Ný vikutíðindi - 11.02.1972, Blaðsíða 6

6
NÝ VIKWÍÐINDI
Eirðarlan§a
fegurðardrottningin
Morðið á ljóshærðu fegurðardrottningunni
vakti feikna athygli á sínum tíma, — og
ekki minnkaði áhugi almennings á
málinu, þegar staðreyndirnar fóru að
koma í ljós...
ÞAÐ VAR komið fram undir
miðnætti þessa septembernótt
1962, þegar hin forkunnarfagra
eiginkona, Christine Holford,
kom heim að húsinu við Drottn-
ingartorg 1 enska baðstrandar-
bænum Brighton. Á neðstu hæð
hússins var næturklúbburinn
„Bláa Fjólan“ en á tveim næstu
hæðunum fyrir ofan hafði hún
— fegurðardrottningin fyrrver-
andi — heimili sitt, og hafði
búið þar í tvö ár, eða síðan hún
giftist eiganda næturklúbbsins,
Harvey Holford. Christine var
tuttugu og eins árs, með platínu
ljóst hár, og svo fagurlega vax-
in, að allir karlmenn fundu hjá
sér hvöt til að nema stað-ar og
horfa á eftir henni, þegar hún
gekk eftir götunni.
Þetta kvöld h-afði ótemjandi
óróleikinn rekið Christine inn á
hvern næturklúbbinn af öðrum,
og nú loksins var hún komin
að Fjólunni. Eiginmaður hennar
sat inni -í hálfrökkrinu- og var
á tali við nokkra kunningja
sína. Hann var myndarlegur
maður, hálffertugur, en alskegg-
ið gerði hann talsvert ellilegri.
Þegar hann sá Christine koma
inn, reis hann á fætur og sneri
sér að stjórnanda næturklúbbs-
ins:
— Sjáðu um að starfsfólkið
ónáði mig ekki næstu klukku-
stundirnar. Ég verð að tala við
eiginkonu mína, sagði hann.
Síðan tók hann blíðlega undir
handlegg Christine, og þau
gengú saman upp á loft.
FORSTÖÐUMAÐURINN
gekk út á götuna til að svipast
um eftir barnfóstrunni Antheu.
Kunningi hennar hafði komið
tveim klukkustundum áður og
sótt hana, og hafði hún sagt
forstöðumanninum, að hann
myndi geta haft samband við
hana í grendinni, ef hennar
væri einhver þörf inni.
Hann kom brátt auga á An-
theu, þar sem hún sat inni í
gömlum bíl, ásamt kunningja
sínum, ungum pilti. Forstöðu-
maðurinn rétti henni brosandi
smápeninga og sagði:
— Þið ættuð bara að fara
og fá ykkur kaffisopa, og það
ætti ekkert að saka, þótt þið
væruð allt upp í tvo klukku-
tíma að því, vegna þess að Hol-
ford-hjónin óska ekki eftir að
verða fyrir neinu ónæði.
Anthea stakk peningunum í
kápuvasa sinn, meðan pilturinn
setti vélina af stað, en forstöðu-
maðurinn gekk aftur inn í næt-
urklúbbinn.
Antheu var sízt á móti skapi
að þurfa ekki bráðlega að koma
heim aftur, svo að klukkan var
orðin hálf-þrjú, þegar hún kom
aftur að næturklúbbnum og
gekk upp stigann upp í einka-
íbúðina.
íbúðin var á tveim hæðum.
Á næstu hæðinni fyrir ofan næt
urklúbbinn voru aðeins stofur
og eldhús, en á efstu hæðinni
svefnherbergi og bað. Herbergi
Antheu var út af fyrir sig, á
neðri hæðinni, út að forstofu-
ganginum. Meðan hún var að
klæða sig úr kápunni, veitti hún
því eftirtekt, að dyrnar inn í
eldhúsið voru opnar, svo að
hún fór þangað til að loka hurð-
inni. En í sama vetfangi veitti
hún eftirtekt platínuljósum hár-
brúsknum, sem lá á gólfinu.
Hún hikaði við, áður en hún
tók'hái'ið úþp. Henúr tif mestu
undrunar reyndist þetta vera
hárkolla.
^ x r .— ,.,r .r 0 ^,-i
— • —
HÁRKOLLAN hlaut að vera
af frúnni, húsmóður hennar, og
Anthea starði furðu lostin á
fyrirbrigðið. Það hafði aldrei
hvarflað að henni, að húsmóðir
hennar, fyrrverandi fegurðar-
drottning; gæti gengið með
gerfihár. Hún ætlaði að snara
hárkollunni frá sér á borðið,
þegar hún fann, að sum hárin
voru klístrug. Er hún gáði bet-
ur að, sá hún blóðið.
