Ný vikutíðindi - 30.11.1962, Blaðsíða 7

Nt VIKUTÍÐINDI
?
Þetta var leynilögreglumaður, kunningi Stedman, og
ég ihafði iðulega séð á barnum hjá Red Lanigan.
Það var óvíst, að hann þekkti • mig i þessgm furðu-
lega búningi, svo að það var engan veginn gjörsam-
lega útilokað, að ég kæmist ekki undan. Eg kveikt'
mér í sígarettu og gekk hægt út úr símakiefanum
Við leigubílastæðið skammt frá stóð laus bíll, og ég
gekk að honum. Um leið og ég settist inn. sá ég levni-
lögreglumanninn veifa til annars manns ov koma skálm
andi á eftir mér.
— Nítjándu bryggju! sagði ég og skcllti hurðinni
á eftir mér.
— Já, svaraði hann og setti í gang.
Leynilögreglumennimir tóku á sprett og hrópuðu og
veifuðu, svo að bílstjórinn sneri sér að mér.
— Kunningi yðar?
— Nei, þetta eru bara einhverjar fyllibyttur, svar-
aði ég.
Eftirleitarmennirnir sneru við og héldu aftur til
stöðvarinnar. Það var enginn lögreglubill sjáanlegur,
en þeir höfðu áreiðanlega tekið niður númer bifreiðar-
innar, svo að ég gerði mér ljóst, að það myndi ekki
taka langan tíma, þangað til við yrðum gripnir. Eg
tók upp fimm dollara seðil og rétti hann fram.
Við áttum spölkorn eftir niður að höfn, þegar lög-
reglubifreið kom æðandi á móti okkur, hún ók fram-
hjá, en skyndilega snarbeygði hún og kom á eftir
okkur.
— Beygðu til hægri við næstu gatnamót, sagði ég.
— En ...
— Til hægri!
Lögreglubifreiðin var enn ekki búin að setja síren-
una á, en hún dró óðum á okkur. Við beygðum fyrir
hornið, og ég hrópaði:
U — Síopp!
Bílstjórinn gerði sér ljóst, að eitthvað væri að og
steig harkalega á bremsumar. Eg fékk honum seðil-
inn og var kominn út áður en bíllinn var stanzaður.
— Aktu svo áfram, sagði ég.
Hann gerði eins og fyrir hann var lagt, en sjáifur
laumaði ég mér inn í skugga milli tveggja húsa. Lög-
reglubíllinn beygði, svo að ískraði í dekkjunum. Leigu-
bíllinn var kominn góðan spöl í burtu.
Eg Mjóp yfir götuna og hélt áfram beina leið eins
hratt og ég mögulega komst, til þess að komast sem
allra lengst í burtu, áður en eftirleitin yrði hafin í
þessum bæjarhluta. Þá tók sírenan að væla.
Lögreglumennimir höfðu ekki séð númerið almenni-
lega, en lýsingin á bílmun stóð heima. Þess vegna
höfðu þeir haldið í humáttina á eftir honum, en ekki
reynt að stöðva hann fyrr en þeir höfðu gengið úr
skugga um, að númerið væri rétt.
Eg var kominn inn í iðnaðarverfið skammt frá Den-
ton-stræti og ekki nema nokkur hundmð metra frá
flutningastöð járnbrautanna. Þarna var rólegt á þess-
um tíma sólarhrings, og langt á milli götuljóskeranna.
Við gatnamót sá ég lögreglubifreið æða framhjá, án
þess að hafa sírenuna í gangi. Þetta leit ekki sem
bezt út. Eg átti einskis annars úrkosta en hlaupa eins
lengi og ég gat, því að innan skamms yrði lögreglu-
þjónn á hverju götuhomi. Eg æddi áfram. Úr öllum
áttum barst sírenuvælið — þetta hljóð myndi elta mig
í martröð öll mín ólifuð æviár, ef þau þá vrðu fleiri.
Eftir skamma stund gerði ég mér Ijóst, að ég var
að þrotum kominn. Eg var tilneyddur að hvíla mig.
Hinum megin götunnar var opið vömsvæði og raðað
upp birgðum af skolprörum.
Eg hélt þangað og skreið inn i hávaxinn arfann. Á
milli tveggja stafla lagðist ég flatur og lokaði aug-
uniim. Eg bærði ekki á mér, þegar lögreglubifreið ók
framhjá. Þetta hafði verið alltof mikil áreynsla. svo
að ég var eins og sviptur öllum tilfin”m<rúm Eg
orðinn langlíkastur sirkusdýri, sem hreyfði sig eft
ákveðnum merkjum Nú ætlaði ég að finna Marilyn
og svo var mér p' sair >, hvað oærðist eftir það
Ef ég hefði ekkert upp úr því, þá ætlaði ég að gefa mi'
fram.
fFramhald1
Athygli Fordney prófess-
ors beindist að grunsamlegri
bungu á fínum kamelhárs-
frakkanum, sem kastað hafði
verið kæmleysislega ofan á
regnfrakka Skamp.
— Er þetta frakkinn þinn?
spurði hann 'John London.
— Já, herra. Þannig var,
að . . .
— Andartak, greip prófess
orinn fram í.
Það vottaði fyrir vandræða
brosi á vörum hans, þegar
hann hafði gengið úr skugga
um, að bungan stafaði af
stórri brjóstsykurstöng. Með
an hann rannsakaði regn-
frakkann, datt honum í hug,
að brjóstsykurstöngin kynni
að hafa einhverja þýðingu.
Hann hafði þegar séð lík
Henry Skamp, þar sem það
lá á gólfinu í herberginu.
Skamp hafði verið stunginn
til bana.
— Gott og vel, sagði Ford
ney og kinkaði kolli til Lond
on. Haltu áfram.
— I gærkvöld var Henry
talsvert ölvaður, þegar hann
IfQXfi hfim. IHann vakti mig,
og þegár ég neitaði að hlusta
á hann tönnlast hann á
vandræðum símun í ástamál-
um, kastaði hann frakkanum
sínum á stólinn og lagðist í
öllum fötum í rúmið hjá
mér. Eg var da.uðþreyttur og
sofnaði strax aftur. Þegar ég
vaknaði í morgun — um níu-
leytið — sá ég, hvar hann lá
dáinn þarna á gólfinu, og þá
hringdi ég strax í lögregl-
una.
— Þú heyrðir sem sagt
ekkert eftir að þú fórst að
sofa í seinasta skiptið, og
hreyfðir ekki við neinu?
spurði prófessorinn.
— Nei, ég var dauðþreytt-
ur.
— Hversu lengi?
búið í sama herberginu?
— O, talsvert lengi.
— Hversu lengi.
— Ein tvö ár. Eg gleymdi
að segja frá því, að fyrir
tveim mánuðum missti Henry
atvinnuna, og hefur verið í
mestu vandræðum síðan.
—Humm! Prófessor
Fordney hugsaði sig um
góða stund. Þú ert að
skrökva þessu, London. Eg
tek þig fastan, gruna,ðan um
morð.
Hvers vegna? Lausnina er
að finna annars staðar í
blaðinu.
— Þú hefur líklega ekki gleymt að bursta í þér
tennurnar áður en þú fórst að hátta?
— Og hafa það svo hugfast, að slá ekki neðan við
beltisstað!