Ný vikutíðindi - 24.07.1970, Blaðsíða 6

6
NÝ VIKUTÍÐINDI
ftCtiAaga
SPAhA 2. H'LUTI
Korsíkanski bófaforinginn og kreimagullið
Grein þessi er eftir Denis'
Clark. Mikið af henni er
samkvæmt eigin raun og
sjón höf. í Korsíku, en að
öðru leyti er hún samin
eftir réttarskýslum og
Sjálfsævisögu Spada.
En allt í einu kvað við óp
frá árásarmönnum, og liófa
dynur barst að eyrum
þeirra.
„Les bandias!” hróp-
aði liann. Á næsta andartaki
voru lögreglumennirnir
horfnir, en Romanetli sjálf-
ur kom þeysandi í farar-
broddi manna sinna.
„Svo þú ætlar að fara
frá Korsiku? en þú kemur
aftur, vinur minn, því þú
ert fæddur á Korsíku.”
Konungur bófanna sneri
hesti sinum og reið aftur
inn í skóginn, en Spada og
frændi lians fóru að svipasl
um eftir báti.
Spada vann í ávaxtagarði
á Spáni, rétt fyrir utan
Barcelona, og kvöld eitt kom
Marita, dóttir húsbónda
hans, til hans. Morguninn
eftir fór hann burt, því að
hann langaði ekki til að fá
hnífstungu í bakið eða vekja
óþægilega athygli á sér. En
í Barceiona var hann samt
handtekinn og fluttur lil
Ajaccio.
Hver hafði ljóstrað upp
um hann? Aðeins tveir
menn vissu, að liann hafði
farið til Barcelona: Madasci
og Marchi, fiskimennirnir,
sem höfðu flutt hann þang-
að í báti sínum. Hann var
viss um Jiolluslu Madascis,
en Marcilii skyldi deyja við
fyrsta tækifæri. Um það
hugsaði liann meðan skipið
renndi inn í höfnina í
Ajaccio.
Mannfjöldi beið komu
André Spada. Nokkrir gerðu
hróp að honum, en flestir
virtust hafa samúð með
fanganum. Rutili og fleiri
vinir lians voru þarna og
notuðu sér samúð fólksins,
og þegar Spada var leiddur
upp götuna, tóku þeir að
þrengja að lögreglunni.
Brátt liófust stympingar, og
S^iada tókst að losna og
hlaupa brott með vinum
sínum.
Innan skamms var hann
kominn á öruggan stað á-
samt Rutili.
„Svo þú lieldur að Mardlii
liafi selt þig?“
„Já, liver annar?“
„Ilvað ætlarðu að gera?“
„Hvað heldurðu? ... Á eft
ir fer ég inn í Maquis.
Ég fer aldrei framar frá Kor
síku.“
„Það er ekki vandi að
finna Marchi, mon ami.
Hann býr hérna í Ajaccio
hjá Pompa, frænda mín-
um, labbakút eins og liann
er sjálfur.“
Um kvöldið komu þeir að
húsi Pompa í úthverfi borg-
arinnar. Marclii sat við spil,
en sá ])á koma. Hann liiljóp
út og skaut á Spada um leið.
Nú þurfti ekki frekari sann-
ana við um svik hans. Spada
skaut á móti, en þegar hann
ætlaði að veila honum eftir-
íbr, sá hann aðeins blóðfer-
il og missti af honum.
„Ég er búinn að finna
hann aftur“, sagði Rutili
næsta kvöld. „Ilann felur
sig í kaffihúsi Sena, og ef
við færum þangað, þekki ég
náunga, sem heitir Ettori,
og honum er i nöp við Sena,
og kemur með okkur.“
Þeir fóru þrír saman.
Þegar þeir fóru upp stigann,
sáu þeir Sena uppi á skör-
inni.