Anthea henti hárkollunni frá
sér, eins og hún hefði brennt
sig, og hljóp út í forstofuna.
Þar stóð hún grafkyrr og lagði
við eyrun, en ekkert hljóð heyrð
ist.
Loks herti hún upp hugann.
Ofurvarlega læddist hún á tán-
um upp stigann, sem lá til svefn
herbergja húsbænda hennar.
Gegnum svefnherbergishurðina
bárust rólegar, reglubundnar
hrotur. Það gat þá ekkert hafa
komið fyrir eftir allt. Rólegri
í skapi laumaðist Anthea aftur
niður stigann; slökkti ljósið og
fór inn í herbergi sitt. Innan
stundar var hún fallin í fasta-
svefn.
UM ÞAÐ bil hálfri klukku-
stund síðar, eða klukkan tíu
mínútur yfir þrjú, kom frú Hol-
ford, móðir næturklúbbseigand-
ans, inn í íbúðina. Hún hafði
í fjarveru sonar síns tekið sjálf
á móti gestunum, og stundar-
korni áður fylgt þeim síðustu
til dyra.
Hún hugðist sömuleiðis loka
eldhúshurðinni, sem ennþá var
opin, af því skelkurinn hafði
látið Antheu stengleyma hurð-
inni.
Þegar hún kom auga á flekk-
aða hárkolluna, þekkti hún
strax, að þarna var hárkolla
tengdadóttur hennar. Gripin
skelfingu, sem nálgaðist ofsa-
hræðslu, æddi hún inn í setu-
stofuna og hringdi á lögregluna.
Nokkrum mínútum síðar komu
tveir lögreglumenn á vettvang.
Þegar þeir höfðu skimað um,
fóru þeir að dyrunum á svefn-
herbergi Holfords-hjónanna, og
knúðu dyra. Ekkert svar.
Stundarkorn hlustuðu þeir á
reglubundnar hroturnar, sem
bárust innanfrá, börðu svo
tvisvar enn, en þegar enginn
svaraði, brutu þeir hurðina upp.
— O —
í DAUFUM bjarmanum frá
gulum svefnlampanum, sáu þeir
silkiklædda konu, sem hvíldi í
fanginu á karlmanni. Hann var
steinsofandi og dró andann
þungt, en jafnvel í svefninum
þrýsti hann eiginkonu sinni að
sér. Christine Holford var dáin,
og höfuð hennar var aðeins hul-
ið óreglulegu klipptu platínu-
ljósu hári. Á gagnauganu var
hún með skotsár, og á hvítri
blússunni mátti sjá blóðflekki.
Tengdamóðir hennar rak upp
tryllingslegt skelfingaróp og
þrýsti báðum höndunum upp
að munni sér. Annar lögreglu-
maðurinn spurði:
— Hver eru þau?
Hún átti erfitt með að stama
fram svarinu:
— Þetta er sonur minn, og
eiginkona hans, Christine.
Lögreglumennirnir sáu til
þess, að látna fegurðardrottn-
ingin með stallklipta hárið, væri
þegar í stað flutt í krufningar-
stofu hins opinbera, og Harvey
Holford, sem ógerlegt reyndist
að vekja af svefni sínum, kæm-
ist í sjúkrahús .. .
LÆKNARNIR voru ekki
lengi að sjá, að hann myndi
hafa tekið inn hættulega stóran
skammt af svefntöflum, en tókst
samt sem áður að bjarga lífi
hans. Engu að síður liðu tveir
dagar, áður en hann komst til
meðvitundar, og þá var hann
ekkert á því að leysa frá skjóð-
unni.
Hann hélt því statt og stöðugt
fram, að hann myndi ekkert —
annað en það, að hann hefði
um all-langt skeið átt forláta
skammbyssu með sérstökum
hljóðdeyfisbúnaði. Það var
Marshall yfirlögregluþjónn,
sem annaðist yfirheyrslurnar,
og hann var engan veginn
ánægður með slíkt svar. Hann
hristi höfuðið og sagði:
— Segið mér nú, hvað gerðist
í raun og veru.
Harvey Holford hugsaði sig
lengi um. Loks sagði hann:
— Já, ég ætla að gera játn-
ingu — fáránlegustu játningu,
sem þér hafið nokkurn tíma
heyrt....
