Ný vikutíðindi - 28.01.1972, Page 4

4
NV VIKlHfÍÐJNDI
☆ ☆ ☆ ☆
IIEILLAKÁÐIÐ "**
Eftir D. E. LYGENS
HÚN sat í sólskininu á bekk
í lystigarðinum, svarthærð eins
og tatara-stelpa, grönn eins og
gazella og fögur eins og Afró-
dite... Þröng dragtin undir-
strikaði hæversklega jafnvel
eggjandi þrýstinn barminn og
ávala yndislegra mjaðmanna.
Ég kom auga á hana jafn-
skjótt og ég kom fyrir Bell-
mannshornið, og nærri lá við
að ég snarstanzaði, svo mikið
varð mér um þessa hrífandi
sjón. Ég sá hana líta á mig, var-
ir hennar aðskildust í brosi, sem
gat naumast verið annað. en eft
irvæntingarfullt. Hvað annað
var sjálfsagðara en ég renndi
bifreiðinni upp að bekknum og
næmi þar staðar?
„Mademoiselle, aldrei hefur
í litskrúði lystigarðsins fundizt
blíðu sina. Hvað á ég að gera?“
Það stóð ekki lengi á snjall-
ræðinu hjá mér. Og það hljóð-
aði svo:
„Þér skuluð ræða málið í al-
vöru við hann og setja honum
tvo kosti, — strax í dag! Ann-
að hvort verður hann að hætta
þessum heimskupörum eða þér
stofnið til skilnaðar.“
Þessi unaðsfagra vera leit á
mig særðu augnaráði.
„Strax í dag?“ sagði hún.
,,Það er nú hægara sagt en gert.
Maurice er nefnilega í embættr
isferð en ég veit vel, að hann
heldur sig á einhverju strand-
hótelinu með þessari viður-
styggilegu kvensu. Ég hef feng-
ið nafnlaust bréf, þar sem mér
var sagt frá þessu öllu.“
ÉG SETTI upp ákaflega hugs-
Mig klæjaði í nasirnar af
mildum Coty-ilminum, sem staf
aði frá henni. Augnaráð mitt
hvarflaði með tregðu frá freist-
andi kossrjóðum munninum nið
ur á við. Mér var ómögulegt
annað en viðurkenna fyrir sjálf-
um mér, að boglinur dragtar-
jakkans gáfu til kynna furðu-
lega þrýstinn og fagran barm.
Og fæturnir voru grannir og
freistandi
„Hm, — leyfist mér að benda
á, að ég sé fullkominn herra-
maður í hvívetna?“ sagði eg eft
ir þennan lauslega könnunar-
leiðangur. „Það hefur ennþá
ekki komið fyrir, að ég neitaði
ungri stúlku um greiða.. Leyfið
mér að stinga upp á, að við
snæðum saman kvöldverð á
Sólsetri.“
Aldrei hefur svefnherbergi hins suðræna
sendifulltrúa verið vettvangur slíkra leikja,
hvorki jafn tilkomumikilla né fjölbreytilegra.
svo fágætt og hrífandi blóm sem
þér eruð!“ heyrði ég sjálfan mig
segja.
Röð hvítra tanna leiftraði í
áttina til mín.
„Herra minn, ef þér farið
jafn gálauslega með peninga yð-
ar og þér notið fagurgala yðar,
getur naumast liðið á löngu áð-
ur en þér verðið jafn bláfátæk-
ur að peningum og þér eruð rík-
ur -af orðum.“
Mér kom á óvart, hversu
fljótt hún svaráði fyrir sig, Ég
steig út úr bifreiðinni og stökk
yfir skurðinn, sem aðskildi okk,
ur. Svo settist ég viðhlið henn-
ar á bekknum og tók upp þráð-
inn að nýju.
ÞAÐ hlýtur að hafa verið
hrein og bein eðlishvöt, sem
komið hafði mér til að ávarpa
hana á frönsku, því að hún
reyndist vera frönsk.
En því miður hefði madame
verið rétta ávarpið. Því að hún
var gift. Maður hennar var
sendiráðsfulltrúi og höfðu þau
nú búið í Stokkhólmi í f jögur
ár. Á þessum tíma hafði hún
lært að tala sænsku reiprenn-
andL
Þegar líða tók á samtalið, opn
aði hún hjarta sitt fyrir mér.
Ég geri mér ekki almennilega
grein fyrir ástæðunni, en flestar
fagrar konur, sem ég hef
kynnzt, geta ekki stillt sig um
að opna hjarta sitt fyrir mér.
Ég hlýt að hafa sVona róandi
áhrif á þær. Vera má líka, að
karlmannsþrek mitt, andlegt og
líkamlegt, verki eins og segull
á innstu tilfinningar þeirra. Ég
veit ekki hversu oft ég hef orð-
ið að setjast í sæti skriftaföðurs
gegn innilega óhamingjusömum
fegurðargyðjum, sem orðið hafa
á vegi mínum.
Vegna fyrri reynslu minnar í
þessum efnum, brá mér því
ekki hið minnsta, þegar þessi
yndisfagra, franska kona greip
hönd mína og þrýsti hana fast,
meðan hún horfði alvarlega í
augu mér:
„Ég er óhamingjusöm, reglu-
lega óhamingjusöm kona. Mað-
urinn minn er mér ótrúr með
stelpugálu, sem hann veitir alla
andi, gáfumannlegan svip. Það
fór naumast hjá því, að mér
fyndist einstaklega spennandi
ævintýri í vændum.
