Ný vikutíðindi - 14.09.1962, Síða 7

7
IðNICIiaiIA JN
ARIÐ 1958 slitum við Pat sam
>úð okkar.
Engin reyndi eins og Pat að
,eita mér hamingjuna.
Við réyndum það, sem okkur
?ar mögulega unnt að sætta
Jkkur við hlutverk, sem okkur
knnst hræðilega enfitt að túlka.
Eg er ekki frá því, að eitt-
vert áhugasamt skáld gæti
^ndið efni í þessu. Tveir leik-
arar að reyna eftir beztu getu
a® finna rólega tilveru útaf fyr
lr sig, lifa eins og annað fólk
er sagt lifa; vera önnum kafin
Vlð þetta en vera jafnframt á
kafi
Úlgandi lií
SJÁLFSÆVTSAGA errol flynn
hei;
1 frægð þessum brjálæðis-
mi leikhússins. Auðvitað get
Ur Það ekki gengið.
LENTI í slagtogi með
5u®Ugum og manntuðum ær-
IUgía» Huntington Hartford, og
Vlð fórum saman út í leiksýn-
lngar. Hunt, eins og hann var
Venjulegast kallaður, hafði fært
Jane Eyre í leikritsbúning. Eg
féHst á að leika aðalkarihlut-
Verkið.
Huntington var áhrifamaður i
þjóðfélaginu, eins og auðæfi
geta skapað mönnum áhrif, og
hann hefur reynt að gera ýmis-
legt uppbyggilegt fyrir pening
ana sína. Auk þess að vera mik
ill leikhússmaður og listunn-
andi, leggur hann mikla stund
á íþróttir. Auk listanna áttum
við ýmisiegt sameiginlegt.
Eg var ekkert yfir mig hrif-
inn af þátttökunni í leiksýn-
ingunni, jafn mikið og mig lang
aði til að leika á sviði. Málfar-
ið var gamaldags og stirt, eins
og á viktoríanska tímabilinu í
Englandi. Mig langaði tii að
breyta setningunum — og ég
gat það ekki. Það kólnaði á
milli okkar Huntington.
ll,ll*lllllllH,llllll|,ll|||1||1||1|||||1||11|1|1II||lllllI|llll,ll1|||||„11lllll(|1fl||11I|(i|l,||luIlllllIllIllítH11,ll(,lll„l11l„l11
LIDO
OPIÐ UM HELGINA
HLJÖMSVEIT SVAVARS GESTS
SKEMMTEB
BORÐH) I LIDO
SKEMMTBE) YKKUR 1 LIDO
SMlMI 35936
11,111 ll'IH II 11;1( 1|lll(11(11|1|(lltl(„1111„ltll„(„1„1„1|1|„|„|„|„l„llll]lllllllilllllltlMIMIIIBIIIIIIll4llllllll*'l*>l*
MÍMIR
Nemendur verða innritaðir til 21. sept.
Kermsla hefst 24. sept. • Haustnámskeiðum
lýkur 14- desember. — Skólinn hefir nú sem
fyrr úrvals ’kennurum á að skipa. Áherzla
er lögð á létt og skemmtileg samtöl í
kennslustundum. Samtölin fara fram á því
tnáli sem nemendur eru að læra, og venj-
ast þeir því á það frá upphafi að tala
tungumálin og Musta á þau í sinrii réttu
mynd.
Enska, þýzka, franska, spænska, ítalska,
danska, sænska, rússneska. íslenzka fyrir
útlendinga.
Skrifstofan verður opin alia virka daga
1—18 e. h.
malaskölinn mímir.
Hafnarstræti 15 (Sími 22865)
En leikritið komst til reynslu
á svið í Cincinnati. Eitt kulda-
kvöldið eftir sýningu, yfirgaf
ég leiksviðið í þungúm þönk-
um. Eg var óánægður með leik-
ritið, braut heilann um, hvað
ég væri eiginlega að gera þarna,
í þessum bæ, í þessum ómerki-
lega harmleik.
Eg var eins og lúbarinn rakki
og mikið miður mín.
Þegar ég kom út úr leikhús-
inu varð á vegi mínum gömul,
farlama kona í hjólastól. Eg ætl-
aði að reyna að komast framhjá
henni. Hún tók um handlegg-
inn á mér. Hún sagði blíðlega:
— Þakka þér fyrir. Þakka þér
innilega fyrir.
Hvað hafði ég gert? Hafði ég
kannske gefið henni aðgöngu-
miða, eða eitthvað svoleiðis.
— Þakka þér fyrir aliar dá-
samlegu ánægjustundirnar, sagði
hún. Bf þú vissir, hvernig líf
mitt hefur verið, myndirðu
skilja það, sem ég segi.
Eg vissi ekki, hvað ég átti af
mér að gera. Hún kyssti á hönd
ina á mér og sagði:
— Farðu nú heim að hátta.
