Ný vikutíðindi - 25.02.1972, Blaðsíða 8

8
NÝ VIKUTÍÐINDI
Á nætnrflakki uni Kaupniaiinaliöfii
Þar ei* ioik ekki bangið við feiiiimiiismál
iiin þessar mai nclir
Mörgum dönskum stúlkum leiðist tilbreytingarleysið úti á
landi og fara til Kaupmannahafnar, þar sem sumar gerast
gleðikonur. — Og þegar sýndar eru ldámkvikmyndir fólki af
báðum kynjum, Iáta margir sér ekki nægja að vera einungis
áhorfendur....
Það var síðla kvölds í
Kaupmannahöfn. Komið
liafði hellidemba, en skúrin
var afslaðin, og fólk fór að
flykkjast út ú göturnar á
ný.
Ilans liaföi setið i róleg-
heitum við borð inni á illa
ræmdum skennntistað við
hliðargötu skamrnt frá Ráð-
bústorginu, þegar skúrin
skall á. Þá kom stúlka, sem
kvaðst heita Hilda, til hans
og spurði, hvort hún mætti
setjast. Hans lcvað það vel-
komið. Rétt á eflir koin vin-
kona liennar, Rerlha, og
fékk líka að sejtast við borð
ið.
Ráðar stunduðu þær
vændi. Þær voru varla
nema IviLugar, en þó ann-
ars flokks vændiskonur!
Þetta voru snotrar stúlk-
ur, einkum Rertha, en báru
þó vott um óreglusamt líf-
erni, of lítinn svefn og of
mikla áfengisneyzlu.
Þegar líða tók að mið-
nætti, fylltist dansgólfið.
Hilda mundi allt í einu eft-
ir þvi, að það var afmælis-
dagurinn hennar í dag. Svo
að hún fór að valna mús-
um — og eftir þvi sem hún
varð drukknari, urðu minn-
ingarnar um fjölskyldu
hennar æ háværari i liuga
hennar.
Ég veitli Carlsherg og
Hilda lét móðinn mása.
IIún hafði komið frá smá
borg á Jótlandi fyrir tveim-
ur árum. Ilenni leiddist þar,
og þegar hún kynntist
skemmtanalífinu i stórborg-
inni, gat hún eklci Iiugsað
sér að búa heima. Fyrst
dvaldi hún aðeins um lielg-
ar i Kaupmannahöfn, en
loks flutti hún þangað al-
veg.
Hún byi’jaði á þvi að
sækja diskótekin, nætur-
klúbhana og jafnvel Nýhöfn
ina með vinkonu sinni. I
fyrstunni fóru þær i fylgd
með herrum, en þeir týndu
bráll tölunni, og þá fóru
þær hara tvær á eigin spýt-
ur.
Maður furðar sig á þvi,
hversu einfaklar og heimsk-
ar ungar súlkur eru nú á
tímum. Hilda varð ástfang-
in af sjómanni, sem hættur
var að sigla, og sem fékk
liana til að harka á götunni.
Hún gat raunar losað sig
við þennan vin sinn — gagn
stætt venju „samstarfs-
stúlkna“ sinna — en liélt
uppteknum hætti án „um-
boðsmanns“.
Þegar Hans spurði liana
hvort hún gæti ekki hugsað
sér að flytja heim aftur,
sagði hún honum að lialda
kjafti. Það kynni aldrei
góðri lukku að stýra. Á
hinn bóginn kvaðst hún
geta hugsað sér að vera
myndafyrirsæta eða sýning-
arstúlka. Raunar sagðist
hún hafa látið taka nokkrar
nektarmyndir af sér, en að
þær væru einungis ætlaðar
til úlflutnings!
Þessu lil sönnunar tók
hún nokkrar ljósmyndir
upp úr töskunni sinni, sem
ekki eru hirtingarhæfar.
— Það voru teknar 20—
30 svona myndir, og ég fékk
200 krónur (danskar) fyrir.
Það er lireint ekki svo lítið,
jiegar lekið er lillit til þess,
að þær eru ekki seldar í
Danmörku.
Eg vissi, en þagði þó, að
svona myndir eru seldar í
risaupplögum i liundruðum
blaðaturna fyrir 10—30 kr.
(danskar) serían, og að ljós
myndararnir fá allt að
fimm danska þúsund kalla
fyrir hverja seríu. — Og
þar að auki er 3—4 níynd-
um úr seríu stillt í gluggum
þessara sölustaða, svo að
vel er hugsanlegt, að Hilda
þekki sjálfa sig á myndum,
sem stillt er út til sölu á
áberandi stöðum!
Áður en Hans fór, eftir
margar drukknar ölflöskur
við borðið og áður en stúlk-
urnar höfðu náð sér í lags-
mann fyrir nóttina, hafði
Ililda hoðið honum með sér
í „parti“ næslkomandi laug-
ardagskvöld heima hjá
„Júlla“.
Júlli þessi reyndist hinn
gestrisnasti maður, þvi
þarna mættist sægur fólks
af háðum kynjuin í rúm-
góðri íbúð. Partíið endaði
með þvi, að Ijósin voru
slökkt, sýndar voru klám-
kvikmyndir, leikin voru æs-
andi lög á grammófón, og
gestirnir fóru að dæmi leik-
aranna í kvikmyndinni!
Þegar morgna tók, voru all-
ir Ivynferðislega dauðupp-
gefnir.
