Ný vikutíðindi - 21.12.1962, Blaðsíða 7

NÝ VIKUTlÐINDI
15
eitthvað í þeim. Eg heyrði fótatak Raoul uppi á þil-
farinu og niður stigann.
— Þér gengur erfiðiega að hafa hemii á forvitninni,
stýrimaður.
Eg snéri mér við, því það var ekki Raoul, sem sagði
þetta. Boyle stóð við engann á stiganum, og virtist
fylla upp í uppgönguna.
Hann glotti við tönn og tók upp hnifinn.
Eg greip um jámið, sem ég hafði notað til að
stinga töskuna upp. Hann hallaði sér upp að milli-
verkinu og horfði á mig. Það vottaði ekki einu sinni
fyrir fjandskap í augum hans. Hann þurfti bara að
leysa starf af hendi.
Eg sveiflaði járninu og mölbraut lampann. Það
varð kolniðamyrkt, og ég beið eftir að heyra hann
færa sig innar.
En þegar hann tók til máls, heyrði ég, að hann
stóð enn kyrr á sama stað.
— Eina útgönguleiðin er hérna, stýrimaður.
Komdu og taktu á móti því, sem þú hefur unnið
til.
Eg svaraði ekki. Það var ekki viðlit að sjá handa-
skil í myrkrinu, og það var heimskulegt að tala,
þvi að þá vissi hann, hvar ég var. Einu yfirburð-
imir mínir vora, að ég vissi hvar hann stóð — miiii
mín og stigans.
Ef ég aðeins hefði haft eitthvert kastvopn. Eg
gat ekki fórnað járninu í það, því að án þess var
engin von fyrir mig. En skammbyssan. Raoul hafði
lagt hana aftur í kojuna. Eg reyndi að rifja upp
fyrir mér, hvar hún lægi nákvæmlega, og svo færði
ég mig hljóðiaust tii og þreifaði eftir dýnunni.
Hversu lengi myndi góriilan bíða? Hann vissi,
að ég myndi aidrei komast óséður framhjá, og nú
beið hann þess eins, að ég færi að barma mér. Eg
fann skammbyssuna og tók hana upp með hægri
hendi. Eg færði mig aftur á fyrri stað, en ekkert
heyrðist ennþá frá Boyle.
Hann ætti að vera um fjóra metra frá mér, og
ég vonaði bara, að hann væri ekki það sniðugur að
fara að krjúpa niður á hnén. Eg stakk skammbyss-
unni undir vinstri handlegginn, meðan ég fann smá-
pening í vasa mínum og kastaði inn eftir káetunni.
Hann hló hæðnislega:
— Þú heldur þó ekki, að ég láti blekkjast af
svona ?
Eg var með skammbyssuna í hægri hendi og kast-
aði henni af öllu afli í áttina til hans. Það var engu
likara en bein brotnaði, og hann rak upp öskur
af sársauka og tryliingi. Hnífurinn datt á gólfið,
og hann reikaði að stigannm.
Eg réðst á hann með járnið í hendinni. Fyrsta
höggið lenti á handriðinu, en ég var heppnari í
næstu tilraun. Engu að síður hló hann og greip um
fótinn á mér. Það var eitthvað óhugnanlegt við
hiátur hans, því að ég heyxði, að það var blóð uppi
í honum.
Svo kippti hann í, og þegar ég riðaði við, kom
hann á eftir. Eg hitti hann aftur með jáminu og
reyndi að þreifa mig eftir heppilegri stað til að
berja á. Eg fann blóðugt andlit hans með vinstri
hendi, og lamdi hvað eftir annað, en loks náði hann
taki á úlnliðnum á mér. Þegar hann sneri uppá,
missti ég jámið um leið.
Nú vorum við báðir vopnlausir, og mér datt í hug,
hvað í ósköpunum ég gæti gert með berum hnef-
unum, þegar mér hafði ekki gengið betur með jám-
stönginni. Harður hnefi hans hitti mig á gagnaug-
að, og það var eins og ótal eidtungur læstu sig um
heilann. Eg velti mér frá honum og sparkaði í hann.
Fyrir einskært kraftaverk losnaði ég frá honum,
og við vorum eins og tvö, blind fomaldarskrímsli,
sem hnituðum hringi hvort um annað í leðjunni á
hafsbotni. Eg vissi ekki, hvar hann var, né heldur
hvar ég sjálfur var, því að ég hafði glatað állri
áttaskynjun.
Eg lá á hnjánum og reyndi að draga andann án
þess það heyrðist. Eg lá uppi við koju, en hvora
megin í káetunni hún var hafði ég ekki hugmynd
um. Eg reyndi að hlusta eftir andardrætti hans, en
minn eigin æðasláttur yfirgnæfði allt annað. Hann
myndi áreiðanlega reyna að halda sig á milli mín
og stigans, en hann vissi áreiðanlega ekki heldur,
hvar ég var.
Skyndilega datt mér Su2y Patton í hug, og ég
trylltist af reiði. Hann hafði áreiðanlega drepið
hana. Nú átti ég enga ósk heitari en þá að ná tök-
um á honum. Eg mátti þó vita það, að slíkt væri
hreinasta firra, vegna þess að ef ég ætti að hafa
minnstu möguleika á því að sleppa lifandi frá hon-
um, yrði ég að finna stigann, áður en hann næði
tökum á mér. Eg gat ekki slegizt við hann, þvi að
honum var hægðarleikur að vinna á mér með ber-
um hnefunum, eins og hann hafði gert útaf við
Frances Celaya.
