Ný vikutíðindi - 28.01.1972, Page 7

NÝ VIKUTÍÐINDI
7
inn, en Vian skipstjóri gaf strax LÁRÉTT: 45 algerlega 14 skýra
skipunina, sem ekki hafði 1 gáskans 48 óþétt 16 bilað
heyrzt í tvær aldir: 7 vítir 49 stefna 17 tæplega
„Stökkvið um borðL“ 12 innfærsla 50 nögl 20 hvíldist
Turner var fyrstur til að 13 hangir 52 fugl 21 skóli
stökkva. Eftir vel heppnað 15 hljóðstafir 54 dagur 22 rúllaði
tveggja metra stökk náði hann 16 bjartleitust 55 tónn 23 þrá
handfestu á borðstokk Altmark. 18 hólmi 56 fébótaábyrgða 26 þurrlendið
Það var ekki þægileg aðstaða 19 mýri 59 handsama 27 óhrein
fyrir alvopnaðan mann, en með 20 mylsna 60 þjóta 31 reykja
ítrustu áreynslu tókst honum 22 óhræsi 63 haginn 32 ílát
samt að vega sig upp á borð- 24 bæklingur 65 byggðu 35 vistarverur
stokkinn. Og nú runnu menn 25 fugl 56 mannsnafns 37 virðir
hans einn af öðrum eins og 26 stóra 38 þramm
skriða upp á þilfar Altmarks. 28 vökvi LÓÐRÉTT: 41 fæða
Einn af áhöfn Altmarks 29 tónn 1 örlát 42 grunnhygginn
hleypti af skoti, og skipshöfn 30 grastotti 2 hnoðrar 43 verkfalls
Cossacks ruddist fram. Það kom 31 samþykki 3 þoka 46 hnoðrar
til návígis, og einn Englending- 33 ríki 4 peninga 47 fæði
urinn særðist alvarlega. Flestir 34 tvíhljóði 5 eins 51 ilmur
af áhöfn Altmarks flýðu nú út 35 samtal 6 réttargata 53 knöpp
á ísinn, þar sem þeir töldu sig 36 feðra 7 fisk 57 flug
örugga, og skutu á áhöfn Coss- 38 skammstöfun 8 muldur 58 hvoftur
acks. Þeim var svarað í sömu 39 fugla 9 vafa 61 samstæðir
mynt. og ísinn litaðist blóði. 40 öf. tvíhljóði 10 51 62 tvíhljóði
Margir voru drepnir eða særðir, 42 mynni 11 plokkaður 63 skóli
og fjöllin bergmáluðu hræðslu- 44 greinilegur 12 meinsemd 64 frumefni
KROSSGÁTAN
1 _ n 2 i. ' 4
15 r r.
19
j r
a 9 10' 3 “
r
h
3
"i h
r* |j«

|40 Vil ÍS1*"
J r

90 J
ð4 n
zn
og sársaukaópin. Árásarmenn-
irnir notuðu byssuskeftin og yf-
irbuguðu þá, sem eftir voru í
Altmark.
Það vitnaðist síðar, að þeir,
sem hlupu frá borði, voru ein-
mitt hermennirnir, sem fylgdu
föngunum frá Graf Spee.
SANRÍSOCULEG IIARMSAGA
Örvænting rökfræði prófessorsins
NÚ VAR byrjað að rannsaka
skipið. Fangarnir, sem ógnað
hafði verið með tímasprengjum,
þorðu ekki að láta á sér bæra.
Þeir hljóta að hafa átt hrylli-
lega ævi, vitandi ekkert um
hvenær tímasprengjurnar
spryngju, eða yfirleitt hvort
þær myndu gera það.
Gestunum kom ekki til hugar
að. leitg^gpganna niðri í olíu-
geymunum, og útlitið var ekki
gott. Að Iokum var það ráð tek-
ið» að þvinga Dau skipstjóra
með aðstoð byssustingja til að
segja til fanganna.
Geymalokin voru skrúfuð nið
ur með gildum boltum, og þeg-
ar eitt þeirra hafði verið losað,
stakk Tumer höfðinu niður í
gatið, og fór hrollur um hann,
þegar hann fann óþefinn, sem
lagði upp.
„Er nokkur Englendingur
þarna niðri?“ hrópaði hann.
