Ný vikutíðindi - 17.08.1962, Blaðsíða 6

6
NY VIKUTlÐINDI
Vcnjulegast vorum við hjón-
in hvort í sínum klefa, en þessa
nótt vorum við saman í klefa.
Við vorum háttuð í sama rúmi.
Skyndilega rufu háværar radd-
ir uppi á þilfarinu næturkyrrð
ina. Hverjir gátu þetta verið?
Höfðu kunningjarnir komið aft-
ur?
Eg heyrði fótatak að stigan-
um, sem lá að káetu okkar.
Hurðinni var hent upp.
Þarna lá ég, í rúminu, alls-
nakinn. Sömuleiðis Pat. Og al-
gerlega ókunnugt fólk rausandi.
__ Hvar er djammið, Errol?
Hvar er djammið hjá ykkur?
Tveir karlmenn og tvær kon-
ur. Karlmennirnir voru spánsk-
ir. Annar kvenmaðurinn vai
franskur, og hinn handarískur.
Þau sögðu á ýmsum tungumál-
um:
— Okkur dalt í hug að líla
við hjá ykkiir og fá nokkra
sjússa.
Eg lief alltaí veriö vandlæt
ingarfullur gagnvart fólki, sem
álítur snekkjuna inína almenn-|
ingssafn og öllum opið. Maður|
býr í raun og veru um borð
í snekkju til að geta verið i
næði.
.— Veizlunni er lokið. Hver
eruð þið? Hefur það ekki hvarfl (
að að ykkur, að það sé ekki
leyfilegt að koma óboðin um
borð í erlendan bát? sagði ég
fremur glaðlega til að losna
vandræðalaust við þau.
Sú bandaríska sagði:
— Svona, gamla fyllihytta,
það minnsta, sem þú getur gert j
er að bjóða okkur- upp á sjúss.:
Eg hafði stjórn á skapi mínu:
.— Auk þess, kona góð, er,
það svívirðilegt að brjótast inn
í hýbýli mín.
Þau ráku upp ofsahlátur. Eg
var eins og fífl, háttaður hjá
eiginkonunni, bæði allsnakin. ^
með sængina ofan á okkur. j
— Leiðindaskjóða! grenjaði
stelpan.
Pat tók til ináls og ávarpaði
þá bandarísku:
— Komdu þér burt af bátn
um, dræsan þín. Hvernig vog
arðu iþér að ónáða okkur svona?
Það er líka kornabarn í næsta
heerbergi!
Það drafaði í þeirri banda
rísku:
— Hver fjandinn ert þú eigin
Iega?
Það gerði útslagið.
Eg þreif handklæði og vafði
því utan ura mig miðjan.
— Mér þykir það leitt, en
ég verð að biðja ykkur að fara.
Eg var á leiðinni út úr rúm-
inu. Kvenmaðurinn upphóf tal-
andann:
— Hver er að fara? Við kom-
um til að fá sjúss.
— Það verður ekkert af því,
stúlka mín. Þið vitið, hvernig
þið komust hingað niður. Það
er sama leiðin út.
Eg stuggaði þeim upp stigann,
og reyndi eftir beztu getu að
Óigandi líf\
SJÁIFSÆIVISAGA HRROL FLYTSTN
utan um kyns brandarar geta breytt
! svörtustu reiði í skellihlátur hjá
halda handklæðinu
! mig.
j Uppi á þilfarinu þusaði Spán mér.
verjinn án afláts. Svívirðingar j Hann hefði langlíklegast skot
á þrem tungnmálum flugu fram ið mig í hnakkann.
og aftur. Þetta var eins og fund ! I dögun var ég kominn upp
ur lijá Sameinuðu þjóðunum. | á þilfar. Mér varð litið á hægri
Eg hrakti þau aftur í áttina höndina á mér. Þarna var svöðu
ti'l lands.
sár og tannaleyfar
------ . i sarinu.
Annar Spánverjinn, sem réð Einn hásetanna minna hafði
yfir einhverjum þeim svívirði- j iundið tvær tennur á þilfarinu.
ægasta orðaforða, sem ég het b>ar var hka blóð, sem hvorki
nokkurn tíma vitað á spönsku,!var úr mér eða Pat. Eg stakk
þvældist fyrir mér. Eg tók uir.. bendinni í saltvatn, setti sára-
handlegginn á honum til að bindi á það og hugðist gleyma
flýta fyrir. i
Hann g'erði þá skyssu, að ýta Yið léttum akkerum og upp-
á bringuna á inér. j hófum dýrðlegustu siglingu.