„Hvað viljið þið ?“
„Ekki þig, lieldur Mar-
chi... “
Bang! Rutili liafði skolið
yfir öxlina á Spada, og
Sena kom veltandi niður
stigann. Synir Sena, ungir
drengir, komu hlaupandi
með barefli. Spada hirti
ckki um þá. Hann hljóp út
að glugga, því að kúla liafði
þotið rétt framhjá honum.
Marchi var þar úti fyrir og
hljóp lil að leita sér skjóls.
Spada miðaði vandlega,
Marchi stakkst á liöfuðið
inn í runna.
„Ég hefði átt að skjóta
strákana líka,“ sagði Rutili.
„Hvers vegna?“
„Vegna þess, að þeir eru
synir Sena. Þeir fá engan
frið, móðir þeirra lætur þá
aldrei i friði, fyrr en þeir
hafa hefnt lians.“
Hann þekkti vel liin helgu
lög lands síns, lög vendett-
unnar: að frá þeirri stund,
sem morð er framið, verð-
ur líf ættingja hins myrta
og morðingjans eilíft einvigi
sem táknaði morð á báða
bóga.
Um kvöldið réðisl lögregl-
an á felustað vegenda. Þeir
vöiðust vasklega, en þó
töldu þeir ráðlegast að
reyna að komast undan.
Spada slapp, en lögrpglan
króaði Rutili af, og Spada
gat ekkert gert bonum til
lijálpar. Hann varð fallöx-
inni að bráð, en Spada hélt
til Grænuhallar i Maquis —
fjallaskóganna á Korsíku.
I næstum ár hafði bófa-
flokkurinn annast póstflutn
inga stjórnarinnar frá Aj-
accio til Lopigna. Þetta und
arlega fyrirkomulag var
upp tekið, eftir að Roman-
etti hafði nokkrum sinnum
rænt póstvagninn og komizt
að ])vi, að sjaldan var þar
um teljandi verðmæti að
ræða. En hann vildi ekki
sle])pa þessari tekjulind, og
eftir rækilega umhugsun
datt honum snjallræði í hug.
Síendurteknar árásir,
gerðar af ríðandi grimu-
mönnum, kömu póslmeistar
anum í Ajaccio lil að fallast
á ])á uppástungu hans, að
hann léti menn sína gæta
póstvagnsins gegn sæmilegri
þóknun. Svo gekk allt eins
og í sögu, þar til afskipta-
samur blaðamaður frá Par-
ís tók að fetta fingur út í
þessa starfsemi bófaflokks-
ins í þjónustu frönsku stjórn
arinnar. Það leið ekki á
löngu unz skipun barst um
það frá Paris, að þessu sam-
komulagi skyldi samstundis
lokið.
„Á morgun sitjum við fyr-
ir póstvagninum og brenn-
um liann með öllu saman,“
sagði Spada. En Romanetti
var því mótfallinn, liann
liafði nógar tekjulindir, og
vildi foi-ðast blóðsútlielling
ar.
En þegar Romanetti dó,
myrtur af einum sinna eigin
manna, var Spada einróma
kjörinn eflirmaður hans. Áð
ur en vika var liðin fékk
póstmeistarinn i Ajaccio
bróf frá nýja foringjanum,
þar sem þess var krafist, að
póstflutningasamningurinn
yrði endurnýjaður.
Spada til undrunar sam-
þykkti póstmeistarinn það
og bófarnir tóku aftur að
gæta póstsins og liirða góða
þóknun fyrir. En Caviglioli,
sem hafði haldið sér í skefj
um i stjórnartíð Romanettis,
bar ekki virðingu fyrir eftir
manni lians. Hann reyndi á
ýmsan hátt að spilla fyrir
Spada, og það hefur senni-
lega verið fyrir hans til-
verknað, að samningnum
var aftur sagt upp.
