Skátablaðið - 01.10.1998, Page 28

Flestir skátar kunna Kimsleik
eða kannast við hann. En vitið
þið hvers vegna hann var kallaður
þessu nafni? Leikurinn er
kenndur við mann, sem hét Kim.
Þótt Kim væri íri, þá ólst hann
upp í Indlandi. Frá Kim og
ævintýrum hans er sagt frá í bók
eftir enska skáldið Rudyard
Kipling, þess sem samdi líka
söguna um Mowgli, Dýrheima.
Hér á eftir segir Baden Powell
ykkur frá Kim og ævintýrum
hans.
„Kim“, eða Kimball O'Hara eins og
hann hét fullu nafhi, var sonur liðþjálfa
í írskri herdeild á Indlandi. Faðir hans
og móðir dóu þegar hann var á barns-
aldri og var hann þá falinn í umsjá
ffænku sinnar sem bjó á afskekktum
stað í Indlandi.
Leikbræður hans voru allir innfæddir
íbúar svo að hann lærði að tala tungu
þeirra og þekkja siði þeirra betur en
nokkur Evrópubúi. Hann varð góður
vinur gamals farprests sem ferðaðist fót-
gangandi um Indland. Með honum fór
Kim um allan norðurhluta Indlands. Að
lokum vildi það svo til dag nokkurn að
hann rakst á gömlu herdeild föður hans
og þegar hann heimsótti tjaldbúðir
hennar, þá var hann tekinn fastur og
grunaður um þjófnað. Skírnarvottorð
hans og önnur skjöl fundust á honum og
herdeildarforinginn sem sá að hann til-
heyrði þessari herdeild, tók hann að sér
og lét mefinta hann. En hvenær sem
tækifæri gafst þá klæddi hann sig sem
Indverja er siður og umgekkst þá eins og
hann væri einn þeirra.
Nokkru seinna kynntist hann manni
að nafni Lurgan, sem verslaði með
gimsteina og dýrgripi, en hann starfaði
einnig fyrir leyniþjónustu ríkisins vegna
kunnáttu sinnar á hinum innfæddu.
Þessi maður sá, að hin sérstaka þekk-
ing Kims á siðum og venjum hinna inn-
fæddu gerðu hann að ákjósanlegum
manni fyrir leyniþjónustuna, sem gæti
notað hann sem nokkurs konar leynilög-
reglumann á meðal hinna innfæddu. En
áður en hann réði Kim, lagði hann fyrir
hann nokkrar próffaunir til þess að sjá
hvort hann væri nógu hugrakkur og
þreklyndur.
Sem próf um þreklyndi hans reyndi
hann að dáleiða hann þ.e.a.s. hann
reyndi að láta hugsanir Kims hlýða huga
sínum. Þetta geta stöðuglyndir menn gert
við ístöðulausa menn. Lurgan gerði
Baden Powell:
KIM
þessa tilraun með því að hann henti
vatnskönnu niður svo að hún möl-
brotnaði. Síðan lagði hann einn fingur á
háls drengsins og vildi láta hann ímynda
sér að kannan setti sig saman affur. En
hvað sem hann reyndi til þess að láta
hugsanir sínar verka á heila drengsins,
þá tókst honum það ekki. Kim sá að
kannan var brotin og vildi ekki trúa, að
hún væri orðin heil aftur. Einu sinni
hafði hann þó nærri því gefið eftir því að
hann sá í ofsjón að kannan hafði verið
löguð, en ofsjónin hvarf brátt.
Lurgan sá nú, að Kim var bæði þrek-
lyndur og átti gott með að læra og fór
því að kenna honum að taka eftir
ýmsum smáatriðum og muna þau, en
það er hið mikilvægasta atriði mennt-
unar skáta — atriði, sem hann ætti að
æfa sérhverja stund dagsins, hvar sem
hann fer. Lurgan byrjaði að æfa Kim
með því að sýna honum bakka með alls
konar dýrmætum steinum af öllum
gerðum. Hann lét Kim horfa á hann í
eina mínútu, en lét síðan klæði yfir og
spurði Kim, hve margir steinarnir voru
og hverrar tegundar þeir voru hver um
sig. í fyrstu gat Kim ekki munað nema
nokkra steina og gat ekki lýst þeim ná-
kvæmlega, en eftir nokkurra æfingu þá
tókst honum að lýsa þeim öllum nokkuð
nákvæmlega. Þannig fór hann einnig að
með marga aðra hluti sem honum voru
sýndir.
Síðan ferðaðist Kim um landið með
gömlum afgönskum hestakaupmanni,
sem honum þótti mjög vænt um. Hann
var einnig í leyniþjónustunni. Eitt sinn
gat Kim gert vini sínum mikinn greiða
með því að fara með mikilvæg skilaboð
fyrir hann. I annað sinn bjargaði Kim lífi
hans af því að hann heyrði á tali manna
sem ætluðu að myrða Afganann þegar
hann kæmi í nágrennið. Kim komst
með ýmsum brögðum í burtu og gat að-
varað vin sinn.
Að lokum var hann tekinn í leyni-
þjónustuna og gefið leynimerki (merki,
sem hann bar um hálsinn og viss
setning, sem þýddi að hann væri starfs-
maður leyniþjónustunnar, ef hún var
sögð á sérstakan hátt). Skátar hafa líka
oft leynimerki, sem þeir geta talað sam-
an með.
Starfsmenn leyniþjónustunnar eru
mjög margir á Indlandi og þekkjast ekki
í sjón svo að þeir verða að hafa einhver
leynimerki til þess að þekkja hverjir aðra
frá öðru fólki sem gæti verið óvinir
þeirra.
Einu sinni, þegar Kim var að ferðast i
járnbrautarlest, mætti hann félagi sem
hann þekkti ekki. Þetta var innfæddur
maður sem bersýnilega var í miklum
hugaræsingi þegar hann kom inn í lest-
ina. Auk þess hafði hann skorið sig illa á
höfði og handleggjum. Hann sagði far-
þegunum, að hann hefði dottið af
flutningavagni, er hann var á leiðinni á
járnbrautarstöðina, en Kim, sem var
góður skáti sá, að skurðirnir voru skarpir
en ekki óhreinar skeinur eins og menn fá
er þeir detta af vagni. Þegar maðurinn
var að setja umbúðir um sár sín þá sá
Kim, að hann hafði alveg eins merki og
hann sjálfur um hálsinn. Kim lét
manninn sjá sitt merki. Maðurinn fór þá
að tala við Kim og lét leyniorðin vera i
því sem hann sagði en Kim svaraði
honum með hinum réttu orðum. Síðan
fóru þeir afsíðis og ókunni maðurinn
sagði Kim að hann hefði verið við starf
sitt núna en óvinir ríkisins hefðu komið
upp um hann og væru á eftir honum.
Þeir vissu að hann væri með lestinni og
myndu því síma til vina sinna að hann
væri að koma. Hann þyrfti því að koma
leynilegum skilaboðum til lögreglu-
foringja nokkurs, en hann vissi ekki
hvernig hann ætti að gera það, ef hann
yrði tekinn fastur af óvinunum sem
þegar vissu um komu hans. Kim stakk
upp á því að dulbúa hann.
Á Indlandi er fjöldi heilagra betlara
sem ferðast um landið. Þeir ganga
hérumbil ekki í neinum fötum en maka
Framhald á bls 30
— ijdlptztdur lípitítlí