Ný vikutíðindi - 28.01.1972, Blaðsíða 2

2
NÝ VIKUTÍÐINDI
VORSAGA FRA PARIS
Dularfnlla ásimæri
Raudar rósir - rauðar varir - rauð bifreið - og nakinn
\onuhandleggur miðaði á hann skammhvssii...
Fftir Richard lloois
NÝ VIKUTÍÐINDI
Útgefandi og ritstjóri:
Geir Gunnarsson.
Ritstjórn og auglýsingar
Skipholti 46 (vesturgafl)
Símar 26833 og 11640
(prentsmiðjan). Pósth. 5094.
Prentun: Prentsm. Þjóðvll.ians
Setning: FélagsprentsmiOjan
Enga
fljótfærni
MaÖur gerir jafnt að
brosa og dást að athöfn-
um nýju stjórnarherranna,
sem litla reynslu hafa i þing-
málum, hvað þá stjórnunar-
málum heillar þjóðar.
Að taka menn frá skrif-
púltum skóla, blaða og kaup
félaga — og setja þá í að
reka heilt ríki, blaðrara og
pólitískar flenniskuðir er
svona álika og að gera Ola
blaðasala að ritstjóra Morg-
unblaðsins.
Samt reyna þeir að gera
eitthvað. Þeir ætla að endur-
skoða samband og vináttu
okkar við löndin í austri,
það er að segja Bretland og
Vestur-Þýzkaland, a. m. k.,
með brútalli og fljótfærnis-
legri fiskveiðilöggjöf. Og
þeir ætla að endurskoða
samband og vináttu okkar í
vestri, með því að reka vini
okkar úr NATO í burtu.
Verðum við vinalausir ein
stæðingar, sem enginn vill
lita við?
Ætla Rússar að taka okk-
ur upp á sína arma?
Er það það sem stjórnin
stefnir að?
Einhverjir myndu telja að
nærliggjandi ríki og okkur
skyldari i tungu, menningu
og hugsun væru tiltækari til
tengsla á öllum sviðum en
vinaþjóðir Magnúsar Kjart-
anssonar er i austri — langt
i burtu.
Látum það vera, þótt þjóð
in hafi kosið vinstri stjórn
i stað hægri. En að sú stjórn,
sem tekið hefur völd, ætli að
umturna öllu á verri veg,
sem áður var búið að byggja
upp, nær engri átt.
Er hér aðallega átt við
samskipti okkar við vinveitt-
ar og nærliggjandi þjóðir.
Engri rýrð er kastað á
hina ágætu menn, sem nú
sitja i ráðherrastólum, þótt
sagt sé, að þeir séu ungæðis-
legir rikisstjórnendur. Þeir
eiga eftir að eflast af reynslu
og dáð. Þeir mega bara ekki
gera mikið af álika fljót-
færni og stjórnir hinna ný-
frjálsu Afrikurikja.
Við þetta má bæta ýmsum
athugasemdum í fullri al-
vöru,
Blaðið, sem þjóðin kaupir
án styrkja, mun gera sitt til
að svipta burtu þeim ryk-
mekki, sem stjórnin hylur
—. n„oonr nmndir.
SAGAN gerðist í París
skömmu fyrir heimsstyrjöldina
síðari. Stjórnarerindrekinn
kunni, Monsieur Felix Armand,
gekk rólega í kvöldsólinni nið-
ur Boulevard Miresval. Vorið
hvíldi í loftinu. Fátt fólk var á
ferli. Einstaka mannvera sjáan-
leg á Boulevard.
Skyndilega renndi sterkrauð
bifreið upp að gangstéttinni og
nam staðar hjá Monsieur Ar-
mand. Allt gerðist svo eld-
snöggt, að hann hafði neestum
misst göngufrakkann sinn af
skelfingu, en áður en hann vissi
af sér, opnaðist hurðin á bif-
reiðinni og nakinn konuhand-
leggur beindi skammbyssu að
honum. Hann heyrði konurödd
segja:
„Ef yður er annt um lífið, þá
stígið samstundis upp í bifreið-
ina!“
Felix Armand átti einskis
annars úrkosta en hlýða. En
hann mómælti hástöfum. Virð-
ingu sinni hélt hann þótt á
hættustund væri.
„Þetta er mannrán. Það brýt-
ur á fyllsta hátt í bága við al-
menn mannréttindi.“
Lengra komst hann ekki því
að hann fann votan og hlýjan
konumunn þrýstast að vörum
sínum, og þrýstnir, mjúkir hand
leggir umvöfðu hann.
„Er þetta í raun og veru
svo?“ hvislaði ástríðufull rödd.
„Höfum, við konurnar þá engin
réttindi?“
Mótmæli Felix Armand köfn-
uðu i löngum kossi, sem honum
fannst örlitla stund mega til
með að endurgjalda.
Bifreiðin ók áfram. Sólin
hneig til viðar.
