Ný vikutíðindi - 14.01.1972, Blaðsíða 3

NÝ V1KUTÍÐTN.DI
3
— þetta er alls ekki útrætt
mál ennþá!
Hann hljóp að skjalaskápn-
um, opnaði hann, þreif skamm-
byssuna sína og þaut fram í
stiga.
Konan hans elti hann í öng-
xim sínum, hrópandi og kall-
andi:
— Gustave Gustave, farðu
ekki frá mér. Skildu mig ekki
eina eftir, Gustave! Gustave!
Hann hlustaði ekki á hana;
hann var þegar kominn út í
garðinn.
Þá flýtti hún sér aftur upp
stigann allt hvað af tók og lok-
aði sig inni í svefnherberginu.
HÚN beið í fimm mínútur,
tíu mínútur, stundarfjórðung.
Hún var altekin geigvænlegri
skelfingu. Þeir höfðu áreiðan-
lega gripið hann, bundið hann,
kæft hann. Hún hefði tíu sinn-
um heldur viljað heyra skot-
hvellina sex frá skammbyss-
unni og vita það, að hann berð-
ist, að hann verði hendur sínar,
en þessi djúpa þögn, þessi skelfi
lega kyrrð var að svipta hana
vitinu.
Hún hringdi á Céleste. En
Céleste kom ekki, svaraði ekki
einu sinni. Hún hringdi aftur.
Henni sortnaði fyrir augum, og
hún var að falla í yfirlið. Allt
húsið var dauðakyrrt.
Hún þrýsti brennheitu enn-
inu upp að rúðunum og reyndi
að rýna gegnum myrkrið fyrir
utan. En hún sá ekkert annað
en dökkar skuggamyndir runn-
anna meðfram gráum stígnum.
Klukkan sló hálf eitt. Maður
hennar hafði verið í burtu í
þrjá stundarfjórðunga. Hún
myndi aldrei framar fá að sjá
hannLNTei,.aldrei framar myndi
hún fá að sjá hann! Snöktandi
hné hún niður á hnén.
HÚN raúk upp við það, að
barið var létt á svefnherbergis-
hurðina. Rödd manns hennar
kallaði:
— Flýttu þér að opna fyrir
mér, Palmyre. Það er ég.
Hún flýtti sér að opna fyrir
honum og stóð kyrr frammi fyr-
ir honum með hendur á mjöðm-
um og augun full af tárum.
— Hvaðan kemur þú eigin-
lega andstyggilegi karlmaður?
Það er heldur þokkalegt, eða
hitt þó heldur, að skilja mig al-
eina eftir hérna í voðanum! Oh,
þér stendur rétt á sama um mig,
eins og ég væri ekki til.
Hann hafði lokað á eftir sér
hurðinni, og hann hló eins og
vitfirringur, hló, svo að munn-
vikin náðu aftur að eyrum, og
tárin ultu niður kinnnar hans,
og hann varð að halda um mag-
ann á sér.
Konan hans missti málið af
undrun.
Hann stamaði:
— Það var Céleste . .. það
var . . . Céleste, sem átti . . .
átti. . . stefnumót ... í gróður-
húsinu . .. þú ættir bara að vita
... hvað . . . hvað ég . . . hvað
ég hef séð ...
Hún var orðin náföl og rétt
komin að því að kafna af
gremju.
— Hvað þá . . . Hvað ertu eig-
inlega að segja? ... Céleste? ...
. . . hérna hjá mér? .. . í mínu
húsi ... í gróð . .. í gróðurhús-
inu mínu . . . Og sá samseki .. .
þú hefur þá . . þú hefur ekki
drepið hann! Þú hafðir skamm-
byssuna þína, og þú skauzt
hann ekki niður? . . . Hérna
... í mínu húsi ... í mínu húsi
Hún varð að setjast niður.
Þetta var henni ofurefli.
Hann steig nokkur dansspor,
smellti fingrunum, og sletti
tungunni í góm og hélt áfram
að hlæja:
— Þú ættir bara áð vita . ..
þú ráettir bara að vita ... '
Skyndilega kyssti hann hana.
Hún sleit sig af honum og hélt
áfram; rödd hennar skalf af
reiði:
— Ég líð ekki þessa stelpu
einn dag lengur hérna hjá mér;
Heyrirðu það? Ekki einn dag;
ekki svo mikið sem klukku-
stund! Jafnskjótt og hún kem-
ur upp, skal henni verða kastað
á dyr!
Lerebour hafði náð taki um
mitti konu sinnar og tók að
kyssa hana blíðlega og æsandi
á hálsinn, alveg eins og á fyrstu
hamingjudögunum í samlífi
þeirra. Hún þagnaði aftur,
magnvana af undrun. Og án
þess að sleppa mittistakinu af
henni dró hann hana blíðlega
að hjónabandsbeði þeirra ...
ÞEGAR klukkan var hálf-tíu
morguninn eftir, barði Céleste,
sem var undrandi yfir að hafa
ekki séð húsbændurna ennþá,
varlega að dyrum.
Þau lágu enn í rúmi og röbb-
uðu glaðlega saman. Furðu lost-
in stóð hún í sömu sporum og
sagði:
— Frú, morgunkaffið er til-
búið.
Frú Lerebour svaraði blíð-
lega:
— Þú skalt koma með kaffið
hingað inn, við erum svolítið
þreytt, við sváfum heldur illa.
Stúlkan var naumast komin
út fyrir, þegar Lerebour brast
aftur í hlátur um leið og hann
endurtók:
— Þú hefðir bara átt að vita
. . . þú hefðir bara átt að vita ...
