Ný vikutíðindi - 14.01.1972, Blaðsíða 7

NÝ VIKUTÍÐINDI
7
— ★—
Gamla hörkutólið var ein-
mitt rétti maðurinn til að rétta
hlut bandamanna í Norður-Afr-
iku. Hershöfðingjarnir Marshall
og Eisenhower þekktu hann.
Þeir vildu fá hann til Afríku,
— til að berjast og vinna sigur.
Minnstu munaði, að Patton
eyðilegði það tækifæri fyrir sér. I
Hann lenti í illdeilum við Flota
málráðuneytið — svona til að
hita sig upp áður en til átak-
anna kæmi. En skrifstofufor-
ingjarnir voru hörundssárir og
báru sig upp við Roosevelt for-
seta. Hann hafði mesta dálæti
á flotanum og var í þann veginn
að sparka Patton, þegar Mars-
hall komst í málið og bjargaði
því við.
Koma Pattons til Norður-
Afríku var einna líkust því, þeg
ar fellibylur skellur á. Hann
skellti sér samstundis út í bar-
dagana með slíkum ofsa, að und
irforingjamir, sem fyrir voru,
leituðu skjóls í flýti.
„Við skulum drepa hvern ein-
asta þýzkan tíkarson í Afríku!"
þrumaði hann. „Fjöldamyrðum
þá alla saman!“
Náfölir af ótta við almenn-
ingsálitið reyndu fréttaþjónustu
foringjarnir að þagga niður í
honum, — en hann lét sem hann
sæi þá ekki. Hann hélt ótrauð-
ur leiðar sinnar, í turni fremsta
skriðdrekans, og hét því að sýna
Þýzkurunum í tvo heimana. á
sínu ófagra máli.
í fyrstu var öllum illa við
harm. rfg^nglt hafði líka marga
skapgerðarbresti, gamli hross-
hausinn. Allir urðu að gjöra svo
vel að hafa hlóðapottana á
hausnum, þótt þeir væru langt
að baki víglínunni. Þetta vakti
ofsareiði strákanna. Þeir vildu
fá að bera léttu bátana sína.
Patton hélt þrákelknislega
fast við aga og gamlan, góðan
hermennskubrag. Hann var
snillingur í að veita ákúrur.
Hann blandaði engum orðum
þar inn í.
Smám saman fóru undirmenn
hans, nauðugir viljugir, að bera
virðingu fyrir honum, unz sú
virðing breyttist í óskerta að-
dáun.
„Ekki vantar hann hugrekk-
ið, gamla brjálæðinginn,“ sögðu
þeir.
i.Jamm, hann er ekki sem
verstur...“
-★-
Það var í bardögunum um
Sikiley, sem Patton komst í
verstu klípuna á öllum sínum
hermennskuferli. Hann var þá
undirhershöfðingi, og dag nokk
urn kom hann í heimsókn á her
spítala þar sem hann kom auga
á hermann, sem hafði verið
lagður inn vegna „bardaga-
þreytu“.
Patton spurði piltinn nokk-
urra spurninga. Hinn sneri út
úr og beygði af. Gamla hörku-
tólið var rétt kominn sjálfur
frá vígstöðvunum. Hann hafði
séð of marga drepna og særða
um dagana. í örlæti sínu þreif
hann til hermannsins og lamdi
hann á kjálkann.
„Hvers vegna í fjandanum ert
þú ekki að berjast eins og fé-
lagar þínir?“ spurði hann.
Það væri of vægt til orða tek-
i8 að segja, að blöðin hafi kross-
LARETT: 45 gorta 14 lofir
1 drumbar 48 reykir 16 visa
7 glæsileg 49 nögl 17 rikasla
12 rusl 50 jurtahluti 20 augnhar
13 margir 52 neyðarvein 21 sund
15 fjall 54 timbur 22 tvíhljóöi
.1.6 ílát 55 er sagt 23 flokkur
18 lindi 56 jurta 26 máður
19 dropi 59 áflog 27 refsa
20 á litinn 60 krafsa 31 ógnar
22 þramm 63 angi 32 þrá
24 muldur 65 dýrin 35 hlíðar
25 óhreinkar 66 breytta 37 heill
26 bundin 38 blettur
28 goð LÓÐRÉTT: 41 eins
29 guð 1 lægir 42 ferðar
30 spil 2 keyr 43 ítreka
31 hljóðfæri 3 reiðihljóð 46 bardagi
33 þegar 4 söngl 47 fljót
34 guð
35 trjágróður
36 guð
38 flugu
39 sagði upp
4Ó toppur
42 eignast
44 eyja
5 á nótum
6 tertunni
7 drap
8 tortryggir
9 aðgæzla
10 51
1-1 glæstar
12 ylfing
51 biblíunafr
53 guðs
57 á sjó
58 samstæðir
61 samtvinnaði
62 guð
63 sígarettutegund
64 samstæðir
KROSSGÁTAN
n s j 4 5
n
15 i r
19 l20 IJ 21 |
Z5 J
6'oH?
