Ný vikutíðindi - 18.02.1972, Qupperneq 2
2
NÝ VIKUTÍÐINDI
NÝ VIKUTÍÐINDI
Útgefandi og ritstjóri:
Geir Gunnarsson.
Ritstjóm og auglýsingar
Skipholti 46 (vesturgafl)
Símar 26833 og 11640
(prentsmiðjan). Pósth. 5094.
Prentun: Prentsm. Þjóðviljans
Setning: FélagsprentsmiSjan
Listamannaiaunin
Þá hefur úthlutunarnefnd
listamannalauna lokið störf-
um og er úthlutunin að
venju „handahófsleg“ eins
formaður nefndarinnar
komst að orði.
Já, það er ávallt mikið
rætt og ritað um þessa ár-
legu úthlutun, þar sem lista-
menn eru flokkaðir eftir
mati fáeinna nefndarmanna,
sem kosnir eru af stjórnmála
flokkunum.
I efsta flokki furða menn
sig m.a. á því, að Guðmund-
ur Hagalin og Ríkharður
Jónsson skuli vera á sama
styrk og Halldór Laxness,
Gunnar Gunnarsson og Tóm
as Guðmundsson.
Þá undrast menn að Stef-
án Hörður Grímsson, Jón
Þórarinsson og Þorsteinn frá
Hamri skuli fá sömu fjár-
hæð hjá nefndinni (90 þús.
kr.) og Jón Helgason, pró-
fessor, Kristmann Guð-
mundsson og Indriði G. Þor-
steinsson, svo dæmi séu
nefnd.
Og í 45 þús. kr. flokknum
eru þeir Jökull Jakobsson,
Róhert Arnfinnsson, Hannes
Sigfússon, Gunnar Dal og
Steinar Sigurjónsson dæmd-
ir jafngildir Magnúsi Jó-
hannssyni frá Hafnarnesi,
Eyborgu Guðmundsdóttur
og fjölda annarra óþekktra
persóna.
Hér skal ekki gert lítið úr
þeim vanda, sem útlilutun-
arnefndinni er á liöndum,
þegar hún er skikkuð til að
dæma um gildi listamanna
og úthluta þeim launin af
tiltölulega litlu fé, sem liún
hefur til umráða.
Það hefur lika alttaf stað-
ið styrr um þessa úthlutun.
Listamenn eru tilfinnarikir
og kunna því il'Ia að vera
dregnir í dilka og á þá sé
settur eins konar stimpill
svo sem siður er um kjöt-
skrokka, þegar þeir eru
flokkaðir eftir gæðum.
Þeir hugga sig að vísu
margir með þvi, að þótt nú-
tíminn kunni ekki að meta
þá, muni þeir fá viðurkenn-
ingu siðar meir.
Skoðanir samtímamanna
þeirra eru heldur elcki al-
gildar, enda er svo margt
sinnið sem skinnið og sitt
sýnist hverjum um ágæti
hvers listamanns.
Það var t.d. ekki fyrr en
á síðustu æviárum Steins
Steinars að hann hlaut al-
Gleðisaga
Þeqar lykillinn
passar
ÞETTA gerðist í raðhúsi. í
raun og veru má svo segja, að
raðhúsið hafi átt alla sökina,
því að hefðu báðar fjölskyld-
urnar ekki búið í raðhúsi, þá
hefði þetta aldrei gerzt.
Auðvitað veizt þú, lesandi
góður, hvað raðhús er. Það er
í raun og veru einbýlishús, sem
byggt er við hliðina á öðru, ná-
kvæmlega eins, og svoleiðis er
hvert húsið af öðru, venjulega
götuna á enda.
Fjölskylda Áka Flint bjó í
einu slíku húsi við Álasund, eða
það skulum við að minnsta
kosti kalla götuna í þessari frá-
sögn. Áki var sölumaður, og
þar af leiðandi var hann að
heiman dögum saman.
Þar af leiðandi var frú Agnes
Flint, sem var í raun og veru
hrífandi fögur kona, rétt kom-
in yfir þrítugsaldurinn, iðulega
ein heima, og svo var einmitt
þetta dimma vetrarkvöld, sem
sagan hefst. Hún hafði skrúfað
frá sjónvarpinu, var að lesa
leynilögreglusögu og gæða sér
á tebolla, og var komin upp í
rúmið. Þetta hafði hún gert
fimm kvöld í röð, — og var eig-
inlega ánægð með það. Hún elsk
aði Áka sinn og beið hans trú
og trygg, því að hún vissi, að
henni yrði bættur upp biðtím-
inn, þegar hann kæmi heim.
Hún beinlínis sparaði sig til
þess að geta tekið á móti honum
á þann hátt, sem honum líkaði
bezt.
