— Drottinn minn, sagði Bar-
ry. Við erum að verða benzín-
lausir.
Eftir mínútu eða svo yrðum
við að lenda, upp á von og ó-
von.
—- Við skellum okkur í sjó-
inn, sagði ég, það er okkar
helzta von, gamli seigur. Kann-
ske getum við synt í land.
I sama vetfangi blasti flug-
völlurinn uppljómaður við
okkur.
Eg lækkaði flugið og leit nið-
ur.
Þeir voru að gera við flug-
völlinn, og það voru þrjár helj-
armiklar jarðýtur á brautinni
þar sem við urðum að lenda.
Hvað um það, lenda urðum
við.
Við brunuðum niður, skýlin
brunuðu upp.
Eg lenti vélinni, hjólin struk-
ust nánast við jarðýturnar. Við
klöngruðumst út, heldur óstyrk-
ir á fótunum.
— Við skulum ekkert vera að
blekkja okkur, sagði Barry, Eg
slapp lifandi úr þrem klípum í
Spitfirnum minum, en þetta var
hvað verst.
Það kom þá í ljós, að við
liöfðum verið þarna á sveimi
og — fyrir guðsinildi —• heyrði
gamall svertingi til okkar og
enda þólt flugvöllurinn væri
lokaður vegna myrkurs, hafði
liann lnigsað sem svo, að þarna
væri flugvé] í vandræðum, og
tekið það upp hjá sjálfum sér
að kveikja ljósin.
Eg sendi vininum eitthvað á
hverju ári.
Við vorum um nóttina í
Montego Bay og óraði heldur
lítið fyrir því, að næsta dag
biði okkar jafnvel enn liroða-
legri vandræði . ..
Nokkrum mánuðum áður
liafði ég skrifað föður mínum
bréf þess efnis að byggja flug
völl á lilaupabrautinni á bú-
garðinum. Hann skrifaði mér
aftur, að starfið gengi með á-
gætuin, hann fylgdi í öllu fyr-
irmælum mínum varðandi legu,
sléttun, og brautin yrði um þús-
und fet á lengd. Það var jarð-
ýta á búgarðinum, og hún var
í fullum gangi. Hann skrifaði:
Þú getur lent þarna hvenær sem
þér sýnist!
Við lögðum af stað frá Monte
go-flóa, ég var við stjórntækin,
en Barry naut útsýnisins yfir
norðurströnd Jamaica. Það er
ekki unnt að ímynda sér nokk-
uð fegurra: þetta er unaðsleg
sjón. Maður æðir áfram rétt of-
an við sjávarflötinn, og virðir
fyrir sér tígulega pálmana, kók-
oshneturnar, strendurnar, þétt-
an gróðurinn, sem er því líkast-
ur, sem öll eyjan sé þakin einu,
gríðarstóru laufblaði. Maður
finnur næstum ilminn af trján-
um, og dásainlegri leið að bú-
garði sínum er ekki hægt að
fara.
Við komum yfir umhverfið
Port Antonio. 1 höfninni fyrir
neðan okkur lá Zaca. Eg sagði
við Barry:
— Við skulum líta á hana.
-— Er þér sama þó ég fái að
vera með? Eg er ekkert hrifinn
af því, ef þú ætlar að fara að
fljúga á milli mastranna til að
sýnast.
— Eg er ekkert fyrir það að
sýnast eftir gærkvöldið!
Eg hnitaði þrjá hringi yfir
Zaca. Niðri á þilfarinu stóð á-
höfnin mín dygga og veifaði til
okkar. Þetta voru innilegar
kveðjur.
Það voru ekki nema örfáar
mílur til l'lugvallarins heima hja
Boston. Þar myndi okkur ekki
síður fagnað, og svo kvöldverð-
ur, tónlist, líf og fjör liitabelt-
isins ...
Eg stýrði í áttina að Boston
húsi Flynn.
Innan nokkurra mínútna vor-
um við komnir yfir hlaupabraut
ina, sem átti að nokkru að vera
breytt í flugvöll.
Flugvellir eiga að vera slétt-
ir, og brautirnar eru alltaf bein
ar. En brautin, sem faðir minn
hafði komið upp, var engu lík
sein við Barry höfðum áður
séð. Þegar við kíktum niður á
hana v.ar liún líkust hunds-
löpp í laginu; ekki ósvipuð
þríhyrningi. Hafi hún verið þús
und feta löng, þá hefur hún ver-
ið inæld milli þriggja gagn-
stæðra horna til þess að na
þeirri lengd.
1 einu horni þríhyrningsins
var geysistórt tré. Handan við
tréð var beygja.
Eg horfði sem þrumu lostinn
á þetta eldingarlaga fyrirbrigðn
Það var ekki nokkur minnsta
leið að lenda þarna. Yfir tréð?
Á það? Framhjá því?
Þegar við nálguðumst í
að leið til að lenda, víkkaði
heldur en ekki úr hornunum-
tréð var á miðri brautinni.
— Barry, það er ekki nokkm
minnsta von til þess að unnt
sé að lenda hérna. Við skulum
fara til Kingston — tuttugu og
fimm mínútna leið héðan.
— Þú segir nokkuð, barón
sjáðu ... !
Og það var benzínmælirinn
enn einu sinni —- tómur! Við
höfðum ekki sett nema lítið a
hann í Montego-flóa, því að það
var ekki svo langt til Boston.
Við skelltum okkur út yfir
sjóinn. Og kveiktum okkur 1
sígarettum.
— Barry, hvað finnnst. þer
við ættum að gera?
— Þú verður líklega að fara
annan hring.
(Framh. í næsta blaði)
Bílasala Gnðiminilar
Bergþórugötu 3
Hefir ávallt á boðstólum
flestar tegundir bifreiða-
Tökum bifreiðar
í umboðssölu.
Bílasala Guðmundar
Bergþórugötu 3
Símar 19032, 20070.