Jlj
10'
330
N38
339
150
5?
l»5
51
65
H3J
1«0 41 H
47
I5Í
966
5J
58
959
*J
64
fest hann fyrir tiltækið. Hann
fékk á sig öll hugsanleg ó-
nefni undir sólinni. Það var rétt
eins og fólkið heima íyrir hefði
ekki haft þörf fyrir neitt meira
en einn þorpara til þess að svala
heift sinni á. Og hann var feng-
inn — hermannaberjarinn Ge-
orge Patton.
Yfir þingmenn og ráðamenn
rigndi áskorunum og kröfum
um að reka ómennið úr her-
þjónustu. Uppi voru háværar
raddir um að stefna honum fyr’
ir herrétt. í hamaganginum var
ekki minnzt á sigra hans, sem
lítið höfðu kostað.
Eisenhower kallaði hann í
skyndi frá Sikiley. Patton var
látinn biðja afsökunar opinber-
lega, — jafn niðurlægjandi og
það er fyrir hershöfðingja. Síð-
an hvarf hann um skeið af sjón-
arsviðinu.
— ★ —
UMBÚÐIRNAR voru teknar
utan af honum skömmu eftir
innrásina í Normandí. Patton
var fenginn í hendur yfirstjórn
hins þungvopnaða Þriðja hers,
— hersins, sem margir vilja
halda fram, að hafi í raun og
veru bundið enda á styrjöldina.
Þýzki hershöfðinginn Irwin
Rommel var ómyrkur í máli um
Patton: „Hann er tvímælalaust
mestur allra bandarískra hers-
höfðingja."
Og von Rundstedt bætti
gremjulega við þessi orð: „Án
hans hefðu bandamenn aldrei
sigrað okkur.“
Vera má, að þetta sé orðum
aukið. Þann 1. ágúst 1944 hélt
Patton með Þriðja her sinn inn
í Normandí, og sem leið lá til
Þýzkalands, og stóðst ekkert
fyrir.
— ★ —
í fylkingarbrjósti \ar Patton
hershöfðingi. Marghieypurnar
héngu í hershöfðingjabeltinu,
— geysibreiðu belti með ógur-
legri sylgju, augnablikshug-
dettu ákaflynds herforingja.
Var hverjum hershöfðingja sent
slíkt belti, en flestir hentu þeim
hlæjandi í ruslat.unnuna.
Ekki Patton. Þetta var nokk-
uð, sem stjórnin hafði sent hon-
um, enn eitt tákn um stöðu hans
og ábyrgð. Þess konar tók hann
alvarlega. Hann gekk líka með
það, alls staðar.
Hann tók líka hernaðinn al-
varlega Hann eyddi líka meiri
tíma á vígstöðvunum en nokk-
ur annar hershöfðingi, sem um
er getið. Hann var í hópi fram-
varðarsveitanna, sem ruddust í
gegn hjá Nancy.
Patton slóst í hóp skriðdreka-
eyðaranna við brúarsporðinn yf
ir Mosel. Hann unni púðurreyk
og byssudrunum.
„Karlinn tók iðulega skrið-
di-ekabyssu, skorðaði hana sjálf-
ur og krafðist þess að fá að
hleypa af,“ segir einn af gömlu
skriðdrekaeyðurunum. „Hann
var bara anzi hittinn,“
— ★ —
Einhverra hluta vegna náðu
slíkar sögur aldrei eyrum blaða-
mannanna. Né heldur þær, að
hann færi á milli skotgrafanna
í fremstu víglínu í rökkrinu,
þrammaði rólegur og öruggur
á milli, þrátt fyrir skothríð ó,-
vinanna.
Hann hafði alltaf birgðir af
vindlingum og stundum dropa
af sterku meðferðis, til að
hressa upp á mannskapinn.
Hann hellti sér yfir hermann,
sem hafði lagt frá sér hjálminn
eða gleymt skotfærabeltinu, —
og þvílíkar skammir!
Hins vegar lánaði hann hjúkr
unarliðum jeppann sinn, ef
flytja þurfti særða menn. Hann
hjálpaði til að bera börurnar.
Hann tárfelldi, ef einhver
manna hans var drepinn,
-★-
Fréttafýsnir pólitíkusar og
blaðamenn sátu um Patton.
Hann var hávær, snöggur upp
á lagið og blótsamur.
„Þvílíkt orðbragð!“ sögðu
þeir iðulega þegar þeir komu af
fundi hans.
Þeir hefðu fláð hann lifandi,
ef þeir hefðu getað. Ef ekki
hefði eitt komið til. Siðapostul-
arnir gátu ekki afmáð eina
staðreynd. Hvar sem Patton
stjórnaði, létu óvinirnir undan.