í hvert skipti, sem Áki kom
heim, eftir að hafa verið að
heiman í viku eða lengur, þá
læstu þau hjónin sig inni og
sinntu aðeins hvort öðru í
minnst tvo daga. Það sem þau
iðkuðu af ástarleikjum þann
tíma, var beinlínis ótrúlegt.
Sem sagt, þetta dimma vetr-
arkvöld lá frú Agnes lengi vak-
andi og starði upp í loftið. jafn-
framt því, sem hún skynjaði,
hvernig líkami hennar var far-
inn að þrá eiginmanninn. Loks
sofnaði hún með ánægjubros á
vörum.
Þarna hvíldi hún, mjúk, hlý
og sæl.
ÞÁ VAR það, að Dahl verk-
fræðingur laumaðist inn í for-
stofuna hjá henni. Hann fór af-
ar varlega að öllu. Hann hengdi
upp frakkann og hattinn,
smeygði sér úr skónum og laum-
aðist inn í svefnherbergið. Jafn
hljóðlega afklæddist hann og
lagði snyrtilega fötin á stólbak,
og enn hljóðlegar en fyrr tiplaði
hann að rúminu, þar sem hann
fann náttföt Áka, sem hann
flýtti sér að fara í.
Allt gerðist þetta í daufum
bjarmanmn frá götuljóskerinu
úti fyrir.
menna viðurkenningu sem
skáld.
En viðbúið er að ýmsir
láti vanþóknun sína í ljós
um þessa úthlutun, ef ekki á
prenti, þá i töluðum orðum.
Varlega laumaðist hann und-
ir sængina. Hann heyrði róleg-
an andardrátt konunnar í rúm-
inu og fann mjúkan, heitan lík-
ama hennar.
Hann lét fara lítið fyrir sér
og reyndi að sofna. Augnalokin
voru orðin þungt og hann var
farinn að dotta, þegar hann
vaknaði snögglega við það, að
naktir handleggir vöfðust um
háls hans.
— Ástin mín . .. ég vissi ekki
að þú myndir koma heim í
kvöld, sagði yndisleg rödd í eyra
hans.
Dahl verkfræðingur leit inn í
stór, blá augu og fann skyndi-
lega ákafar, heitar varir þrýst-
ast að vörum sínum.
— Ástin mín, stundi rödd-
in.
Dahl dró andann í gegnum
nefið, því að hann var að kafna.
Aldrei hafði hann vitað aðra
eins ákefð hjá nokkrum kven-
manni.
— Ó, elskan mín, stundi hún
aftur, þegar hún hafði sleppt
vörum hans — hvers vegna í
ósköpunum vaktirðu mig ekki?
Varstu virkilega að hugsa um
að fara að sofa án þess að vekja
mig?
— Þú — þú svafst svo vært,
svaraði hann með erfiðismun-
um.
— Svaf og svaf. Ég er búin
að sofa í fimm nætur, elskan
mín. Ég þrái þig svo mikið, að
ég var að farast — og svo kem-
ur þú bara heim — og — og —
ástin mín.
Hún hneppti frá sér náttkjóln
um, svo að brjóst hennar sáust
aftur vafði hún handleggjunum
FASTEIG NAVAL
Skólavörðustíg 3A. II. hæð.
Símar 22911 — 19255.
FASTEIGNAKAUPENDUR
Vanti yður fasteign, þá hafið
samband við skrifstofu vora.
Fasteignir af öllum stærðum
og gerðum fullbúnar og í
smíðum.
FASTEIGNASELJENDUR
Vinsamlega látið skrá fast-
eignir yðar hjá okkur.
Áherzla lögð á góða og ör-
ugga þjónustu. Leitið uppl.
um verð og skilmála. Maka-
skiptasamn. oft mögulegir.
Önnumst hvers konar samn-
ingsgerð fyrir yður.
Jón Arason, hdl.
Málflutningur - fasteignasala
um háls hans, og varir hennar |
sugu allt þrek úr honum. Hend
ur hennar strukust um bak;
hans, gripu um bandið á nátt- j
buxunum hans og færðu þær
niður.
— Ég vil fá þig, elskan,
stundi hún. Sérðu ekki, hvað
ég vil — og þú liggur þarna eins
og trédrumbur.
Hendur hennar strukust
ákefðarlega um líkama hans,
niður eftir bakinu, liðu yfir lær-
ið, og Dahl fann, að hann gat
ekki lengur haft stjórn á vöðva-
herpingnum.
í BJARMA götuljóskersins sá
hann fögur ung brjóst hennar,
glampann í augum hennar og
gullinn bjarmann frá hári henn-
ar.
— Eftir hverju ertu að bíða.
elskan mín? stundi hún.
Dahl verkfræðingur gerði sér
skyndilega ljóst, að þarna
myndi vera um skelfileg mis-
tök að ræða, — að hann væri
háttaður í annars manns rúmi,
— en það myndi vera harla ó-
þægilegt að koma freistandi
konunni, sem áköf hvíldi við
hlið hans, í skilning um þau
sannindi. Sem sagt. hann beið
ekki lengur boðanna, einfald-
lega af því að hann gat ekki
beðið lengur.