Umferðin niðri við Place de
l’Opera. Niður tröppur Made-
leinekirk j unnar kom gamall
prestur og muldraði kvöldbæn-
ir sínar fyrir munni sér. Hann
leit sem snöggvast ráðvilltur á
rauðu bifreiðina og græn, nið-
urdregin gluggatjöldin. Vegfar-
endum varð einstaka sinnum lit
ið á hana. Þeim skyldi þó ekki
hafa dottið í hug, hvað ætti
sér stað inni í bifreiðinni í miðri
stórfcorginni? Það atferli sómir
sér annars bezt á mjúkum dýn-
um svefnherbergjanna, og hef-
ur talizt til helgisiða frá því
að syndaflóðið átti sér stað.
„Snotrasta kerra,“ sagði ungl-
ingsstrákur.
„Fínn,“ sagði fylgimey
hans og skotraði augunum á
eftir henni.
„EIskan,“ hvíslaði ókunna
konan.
Monsieur Felix Armand
fannst einhvern veginn bifreið-
in nema staðar fyrir framan
Place de la Concorde, en fara
síðan af stað aftur, rykkjótt og
hraðar, — upp langa götu, —
yndislegustu götu í heimi, — og
við Sigurbogann gerðist nokkuð
Lögregluþjónn, sem stóð og
stjórnaði umferðinni, heyrði óp
frá bifreiðinni. En á næsta and-
artaki var hún horfin í rykskýL
Það var orðið myrkt, og
stjörnurnar blikuðu á himni,
þegar bifreiðin nam aftur stað-
ar við Boulevard Miresval.
Hurðin opnaðist og Monsieur
Felix Armand steig út, fölur og
óstyrkur í hnjáliðunum, en ein-
beittur á svipinn. Nakinn konu-
handleggur teygði sig í áttina
til hans. í þetta skiptið hélt
hann ekki á neinni skamm-
byssu. Þess þurfti ekki með. Fe]
ix Armand kyssti blíðlega á
hönd konunnar, Nokkrir skart-
gripir glóðu í kapp við stjam-
mergðina.
Einmana stóð stjórnarerind-
rekinn eftir á götunni.
Var þetta allt saman nokkuð
annað en draumur?
Því meira, sem hann braut
heilann um ævintýri sitt, því
ótrúlegra fannst honum það.
„Við hefðum átt að snæða
kvöldverð fyrir þrem klukku-
stundum, sagði hún og brosti
við. „Hvað hefurðu eiginlega
verið að dunda?“
Kona hans var yndisfögur,
dökk eins og austurlenzk nótt,
augu hennar skutu gneistum, og
varir hennar voru dumbrauðar.
Um hálsinn hafði hún margvaf-
ið breiðri perluhálsfesti.
„Ertu kvefuð?“ spurði mað-
urinn hæðnislega. „Þú ert með
trefil um hálsinn!"
Hann elskaði hana ekki leng-
ur.
Hún svaraði ekki strax, en
leit undirfurðulega glettnislega
á hann.
„Perlurnar mínar fölna og
deyja,“ sagði hun lágt, „ef lif-
andi húð snertir þær ekki við
og við.“
„Trúir þú á þess háttar óra?“
VORIÐ leið í París, og Mon-
sieur Felix Armand kom æ oft-
ar seint heim í kvöldmatinn.
Ævintýri hans hélt nefnilega
áfram. Hann var farinn að gæta
þess að vera mættur við ákveð-
ið horn á Boulevarl Miresval á
ákveðnum tíma. Þangað sótti
dularfulla, rauða bifreiðin
ungur var árið 1814 kominn til
Vínarborgar, til þess að reyna
að bjarga því, sem bjargað varð,
af hinu hrynjandi danska ein-
veldi, eftir að Napoleon var
sigraður. Ráðamenn þjóðanna
voru seztir við samningaborðið,
skipti áttu að fara fram meðal
sigurvegaranna og samningar
um stríðsbætur hinna
Flestir furstar og krónukrýnd
ir höfðingjar álfunnar voru sam
ankomnir á ráðstefnunni, en
hann. En enginn nakinn hand-
leggur otaði lengur að honum
skammbyssu. Monsieur Armand
steig nefnilega af fúsum vilja,
snar og lipur, inn í bifreiðina.
Inni var dimmt. En ástþyrst-
ar varir mgettu honum. Hlýr
faðmur beið hans.
Ástin hélt hátíð mitt í um-
ferð stórborgarinnar, bak við
niðurdegin, græn gluggatjöld
bifreiðarinnar.
„Hvernig skyldir þú annars
líta út, ástin mín?” andvarpaði
Felix Armand. „Má ég ekki
draga gluggatjöldin upp?“
„Nei, nei,“ bað hún, „ef þú
gerir það, þá er ástarævintýri
okkar lokið. Reyndu að bæla
niður forvitni þína. Hún færir
okkur ekkert nema óhamingju.“
Og Monsieur Armand féllst
á þetta að lokum.
