Ný vikutíðindi - 25.02.1972, Blaðsíða 2

2
NY VIKUTIÐINDI
5Í> J}- }$- # 3$- #
(jleitiaya frá £aj VeqaA
sS- 4- JO- 4- 4-
Gat Stiln tapað meirn?
NÝ VIKUTÍÐINDI
Útgefandi og ritstjóri:
Geir Gunnarsson.
Ritstjórn og auglýsingar
Skipholti 46 (vesturgafl)
Símar 26833 og 11640
(prentsmiðjan). Pósth. 5094.
Prentun: Prentsm. Þjóðviljans
Setnlng: FélagsprentsmiSjan
Landhelgin
Nú er komin samslaða
allra stjórnmálaflokka á al-
þingi um útfærslu landheg-
innar, og er það vel, þótt
reyndir aflakóngar telji að
miða eigi fremur við dýpt
en fjarlægð frá landi. Höf-
um við áður bent á þcssa
skoðun og styðjum hana,
þótt við séum síður cn svo
á móti 50 mílna landhelgi,
verði endirinn sá, að al-
þingi liallist fremur að
þeirri lausn málanna.
Talsvert er farið að
brydda á liótunum af Breta
hálfu um löndunarbann á
íslenzkum fislci i brezkum
höfnum og öðrum hefndar-
aðgerðum, þegar landhelgin
verður færð út. Þetta er að
visu hvimleitt, og býður
upp á mótaðgerðir af oklcar
hálfu, sem Bretum gæti
komið illa, svo sem ef við-
gerðum á biluðum brezkum
togurum, er hér kynnu að
verða nauðsynlegar, væri
synjað.
Vonandi verður þetta mál
ekki svo harðvituglega sótt
af beggja þessara vina- og
viðskiptaþjóða, að til sund-
urþykkju og uppsögn verzl-
unarsamninga komi, enda
yrði það siður í hag Brela
en Islendinga. Sama er að
segja um Vestur-Þjóðverja,
fari svo að þeir beiti svip-
uðum ráðum og Bretar.
Bandaríski fiskmarkaður-
inn er sífellt að stækka, og
Austur-Evrópa er einnig op
in fyrir auknum kaupum á
fiski og fiskafurðum. Ætti
það ekki að sjjilla fyrir okk-
ur við samninga við Rússa
og fylgiþjóðir þeirra, að hér
er nú vinstri stjórn með ráð
herrum, sem mjög eru hlynt
ir Austurblokkinni.
Það er heldur ekki víst
að almenningur i Bretlandi
taki því með þökkum, ef
íslenzkur ísfiskur hættir að
koma á enskan markað,
vegna þvermóðsku nokk-
urra hafnarverkamanna
i Skotlandi og reiði af hálfu
togaramanna þar.
Að þessu máli standa ís-
lendingar sem einn maður,
og væri óskandi að svo væri
í flestum mikilsverðum þjóð
málum.
Misskilið stolt
Einslaka maður heíur
fengið þá flugu í höfuðið,
að það væri niðurlægjandi
fyrir hina íslenzku þjóð að
taka sanngjarna þóknnn fyr
ir lán á landskika fyrir
HÚN VAR ekki alveg eins
í raunveruleikanum og á kvik-
myndatjaldinu, hugsaði Steve
Rand. Mjaðmir hennar voru
breiðari, hár hennar dekkra,
og það vottaði aðeins fyrir
hrukkum við munnvikin. En
falleg var hún, hvort heldur
hún var á kvikmyndatjaldinu
eða ekki. Tennurnar voru
mjólkurhvítar og jafnar, augu
hennar þau sægrænustu, sem
hann nokkru sinni hafði séð,
og brjóstin þrýstust út í satin-
kjólinn. Hún var fræg, og hún
var fögur, en þessa stundina
blasti við henni vandmál, sem
var eitt það örðugasta sem gat
hent fólk í Las Vegas.
— Jæja, ungfrú Damon,
sagði Steve Rand, þar sem
hann sat við hið stóra forstjóra
skrifborð á einkaskrifstofu
sinni. — Þér hafið tapað tíu
þúsund dollara seðlum. Hvern-
ig hafið þér hugsað yður að
ljúka skuldinni?
— Ég vil fá að samþykkja
víxil, svaraði Debbi Damon, og
rödd hennar var ungpíurödd,
en nú var hún lítið eitt and-
stutt, og hún bætti við: — Ég
hefi alla tíð fengið að hafa
þetta þannig hér í Deuces Wild
Steve Rand hristi höfuðið og
bar fingurinn upp að skökku
nefinu. Hánn horfði dökkum
stórum spilamannsaugunum á
Debbie, en augnaráðið gerði
hana órólega, og hún krosslagði
fætur sína á víxl í sífellu.
Ljósin á skrifstofunni voru
dempuð; enginn hávaði heyrð-
ist úr spilasölunum né að ut-
varnarstöðvar Nalo hér á
landi.