Það eru þó takmörk fyrir
öllu.
Svo að hann hlýddi henni —
hann þrýsti sér upp að henni,
vafði hana örmum, þrýsti vör-
unum að barmi hennar. Jafn-
framt fór hann inn um hlið
paradísar, og gladdist ósegjan-
lega yfir því, að hafa lykil, sem
gekk að því.
— Elskan mín, hvíslaði hann.
Eina svarið var sælustuna.
Og svo gerðust unaðslegustu
hlutir þarna í hjónarúminu í
raðhúsinu. Það var eins og tím-
inn stæði kyrr, og þau tvö væru
einu manneskjurnar í heimin-
um.
Hann fann, hvernig hún engd-
ist af unaðinum. Hún klóraði
nöglunum niður eftir baki hans
og beit sig fasta í varir hans,
meðan hún stundi.
— Elskan, þú — ó elskan —
þú ert dásamlegur! Og Dahl lá
magnþrota við hlið hennar og
naut ilmsins af líkama hennar,
meðan hann strauk • annarri
hendinni um brjóst hennar.
Hún lá kyrr með lokuð aug-
un, en barmur hennar hófst og
hneig í sífellu.
— Þú hefur aldrei verið eins
undursamlegur og í nótt, ástin
mín, hvíslaði hún loks.
| Dahl sagði ekkert. Hann lá
bara kyrr og horfði á hana,
j reyndi að gera sér grein fyrir
j því, hver hún væri, en birtan
var alltof lítil til þess að hann
gæti gert sér almennilega grein
fyrir því.
Hann fann handleggi hennar
aftur læsast um háls sinn, fann
heitar varir hennar lykjast um
varir sínar, skynjaði ákefðina í
líkama hennar og bar lykilinn
aftur að því sæluhliði, sem opn-
að hafði verið fyrir honum.
Yfir hann færðist undursæla,
sem tók engan veginn endi, þeg-
ar hann leið útaf með höfuðið
á milli brjósta hennar.
Þegar hann vaknaði, var tek-
ið að birta úti. Hann skimaði
í kringum sig. Hún svaf. Graf-
kyrrr og sæl hvíldi hún við
hlið hans, svo að gullið hárið
flóði yfir hvítan koddann.
Nú sá hann, hver hún var.
Nú þekkti hann hana aftur.
Þetta var ótrúlegt, en hlaut að
vera satt. Lykill hans hlaut að
ganga að útidyrum hennar líka.
— □ —
NÖTRANDI af æsingu reis
hann á fætur, klæddi sig í
skyndingu og flýtti sér hljóð-
lega fram í forstofuna. Hann
leit á spegilmynd sípa. Hann
var fölur og þreytulegur, og til
þess lágu góðar og gildar ástæð-
ur. Andlit hans var útatað vara-
lit. Hann þurrkaði hann vand-
lega af sér.
Síðan laumaðist hann eins
hljóðlega og hann hafði komið
út úr húsinu. Allt var með kyrr-
um kjörum í raðhúsinu við Ála-
sund.
Frú Agnes Flint vaknaði við
það, að dyrabjallan hringdi.
Hvað eftir annað. Hún skimaði
glaðvöknuð í kringum sig, rétt
eins og hún kæmi því ekki fyr-
ir sig, hvar hún væri stödd. Síð-
an reis hún upp, geispaði og
smeygði sér í sloppinn. Hún
gekk fram í forstofuna og opn-
aði.
Eiginmaður hennar, Áki
Flint, stóð í dyragættinni, með
ferðatöskuna sína í annarri
hendinni og skjalatöskuna sína
í hinni.
Hún leit stórforviða á hann.
Hann kom innfyrir og lokaði
hurðinni á eftir sér. Síðan lagði
hann farangurinn frá sér á gólf-
ið og vafði hana örmum.
— Elsku hjartans yndið mitt,
sagði hann. Loksins er ég kom-
inn aftur heim til þín.
Hann þakti andlit hennar
með kossum. Hún leit á hann
og skildi ekki neitt í neinu.
— Varstu að koma heim
núna? spurði hún loks.
— Stendur heima, elskan mín
— stendur heima. Ég er búinn
að sofa í alla nótt, og nú langar
mig í morgunkaffi.
Frú Agnes Flint sagði ekkert
einasta orð, en hún hugsaði því
meira. Ef Áki er að koma heim
núna, hver var það þá, sem var
hjá mér í nótt?
Hver í ósköpunum skyldi það
geta verið.
Það var nefnilega versti hængurinn, hvað
húsin voru lík hvort öðru.
Og það liggur í augum uppi, að þá má heldur
en ekki búast við tíðindum á ýmsum
sviðum . . .