En hún atyrti hann glettnis-
lega:
— Þú mátt ekki hlæja svona
mikið, elskan mín, þú þolir það
ekki.
Og hún kyssti hann blíðlega
á augun.
Frú Lerebour er ekki lengur
ergileg í skapinu. Stundum á
stjörnubjörtum nótum má sjá
þau hjónin laumast varlega
meðfram runnunum og blóma-
beðunum niður að litla gróður-
húsinu í enda garðsins. Þar
standa þau hlið við hlið, fast
hvort upp við annað, og gægj-
ast í ákefð inn um einn glugg-
ann, rétt eins og inni fyrir sé
að gerast eitthvað, sem eigi ó-
skipta athygli þeirra.
Þau hafa hækkað launin við
Céleste.
Lerebour er farinn að grenn-
ast.
KAI1 PSISI, I
Tͻ1J\D1
□
KOMPAN
Slæmir stólar. — Popp. — Afleitur
fréttaflutningur. — Aðal-
*
atvinnuvegir. — Utsölur.
Það er kominn tími til að fræðslu-
yfirvöldin endurskoði aðbúnað barna
í barna- og raunar framlialdsskólum.
Sannleikuri ~n er sú, að stólarnir,
sem litlu greyin þúrfa að sitja á, í
lworki meira né minna en sjö tíma á
dag, eru hannaðir með }>eim hætti að
ætla mætti að verið væri að reyna að
framleiða krypplinga.
Það er alvarlegt mál að láta börn og
unglinga sitja daglangt á þessum stol-
um, og fullorðið fólk t.d. skrifstofu-
fólk léti ekki bjóða sér að nota þá í
fimm mínútur hvað þá meira.
Svo það er ekki nema von að maður
spyrji: Hvers eiga litlu greyin að
gjalda. .
álmunni á konungshöllinni í London
o. s. frv.
Slundum hefur greinilega gleymsi
að hlusla á BI3C, og þá eru innlendu
fréttirnar ekki annað en skipafréttir,
t.d. um það hvenær Akraborgin sé
væntanleg frá Akranesi til Reykjavik-
ur.
Á mánudagsmorgnum, þegar engin
blöð koma út, ætti maður að eiga
heimtingu á þvi að fá að vita svona
undan og ofan af því, hvað hafi skeð
yfir helgina. Og svo að síðustu ætti að
fá einhvcrn til að lesa fréttirnar, sem
stautað getur sig fram úr sinu eigin
skrifaða máli.
Glaumbær, það veitingahús sem
unglingar sóttu hvað mest, .er nú
brunninn og er ekki enn vitað, hvað
gert verður við það sem eftir stendur
af byggingunni.
Þó mun það á dagskrá lijá Fram-
sóknarflokknum — en hann á húsið
og all-stóra lóð þar í kring, — að
endurreisa húsið og jafnvel að stækka
það til muna.
Þeir sem áður sótlu Glaumbæ munu
nú vera farnir að leggja leið sína í
Sigtún, en þar spila nú þær popp-
hljómsveitir, sem áður léku í Glaum-
bæ.
Tvær poppgrúppur munu vera í sér-
klassa, að þvi er sérfróðir unglingar
tjá oss, en það eru Trúbrot og Náltúra.
Sagt er að Trúbrot sé dýrasta hljóm-
sveit landsins, og hefur því verið fleygt
að þeir piltar taki allt að því lielmingi
meira fyrir að koma fram en aðrar
hljómsveitir. Sé það rétt, þá er það
sjálfsagt bara vegna þess að þeir eru
eftirsóknarverðari en hinir.
Það er óhugnanleg staðreynd, hve
lititl 'hluti þjóðarinnar starfar við að-
alatvinnuvegina.
Sjómenn og bændur eru citthvað
milli 10 og 15 þúsund.
Samkvæmt skýrslu Efnaliagsstofn-
unarinnar mun gert ráð fyrir því, að
um verulega fækkun verði að ræða '
þessum greinum á næstu 10 árum, og
er sú þróun sannarlega óhugnanieg.
Ríkisstjórnin verður að beita sér fyr-
ir þvi með einliverjum ráðum, að ungt
fólk laðist til þess að stunda landbún-
að og sjávarútveg.
Það verður að sjálfsögðu elcki gert
nema á einn veg, nefnilega með þvi
að bæla kjör þeirra, scm stunda sjó-
inn og sveitina.
Síini 26833
Er ekki hugsanlegt fyrir Útvarpið
að endurskoða moryunfrétlirnar?
Sannleikurinn er sá, að þessi frétta-
þjónusta er stofnuninni ekki samboðin
— og raunar til háborinnar skammar.
Gamall og sjálfsagt ágætur maður
sér um þennan þátt í útvarpinu, og
það verður að teljast hlálegt að þurfa
að hlusta morgun eftir morgun á inn-
lendar fréttir frá Bretlandi, t.d. um
það að Ijósin hafi slokknað í einni
Til mun vera það embætti, sem ein-
hvern timann hét verðlagsstjóri. Hins
vegar getur ekki hjá því farið, að fólk
verði talsvert undrandi, þegar það fer
niður í bæ eftir hátíðarnar og sér á
hvaða verði vörurnar eru falar á hin-
um svonefndu útsölum.
Það er allt í lagi með útsölur út af
fyrir sig, en sá verðmunur, sem á sér
stað í þessu tilviki, er svo gifurlegur
að eittlwað hlýtur að vera bogið við
það.
Þess eru jafnvel dæmi að vörur séu
falar fyrir 10% af þvi verði, sem upp-
haflega var setl á vöruna, og ef það
er hægt, þá er nu eitthvað bogið við
sýstemið.
ASSA.