Ný vikutíðindi - 11.02.1972, Blaðsíða 2

2
NÝ VIKUTÍÐINDI
NÝ VIKUTÍÐINDI
Útgefandi og ritstjóri:
Geir Gunnarsson.
Ritstjórn og auglýsingar
Skipholti 46 (vesturgafl)
Símar 26833 og 11640
(prentsmiðjan). Pósth. 5094.
Prentun: Prentsm. Þjóðviljans
Setning: Félagsprentsmiðjan
Hásetinn
í hásætið
Það hefur aldrei þótt gæfu
legt að hafa tvo skipstjóra
á sama skipinu. Skipstjóri
er einræðislierra á sinni
fleytu — annað hefur aldrei
viðgengist, enda kynni það
aldrei góðri lukku að stýra.
Orðið einræðisherra lætur
nú ekki vel í eyrum, en ein-
ræðisstjórn hefur þó oft lán-
ast vel. Það er hara ekki
sama hver maðurinn er, sem
um stjómartaumana heldur.
Þegar de Gaulle fékk ein-
ræðisvald í hálft ár í Frakk-
landi, gat hann komið skipu
lagi á ýmis aðkallandi mál,
sem hinar veiku lýðræðis-
stjórnir stjórnmálaflokk-
anna höfðu ekki verið færar
um, enda ríkti þar í landi
alger upplausn á þeim tima.
Og skelfing mun sagan
gera lítið úr þeim herrum
vestrænna lýðræðisþjóða,
sem sömdu um skiptingu Ev-
rópu við einræðisherrann
Stalin, sem sýndi, þótt slæm-
ur hafi verið, að hann gat
vafið þeim um fingur sér.
Sama lögmál gildir' hjá
fyrirtækjum og jafnvel heim
ilum. Þar hlýtur einn að
verða að taka ákvarðanir og
ráða, ef vel á að fara.
Vald kvenna er að verða
óheillavænlegt. Konan á að
halda áfram að vera kona,
móðir barnanna, heimilis-
móðir, sem miðlar varma og
ástúð. Hún á að standa við
hlið mannsins síns í hlíðu
og stríðu, styrkja hann i
hvivetna, því þá stendur hún
jafnframt styrkum fótum
sjálf.
Ilmsmurðar konur á borð
við Kleopötru hafa löngum
valdið ógæfu, enda láta kon-
ur fremur stjórnast af til-
finningum en karlmenn.
Ríki skapast af styrk eins
manns, en þau falla, ef hver
höndin er upp á móti ann-
arri.
Hjónahönd endast, ef ann-
ar aðilinn — venjulega karl-
maðurinn — heldur um
stjórnartaumana. Hann má
samt gæta sín á þvi að sýna
konunni ekki of mikið dekur
af eintómri ást og eftirgangs
semi. Hann má helst ekki
rétta henni litla fingurinn,
því þá tekur hún alla hönd-
ina.
Og þá er fjandinn laus.
Þá er liásetinn kominn í
hásætið!
Þess vegna eru meðal ann-
ars hinir tíðu hjónaskilnaðir
nú á döguim.
MONIKA
Gleðisaga eftir Carl Rango
KONIJR koma manni alltaf
á óvart á einn eða annan hátt.
Og ef til vill erum við karlmenn
irnir mest hrifnir af þeim þess
vegna.
Um jólin verður mér alltaf
hugsað til þeirrar konu, sem
komið hefur mér mest á óvart
um æfina. Hún heitir Monika
Symre. í hvert skipti, sem ég
hitti hana, kom hún mér á ó-
vart, en allar mínar minningar
um hana hafa yfir sér jólablæ,
blátt áfram af þeirri einföldu
ástæðu, að ég heimsótti ávallt
foreldra hennar um jólin.
Foreldrar hennar, Walter og
Sonja Symre eru meðal beztu
vina minna og ég var æfinlega
gestur þeirra um jólin, þegar
ég var staddur í Kaupmanna-
höfn.
Ég var aðeins tuttugu og
tveggja ára þegar ég sá Moniku
í fyrsta skipti. Já, og í það skipti
var nú reyndar ekki mikið að
sjá, því að Monika var þá ná-
kvæmlega eins árs gömul, og
við karlmennirnir sjáum ekki
mikið við eins árs stúlkubarn,
að minnsta kosti ekki þegar við
erum tuttugu og tveggja.