Eg ráfði á brott. Kannske
hafði ég ekki verið svo mis-
lukkaður, þegar öllu var á botn
inn hvolft? Hver, sem getur
veitt nokkrum hamingjustund-
um inn í líf annarra getur ekki
verið að sóa tíma sínum í þess-
um ógnþrunga og hrikalega
lieimi. Kannske hafði þetta ekki
verið svo tilgangslaust. Jafnvel
það skiptir nokkru máli.
EG HEF sannarlega lifað líf-
inu, velt mér í heimsins lysti-
semdum, og ég álít það ekki
sjálfselsku, heldur staðreynd,
að benda á, að fáir hafi veitt
sér meira af gæðum heimsins
en ég.
Á sjónum, niðri í honum, í
lofti, um víða veröld, hef ég
verið á hnotskóg, hvorki eftir
frægð eða auðæfum, heldur að
fá að lifa lífinu.
Eg hef séð uppbyggingu ald-
arinnar og tekið þátt í henni.
Eg hef leikið mér, hlaupið út
undan mér, drukkið mitt vod-
ka, stundað kvennafar, slags-
mál og kvikmyndaleik. Eg ef-
ast um að nokkur hafi flakkað
meira en ég síðan Odysseifur
leið, eða átt í hetjulegri bar-
áttu við sýrenur. Eg hef lagt
að velli Pólýfemus, hinn ein-
eygða risa vorra tíma, kvik-
myndirnar. Eg hef notið kvenna
sigrazt á sambiðlum, brugðið
hrandi í augsýn heimsins,
skemmt mér og notið lífsins,
og leitað að dýpri merkingu
hlutanna. Eg hef reynt að finna
tilgang I tilgangslausri veröld,
líf í dauðanum, dauðann í !íf-
Okkar vinsæla
KALDA BORÐ
einnig alls konar
heitir réttir
Hádegisverðarmúsík
frá kl. 12,30.
Eftirmiðdagsmúsík
frá kl. 15,30.
Dansmúsík
frá kl. 20,00.
OG HLJÓMSV.
JÓNS PÁLS
Dansað til kl. 1
Borðpantanir í síma 11440
inu, ánægjuna í reiðinni, og ég
hef fundið erfiði, auðæfi, frægð,
eymd og sársauka og vansælu.
I
j Bg hef átt eiginkonur, ástmeyj-
j ar og börn.
Allt mitt lif hef ég verið að
reyna að finna móður mína, en
aldrei fundið. Faðir minn hefur
ekki verið Theodore Flynn í
orðsins fyllstu merkingu, held-
ur óhöndlanlegur blær, sem ég
hef elzt við til að reyna að fá
til að brosa við mér, en ég finn
minn raunverulega föður, því
að faðirinn, sem mig langaði til
að finna var sá, sem ég gat orð-
ið, en verð aldrei, vegna þess
að innra með mér er ungling-
urinn frá Nýju Guineu, sem
hafði annað í huga en verða
einskonar kyntákn í mannslíki.
Með þetta mark lifi ég -—-
meira að segja tiltölulega ham-
ingjusamur — en ég vildi, að
það hefði aldrei orðið.
. .
HVER ER ég núna?
Þann tuttugasta júní varð ég
fimmtugur, svo að ég gaf sjálf-
um mér afmælisgjöf. Stórt stein
hús á norðurströnd Jamaica úti
við Karríbahafið.
Þegar ég blaða í hrófarka-
stafla þessarar bókar, sit ég úti
á svölunum. Eg stari út yfir
endalaust hafið. Það er hljótt
þarna úti og þarna uppi. Eg
er tiltölulega hamingjusamur
núna. Hafið er systir mín, bróð
ir minn, faðir og móðir.
Nokkur fet frá stólnum min-
um er sundlaug. Hún er fimmt
án metrar á breidd og er
skemmtilega bogadregin í sam-
ræmi við hæðina, sem húsið
stendur á. Hérna er allt í stór-
um stíl, eins og sæmir Barón
Flynn, fyrrum hirðmanni hjá
Hans Hátign Jack Warner, kon-
ungi af Hollywood.
Hingað kom eg eftir að hafa
lokið við myndina Uppreisnar-
stúlkan a Kúbu, sem byggð er
á veru minni hjá Castro,
skömmu aður en Batista var
steypt af stóli.
Börnin eru hjá mæðrum sín-
um í Bandarikjunum. Foreldr-
ar mínir eru í Englandi. StyrJ-
öldin við móður mína seiglást
áfram.
Eg er einsamall, að undan-
skildum hundunum mínum f|6r
um. Einn þeirra er eins og
deþlóttur skuggi og gelfir hrana
lega og gæti bitið liranalega,
og þetta er góður félagsskapur.
Skammt frá er hús ráðsmanns
ins. Hann hefur umsjón með
vinnumönnunum. Það er vel
hirtur garður umhverfis húsið.
Niðri við ströndina er önnur
sundlaug, hún er með venju-
legri lögun. Eg fer stundum
þangað og busla í söltum sjón-
um, sem mér þykir svo vænt
um.
Seinni helmingur aldarinnar
er í nánd, en mér finnst enn-
þá langt til kvölds ...
( Sögulok)