„Hvaða ástæða er til að
svipta hulunni af þessu ævin-
týri, meðan það veitir mér slíka
unun og sælu. Þetta er þó sann-
arlega óvenjulegasta ástarævin-
týri, sem ég hef nokkru sinni
komizt í.“
Hann þráði að heyra sælu-
hróp hennar, hrópið, sem brauzt
fram yfir varir hennar á stundu
hámarks sælunnar.
„Hvar heldurðu, að við séum
núna?“ spurði hann sigri hrós-
andi.
„Ó ætli við séum ekki hjá
Sigurboganum?“
Hann glotti hneykslisbrosi.
En heima var hann súr í
bragði.
Hann þoldi ekki lengur að
horfa á konuna sína.
„Óttaleg kráka getur hún ver-
ið,“ hugsaði hann. „Óþekkta
konan er eins og hvítur svanur
í myrkrinu.“
NOKKRUM vikum síðar fék'k
Monsieur Felix Armand óhugn-
anlegt áfall. Kvöld nokkurt, þeg
ar hann kom heim, sagði kona
hans nefnilega:
„Heyrðu, góði minn. Ég veit
að þu elskar mig ekki lengux.
hinum þýzk-austurríska kansl-
ara, Metternich, var ekkert um
það gefið að farið væri að hnýs-
ast gaumgæfilega í hin vel
skipulögðu áform hans. Hann
var slóttugur náungi og kom
því nú svo fyrir, að hinum tignu
gestum ráðstefnunnar yrði
stungnir einskonar sveínþorni,
gjálífi, svo að þeir fengju siður
tíma og löngun til að þrefa og
þrasa um stjórnmálalegar samn
ingsgerðir. í stuttu máli: Ráð-
stefnan breyttist skjótt í dans-
andi samkvæmi — og má segja,
En hvers vegna ferð þú á bak
við mig? Ég hef fengið nafn-
laust bréf, þar sem sagt er frá
öllu.“
Hann tók að yfirheyra hana
í þaula. Og svör hennar komu
honum til þess að blikna og
roðna á víxl. Á því var enginn
vafi: hún var komin á spor
hans.
„Lætur þú njósna um mig?“
Hún rak upp skellihlátur.
„Nei, en það er alltaf einhver,
sem sér þig príla inn í rauðu
bifreiðina."
Síðan varð hún alvarlegri á
svipinn.
„En nú er þolinmæði mín á
þrotum, Felix minn góður. Þú
veizt það mætavel, að staða þín
í þjóðfélaginu er komin undir
því, að ég leysi ekki frá skjóð-
unni. Ég get ekki þvingað þig
til þess að elska mig. En ég get
ekki skilið við þig. Það myndi
svipta þig peningunum, sem
staða þín er undir komin, og
núna, þegar þú hefur sótt um
nýja stöðu, — yrði skilnaðurinn
rothögg á þig. Er þetta ekki
satt?“
Hann kinkaði kolli.
„Því miður hefur þú rétt fyr
ir þér,“ svaraði hann kuldalega.
„En ef ég fórnaði nú stöðu
minni?“ ■iisJTst-M
„Það gerir þú ekki. Svo
heimskur ertu ekki. En ég skal
gefa þér eitt tækifæri -enn:
Binda endi á samband þitt við
dularfullu konuna næst þegar
þið hittizt, — annars bind ég
endi á samband okkar. Skilirðu
það?“
Hann hló, beizkum stuttara-
legum hlátri.
„Það verður ekki annað sagt
en þú gangir hreint til verks.“
„ÞETTA er í síðasta skipti,“
hugsaði hann, þegar hann stóð
á horninu á Boulevard Mires-
val. „Síðasta skiptið.“
f fanginu hélt hann á geysi-
stórum vendi rauðra rósa.
Framhald á bls. 4
að dansinn hafi dunað óslitið í
átta mánuði!
Þegar svo er um hnútana bú-
ið, falla menn auðveldlega í
freistni. Að minnsta kosti var
hinum tignu þjóðhöfðingjum
kært að stytta sér stundir í
hinni glaðværu Vínarborg
þeirra tíma, — og Friðrik kon-
ungur sjötti var þar engin und-
antekning.
Konungurinn hafði mikla
gleði af því að umgangast al-
þýðu borgarinnar og hann átti
það til að vera á kreiki allan
sólarhringinn og ferðast um sem
óbreyttur borgari. Og svo bar
það eitt sinn við á dansleik
nokkrum, þar sem saman var
komið fólk af ýmsum stigum, að
Danski kóngurinn 01« Karólína
Hin austurríska vændiskona, sem varð frilla
Friðriks VI ogr danska ríkið greiddi stórfé í líf-
eyrí í 77 ár!
FRIÐRIK SJÖTTI Danakon-