„Heill hópur,“ hljómaði úr
djúpinu. „Hver er þarna?“
„The Navy is here,“ svaraði
Tumer stutt og laggott, án þess
að gruna, að orð hans ættu eft-
ir að verða sjálfsögð yfirskrift
á forsíðum heimsblaðanna, þeg-
ar opinberlega var skýrt frá
þessum atburði.
Fangarnir streymdu nú upp
úr geyminum, ólýsanlega óhrein
ir og svo soltnir og úttaugaðir,
að þeir ultu um á þilfarinu.
Fatadruslurnar voru ataðar
olíuleðju og allir voru þeir lús-
ugir og ataðir allskyns óþverra;
jafnvel rotturnar höfðu labbað
yfir fætur þeirra eins og ekkert
væri.
Þeir voru nú í flýti fluttir yfir
í Cossack, — það var hlutverk
Vian — og annað erindi átti
hann ekki við Altmark, og vildi
ekkert frekar af því vita.
-★-
ÞAÐ talar sínu máli um
skilning Bretanna á hinnj erf-
iðu aðstöðu, að ekki féllu þeir
fyrir þeirri freistingu, að skeyta
skapi sínu á Dau skipstjóra,
ekki einu sinni að þeir fleygðu
honum niður í hans eigið fang-
elsi, olíugeyminn, sem hann
ÁSTÆÐAN til þess að við
setjum hér eftirfarandi frásögn
af William Stevenson, prófessor
í rökfræði við Princeton-háskól-
ann í Bandaríkjunum, er fyrst
og fremst sú, að á sextugasta
afmælisdaginn sinn beið prófess
orinn bana af slysförum í bað-
herberginu sínu, og kringum-
stæðurnar við andlát hans voru
með þeim ósköpum, að okkur
rennur ætíð kalt vatn milli
skins og hörunds, er okkur verð
ur hugsað til þeirra.
Prófessor Stevenson hefði
fundizt sá dagur á ævi sinni
hafa farið til ónýtis, ef hann
hefði ekki fengið sér heitt bað
! í baðkeri sínu. Og morguninn,
sem hér verður sagt frá, og sem
af tilviljun varð síðasti morgun-
inn, sem hann lifði, lá hann
einmitt í baðkerinu sínu og las
í kennslubók um rökrænan
paralellisma, þegar skyndilega
gerðist nokkuð það, sem kom
prófessornum til þess að grípa
andann á lofti og missa kennslu
bókina niður í baðkerið.
Kalda vatnsleiðslan sprakk.
ískalt vatnið streymdi yfir
prófessorinn, sem í flýti hopp-
aði upp úr baðkerinu, sveipaði
handklæði utan um sig og flýtti
sér í ósköpum til dyra. En hann
gat ekki opnað þær. Stundar-
korn lá við að prófessorinn
hafði þó sannarlega manna
mest unnið til að gista.
Þegar Cossack sigldi af stað
með feng sinn, stóð hann við
borðstokkinn á sínu svívirta
skipi og öskraði hótanir og for-
mælingar á eftir þeim á ensku.
Fra ísnum var alltaf skotið
öðru hverju, eins og þeir, sem
flýðu, væru með því að full-
vissa sjálfa sig um sinn eigin
baráttuvilja.
Þjóðverji einn féll í sjóinn,
þegar hann ætlaði að stökkva
úr Altmark niður á ísinn. Tveir
af áhöfn Cossacks köstuðu sér
á eftir honum, þegar þeir sáu,
að hann kunni ekki að synda,
og björguðu honum. Það er ekki
að furða, þótt Englendingar séu
lengi að vinna sínar styrjaldir.
missti móðinn, en hann herti
upp hugann og sagði við sjálf-
an sig, að hér stoðaði ekkert
annað en rökræn hugsun; þá
myndi allt koma af sjálfu sér.
Hann settist því á klósettið og
braut heilann.
Ef hann gæti aðeins fengið
lykilinn, sem sat í skránni ut-
anverðri, til þess að snúast við
í henni og koma að innanverðu,
til þess að hann gæti snúið hon-
um í skránni, opnað dyrnar og
gengið út úr baðherberginu,
eins og ekkert hefði komið fyr-
ir.
Þetta var allt og sumt. En
hvernig átti hann að ná í lykil-
inn? Hann lagðist á hnén og
kíkti inn í skrána. Þar var alls
engan Iykil að sjá. Einhver
hlaut að hafa tekið hann með
sér, þegar hann læsti hurðinni.
Prófessorinn varð ofsahrædd-
ur. Hann tók tilhlaup og stökk
á hurðina í því skyni að
sprengja hana upp. Það var von
laust. Hún bifaðist ekki um
hársbreidd.
