Ný vikutíðindi - 18.02.1972, Page 3

NY VIKUTIÐINDI
3
Við þeirri spurningu var ekk-
ert svar fáanlegt.
Svo að hún gekk fram í eld-
húsið til að hita kaffið. Það
var ekki um neitt að gera.
Dahl verkfræðingur vaknaði
í rúmi sínu í næsta húsi við
það, að konan hans kyssti hann
á kinnina.
— Elskan, sagði hún, hvenær
í ósköpunum komst þú eigin-
lega heim í nótt?
Hann leit á hana.
— Það er kvenmannslykt af
þér, einhvers konar, elskan __
— Hræðilegt, sagði Dahl verk
fræðingur af mikilli varkárni.
Eiginkona hans hló við, og
síðan fór hún fram í eldhús til
að hita kaffisopa, alveg eins og
frú Flint í næsta húsi.
Svo var ekki meir um það
talað. Dagurinn leið eins og
venjulega. íbúarnir í raðhúsun-
um drukku kaffið sitt og flýttu
sér í vinnuna. Um kvöldið komu
þeir aftur heim til að snæða
kvöldverð. Það var allt og sumt.
VIKU síðar eða svo steig Dahl
verkfræðingur upp í sporvagn-
inn á leið sinni inn í borgina.
Hann var naumast seztur, þeg-
ar hann uppgötvaði, að hann
sat andspænis engri annarri en
frú Agnesi Flint.
Hún brosti. Hann komst ekki
hjá því að gera slíkt hið sama.
— Jæja, svo að þér eruð að
fara í borgina svona snemma,
frú Flint, sagði hann.
— Já, yðar vegna komst ég
ekki hjá því.
— Mín vegna?
— Ég varð að fá tækifæri til
að tala við yður.
Hann beit í vörina á sér.
— Ég skil yður ekki almenni-
légúý sa'gðf' hann.
— Það voruð þér, ekki satt?
sagði hún og leit beint inn í
áugil KansJ.1~1
Dahl verkfræðingur roðnaði
lítillega.
— Já, sagði hann, ég — ég
— mér þykir reglulega fyrir
þessu, frú Flint, en ég fór húsa-
villt, sjáið þér til. Ég var nokk-
uð seint á ferðinni, og þessi
bannsettu raðhús eru svo lík
hvert öðru, alveg eins, að heita
má, svo gekk lykillinn minn að
skránni hjá yður. Ég fór inn
— og —og —.
Hún skaut neðri vörinni
fram:
— Þér voruð stórkostlegur,
Dahl, sagði hún.
Hann roðnaði enn einu sinni
við tilhugsunina um það, hversu
stórkostlegur hann myndi hafa
getað verið.
Vagninn stanzaði. Hún lagði
höndina á handlegg hans.
— Maðurinn minn verður að
heiman alla þessa viku, sagði
hún. Og lykillinn yðar gengur
að dyrunum hjá mér. Þér eruð
afar velkominn í heimsókn
Dahl.
Hann leit inn í djúp og blá
augu hennar, jafnframt því sem
hann rifjaði enn einu sinni upp
hinn unaðslega fund þeirra.
— Ég — ég lofa — að koma,
sagði hann loks.
Hún hló við.
— Og ég lofa að vera heima,
sagði hún.
EFTIR viku, þegar Dahl verk-
fræðingur hafði stundað nætur-
vinnu á hverju einasta kvöldi,
sagði konan hans loks:
— Furðulegt, stórfurðulegt,
elskan mín.
— Hvað er svona furðulegt?
— Það er kvenmannslykt af
þér góði minn ....
Nú, það er ekki svo furðu-
legt, hugsaði hann með sér, þeg
ar ég er búinn að samrekkja
öðru eins eldfjalli og frú Flint
er í heila viku. í raun og veru
var hann farinn að hlakka til
þess, að sölumaðurinn færi að
koma heim. Hann skyldi verða
fyrstur til að fagna honum.
Hann var sjálfur sannarlega |
hvíldar þurfi.
,mJWmmmVmVmVm,Wm'WWm’WJVWWmV4WWWinfV^^W*
KOMPAN
13 krónu gjald. - Útsölur.
Listamannalaun. - Bingo. - Símaþjónusta.
Samkvæmt áskorunum frá f erðaskrifstofum, sem birta nú
uglýsingar um ferðir til sólarlanda um háveturinn hér á
orðurlijara veraldar, birtum við þessa mynd.
Það mun almennt vera álilið að ekki
ség hægt að græða á öðru meira en að
vera apótekari.
Lyfjafræðingar sleikja ógurlega út-
um, ef þeir frétta að apótek sé að losna,
eða þá ef til stendur að stofna nýtt apó-
tek, sérstaklega hér á höfuðborgar-
svæðinu.