I þrengslum fyrir utan
Lopigna lét Spacla menn
sína taka sér stöðu bak við
fyrirhleðslu þvert yfir veg-
inn. Brátt kom póstvagninn
akandi; Ricci, nýi ökumað-
urinn, sat þar milli tveggja
lögreglumanna nieð byssur
á hnjánum. Spada skaul,
og Ricci valt niður úr sæl-
inu, Annar lögregluþjónn-
inn var skotinn, en hinn
komst undan á hlaupum til
Lopigna. Ból'arnir liíóðu
póstinum á hesla sína og
hleýptu burt.
Nýi foringinn hældi sér
af þvi, að hann hefði sýnt að
hann væri ekkert lamb að
leika sér við. En Ricci átti
dóttur, sautján ára gamla,
og Korsíkubúar, hvorki karl
ar né komur, glevnia kalli
blóðsins, kalli vendettunn-
ar...
Spada var laglegur mað-
ur, með dökk, djarfleg augu
og svart yfirvaraskegg, og
glæsilegur á vöxt. Venju-
lega var liann í svörtum
flauelsfölum með gull-
linöppum, lialt og valin
vopn. Hann var veikur fyrir
fögrum konum, og fáai-
þeirra veittu langt viðnám
1 fjallahöll sinni átti hann
eins konar kvennabúr, en
Romanetli hafði ekki leyft
neinum kvenmanni að haf-
ast við innan herbúða sinna.
Margar stúl'kur lögðu leið
sína til Spada, sjálfviljugar,
eða neyddar, allt frá litlu
brúðurinnhi, sem yfirgal
mann sinn á brúðkaups-
kvöldið og fylgdi Spada, til
konu Korsíkuembættis-
mann, sem liann nam á
brott til að refsa manni henn
ar fyrir að hafa skotið einn
af hundum bófanna. Jafn-
vel ensk blaðakona kom og
dvaldi lijá lionum i skógin-
um. En svo liitti hann Mar-
ie Cavaglioli á dansleik í
fjallakrá.
Hún var að dansa við Gio-
cundi, viðarliöggsmann,
þegar hún fann náð fyrir
augum búfaforingjans; hún
liafði djarflegt og ástríðu-
þrungið útlit. Spada gekk
fram á gólfið og tók hana
úr fangi Giocundis. Hann
þorði ekki að mótmæla. Þau
dönsuðu um stund áður en
Spada leiddi l)ana út i garð
inn til að hefja árás á skir-
lífi hennar. Eitthvað þrýsti
á stálvestið sem hann var í
undir skyrtunni. Hann greip
um úlnlið stúlkunnar og sá,
að liún hélt um -1 gpga,twiíf-r.
inn lians sjálfs. Hann-hló.
þegar hnífurinn datt glamr-
andi til jarðar.
„Við ættum að koma okk-
ur saman, þú og ég. Veiztu
liver ég er?“
„Ekki aldeilis. Og mér er
alveg sama. Ég skal aldrei
lala við þig framar!“
„IJa, ekki það?“ Hlustaðu
nú, kæra min, þú ert falleg-
asta stúlkan á Ivorsiku. Þú
skalt koma með mér út í
skóginn.“
„Ba! Hver erl þú? Smala
strákur ?“
• „Ég... ég er André
Spada.“
Hún hætti að veita við-
nám og starði á hann.
„Það er svo. Og þú veizt
ekki hver ég er?“
„Þú ert kölluð Mimí.“
„Það er gælunafn. Ég er
Marie Caviglioli!“
Caviglioli! Keppinautur
hans. En hvað máli skipli
það? Hvað kom það fögrum
konum við? Um nóttina
fluttei hann l)ana með sér
til Græna Kast ilans.
Hún var óhemja. Hún
lamdi Pielro, aðsloðarfor-
ingja Spada, með svipu,
kom af stað óánægju meðal
manna lians, heimtaði fín
húsgögn og föt frá Frakk-
landi og reyndi að stjórna
Spada. Hann gat ekki neitað
henni um neitt, en vildi þó
ekki sætta sig við yfirráð
hennar. Þau deildu oft hieift
arlega, en elskuðust heitt
þess á milli. Sv ) kom hann