„Aha,“ sagði ég, „þá er að-
eins eitt að gera. Þér verðið
að gjalda honum í sömu mynt.“
Hún leit aldeilis dolfallin á
mig.
„Þér eigið við, að ég eigi að
útvega mér elskhuga og fara
með hann til strandhótelsins?"
„Já, vissulega, en aðeins eitt
í einu. Fyrst að útvega sér elsk-
huga,“ ráðlagði ég, þótt mér
gengi all-erfiðlega að bæla nið-
ur ákefðina í rómnum.
Hún sökkti sér niður í heila-
brotin. Loks sagði hún:
„Það er ekki hrist fram úr
erminni að útvega sér elsk-
huga.“
Á svölum Sólseturs snædd-
um við dýran og margbrotinn
kvöldverð, meðan geysistór sin-
fóníuhljómsveit lék ástheit lög
fyrir okkur og seinustu geislar
sólarinnar gyl'ltu hafflötinn.
ÞAÐ VAR orðið talsvert fram
orðið, þegar við komum heim
að skrauthýsi sendifulltrúans
hinum megin Lystigarðsflóans.
Michelle, — en það hét hún
einmitt, fegurðardísin, — stakk
lykli í skrána, og vonglaður og
eftirvæntingarfullur gekk ég
inn í myrka forstofuna .
Framundan beið setustofan,
og innan skamms var hún böð-
uð hlýlegu, daufu ljósi. Hvar-
vetna þar sem augu mín hvörfl
uðu, mætti þeim íburður og
skraut. Miehelle tók tappann úr
freyðandi kampavínsflösku, og
við skáluðum hvort fyrir öðru,
og sjálfum okkur og komandi
nóttu.
Og þvílík nótt! Aldrei áður
hefur þetta sendiráðsherbergi,
með alla sfna skrautlegu spegla
um loft og veggi, orðið vett-
vangur slíkra Ieikja,hvork i
jafn-tilkomumi-killa né fjöl-
breytilegra. Michelle var hinn
fæddi stjórnandi. Hugmynda-
flug hennar var ótæmandi.
Naumast var einu leiknum lok-
ið, þegar hún byrjaði á öðrum,
gáskafull og glettin, og dró mig
með sér, enn glæfralegri og ofsa
fengnari en áður. Ohhhh, þetta
var sannkölluð leikfimi fyrir
gamlan syndara eins og mig.
Fuglamir vora þegar famir
að kvaka úti í garðinum, þegar
við loksins hnigum út af í
mjúku rúminu, örmagna og féll-
um í fastan svefn í innilegum
faðmlögum.
EN JAFN dásamlega og svefn
inn sótti mig, jafn óþyrmilega
var ég hrifsaður úr örmum
hans. Ég hrökk upp með andfæl
um við það, að Michelle stóð
við rúmið og hrissti mig af öll-
um kröftum.
„Hvað er eiginlega um að
vera?“ muldraði ég og leit á
vekjaraklukkima. Hún var tvö
eftir hádegi.
„Guð minn góður, ég heyrði;
að Maurice ók inn í bílskúrinn
rétt í þessu . t. hann kemur að
okkur svona, ef þú flýtir þér
ekki út um gluggann.“
Ég glaðvaknaði allt í einu.
Það er ekkert sérstaklega
freistandi að láta öskuvondan,
franskan eiginmann koma að
manni hjá konunni hans i svefn
herbergi þeirr.a. Þegar um af-
brýðisglæp er að ræða, munu
franskir dómstólar vera ákaf-
lega tillitsamir við þarm móðg-
aða. En hins vegar var ég ekk-
ert sérstaklegá hrifinn af hugs
uninni um að stökkva allsnak-
inn út um glugga, svona um há-
bjartan daginn.
Michelle fékk skndilega prýð-
is hugmynd:
„Ég ætla að hlaupa fram í for-
stofu og tefja fyrír honum. Á
meðan flýtir þú þér í fötin og
stekkur út um gluggann. Ó,
mon dieu, nú heyri ég, að hann
er að stinga lyklinum í útidyrn-
ar.“
Eins og elding hentist hún
út úr svefnherberginu og skildi
dyrnar eftir r hálfa gátt. Á
samri stundu flaug ég upp úr
bólinu og tók að tína spjarirnar
á mig með ótrúlegum hraða.
MEÐAN ég reyndi árangurs-
laust að troða hausnum á mér
í gegnum aðra skyrtuermina,
heyrði ég tvær raddir frammi
í forstofunni Önnur þeirra var
rödd sendiráðsfulltrúans.
„Ó elsku Michelle mín.
Flýttu þér að lofa mér að kyssa
þig.“
Og svo heyrði ég Michelle
svara:
„Nei, vertu ekki að þessu.
Þú elskar mig ekki vitund leng-
ur. Annars hefðirðu aldrei ver-
ið að fara út á strandhótelið
með norninni!“
„Uss! Hún er að koma,“
heyrði ég sendiráðsfulltrúann
tilkynna óstyrkri og hvíslandi
rödd.
Strax á eftir heyrði ég úti-
dymar opnast og lokast. Gjall-
andi kvenmannsrödd blandaði
sér nú í samtalið.
• i Nei, takk fyrir, mú"er- mér
sannarlega nóg boðið!“ sagði sú
gjallandi með vaxandi æsing i
töddinni. o ídaewu..<.
„Er ekki Michelle komin í
beztu náttfötin mín? Aldrei hef
ég vitað aðra eins þjónustu-
stúlku. Maurice, nú stoðar þér
ekki lengur að taka málstað
þessarar stelpu, — nú skal hún
út úr þessu húsi, og það sam-
stundis___“