Bandaríska varnarliðið
var að hefja nauðsynlegar
framkvædir á flugbraut á
Keflavíkurflugvelli, þegar
þjóðin kaus að meirihluta
alþingismenn, sem höfðu
við orð fyrir kosningar að
reka varnarliðið úr Iandi.
Þá var hætt við þetta fyrir-
tæki, sem kosla mun tugi
milljóna, en ekki verður
komist hjá að framkvæma
ef flugvélar, sem fljúga
milli Evrópu og Ameríku,
eiga að geta millilent hérna
eins og áður.
Nú er eðlilega komið eitt
hvert hik á ráðherra liins
nýja meirililuta alþingis í
þessu máli. Benda jafnvel
allar líkur lil þess, að upp-
sögn varnarliðsstöðvarinnar
við Keflavíkurflugvöll komi
ekki lil framkvæmda, og að
stækkun flughrautarinnar
þurfi ekki að verða á kostn-
að okkar.
Vilanlcga eigum við að
taka landsleigu fyrir varn-
arstöðvar Natoþjóðanna hér
og taka með þökkum þær
stórframkvæmdir, sem þær
láta framkvæma hér ókeyp-
is og eru okkur í hag. Ann-
að væri beinlínis hlægilegt.
an; skrifstofan var smekklega
skreytt og einna líkust skrif-
stofu einhvers auðjöfurs við
Wall Street.
— Þér hafið ekki fengið
hlutverk í heilt ár, ungfrú
Damon, og hér er á kreiki orð-
rómur um, að þér fáið ekki
hlutverk framar. Ég held að
ég hafi ekki efni á að taka
af yður víxil.
Hin dökkgrænu augu urðu
nú enn dekkri, og Debbie greip
andann á lofti, og það var ekk-
ert teprulegt við röddina næst,
þegar hún tók til máls. Hún
sagði:
— Það er númer eitt, að ég
er alls ekki búin að vera sem
stjarna, og númer tvö, að ég
hef látið þessa stofnun hafa
mikið fé á undanförnum ár-
um. Ef þér haldið . . .
— Við skulum gera okkur
einn hlut ljósan, greip Steve
fram í, ég er ekki kvikmynda-
gagnrýnandi og hefi ekkert um
þá hlið málsins að segja, en
hitt veit ég, að þér töpuðu
stórfé frammi í spilasalnum,
og það er regla að spilamaður-
inn borgi. Starf mitt er að sjá
um að þér gerið það líka.
— Hvað gerist, ef ég geri
það ekki?
Steve Rand hallaði sér aftur
á bak í leðurstólnum, studdi
saman fingurgómunum líkt og
hann væri að biðjast fyrir og
sagði, um leið og hann brosti
lítið eitt:
— Ef ég mætti leyfa mér að
gefa yður ráð, þá væri það
mitt ráð, að þér reynduð ekki
þá leið.
— Allt í lagi. Hvað sem þér
heitið, hafið þér ráð mitt í
hendi yðar, en mér finnst, að
þér séuð að fara lengra en
skyldan býður yður, hvernig
sem á því stendur.
Já, litla græneygða nornin
þín. Það er rétt. Þetta er sér-
stakur réttur, sem ég hefi mat-
reitt fyrir þig eina, hugsaði
Steve Rand.
FYRIR fjórum árum hafði
Steve Rand byrjað að vinna í
þessu spilavíti. Hann hafði stað
ið við spilaborðið átta stundir
á dag alla sjö daga vikunnar
og fékk 10 dollar á dag, en í
þessu starfi hafði hann fyrst
rekist á Debbie Damon.
Hún hafði verið í þröngum
buxum þennan dag, og flegin
blússan hafði berað hvít brjóst-
in, þegar hún kastaði teningun-
um, og það barst frá henni yfir
spilaborðið daufur ilmur. Hún
renndi til slöngugrænum aug-
unum, þegar hún hafði spilað
nokkra stund, og sagði:
— Ég finn, að það er hér
við borðið aukamaður af hálfu
hússins. Ég þoli ekki þá ná-
unga, en ég finn alltaf lyktina
af þeim. Rekið hann í burtu
Spilavörðurinn kinkaði kolli
til Steve, sem gekk frá borð-
inu. Þegar hann gekk burtu,
hló hópurinn við spilaborðið,
og hann sá útundan sér að
sjómaður einn bað um áritun
kvikmyndastjörnunnar, og hún
skrifaði nafnið sitt á hvítar
buxur hans. Fólkið hló ofsa-
lega og þyrptist í kringum
hana, eins og ævinlega, hvar
sem hún var á ferð. Steve
mundi vel, að hún hafði unnið
tvö þúsund dollara fyrir kvöld-
verð þennan dag.
Steve varð næst gæzlumaður
í spilasalnum, og þá rakst
hann aftur á Debbie Damon.
