Ný vikutíðindi - 18.02.1972, Blaðsíða 4

4
NÝ VIKUTÍÐINDI
Aðeins fyrir karlmenn
„Stundum furða ég mig, af
hverju ég eyði svo miklum
tíma í að punta mig!“
GÍTARKENNSLA
GUNNAR H. JONSSQN
SÍMI 2 58 28
Kaupsýslutíðind
Sími 26833
„Sonnr yðar er sko ekkert leikfang að passa, frú, af ekki
eldri dreng en tólf ára gömlum að vera ...“
Framhald af bls. 1
Við söguna má svo bæta
því við, að eftir að bílstjór-
inn fór að aka bílnum eftir
viðgerðina, var hann pant-
aður að liúsi nokkru, en það
an kom enginn, heldur
stukku lögregluþjónar út úr
bíl, er stóð þar rétt lijá, þar
á meðal sá er klessukeyrt
hafði bilinn, og gerðu vín-
Ieit hjá 'honum!
Þetta er furðuleg saga,
sem vekur ýmsar spurning-
ar í brjósti manna.
Hver ber ábyrgð á svona
vinnubrögðum ?
Þurfa þessir lögregluþjón-
ar ekkert að svara til saka
vegna svona glapræðis?
Á að borga slík embættis-
afglöp af almannafé, án
nokkurra skýringa?
Hvers vegna mátti bilstjór
inn ekki aka sínum bíl á
lögreglustöðina sjálfur með
lögregluþjón í framsætinu?
ITvaða vald hafði lögregl-
an til að taka peningaveski
og bíllykla af ódrukknum
bílstjóra, sem ekkert hafði
til saka unnið?
Við þessum spurningum
væri fróðlegt að fá svör.
Að lokum má benda lög-
reglunni á það, að ofsóknir
hennar á liendur leigubil-
stjórum eru vægast sagt ó-
heppilegar, þvi milli þessara
stétta ætti að skapast sam-
vinna, ekki óvinátta.
Leigbílstjórar eru á ferð-
inni allan sólarhringinn og
liafa flestir talstöð. Kemur
oft fyrir að þeir noti hana
til að láta lögregluna vita, ef
þeir á ferðum sinum verða
varir við innbrot, slys eða
annað því um líkt.
Ótaldir munu líka þeir
tímar, sem leigubílstjórar
eyða borgunarlaust hjá saka
dómi sem vitni, enda hafa
þeir iðulega unnið að þvi að
upplýsa mál fyrir sakadómi.
Lögreglan ætti því að
hugsa sig tvisvar um, áður
en hún ofsækir leigubíl-
stjórastéttina eins og hún
liefur gert við þennan bíl-
stjóra — að gera tíu sinnum
árangurslausa vínleit hjá
honum á nokkrum mánuð-
um — eða raunar ellefu sinn
um ef síðasta leitin er með-
talin!
"Kynóður
Framh. af bls. 1
fyrir alla muni að koma aft-
ur heim, þar sem þær tvær
væru ekki færar um að gagn-
ast húsasmiðnum og væru að
þvi komnar að gefast upp
fyrir orku hans.
Stúlkan lét til leiðast og
fluttist aftur í þetta dæma-
fáa fjórbýli.
En eins og að framan
greinir var Adam ekki lengi
i Paradís.
Húsasmiðnum nægði ekki
að liafa þær stöllurnar þrjár
i bólinu og fór að gerast fjöl-
þreifinn utan heimilisins.
F'ljótt kom svo að því, að
hann gerði ungri stúlku, sem
hafði það starf að vísa til
sætis í kvikmyndahúsi, barn
og þegar það komst upp,
hljóp andskotinn í þá ungu
úr Plúnaþinginu og rauk hún
að lieiman.
Nú hefur hún farið í skaða
bótamál við húsasmiðinn,
sem hún segir að hafi blekkt
sig og tælt. Er þess að vænta
að meira fréttist af máli
þessu á næstunni.
■Lokaður inni
(Framhald af bls. 1).
ing milli þilja, og í sam-
bandi við það skeði und-
arlegur atburður eigi alls
fyrir löngu.
Af skiljanlegum ástæð-
um sjáum við okkur ekki
fært að tilgreina skipið
né nöfn þeirra manna,
sem hér um ræðir, en sag-
an er dagsönn og ekki
laust við að hún sé nokk-
uð brosleg, svo ágæt sem
málalokin urðu.
