Alþýðublaðið - 09.01.1924, Blaðsíða 3
ALÞYÐUBTLAÐIÐ
vegf sama, hverju sé trúið, hvort
heldur það sé á &ruð, sem láti
menn fæðast til þess að stV ypa
þeim siðan í helvítis kvalir, eða
á guð, sem ekki getur gert
annað en það, sem gott er
(mælt á ekkar vísu), hvort menn
trúa því, að tögurnar um svall
Gyðingakonunga hafi verið inn-
blásnar at guði, eða álíta frá-
sögnina um gal hanans, sem
Pétur heyrði, jaín-þýðingarlausa
og trásögnina um það, >þegar
Ástvaldar hani góU í sálmunum
hans séra Sveins Víkings, sem
sá góði mann sfðan afneitaði,
svo að hann yrði vígður. í stuttu
máli: Nú er sama, hverju menn
trúa, bara, að það sé eitthvað
yfirnáttúrlegt, og svo er það
orðinn stórglæpur hjá þessum
talsmönnum auðvaldsins að trúa
ekki.
En, elskurnar mínar, þið trú-
arvandlætarar! Þið gleymið einu
i ákafa ykkar að finna árásar-
etni á jatnaðarmennina.
Þið gleymið, að tríiin getur
aidrei orðið aðaiatriði, heldur
verkin.
Oarðar smásali.
Nætnrlæknir í nótt Halidór
Hansen, Miðstræti io, sími 256.
Konur!
Munlð eftir að blðja
um Smáva smjörliklð.
Ðæmið sjálfar nm gæðin.
Skyr og rjómi ódýrast og bezt
í mjólkurbúðinni á Laugavegi 49
og Þórsgötu 3.
Húsaielgnskattar, í Þýzka-
landi hefir því nær ekkert veriö
reist af ibúðarhúaum siðan í
stríðsbyrjun. Þar hefir því verið
mikið húsnæðisleysi. En nú hefir
verið ákveðið, að húsáleiga skuli
frá 1. janúár greidd í vaxtamörk-
um og ákveðin eftir því, sem hún
var 1. júlí 1914. Húseigendur fá
með þessu móti talsverða hækkun
á leigunni, en ríflegan skerf af
henni verða þeir að greiða f húsa-
leiguskatt, sem verja á til að
auka bygging nýrra íbúðarhúsa.
Afgreiðsla
blaðsins er í Alþýðuhúsinu við
Ingólfsstræti.
Sími 9 8 8.
Auglýsingum só skilað fyrir kl. 8
að kvetdinu fyrir úfkomudag þang-
að eða í prentsmiðjuna Bergstaða-
stræti 19 eða í síðasta lagi kl. 10
útkomudaginn.
Áskriftargjald 1 króna á mánuði.
Auglýsingaverð 1,50 cm. eindálka.
Útsölumenn eru beðnir að gera
skil afgreiðslunni að minsta kosti
ársfjórðungslega.
Gfert er ráð fyrir, að skatturinn
nemi svo miklu, að ríkið geti a
fyrsta árinu varið 200 miUjónum
vaxtamaika til bygginga og sfðar
enn þá meira.
Fréttastofa ætlar Blaðamanna-
félagið að setja á stofn. Er gert ráð
fyrir, að hún fái styrk úr ríkissjóði,
enda er tilætlunin, að blöðin fái
meiri og betri fróttir fyrir milli-
göngu hennar, en þau hafa átt
kost á undanfarið.
jBdgar Bioe Eurrougha: Sonur Tarzano.
rifast við þig, en svo sannarlega, Sveinn! ef þú reynir
að gera stúlku þessari miska, mun ég afstýia þvi, þó
ég verði að drépa þig. Ég hefi þjáðst og þrælað og
þrælað og ótal sinnum hefir legið við, að ég væri
drepinn siðustu nlu eða tíu árin, meðan ég var að'reyna
að ná þvi, sem gæfan hefir nú kastað i fang okkar, og
ég læt nú ekki ræna mig verðlaununum vegna þess, að
þú ert fremur dýr en maður. Ég aðvara þig aftur,
Sveinn! —“ og hann snart skammbyssuna i belti
sér.
Sveinn leit illilega til félaga sins, ypti öxlurn og fór
út úr tjaldinu. Karl snéri sér að Meriem.
„Ef hann reýnir að gera þér xnein aftur, þá kallaðu
á mig,“ sagði hann. „Ég skal alt af vera nálægur.“
Stúlkan hafði ekki skilið það, sem þeim fólögum fór
i milli, þvi að þeir mæltu á sænsku. En hún sltildi það,
s«m Karl sagði nú við hana á arabisku, og réð af þvi,
hvað þeir hefðu talast við. Hún snéri sór þvi til Karls i
barnslegri einfeldni sinni og bað hann að leysa sig, svo
að hún kæmist til Kóraks, en hann hló bara að henni
og sagðist hegna henni með þvi, er hann liefði bjargað
henni undan, ef hún reyndi að strjúka.
Alla nóttina hlustaði hún eftir merki frá Kórak. Alt i
kring mátti heyra lif skógarins. Hún greindi ljóslega
öll hljóð, en aldrei bar neitt á Kórak. Húu vissi samt,
að hann myndi koma, Ekkert nema dauðinn gat haldið
Kórak hennar fi'á því að lcoma En hvað tafði hann
nú?
Tryggð og trú Meriem var óbeygð um morguninn,
þótt ekki kæmi Kórak, en hún var farin að efast um,
að alt væri með feldu. Það virtist ótrúlegt, að nokkuð
hefði komið fyriv Kórak, sem alt af hafði líomist klakk-
laust yfir hættur skógarins. En dagur kom; morgun-
verður var snæddur, tjöld upp tekin og Íagt af stað
norður á hóginn. Ekki kom hjálpin.
Allan þann dag var haldið áfram 0g næstu tvo daga,
en ekki lét Kórak svo mikið sem sjá sig.
Sveinn var gramur. Hann svaraöi Karli eiasatkvæðis-
orðum. A Meriem yrti hann ekki, «n hún tók stundum
eftir þvi, að hann glápti græðgislega á sig. Hrollur fór
þá um hana. Hún þrýsti öiku fastara að sér 0g saknaði
hnífsins, sem tekinn hafði verið af henni lijá
Kovudoo.
Á fjórða degi fór von Meriem að dofna. Eitthvað
hafði komið fyrir Kórak. Það var vist. Nú kom hann
aldrei, og þessir menn fóru langt í burtu með hana.
Liklega dræpu þeir hana. Aldrei myndi hún framar sjá
Kóralt sinn.
Þennan dag áðu Sviarnir, þvi að þeir höfðu farið
hart, og menn þeirra voru þreyttir. Sveinn og Karl
höfðu farið á veiðar sinn í hvora áttina. Þeir höfðu
verið i burtu um klukkustund, þegar lyft var upp
tjaldskörinni á tjaldi Meriem, og' Sveinn kom inn. Hann
var dýrslegur i framan.
XIV. KAFLI.
Mærin horfði með starandi augum, eins 0g hún værí
dáleidd af slöngu, á manninn nálgast. Hendur hennar
voru lausar, en um hálsinn var stálhringur og' i hann
fest keðja, scm læst var við stólpa, er rekiun var i jörðina.