Þessar klámkvikmyndir
voru svo til alveg ólistræn-
ar, jafnvel viðvaningslega
teknar. Samt fullyrti Júlli,
að þótt þær væru taldar ó-
merkilegar i dag, myndu
þær verða viðurkenndar á
moa-gun sem nýtt form list-
rænnar kvikmyndafram-
leiðslu.
— Pornógrafiskar kvik-
myndir vinna sífellt á í
heiminum — og sensorarn-
ir verða leiðir á að nota
skærin, sagði hann. Það er
af því, að þeir eru sjálfir
hrifnir af myndunum, og
þess vegna getuin við leyft
okkur allt.
Fólkið í Kóngsins Kaup-
mannahöfn — París Norð-
ursins — er ekki hangið
við feimnismál um þessar
mundir....
(Þýtt og endursagt).
glasbotninum
Góð kvikmynd
Ástæða er til að henda
fólki á stórmyndina „Flug-
stöðin“, sem Laugaráshió
sýnir um þessar mundir.
Ræði er hún meistaralega
vel gerð, hvað leikstjórn,
klippingu, leik og liti snert
ir, og jafnframt heldur
hún afhygli biógesta glað-
vakandi frá byrjun til
enda.
Margir frægir leikarar
hafa þarna hlutverk með
höndum, svo sem Rurt
Lancaster, Dean Martin og
Van Heffin, en sérstaka at-
hygli vekur gamla konan
og laumufarþeginn sem
leikin er af Helen Hayes,
en hún er stjurna frá því
i þöglu myndunum.
-K
Maðurinn sagði ...
— Frestaðu því aldrei lil
morguns ,sem þú getur lát-
ið annan gera fyrir þig i
dag.
— Ég skil varla í þvi að
liún Rína sé lirædd við vof-
ur, fyrst hún situr fyrir
framan segilinn öllum
stundum.
*
Borðsiðum ábótavant
Kunnugir hneykslast á
mannasiðum sumra ncm-
enda í Búnaðarskólanum
á Iivanneyri. Einkum
finnst þeim borðsiðir
þeirra skorta menningar-
anda þann, sem maður
skyldi ætla að þrifist inn-
an veggja svo veglegs
menntaseturs.
Það þykir naumast í frá
sögur færandi þóll þeir
laumi fiskbeinum í glösin
hver hjá öðrum, en þegar
þeir fara að spýla liver á
annan þykir sumum gam-
anið fara að kárna.
Flestum mun finnast
það eitt af verkefnum
kennara í svona skóla, að
kenna nemendum algeng-
ustu mannasiði, þvi kunn-
áttu í þeim er mikils virði,
þegar út i lífið kemur.
*
Hola í höggi
Tveir . golfleikarar voru
að rahha sarnan yfir glasi
af víni i skála félagsins:
„Þú hefur sjálfsagt
heyrt, að liann Gvendur
Jóns drap konuna sína?“
„Hvað segirðu? Hvern-
ig?“
„Með golfkylfu.“
„Jæja. Og í hvað niörg-
um höggum?“
>f
Þeir sletta aur . . .
Þegar eins mikið slabb
er á götunum og verið hef-
ur að undanförnu, þurfa
bílstjórar að gæta mikill-
ar varúðar gagnvart gang-
aiuli fólki, að þvi er snert-
ir að láta ekki gusurnar
ganga yfir það.
Það er annað en gaman
fyrir vegfarendur að fá
forina í gusum yfir hrein
föt eða yfirhöfn, því jafn-
vel þólt láta megi hreinsa
flikurnar fyrir ærið fé,
verða þær aldrei eins góð-
ar, ef þær eru nýjar.
Þetla mun lílca vera-
refsivert, og mætti lögregl
an vera strangari en hún
hefur verið gagnvart þeim
bilstjórum, sem eru lillits-
lausir i þessum efnum.
-K
Og að lokum þessi
Það var einu sinni inni á
har eftir hádegi í kaupstað
nokkrum í Nevada, og bar-
eigandinn var að pússa glös
við barborðið, þegar Mikki
vinur hans stormaði inn og
var sýnilega mikið niðri
fyrir.
„Jói,“ sagði hann móður,
„þú verður að flýta þér
heim. Ég stoppaði fyrir
framan húsið þitt og ætlaði
að vita, hvort þú værir
heima, og þá heyrði ég ó-
kunnuga karlmannsrödd út
um svefnlierbergisglugg-
ann þinn. Ég gægðist inn
um gluggann, og mér þykir
leitt að segja þér það, en ég
sá konuna þína uppi í rúmi
með einhverjum karl-
manni.“
„Þú segir ekki satt?“
sagði Jói rólega. „Hvernig
leit hann út?‘
„Ja, hvað skal segja —
hann var þreklegur og næst
um því sköllóttur.“
„Var hann með mikið
raiutt skegg?“
„Já, einmitt?“ sagði
Mikki ákafur.
Jói skenkti í ölglas handa
vini sínum og sagði með
heimspekilegri ró:
„Það hlýtur að hafa ver-
ið skarfurinn liann Alli
Thompson. Hann er sko
ekki vandlátur livað kven-
fólk snertir!“
SPUPDLL
SPVRILS
Er það salt, sem ýmsir stað
hæfa, að hér i borginni sé
starf andi glæpamanna-
flokkur?