Kveinandi vafði prófessorinn
handklæðinu þéttar utan um
sig. Það fór hrollur um hann.
Það var óþægilegt að ösla í
ísköldu vatninu.
Skyndilega spratt ískaldur
angistarsvitinn út á gáfulegu
spekingsenni hans. Svelgurinn
LOKS KOM ÞAR, að Cossack
hélt út úr firðinum. Hann heils-
aði hæversklega norsku skipun-
um, en þau höfðu sýnilega snú-
ið baki að öllu saman, og svo
var stefnan tekin á England.
Árásin hafði heppnazt og föng-
unum 300 var bjargað.
Hinir lagalegu timburmenn
mundu koma seinna, en það
yrði höfuðverkur utanríkisráðu-
neytisins. Sigurgöngu Þjóðverj-
anna með auðmýkta fanga var
frestað um óákveðinn tíma. Mót
tökurnar, sem Dau fékk í Kiel,
voru sizt uppörvandi. Hann var
leystur frá stjórn skipsins og
sviptur stöðu sinni. Altmark var
skírt upp á ný og nefnt Ucker-
mark, ný skipstjórn tók við því,
og nokkrum sinnum enn klauf
það öldur hafsins sem birgða-
skip.
undir baðkerinu var stíflaður, |
og enginn gluggi á baðherberg-
inu, — en vatnið steig hærra |
og hærra,
Hálfri klukkustund síðar stóð
prófessorinn í vatni undir bring
spalir. Hann skrúfaði frá heita-
vatnskrananum og tók sér stöðu
hjá honum. Það var notalega
hlýtt, en þá gerði hann sér
skyndilega ljóst, að það myndi
aðeins stytta þennan stutta
tíma, sem hann átti ólifaðan,
eða þangað til vatnið næði upp
í loft, og því flýtti hann sér, .að
skrúfa fyrir kranann.
Enn einu sinni göslaði hann
að hurðinni og sparkaði í hana.
Hún gaf sig ekki. Hann skalf
af kulda. Hann kastaði frá sér
handklæðinu og klæddi sig í
baðsloppinn.
fJridqe-
Norður:
S; K D
H: G 8 7 2
T: 5 3
L: 9 8 7 6 2
Vestur:
S: Á G 10 8 6
H: Á K
T: Á K D 9 8
L; Á
Austur:
S: 7
H: D 10 9 6 5 4 3
T: 7 6
L: 5 4 3
Suður:
S: 9 5 4 3 2
T: G 10 4 2
L: K D G 10
Vatnið steig.
Tommu eftir tommu.
Nú náði það honum i háls.
Hann steig upp i þvottaskálina.
Vantið hélt áfram að hækka.
Aftur náði það honum upp í
háls. Hann reyndi að standa á
tánum. Fimm mínútum síðar
náði það honum aftur í háls.
Hann teygði úr honum.
Nú voru aðeins tveir—þrír
sentimetrar frá vatnsborðinu
upp í loft.
Nú bleytti vatnið loftið.
Þegar hjálp barst, var Willi-
am Stevenson, prófessor i rök-
fræði, látinn. Fráfall hans var
hryggilegt, og því hryggilegra,
sem svo auðveldlega hefði mátt
komast hjá því, ef prófessorinn
hefði hugsað sig ofurlítið um.
Dyrnar opnuðust inn.
Vestur opnaði á 2 laufum,
Austur afmeldaði með 2 tígl-
um, Vestur sagði 3 lauf (al-
krafa), Austur sagði 4 hjörtu
(ágætlega sagt) og Vestur fór
í 6 hjörtu, sem ekki var dobl-
að.
Útspil var lauf kóngur, sem
Vestur tók og síðan þrjá hæstu
í tígli. Norður ætlaði sér að
fá slag á tromp, svo að hann
kastaði einu laufi og Austur
einnig. Svo spilaði Vestur tíg-
ul 9, Norður kastaði lauf 7
og Austur trompaði. Austur
hélt áfram með hjarta, Vestur
tók á kóng og lét út tígul 8,
Norður henti laufi og Austur
einnig. Þannig tapar spilarinn
einungis einum slagi — á
tromp.
Ef Norður hefði drepið tígul
drottningu með trompi, hefði
Austur yfirtrompað og afstýrt
tapi með því að spila tromp
ás og kóng úr blindi.
— ★ —