ÞEGAR Christine gekk að
eiga næturklúbbseigandann Har
vey Holford, var hún nítján
ára að aldri og hafði unnið þó
nokkrar fegurðarsamkeppnir.
Þar af leiðandi var nafn hennar
orðið þekkt. Christine var ekk-
ert pelabarn lengur, og hún
vissi mætavel, hversu mikið
heimskona getur leyft sér að
vagga mjöðmunum. Henni var
sömuleiðis sú list lagin að geta
sett upp einlæglegasta telpubros
í hvert skipti, sem myndavél
var beint að henni, og þetta var
nokkuð, sem Ijósmyndurum
fannst ekki lítið til um.
Harvey Holford var dökk-
hærður spilagosi með dökkt al-
skegg, þrjátíu og þriggja ára að
aldri, og harla kunnugur hinu
„Ijúfa lífi“. í augum stúlku eins
og Christine var hann ímynd
þess manns, sem eftirsóknarvert
var að láta sjá sig úti með.
Hann var þekktur, myndarleg-
ur, snyrtilegur og alls staðar
kærkominn. Það var spennandi
að umgangast hann, spennandi
að dansa við hann, fara með
honum á tízkusýningar, eða
bruna yfir haffiötinn með hon-
um í flotta hraðbátnum hans.
Harvey hafði líka tíma til að
gefa sig að Christine, því að
fyrirtæki hans gekk prýðilega
án hans nærveru. Erfiðið hvíldi
á herðum móður hans, forstöðu-
manni klúbbsins og nokkrum
öðrum. í þeirra hópi verður að
teljast barþjónninn Vilisar,
myndarlegur Svisslendingur, er
hristi vínblöndur af og til fyrir
frú Holford uppi í íbúð hennar
— einsamla. Var það henni
mjög að skapi.
Til að byrja með sá maður
hennar ekkert athugavert við
þetta, því að hann var ham-
ingjusamur hjá Christine sinni,
og áður en langt um leið fædd-
ist dóttirin Karen
CHRISTINE hafði mikið yndi
að leika sér að hvítvoðungnum,
en það daglega amstur, sem
því fylgdi að eiga kornabarn,
eftirlét hún tengdamóður sinni
með óblandinni ánægju. Síðar
var Valerie Hatcher ráðin barn-
fóstra. Hún var lífsglöð stúlka,
nítján ára, ljóshærð, með hvítar
tennur; þrýstnar varir og spé-
koppa í vöngum.
í rauninni var hún hár-
greiðslustúlka, og iðulega
greiddi hún hár Christine svo
glæsilega, að þær ljóskurnar
tvær voru himinlifandi yfir ár-
angrinum, en það voru ekki
nema nokkrar vikur, sem Val-
erie entist til að vera barn-
fóstra. Áður en hún hætti starf-
inu hafði henni samt heppnazt
að sannfæra húsmóðyr sína um,
að það myndi vera reglulega
góð skemmtun að því fyrir þæi
að skreppa í skempajá£örðilyfir
til Frakklands.
Nú var svo, að Christine
fannst sömuleiðis veran í þess-
um gamaldags baðstrandarbæ,
heldur leiðinleg, þegar til lengd-
ar lét. Hún hafði sömuleiðis
heyrt ærið spennandi lýsingar á
lífinu í París, og nú var bar-
þjónninn Vilisar ekki lengur
starfandi í klúbbnum, svo að
hann gæti satt útþrá hennar
með frásögnum sínum.
En sá herramaður hafði þann
1. júlí það sama ár yfirgefið
starf sitt, fyrir eindregin til-
mæli Harveys Holfords — og
hafði að líkindum farið til Par-
ísar.
CHRISTINE ræddi málið við
eiginmanninn, og Harvey sagði
við sjálfan sig, að úr því að
maður væri giftur fegurðar-
drottningu á annað borð, þá
yrði maður að geta boðið henni
upp á eitthvað. Hann gaf henni
280 sterlingspund — og óskaði
henni góðrar ferðar!
Christine flýtti sér að senda
bréfkort, setti allt sitt hafurtask
niður í töskur, og strax daginn
eftir hélt hún yfir sundið ásamt
vinkonu sinni, Valerie, en stúlk-
an Anthea var fengin til að ann
ast Karen litlu.
Bréfkortið komst í tæka tíð
til Vilisar, og Svisslendingurinn
myndarlegi stóð á brautarpallin
um í París, þegar þær komu
þangað, og veifaði í ákafa. Hann
tók á stundinni að sér leiðsögu-
mannshlutverkið, og hélt með
þær umsvifalaust til San Remo,