Skyndilega heyrði ég glamra í járnplötu. Þá hlaut
hann að vera kominn að skápmun, og hafði rekið
skóna í þá. Þá var hann eins langt í burtu frá stig-
anum og hann yfirleitt gat komizt. Hljóðið kom
frá vinstri, og ég tók að mjakf mér í gagnstæða
átt.
Eg hafði rétt lagt höndina á handriðið, þegar
hann sló mig. Eg féll aftur á bak á tröppurnar, og
hann ofan á mig. Hann reyndi að ná tökum utan
um hálsinn á mér, en ég hélt honum frá mér með
höndum og fótum, og við ultum saman niður á gólf-
ið. Við rákumst á stoð, og andartaki síðar féll koja
ofan á okkur. Mér tókst að losa mig, og settist
klofvega ofan á hann með hendurnar á hálsi hans.
Hann reis á fætur án sýnilegs erfiðis, en þegar
ég kreisti af öllum kröftum, riðaði hann og féll.
1 þetta skiptið lentum við á skápunum, sem skullu
ofan á okkur.
Hann sleit sig úr tökum mínum og henti mér
frá sér. Eftir heiftarleg kjaftshögg, hentist ég út
í horn, og varð alveg ringlaður. Þegar ég reyndi að
reisa mig upp, datt ég um skáp og hann náði aftur
tökum á mér. Hann lamdi hausnum á mér við, og
heljargreipar hans náðu um hálsinn á mér. Eg
náði ekki andanum og var að missa meðvitund.
Óljóst heyrðist mér vera gengið um uppi á þilfar-
inu.
Skyndilega vorum við baðaðir ljósinu frá sterk-
um luktum, og fjöldi manns kom niður stigann. Bo-
yle sleppti mér og spratt á fætur. Eg reis riðandi
upp á hnén, og sá hann taka eitthvað upp af gólf-
inu. Það var járnstöngin.
— Þetta er lögreglan! sagði hranaleg rödd. Hreyf-
ið ykkur ekki!
Boyle var með jámstöngina í hendinni og gekk
á Ijósið.
— Slepptu þessu! skipaði röddin.
Eg reyndi að reisa mig á fætur, en nú vora allir
kraftar þrotnir. Nú vora öll sund lokuð. Frances
Celaya var dauð, og nú vora þeir að drepa Boyle,
og enginn annar gat sagt sannleikann um það, sem
gerzt hafði ...
Þrjár
skáldsögur
eftir frægustu
kvenrithöfunda
Noröurlanda
Mærin gengur
á vatninu
eftir Eevu Joenpelte
— Stórbrotin finnsk
skáldsaga.
Herra-
garðslíf
eflir norsku skdldkonuna
Anitru
— Framhald skáldsögunn-
ar „Silkislæðan", sem
seldist upp í fyrra.
Fríða
á Súmötru
eftir Helenu Hörlyck
— Hrífandi skáldsaga,
sem gerist á Austur-Ind-
landseyjum.
*
Tvær nýjar
Jack London-bækur:
Sonur
sólarinnar
og
Snædrottingin
— Hreinræktaðar Jack
London sögur, sem gerast
í fjarlægu, en heillandi,
umhverfi.

Eg opnaði augun. Eg lá í sjúkrarúmi í litlu, hvít-
máluðu herbergi. Það var bjart af degi. Skammt
frá mér sat einkennisklæddur lögregluþjónn, sem
hafði hallað stólnum upp að" veggnum. Hann var
að lesa í blaði, en leit upp, þegar hann sá, að ég
var vaknaður.
— Hvað er klukkan, spurði ég.
Hann gekk fram að dyrum og talaði við einhvem
fyrir utan, en ég heyrði ekki, hvað hann var að
segja. Síðan kom hann aftur inn og settist.
Eg reyndi að hreyfa handleggi og fætur, og
allt virtist vera í lagi með mig, nema hvað ég var
talsvert stirður, og mig verkjaði allan. Eg bar
höndina upp að hægri kinninni. Þar verkjaði mig
líka.
Mér varð hugsað til Suzy. Þeir vissu áreiðanlega,
hvað orðið hafði um hana, en ég kom mér ekki að
því að spyrja. Það var alltaf möguleiki til, að ekk-
ert hefði komið fyrir hana, og það var áhættusamt
að nefna hana á nafn. Þeir vissu þó alltaf, að ein-
hver hlaut að hafa hjálpað mér.
— Get ég fengið að hringja? spurði ég.
— Nei, svaraði lögregluþjónninn.
— Er Boyle dauður? (Framhald’
Barna- og
unglingabækur
eflir islenzka höfunda:
Katla þrettán ára
eftir Ragnheiöi Jónsdóttur
Skemmtilegir
sltóladagar
eftir Kára Tryggvason
Af hverju er
himinninn blár?
eftir Sigrúnu Guöjóns-
dóttur.
Bókaverzlun
r
Isafoldar