Þarna stóð ég allsnakinn og^ Daginn eftir tók höndin að
morgunbirtan afhjúpaði mig í.bólgna upp. Það leyndi sérl

allri minni nekt. Eg tók djúpa
sveiflu í höggið. Eg miðaði á
hökuna, en liitti liann beint á
kjaftinn. I sama vetfangi fékk
ég fjandans mikið högg aftan
við eyrað. Það var félagi hans.
Eg rauk á eftir honum og elti
hann kringum rórhúsið. Síðan
ekki, að komizt hafði blóðeitr
un í sárið. 1 heimsku minni i
skeytti ég þessu engu. Eg hafði (
orðið fyrir ýmsum skeinum um
ævina og ég hafði aldrei feng-1
ið alvariega blóðeitrun. Höndin
á mér og framihandleggurinn1
voru smám saman að taka á
ég meiddi mig í bakinu hafði ég , S1® iögun og lit aligríss, rauð
með erfiðismunum rétt getað
fært lil stól. En ég náði tökum
á lionum, hóf hann á loft og
leits og reiðilegs.
Við komum í fyrstu liöfnina
á leiðinni tveim dögum síðar.
henti honum út í hafið. Eg ^a® var á Spánarströnd. Eg fór
hafði ekki hugmynd um hvort b’l læknis, og hann gaf mér
hann væri syndur. j P6nisillín.
Stúlkurnar voru á harðahlaup Unda þótt handleggurinn væri
um á eftir mér. Pat á harða-1 beltekinn kvölum, hafði ég yndi
hlaupuin á eftir þeim. Eg tók a* ferðinni. Sjórinn var sléttur
..i . nd Klnn .. i__ ,
hinn náungann og henti honum
Hka fyrir borð.
Mike Curtiz hefði ekki get-
að sett betri þilfarsbardaga á
svið.
Það er furðulegt, hvað mað-
ur getur tekið sér fyrir hend-
ur, þegar maður verður vond-
ur.
Þær kringumstæður eru til,
að mér hverfi öll kurteisi. Eg
og blár, hafgolan unaðsleg
vodkabirgðirnar nægar. En
maður ætti ekki að vera í sjúss
inum þegar inaður er í meðulun
um. Eg var ekki burðugur, þeg-
ar ég lagðist inn á sjúkrahúsið
í Gíbraltar. Eg var hættur að
geta hreyft handlegginn. Óbæri-
legar kvalir lagði upp í öxlina.
Eg hélt beinustu leið til Tang-
ier ti'l þess að komast sem
hentist á eftir dömunum og j fyrsl undir hendur franskra
lækna.
hugðist gera þeim sömu skil, en
þær liypjuðu sig í land, er þær
sáu ófarir kavaléranna. Þarna
stóðu þær á ströndinni og
þöndu kjaft, aðallega á frönsku
og bandarísku.
Eg fann, hvernig kúlan á
hnakkanum á mér þaut upp.
Hinir óvæntu gestir dröttuðust
upp bryggjuna ög drösluðu
þeim hálfdrukknaða á milli sín.
Þegar gauragangurinn var um
garð genginn og hrópin heyrð-
ust ekki lengur, stakk Sean
hausnum út um káetudyrnar.
Hann var með stóra skamm-
byssu í hendinni.
.—- Þú þurftir ekki að hafa
neinar áhyggjur, pabbi. Eg
hafði þau í sigti allan tímann
Þeir tóku af mér blóðprufu.
Franski iæknirinn skýrði mér
svo frá, að það eitraðasta, sem
hægt væri að hugsa sér næst
á eftir höggormsbiti, væru
mannstennur.
Sýnishorn af blóðinu var
sent tij Pasteur-stofnunarinnar
í París. Þar var ekki unnt að
skilgreina sýkilinn, sem eitrun-
inni olli. Það rann á mig ó-
ráð, og ég var meðvitunarlítili
í fjóra daga.
Læknirinn sagði, að ef ekki
sæjust batamerki innan tveggja
sólarhringa, yrði að taka af mér
handlegginn uppi við öxl
Kannske, sagði hann
hressilega, getum við bjargað
Þetta gerði útslagið — hvers j smástubb af honum.
Hitasóttin grasseraði í mér.
Eg bylti mér í rúminu, en ég
ætlaði ekki að láta taka liand-
legginn af mér. Hann sagði:
- - Þér verðið sjálfur að á-
kveða það. Við tökum ekki á-
byrgð á lífi yðar, ef þér farið
ekki eftir þeim ráðum, sem við
kunnum bezt að gefa. Þér eigið
um tvennt að velja — missa
handlegginn, eða fá yður fall-
eg blómabeð í kirkjugarðin-,
um.
Þetta var í þriðja skiptið, sem
mér var spáð dauða. Á Italíu og
á Nýju Guineu.
