Ný vikutíðindi - 28.09.1962, Blaðsíða 6

6
NY VIKUTlÐINDI

VIÐ HÖFUM
B 1 L A N A
sem yður vantar
BlLASALINN
við Vitatorg
SÍMAR:
12500 — 24088
LEE
Vinnubuxur
Vinnujakkar
Gallabuxur
Samfestingar.
Vinnufatabúiin
Laugavegi 76.
Sími 15425.
-----------
Bifreiðaleigan
B 1 L L I N N
Höfðatúni 2.
sími 18833
Þriðji hluti liinnar hörkuspennandi
framhaldssögu eftir
CHARLES WILLIAMS:
*
4.
Eg yppti öxlum og stóð á fætur og tók að ráfa í
eirðarleysi um stofuna. Það var eitthvað ögrandi í
rödd ihennar, og þegair ég sneri mér snögglega til að
lita á hana, sá ég iþað sama í augum hennar. Eg gekk
að tsófanum, sem Ihún sat á. Hún færði sig, svo að ég
gæti isetzt, og ég settist við hlið hennar. Birtan var
að dvína inni. Eg smeri mér að henm. Hún horfði á
mig. I þetta skiptið leit hún ebki undan. Hún hristi
höfuðið glettnislega.
— Eg er alitaf að reyna að koma því fyrir mig,
hvort þú ert líkari rómverskum skylmingaþræli, sagði
hún, eða Lothari, sem nappaður er í röngu svefn-
henbergi. Þetta er alveg furðuleg samsetning — rautt
hár og glóðarauga.
Hún strauk skeinumar á kjammanum á mér:
— Er iþetta sárt?
— Nei, svaraði ég.
Eg kyssti bana. Varir hennar aðskiidust og band-
leggir hennar vöfðust þétt um 'hálsinn á mér.
Eg kyssti hana aftur. Hún gaf frá sér hása stunu
lengst neðan úr hálsi, en iskyndilega vatt hún sig úr
faðmi mér og stóð á fætur. Hún var rjóð í andliti og
andstutt. Hún smeygði eér umdan höndum mínum og
hljóp inn í næsta iheirbergi. Eg náði henni við rúmið.
— Það er svo ikalt héma inni, hvíslaði hún. Lok-
aðirðu glugganum?
Eg teygði mig yfir rúrnið til þess að draga glugga-
tjaldið frá og ganga úr skugga um það, en meðan
ég stóð þanniig hrinti hún mér skyndilega af ölum
mætti. Eg skall auðvitað niður á rúmhomið og rann
niður á gólfið. Hún hljóp fram í setustofuna og skellti
hurðinni á eftir sér. Eg reis á fætur í heift minni.
Hún skyldi ekki komast svo auðveldlega í burtu; það
var engin læsing á hurðinni.
Eg hrinti hurðinni upp og ætlaði að æða á eftir
hexmi. En hurðin opnaðist ekki nema öriítið. Það bafði
eitthvað verið sett fyrir hana neðanverða. Ég skall
með andlitið á henni, þegar ég ætlaði að halda áfram.
Eftir talsvert erfiði tókst mér að opna hurðina nógu
mikið til að geta smeygt mér meðfram henni. En Þa
var það um seinan. Hún var að aka bílnum út úr
skúmum. Ég hljóp út að glugganum og kom r®tt
mátulega til að sjá hana aka á brott.
Hún vissi það mætavel, að hún væri örugg, Þe»ar
hún væri komin út úr húsinu.
Innan hálfrar mílu héðan myndi hún rekast á lög’
reglubíl.
Tíu mínútur liðu. Ég gekk út að glugganum og g®@®
ist út. Vegurinn var auður og Mautur í rökikrinu,
en það var ekkert farartæki sjáanlegt.
5.
HEIL KLUKKUSTUND leið áður en ég þorði að
trúa því. Hún hafði ekki sagt frá því, að ég væri
þarna. Eg braut iheilann um ástæðuna. Hafði hun
kannski lent 1 árekstri?
