Ný vikutíðindi - 14.09.1962, Síða 3

Fáránleg einokun
ER DAGSKRÁ BÍKISÚTVARPSIN5
*IlÐUe VIÐ ELLIHEIMILI8?
Ein er sú stofnun með þjóð vorri, sem orðið hefnr
^yrir því láni að öðlast forráðamenn, sem af alúð og
skilningi ganga að starfi sinu og þurfa ekld að spyrja
hw álit neins á því, hvort nokkuð megi betur fara, —
; þvi að þeir eru dómbærastir á það sjálfir og færastir
Unv að leysa það af Iiendi, að þeir sjálfir haida.
Það vantar heldur ekki, að þeir geri víðreist til að
fræða starfsbræður sína erlendis um leið og þeir kynn-
ast starfsemi þeirra nóg til þess að ganga úr skugga
*Uu» að af þeim sé ekkert að læra.
Enda er svo komið, að almenningur, sem þeir raun-
ar eiga að þjóna, þótt það hafi smám saman fallið
1 gieymsku með árunum, hefur gjörsamlega misst á-
hugann fyrir stofnun þeirra og lætur sér nægja að
gjalda þeim tíund sína árlega.
Um framfarir í stofnun þeirra getur ekki verið að
r®ða, enda hafa þær engar orðið með árunum, eins
°g búast mátti við af samkeppnislausri einokun-
í*að má í sannleika furðulegt teljast, að augu
öianna skuli ekki hafa opnazt fyrir fáránleik þessa
fyrirbæris. Að á miðri tuttugustu öld skuli annað eins
ÞHfast í siðmenntuðu þjóðfélagi. Ekki sízt þar sem
Um er að ræða áhrifamesta og þarfasta menningar-
°g skemmtunartæki þjóðlífsins, sem útvarpið hlýtur
^tíð að vera-
Hugsunarháttur sá, er ríkir meðal forráðamanna
stofnunar þessarar kemur hvað skýrast fram í orðiun
eins forráðamannsins, er hann hugðist kveða niður
gagnrýni, — að það væri gæfulegt, ef nemendur í
skóla ættu að ráða námsefni sínu! Það væri sambæri-
*egt við það, að hlustendur ættu að hafa tillögurétt
Ulíl útvarpsefnið!
Slíkur hroki og sjálfumgleði er fangamark þessara
^nannu, og sannarlega kominn tími til að fara að lækka
! l'eiin rostann. Meginþorri þeirra, sem greiða Ríkisút-
^arpinu gjald af viðtækjum sínum, hlustar að mestu
,eyti á erlendar stöðvar eða hermannaútvarpið á Kefla-
'íkurflugvelli. Aðeins einstaka atriði finnur náð, og
l)íl sjaldnast þau, sem forráðamennimir leggja mest
app úr.
I nienningarlöndum hefur sjónvarp mtt sér svo til
^hnis, að það þykir sjáífsögð heimilisánægja. Forráða-
^nenn Ríkisútvarpsins hér hafa hugsað gott til glóðar-
uJnar að gína yfir slíkri starfsemi hér, f jasað um það
fjálglega og farið tíðum utan til að skoða — en fram-
'æmdir legið í láginni, útvarpsdagskráin ekkert lag-
azt, en auglýsendur og hlustendur skattlagðir og mkk-
uð)r af hörku.
Eögin, sem sett vom á sínum tíma um útvarpsrekst-
Ur> eru löngu úrelt. Einokun á útvarpi er fáránleg og
^amkeppni eins og á öðrum sviðum skemmtanalífs-
ius sjálfsögð.
Þetta er atriði, sem alþingi því, sem brátt setzt á
tókstóla, er skylt að taka til meðferðar og gagngerra
Feytinga. Það er krafa almennings. — b-
Leiguflug
pLJtJGIÐ MEÐ OKKUR VESTUR OG VESTAN
SlMI 20375
Nf VIKUTlÐINDI f'
MKKMKKKH
i í i ■Ác'■'Jið'Á-1 ;aiL$c,nc;éu/i; PISTILL DAGSINS
TÉÐINDALAUS VIKA?
Og þá er blessuðu prentaraverkfallinu
lokið, og er víst óhætt að fullyrða, að
allir hafi varpað öndinni léttar, ekki að-
eins prentaramir sjálfir, sem margir
hverjir sáu afkáraskapinn í því og þorðu
að viðurkenna það fyrir sjálfum sér, og
örvæntingarfullir bókaútgefendumir, sem
áttu allar jólabækumar óunnar, og vom
að komast í tímaþröng, — heldur síðast
og ekki sízt hinn abnenni lesandi, sem
farinn var að hungra og þyrsta í lestrar-
efni.
. .Þessa viku, sem verkfallið stóð, brá
nefnilega svo furðulega við, að það var
hreint og beint eins og ekkert væri að
gerast. Það lá bara hreint og beint við,
að maður undraðist, hvemig sex dagblöð,
auk vikublaða borgarinnar, færu að því
að fylla síður sínar, samtals, eitthvað um
lumdrað á dag, af fréttum — eða hvort
svo hafi virkilega viljað til, að vikan væri
algjörlega tíðindalaus.