Er við höfðum borðað jóla-
matinn sagði frá Sonja, að ég
mætti ganga með sér upp í
svefnherbergið og líta á Mon-
iku. Hún lá í vöggunni sinni
og beit í að^a stóru tána á sér,
og það er nokkuð, sem hún
gæti áreiðanlega ekki gert nú.
Ég starði á Moniku, og Monika
starði á mig. Við uppgötvuðum
eiginlega hvort annað. Henni
virtist ég víst vera skrítinn ná-
ungi, því að hún horfði á mig
stórum undrandi augum. Svo
tók móðir hennar hana upp úr
vöggunni og sagði mér að halda
á henni, á meðan hún lagaði
um hana.
Þetta var í fyrsta skipti, sem
ég hélt á Moniku í fangi mínu,
og strax á þessum aldri kom
hún mér á óvart. Henni líkaði
auðsjáanlega illa að vera rifin
þannig upp, og þess vegna vætti
hún mig allan, en síðan fór hún
að há-gráta.
„Það er auðséð, að þú kannt.
alls ekki að umgangast konur,“
sagði faðir hennar. „Það verður
að fara mjög varlega að þeim
fyrst í stað.“
Ég fór allur hjá mér, er ég
reyndi að þerra fötin mín með
vasaklút; þannig er maður á
þessum aldri. Þetta voru sem
sagt mín fyrstu kynni mín af
Moniku.
Næst bar fundum okkar sam-
an tíu árum síðar. Þá var ég
orðinn þrjátíu og tveggja ára,
og Monika ellefu. Einnig í þetta
skipti störðum við með undr-
unarsvip hvort á annað. Mon-
ika var allra laglegasta telpa
með hörgult hár og falleg blá
augu. Hún var fremur grann-
vaxin og því rengluleg, og svo
kallaði hún mig frænda. Manni
finnst maður vera orðinn
skrambi gamall, þegar farið er
að kalla mann frænda, aðeins
þrjátíu og tveggja.
Ég tók á mig jólasveinsgerfi
til að reyna að skemmta henni,
en það mistókst herfilega.
„Þessi jólasveinasiður er
heimskulegur,“ sagði hún, þeg-
ar ég kom inn.
„Já, en þetta er „alvöru“-
jólasveinn," sagði pabbi hennar.
„Það er bara fullorðna fólkið,
sem trúir á slíkt,“ sagði Mon-
ika.
„Tja, þessi nútíma æska,“
sagði ég og leit á móður Mon-
iku, sem mér fannst ótrúlega
falleg. Hún var ljóshærð og blá-
eygð og ungleg.
Stuttu síðar þurfti faðir Mon-
iku að bregða sér að heiman og
vitja sjúklinga sinna. Hann var
spítalalæknir. Ég settist þá við
hliðina á frú Sonju í sófann, og
Monika settist gegnt okkur á
stól og horfði á okkur.
„Þú ættir að fara að hátta,
Monika mín,“ sagði mamma
hennar.
„Ég er ekki syfjuð,“ sagði
Monika.
„Pabbi sagði að ég mætti vera
á fótum, þangað til hann kæmi
heim,“ svaraði Monika ákveðin.
f það skipti leizt mér ekkert vel]
á Moniku. Mér leizt miklu bet-
ur á móður hennar.
Ég vissi, að mamma Moniku
þurfti ýmislegt að segja mér. Og
ég átti margt ótalað við hana,
en auðvitað gátum við ekkert
sagt meðan Monika var nær-
stödd.
Að lokum sofnaði hún í stóln-
um og ég bar hana í fanginu
upp í herbergi hennar. Þegar ég
lagði hana út af í rúmið, opnaði
hún augun; hún var þá samt
glaðvakandi.
„En hvað það er dásamlegt
að láta bera sig í fanginu," sagði
hún. Ég starði undrandi á hana.
Hún kom mér sannarlega á ó-
vart.
„Ég er miklu léttari heldur
en mamma,“ sagði hún og horfði
glettnislega á mig.
Ég sagði Sonju frá þessu,
þegar ég kom aftur niður í stof-
una.
„Ég er stundum alveg undr-
andi á henni,“ sagði hún.
Andartaki síðar kom faðr
Moniku heim.
ÞAÐ liðu fjórtán ár áður en
ég sá Moniku næst. Ég hafði
dvalið utanlands allan þennan
tíma og aðeins skrifað vinum
mínum endrum og eins, eins og
gengur.