Þá var gengi hennar hátt, og
engin kvikmyndastjarna dró að
eins marga kvikmyndagesti og
hún. Hún hafði komið í þetta
sinn til Vegas með hópi fólks
frá Hollywood, og það flykkt-
ist í kringum hana og drakk
hvert orð af vörum hennar.
Herrarnir kepptust um að færa
henni eitt eða annað og hlógu
látlaust að öllu, sem hún sagði.
Þarna flykktist fólk að, þeg-
ar fréttist að hún væri þar,
sem vildu óðir fá að borga það,
sem hún neytti, og í kringum
hana voru kúrekar, gamlar
konur, barstúlkur og fólk af
öllu tagi. Steve Rand fylgdist
með henni, en aðeins til að
sjá, hvernig hún spilaði. Hann
þurfti að leiðrétta hana og
benda henni á, að hún hefði
látið kast fara framhjá sér og
nú ætti spilavítið 100 dollara
seðilinn, sem hún hafði lagt
undir. Hún ærðist og sagði, að
slíkt kæmi aldrei fyrir sig, og
væri þetta hin versta lygi. Að-
alspilavörðurinn hafði fylgst
með öllu saman og stóð með
Steve og staðfesti álit hans og
síðan bauð hann Debbie vín-
glas á kostnað spilavítisins,
eins og venja var undir slík-
um kringumstæðum.
Næst, þegar Debbie átti að
kasta teningunum, rétti hún
baukinn með þeim í upp að
nefinu á Steve og sagði:
— Blástu á þá, piltur minn,
og sýndu með því, að þú sért
ekki lengur reiður.
— Ég blæs ekki á teninga,
ungfrú Damon, svaraði Steve
rólega eins og hæfði stöðu
hans sem gæzlumanns, þér
skuluð bara kasta þeim, elleg-
ar láta það vera og fara, og
síðan bætti hann við og hafði
þá skipt um tón í röddinni.
— Það getur vel verið, að
í augum þessa fólks hér séuð
þér guðleg vera, en í mínum
augum eruð þér bara' spilafífl.
— Kastið þessum þorpara út
héðan, æpti hún, annað hvort
fer hann frá borðinu, ellegar
er ég farin og kem hingað
aldrei aftur og tek með mér
viðskiptavinina.
Yfirdyravörðurinn kinkaði
þreytulega kolli til Steve, sem
tók af sér svuntuna og stakk
henni undir borðið og fór.
Hann heyrði hrifningaróp
þeirra sem viðstaddir höfðu
verið, og hláturinn í Debbie.
Hún vann nokkur þúsund
þennan dag.
Steve lenti yfirleitt aldrei í
nokkrum vandræðum við aðra
viðskiptavini spilavítisins. Yfir-
menn hans voru mjög ánægðir
með starf hans. Hann vann
hljóðlega en öruggur og gat
tekið til hendi ef með þurfti.
Hann smáþokaðist upp mann
virðingarstigann í spilavítinu,
og hann var orðinn yfirspila-
vörður, þegar framkvæmda-
stjórinn fékk hjartaslag, eftir
mikil veizluhöld á þjóðhátíðar-
daginn, fjórða júlí. Og þá var
Steve ráðinn sem framkvæmda
stjóri, enda þótt nokkrir menn
aðrir stæðu nær því tignar-
starfi en hann, ungur maður-
inn. Nú hafði hann sína eigin
skrifstofu og réði vinnutíma
sínum. Hann hafði verið í
seinni heimsstyrjöldinni, síðan
hafnarverkamaður, keppt í
léttþungavigt í hnefaleikum og
lifað mjög reglusömu lifi.
Hann átti að sjálfsögðu ásta-
leiki við konur, en það var
oftast við alls konar sýning-
arstúlkur og hafði engin eftir-
köst. Hann var orðinn all-vel
efnaður, og fólk bar all-mikla
virðingu fyrir honum. En það
var eitthvað, sem angraði
hann. Hann vissi ekki vel hvað
Aðvörun
um stöðvun atvinnurekstrar vegna vanskila á
söluskatti.
Samkvæmt kröfu tollstjórans í Reykjavík og
heimild i lögum nr. 10, 22. marz 1960, verður
atvinnurekstur þeirra fyrirtækja hér í umdæm-
inu, sem enn skulda söluskatt fyrir nóvember
og desember s.l., og nýálagöan söluskatt frá
fyrri tíma, stöðvaður, þar til þau hafa gert
full skil á hinum vangreiddu gjöldum ásamt
áföllnum dráttarvöxtum og kostnaði. Þeir, sem
vilja komast hjá stöðvun, verða að gera fuli
skil nú þegar til tollstjóraskrifstofunnar við
Tryggvagötu.
Lögreglustjórinn í Reykjavík,
17. febrúar 1972.
Sigurjón Sigurðsson.