Svo var engan veginn. Þarna var háð
verlifall, með öUum sínum agnúum. Heims
fræg kvikmyndastjama skaut skyndilega
upp kollinum í höfuðborginni. öllum að
óvörum. Kveikt var í húsi á Blönduósi,
milljónasta síldarmálið barst á land, og
svona mætti lengi telja, og hef ég vafa-
laust gleymt einhverju stórmerkilegu í
upprifjuninni.
BLÖÐIN SKAPA FRÉTTIRNAR
Það er nefnilega svo, að það er eins
og manni finnist engar fréttir nema þær,
sem maður sér svart á hvítu, með sínum
glossalegu fyr’rsögnum og undirfyrirsögn
um, tU að glöggva mann á því, hvað um
er að vera. Ég býst meira að segja við því
að blaðamenn hefðu talið þessa viku sæmi
lega fréttnæma, ef þeir hefðu fengið að
skrifa sín blöð og ganga frá fréttunum.
Og ég er ekki frá því, að okkur hinum
liefði fundizt talsvert um að vera líka.
Það era blöðin, sem fyrst og fremst
skapa fréttimar, og það er engan veginn
sama, hvemig frá þeim er gengið. Það
hefur þessi verkfallsvika sannað okkur
svo rækilega, að ekki verður um villzt.
Og nú er allt komið í sömu skorður eft-
ir verkfallið. Deiluaðilamir, sem svo mjög
greindi á í upphafi, ganga nú að sama
starfi, og rabba saman eins og mestu mát
ar. Starfsfólkið, sem óbilgjamast gætti
þess, að ekkert verk væri unnið fyrir hús-
bændurna, vinnur nú sem kappsamlegast,
eins og aldrei hafi neitt í skorizt. Þannig
er fs'endingseðlið. Fastir fyrir á rétti sín-
um, svo að ekkert fær um þokað, fljót'r
til að grafa stríðsöxina, talsvert Iangt
niðnr enda þótt þeir setji staðinn á sig.
Það þarf sjaldnast mildð til að valda
deilum- Má víst raunar seg ja, að deiluatr-
iðin í m'afstöðnu varkfalli hafi ekki verið
stómægdeg, og samkomulagið furðu mildi
legt.
ERFH> ÞESGMAL
Og nú fer haustið að svifa að. Sólskins-
dagar sumarsins, með auramöguleikum og
útivistarlöngun, em senn að balri, og
myrkurdagar vetrarins, með innisetum og
puði taka við. f kjölfar þeirra kemur svo
stjómmálavafstrið, sem blessunarlega hef
ur litið látið á sér kræla í sólarhita sum-
arsins, enda engan veginn í samræmi hvað
við annað.
Þingmannanna okkar bíða margskonar
verkefni, og engan veginn auðveld úrlausn
ar. Vafalaust verður eitthvert stænsta mál
ið afstaða íslendinga til Efnahagsbanda-
lags Evrópu, og einlæg von manna, að þar
verði ekki rasað um ráð fram, svo af-
drifaríkt spor sem innganga eða neitun
myndi verða. Vissulega hefur Bandalagið
ýmsa kosti og þá stóra, en ókostir þess
em margir og skuldbindingar miklar, og
vafasamt að sérstaða fslendinga yrði nógu
þung á metunum, ef til samninga yrði
gengið.
Auk f jármálanna og annarra inn ’.narík-
ismála má fyllilega búast við því, að á
þessu þingi verði áfengislöggjöfin tekin til
alvarlegrar yfirvegunar, og þá sannarlega
ekki vanþörf á, jafn furðulega mismunun
og hún hefur skapað, og jafn augljóslega
og hún hefur verið þverbrotin og ólíkur
skilningur lagður í óljós atkvæði hennar.
BJÓREVN í VETUR?
Og þegar við emm á annað borð far-
in að tala um áfengislöggjöfina þá verður
ekki h já því komizt að tala um vandamál-
in í sambandi við áfengisneyzluna, en þau
era víst ærið mörg á þessu landi elds og
ísa, þar sem skapið er ríkt, og mönnum
hættir til að kneyfa sterka drykki svo
fast, að ráð og ræna hverfi.
Það er álit sérfróðra manna í þessum
efmun, að mikil úrbót yrði að því, ef leyfð
yrði bmggun áfengs bjórs til neyzlu hér
5 landinu, og er þá eklri aðallega um það
hugsað, að ríkiskassinn fengi nokkrar kr.
til sín, heldur hitt, að mikið myndi draga
úr óhóflegri áfengisneyzlu landsmanna.
Þetta er sem sagt álit þeirra, sem vit
hafa á. Hamagangur templara, sem ekk-
ert vit hafa á áfengisneyzlu (af skiljan-
legum ástæðum) ,en sjá aldrei neitt annað
til úrbóta en algjört bann, hefur hins veg-
ar gert það að verkum, að jafnan þegar
á áfengismál er minnzt, fara ráðamenn
allir hjá sér, og neita jafnvel eðli sínu og
uppruna til að styggja ekki templaralýð-
inn, sem álitinn var f jölmenn áhrifastofn-
un í þjóðfélaginu.
Nú hefur annað komið rækilega í Ijós,
og er Ijósast dæmið frá bæjarstjóraarkosn
ingunum.
Það er því ástæða til að ætla, að verstu
glappaskotin í áfengislöggiöfinni verði
sæmilega skynsamlega levst á þmginu í
vetur, — og kannske vætir íslenzki biór-
inn kverkar okkar fvrir vorið, Við sjámn
ta.