Ég hringdi til Walters Symre
vinar míns jafnskjótt og ég
hafði komið mér fyrir í gisti-
húsi, og bauð hann mér strax í
heimsókn ein og vant var. Þetta
var á jóladag.
Ég kom fremur seint í heim-
boðið, og þegar ég kom, var hús-
ið fullt af gestum. Það var mest
allt ungt fólk, svo að mér fannst
ég vera hálfgerður öldungur,
enda þótt ég væri aðeins fjöru-
tíu og sex. Það var verið að
dansa.
Walter og Sonja hafa ekkert
breytzt, hugsaði ég. Ef til var
Walter svolítið þreytulegur, en
það er ekki óalgengt um lækna.
Ég heilsaði þeim hjónunum, en
grammófónninn glumdi án af-
Gullfoss
feróir
1972
KYNNIÐ YÐUR FERÐATILHÖGUN.
PANTIÐ FARMIÐA YÐAR TÍMANLEGA.
Ferðaáœtlun
rns Gullfoss
1972
H.E EIMSKIPAFÉLAG
ISLANDS
Sendið þessa úrklippu og þe'r fáið senda
j Feróaáætíun mis Gulffoss
FARÞEGADEILD | ^_________________________
PÖSTHÚSSTRÆTI 2 - SlMl 21460 | Heimilí
_______________________ I----------------------------
„Monika hefir boðið til sín
nokkrum kunningjum í kvöld,“
sagði frú Sonja.
„Það er mjög skiljanlegt,“
svaraði ég. „Hún hlýtur að vera
orðin fullvaxta núna.“
„Já, hún er tuttugu og fimm
í dag,“ sagði Walter.
Við gengum inn í hina stof-
una og horfðum á dansinn.
Þarna var glæsilegur hópur,
glaðra og ánægjulegra ung-
menna í samkvæmisklæðnaði.
Monika kom til mín.
„Sæll, frændi," sagði hún.
Ég verð að viðurkenna það,
að ég varð djúpt snortinn af feg-
urð hennar. Þarna stóð skyndi-
lega frammi fyrir mér fullvaxta
dama í bláum samkvæmiskjól
alsettum hvítum perlum. Axlir
hennar og handleggir voru nakt
ir og bakið að miklu leyti.
Barmurinn var hvelfdur. Hárið
mikið og fagurt, mjög ljóst.
„Þú ert sannarlega orðin full
komin dama, Monika,“ sagði ég.
Hún hló glaðlega.
„Og frændi er orðinn bæði
virðulegur og glæsilegur,“ sagði
hún. „Ég hefi alltaf haft dálæti
á þeim, sem farnir eru að grána
í vöngum. Því miður verður
pabbi ekkert gráhærður, hann
missir bara hárið.“
„Jæja, hvernig lízt þér á
hana?“ spurði Sonja.
„Mér finnst ég sj§Hofsjóhir,“
svaraði ég.
Monika leit tviræðu augna-
ráði til móður sinnar. Svo tók
hún undir handlegg mér.
„Nú kemur tangó.“ sagði hún,
„eigum við að dansa?“
Ég dansaði við hana. Hún var
létt, sem fjöður í fangi mínu og
er ég snart nakið bak hennar,
var sem færi um mig rafmagns-
straumur. Hún var sannarlega
töfrandi fögur. Hún leit beint í
augu mér, eins og ögrandi.
„Má ég þúa þig?“ spurði hún
Ég kinkaði kolli.
„Þú talar þannig, að maður
gæti haldið að þú værir gamal-
dags, — frændi!“
„Og þú — þú ert alveg full-
kominn fulltrúi nýja tímans —
ekki satt?“
Hún yppti öxlum, lokaði aug-
unum andartak, en svo leit hún
aftur á mig.
„Manstu, þegar þú varst hér
síðast?“ spurði hún.
„Það eru víst fjórtán ár síðan,
er það ekki? Þú barst mig upp
í herbergið mitt og lagðir mig í
rúmið, mannstu það?“
Ég gat ekki stillt mig um að
hlæja.
„Þú hefir afburða gott
minni.“
Hún strauk með bendifingri
yfir kinnina á mér.
„Þú vildir losna við mig þá,“
sagði hún.
„Ekki minnist ég þess,“ svar-
aði ég.
„O — þú manst það víst.
Pabbi fór á spítalann, og þú sazt
við hliðina á mömmu í sófan-
um.“
„Nú — og hvað svo?“
Hún pírði augun.
„Hvað skyldi hafa gerzt, ef
ég hefði hlýtt því að fara strax