Sannleikurinn er sá, að lyfsala er
nú orðið ekkert annað en venjuleg
smásöluverzlun. Sá tími er liðinn, að
apótekarar búi til þau lyf, sem læknar
benda á með lyfseðlum. Undir lang-
flestum tilfellum er um að ræða lyf,
sem hingað eru flutt erlendis frá, og
er þá hlutverk apótekarans að láta ein-
hvern stelpukrakka telja pillurnar of-
on i glas, ef þái er ekki búið að gera
það þegar lyfið kemur tit landsins.
Það gerir kannske ekki ýkja mikið
til, þótt lyfsalar græði á tá og fingri,
en ýmsum finnst það talsverður nagla-
skapur, að þeir skuli leyfa sér að taka
umframgjald fyrir þau lyf, sem pönt-
uð eru símleiðis. Apótekin eru þó ekki
nema bara verzlanir, sem liöndla með
vissa vörutegund, og ættu apótekarar
að sýna þá sjálfsogðú þjonustu áð taka
niður lyfseðla endurgjaldslaust.
Gjaldið, sem þeir taka núna, eru
þrettán krónur á lyfseðil; og almenn-
ingi þykir lyf alveg nógu dýr, þótt þess-
ari gömlu ólánstölu sé ekki bætt á
verðið.
Að undanförnu hefur verið mikið
um útsölur í höfuðstaðnum, og það
má með sanni segja að fólki blöskri,
hve gífurlega er hægt að slá af hinum
ýmsu vörutegundum.
Algengt er að sex þúsund krónur séu
slegnar af yfirhöfnum eins og frökk-
um, og fer ekki hjá því að fólk fari
að hugleiða, hve gífurlega hin upphaf-
lega álagning hafi verið mikið.
Annars er ef til vill vert að spyrja,
hvort ekki séu vissar reglur um útsöl-
ur. Sannteikurinn er nefnilega sá, að
sumar verzlanir virðast vera með út-
sölur altan ársins hring, en það er eins
og oss minni, að útsölur megi ekki vera
í verzlunum nema einu sinni á ári og
þá bara í nokkra daga.
Það var fróðlegt, að ekki nema einn
hinna svokölluðu listamanna, sem
hlutu náð fyrir augum úthlutunar-
nefndar listamannalauna, sá ástæðu
til að hafna þessu fáránlega kjaftbita.
Heitir sá Jón Ásgeirsson, og gaf hann
yfirlýsingu þess efnis, að það væri fyrir
neðan virðingu sína og til vansæmdar
að taka þátt i slíkum skrípaleik og út-
hlutun listamannalauna er.
Það vekur talsverða athygli, að all-
mörg nöfn þeirra, sem þessa sposlu
hljóta, eru síður en svo kunn, en hins
vegar getur að líta á lista þessum nöfn
ýmissa manna, sem ekki er vitað til
að hafi listsköpun að aðalstarfi, held-
ur eru menn í góðum embættum með
hátar tekjur, menn eins og tónlistar-
stjóri Ríkisútvarpsins, framkvæmda-
stjóri skemmtideildar sjónvarpsins og
svona mætti lengi telja.
Skrípaleikurinn með listamanna-
launin er orðinn einum of hjákátlegur.
RingA ,er tqlsvert vinsæl skemmtun
hérlendis, og er í sjálfu sér ekkert við
því að segja.
Þó er eins og okkur minni að bann-
að sé að hafa peningaverðlaun í spili
þessu, en það er vafalaust misminni.
Allavega brostu margir, þegar eftir-
farandi auglýsing birlist í dagblöðun-
um:
„Risabingó í Súlnasal Ilótel Sögu á
morgun“ — og undirskriftin var
„Kvennadeild Karlakórs Reykjavík-
ur“!
Já, það er margt skrýtið í kýrhausn-
um.
Símaþjónustan hjá ýmsum fyrir-
tækjum hér í borg er svo fyrir neðan
allar hellur að til stórvansa er.
IJér skulu ekki nefnd nöfn neinna
einstakra fyrirtækja, en af nógu er að
taka. Þyrftu símastúlkur stórra fyrir-
tækja að fara á sérstakt námskeið, áð-
ur en þeim er hleypt að símaborðinu,
engu síður en flugfreyjur eru skólaðar,
áður en þær taka lil starfa.
Það er með öllu óskiljanlegt, að ekki
skuli vera hægt að ná sambandi við
opinberar skrifstofur, eins og Stjórn-
arráðið eða Sjónvarpið, einfaldlega af
því að ekki er svarað á skrifstofutíma.
ASSA.