Áður en myrkrið skall á, fékk ég mér kjötbita að
borða og drakk kaffisopa með. Eg slökkti á gashitun-
inni af ótta við, að það kynni að sjást inn um glugS®
tjöldin, gefck úr skugga um, að útidyrnar væru læstai
og hnipraði mig saman í sófanum með teppi ofan a
mér.
Það rigndi í sífellu. Rigningarhljóðið er ömurlegt!
Um morguninn ringdi ennþá. Að vísu ekki eins ákaft
og um kvöldið, en það var þéttur, grár úði, sem »a^
til ikynna, að hann myndi ekki fara næstu vifcuna.
Eg hitaði mér kaffisopa og ihlustaði á fréttirnar-
Lögreglan 'hélt 'leitinni áfram. Það var ekkert annað
fyrir mig að gera en halda kyrru fyrir þama oinS
lengi og mér var unnt. Það var engin leið að ganga
úr skugga um, hvort ,hún hefði farið tii lögreglunnar
eða ekki, en mestar líkur voru á því, að hún hefð1
ekki gert það og myndi þá ekki gera það.
Dagurinn dragnaðist áfram. I rökkurbyrjun 'heyi'ö1
ég bíl aka upp að ihúsinu og nema staðar fyrir frama11
bílskúrinn. Eg gægðist út. Þetta var Suzy.
Ég heyrði ihana stinga lyklinum í skrána. Hún kom
inn og lokaði hurðinni fljótt á eftir sér. Hún var 1
öðru pilsi og annari peysu og í dökfcri kápu, og and-
lit hennar var vott af regnúðanum. Hún var með skjala
tösfcu undir handleggnum.
Eg ætlaði að fara að segja eitthvað, en hún hrist1
höfuðið aðvarandi:
— Það er enginn tími fyrir spurningar. Fárðu 1
frakkann þinn og taktu fatasnúruna þama niður, me
an ég tæmi öskubakkana og hendi niðursuðudósunum-
Við megum ebki skilja eftir nein merki um dvöl Þina
hér. „ |
Eg smeygði mér í frakfcann, meðan hún flýtti ser
að laga til og fjarlægja teppið, sem ég ihafði 'breí
ofan á mig.
— Hvert eruim við að fara? spurði ég.
— Inn í borgina aftur. Það er öruggasti staðurm11
fyrir þig, eins og nú er komið.
6.
ÉG VEIT ekki hversu seinna það var, sem við ókuiu
inn í bílskúrinn. Eg hafði hniprað mig saman aftur
Skottinu alla leiðina, og enda iþótt ekki færi sem a^^’a
bezt um mig, hafði það þó verið öruggasti staðuruU1-
Hún kom og opnaði fyrir mér. Við gengum yfir graS
flöt með kafgrasi, svo að rigningarúðinn slettist upP
eftir okkur, hún stakk iykli í stóra glerhurð. Innifyrn
var stór salur með pálmurn í pottum og tveim lyftuh1'
Það var allt hljótt þarna. Önnur lyftan stóð
Við fórum inn, og hún þrýsti á hnapp. Þegar við f°r
um út, var ekki nokkra manneskju að sjá. Svo opua
hún aðra hurð. ^
Það sem við mér blasti var gríðarmikil stofa 010
þúsundum bóka, grátt gólfteppi og marglit glug&a
tjöld. Hún leiddi mig inn í annað herbergi. Þar vorn |
enn fleiri tjöld, tvíbreitt rúm, griðarmikið, tvíbrel
rúm, og Ihinum megin við það voru dymar inn í na
herbergið. .
— Mig langar til að spyrja þig spumingar, sag
hún, þegar við vorurn setzt inni í setustofunni. HversU
vel heldur þú, að þú getir treyst kunningja þíuuru,
Red Lanigan ?