Þriðji herinn hélt sífellt á-
fram sigurgöngu sinni, án þess
að tapa einni einustu orustu.
Hinir hershöfðingjarnir eru
sagðir hafa iðulega varpað fram
þeirri spurningu, hvernig í
fjandanum hann færi að því.
Já, hvernig? Það liggur í aug-
um uppi, — hvernig aðferð
hans færði honum sigur,
— ★ —
Gamla hörkutólið byggði all-
ar sínar árásir á festu, hörku og
hraða. Hann gerði leiftursnögga
atlögu, dró sig til baka og réðst
síðan aftur á óvininn, þar sem
hann átti sízt von á.
„Ég er alltaf að læra þennan
starfa,“ sagði hann einu sinni.
„Ég læri eitthvað nýtt í hvert
einasta skipti, sem mér lendir
saman við óvininn.“
Hann kom Þriðja hernum yf-
ir Mosel. Honum skjátlaðist
varðandi Metz, sem hann sagði
að myndi „falla eins og þroskuð
plóma.“ En svo fór ekki.
Fimmta herdeildin var stráfelld
í bardögunum um borgina.
Þetta var ein af fáum skyssum
Pattons.
— ★ —
En þegar Metz loks féll, rudd-
ist Þriðji herinn af stað í áttina
til Saar. Þegar hættuástandið
skapaðist í Ardenna, var enginn
álitinn hæfari til að bjarga mál-
unum við en Patton. Þriðja
hernum var skipað að leggja
lykkju á leið sína norður á bóg-
inn og binda enda á bardagana
við Bulge þegar í stað.
„Hvers vegna að vera með
þessar áhyggjur?“ sagði hann
við hóp skelkaðra fréttaritara
meðan bardaginn stóð sem
hæst, „Við verðum að dusta ryk
ið úr Þýzkurunum einhvers stað
ar. Og því þá ekki hérna eins
og annars staðar?“
— ★ —
Hann baðst líka fyrir, En eins
og allt sem hann tók sér fyrir
hendur, þá voru bænir hans
talsvert frábrugðnar þeim, sem
menn almennt biðja Hann tal-
aði til stríðsguðs síns, eins og
Drottinn væri hershöfðingi.
Patton átti einlæga trú og
djúpa. En hann var fyrst og
fremst Patton.
„Herra, þetta er Patton,“ hóf
hann einlæga bæn sína um guð-
lega hjálp. „Ég bið þig herra,
að þú hjálpir stórskntaliði mínu
til að mola niður varnir óvin-
anna . . . .“
Þeir voru margir, sem voru
andvígir svona nokkru. Patton
baðst ekki fyrir eins og prest-
arnir heima. Mönnum var ó-
mögulegt að skilja, að hann
væri enginn venjulegur maður,
heldur snillingur í orrustum, —
maður, sem áleit bardaga vera
köllun sína, og að hann gæti
bjargað mannslífum og hjálpað
ættjörð sinni með því að drepa
óvinina.
„Drottinn, ég bið þig að láta
bannsetta Þjóðverjana miða
skakkt,“ bað hann á hnjánum
af einlægri alvöru og einlægni.
Framh. ú bls. 5
WUV5ÍWVWWUWVWVWWWWWWWWVWWWWU%fWV
Sritye-
Norður
S: K 10 5 2
H: 10 9 8
T: Á D 9 5
L: G 9
Vestur
S: 8
H: 6 4 3 2
T: 7 4 2
L: D 10 7 6 3
Austur
S: G 9 6 4 3
H: Á K
T: 8 3
L: Á 8 4 2
Suður
S: Á D 7
H: D G 7 5
T: K G 10 6
L: K 5
Austur gefur. — Báðir á
hættu. •— Sagnir gengu þannig:
A S V N
1S 1G P 3 G
P P P
Útspil lauf 6
í flestum tilfellum myndi
spilið spilast þannig, að A drep-
ur með ás og svarar í sama lit.
S drepur með kóngi og fær nú
að glíma við spaðann.
Hann þarf átta slagi í viðbót
og getur fengið fjóra slagi á
tígul og þrjá á spaða fyrirhafn-
arlaust. En hvar á hann að fá
níunda slaginn?
Það væri of mikil bjartsýni
að treysta á spaða 10 Blinds,
enda voru líkindi til langs
spaðalitar hjá A, fyrst hann
sagði spaða en ekki eitt lauf.
Hugsanlegt var að V ætti 8
eða 9 í spaða, blanka, og því
spilaði S Blindi inn á tígul og
síðan spaða 10, sem A lætur
gosann á og S drepur.
Enn spilar S tígli til Blinds
og síðan litlum spaða gegnum
A, þannig að loks stendur spaða
7 og spilið vinnst.