Eitt af verzlunarskipum
flotans var að koma frá
höfn nokkurri i Evrópu,
og höfðu skipverjar falið
al'l-mikið magn af áfengi
„milli þilja“ — eða rétt-
ara sagt milli járnsins í
skipskrokknum og klæðn-
ingarinnar.
Þegar þriggja daga sigl-
ing var eftir til landsins,
hvarf einn skipverja, og
var talið að hann hefði
fallið fyrir borð.
Nokkur leit var gerð að
manninum, en árangurs-
laust, þar sem illt var í
sjó. Ráðlegt þótti að biða
með að tilkynna aðstand-
endum um atburðinn, þar
til komið væri í liöfn.
Skipið hafði viðkomiu á
einni af Auslfjarðarhöfn-
unum, og biðu menn þá
ekki boðanna að fara á
felustaðinn, þar sem vín-
ið var geymt, þvi vitað er
að tollgæzla er venjulega
slælegri úti a landi en hér
i Reykj avík.
En hvað skeði? Vinur-
inn týndi hafði orðið
þyrstur á leiðinni og lok-
ast niðri i geymslunni og
orðið að dúsa þar i nærri
þrjá sólarhringa. Hafi
hungrið verið farið að
þjarma að honum, þá má
þó telja fuHvíst, að þorst-
anum hafi verið hægt að
svala á verðugan hátt!
■Kafbátsforinginn
Framhald af bls. 7.
Ijósinu. Hann var furðu lost-
inn yfir því, að þeir skyldu vera
svona nálægt, og ákvað þegar
í stað að kafa.
Enda þótt þetta hefði allt
gerzt með mestu skyndingu, var
Kretschmer enn í vafa um það,
að Petersen hefði gert rétt og
sagði honum það umþúðalaust.
Á meðan þessu fór fram, hafði
Kassel hvað eftir annað til-
kynnt um skrúfuhávaða, og nú
taldi hann, að tveir tundurspill-
ar væru nálægt þeim á yfir-
borðinu. Síðan æpti hann, að
annar þeirra væri að nálgast
kafbátinn.
— • —
FYRSTU sjö djúpsprengjurn-
ar komu mjög óvænt og skyndi-
lega. Það heyrðist daufar spreng
ingar, og U-99 valt óskaplega 'og
snerist næstum heila veltu.
Kretschmer hafði aldrei fundið
fyrir djúpsprengjum svo nálægt
áður; en sprengjuþrýstingurinn
skók allt skipið stafna á milli,
slökkti öll ljós og braut allt
hreyfanlegt um borð.
Glerrúðurnar á mælitækjun-
um splundruðust og mörg mæli-
tæki eyðilögðust með öllu,
þeirra á meðal dýptarmæirinn.
Kafbátsmenn gátu með engu
móti vitað á hvað dýpi þeir
voru. Það var öruggt, að djúp-
sprengjurnar köstuðu bátnum
til á ýmsa vegu, og það gat
verið að þeir væru dýpra en
þeir héldu.
Sprengjurnar héldu áfram að
falla og þeim var vel miðað.
Skyndilega sprakk vatnsleiðsla,
og flaumurinn stóð inn í háseta-
klefann og í stjórnklefann niðri.
Kafbáturinn hafði mikla slag-
síðu, og nú byrjaði olía að flæða
inn í stjórnklefann út frá leka
í afturgeymunum. Innan fárra
mínútna stóðu kafbátsmenn í
ökla í olíu og sjó.
Svo komust þeir að því, að
dýptarmælirinn í fremra tund-
urskeytaklefanum var í lagi, og
þar sáu þeir sér til mikillar
skelfingar, að þeir voru á 600
feta dýpi, 100 fetum neðar en
talið var öruggt fyrir nokkurn
kafbát. Ef allt hefði verið eðli-
legt, hefði þrýstingurinn á
þessu dýpi átt að hafa lagt bol
skipsins saman og tætt skipið
í sundur.
Vélstjórinn tilkynnti að vél-
arnar framleiddu sáralitla orku,
og hraði bátsins væri sama og
enginn. Þetta leit mjög alvar-
lega út, því að ef kafbáturinn
gat ekki siglt í kafi, hlaut hann
að sökkva. Kretschmer skipaði
að lofti skyldi blásið inn í kjöl-
festu-tankana. „Popp“, sem var
undirliðsforingi í stjórnklefan-
um, þreif í loftkranann, en hann
hreyfðist ekki. Petersen stóð