Þegar ég komst að hápunkt-
inum voru arabaóeirðirnar í al-
gleymingi. Arabar og Frakkar
voru strádrepnir. Hús voru
brennd lil grunna. Maður
heyrði hasarinn fyrir utan
sjúkrahúsið.
Það var garður utan við glugg
ann minn. Arabiski garðyrkju-
maðurinn jórtraði hashisj með-
an ihann sló grasið. Það kom
fyrir, að hann gaf mér að
smakka. Handleggurinn var
stokkbólginn, en ég hélt hon-
um.
Eg var þarna í, mánuð. Á
hverri nóttu heyrði ég öskrin
í þúsundum Araba, er þeir létu
í Ijós hatur sitt á Frökkum,
grenjandi á arabisku dauða-
hefnd yfir alla Frakka.
Nú sagðist læknirinn ekki
ætla að taka handlegginn af
nema við olnboga.
— Bíddu, sagði ég við hann.
Óeirðirnar færðust í aukana.
Allskonar hryðjuverk voru unn
in. Húsbrot voru framin. Fregn
irnar af atburðunum bárust með
garðyrkjumanninum, gangastúlk
unum, Pat og læknunum.
Eg var að ná mér á strik.
Mér var sagt, að ég myndi að
líkindum sleppa með að láta
skera um úlnliðinn.
— Ekki ennþá, svaraði ég.
Ein óeirðanóttin skákaði öll-
um öðrum. Þúsundir manna
flykktust að sjúkrahúsinu. öll-
um var skítsama, þótt Flynn
væri þar. Eg vissi, að það
myndi lægja rostann í þeim og
bjarga Frakklandi þann daginn-
Hefði Lili verið þarna með eitt
hvað af leirtauinu umhverfis>
liefði hún verið búin að ril®a
niðurlögum þeirra innan f*u
mínútna.
Læknirinn kom inn nieð
byssu og sagði:
— Við höfum útlilutað skot
vopnum til allra. Við höfmn
hlaðið fyrir dyrnar. Hérna er
byssa handa þér.
— Almáttugur minn, fjarlmS
ið hana hið bráðasta! Mér el
jafnvei ineiniila við slíka blnt>
í kúrekamyndum. El' skríllinn
ryðst hingað inn vil ég ebb'
sjá neinskonar skotvopn í na
munda við mig. Þeir yrðu ekki
lengi að stúta mér.
— Eg myndi ráðleggja l)f-'r
að hafa hana undir koddaninn-
— Þuð er hægt að hafa ý'usa
rekkjunauta huggulegri. Vel J
minnst, hvar er sprautuhjúkrun
arkonan mín? Þessi með vaxta
lagið og dökkbrúnu augun.
Þegar ég hafði jafnað núS-
héldum við aftur til Palma (le
Majorca. Við komumst aldrci ti'
Cape Verde-eyja. Eg var undir
iæknishendi lengi enn. Sanian
lagt hafði spánska tönninn
kost
að mig sex mánuði, að ekki se
minnzt á þetta smáræði af Peir
ingum.
Það var um þetta leyti, se"'
ég fékk heimsókn frá Holl>
wood, þar sem upp á því víl'
stungið, að ég hætti flandrim1
og kæmi aftur í kvikmyndirnar-
Símskeyti kom frá París val 1
andi kvikmynd.
Kunningjarnir kvöddu
miíf
loft.
með virktum, og vonuðu, a
þarna væri kvikmyndafei ill
minn að hefjast að nýiu.
Flugvélin var komin á
og ég var setztur að daufri kon
íaksblöndu og bók, þegar fb'í
freyjan kom til mín:
— Mister Flynn, hefðuð l"-'r
áhuga á að koma fram í llun
stjórnarklefann?
Áhugalaust — ég hafði s(-‘l
svo marga flugstjórnarklefa
reis ég á fætur og fór fran'
með feiknarlega breitt bros
vörunum, sem fraus heldur bjS
arlega.
Flugmanninn vantaði alger
lega framtennurnar. Svipurin'1 *
andliti hans kom mér kunm'g
lega fyrir sjónir. Þetta var "J
unginn, sem ég hafði tannlu0
• seX
ið um borð í skonnortunni
mánuðum áður!
Það kom glampi í augu
þegar þetta rifjaðist upp
honum.
— Que male noche,
hann. Þvílík hryllingsnótt.
datt '
lin"s-
fyi'b’
sag®1
Það fyrsta, sem mer
liel-
hug var auðvitað: -— ö,
, - han"
vízkur tíkarsonurinn, nu a
allskostar við mig!
Nei,
við
En svo kom það: -
erum báðir í sömu flugvél''1'
(Framh. í næsca