Ný vikutíðindi - 10.03.1972, Blaðsíða 2

2
NV VIKUTÍÐINDl
SKYIMDIBRÚÐIR
NÝ VIKUTÍÐINDI
Útgefandi og ritstjóri:
Geir Gunnarsson.
Ritstjórn og auglýsingar
Skipholti 46 (vesturgafl)
Símar 26833 og 11640
(prentsmiðjan) Pósth. 5094.
Prentun: Prentsm. Þjóðvil.1ans
Setning: FélagsprentsmiCjan
Alvara
á ferðum
Gerum við okkur ljóst, að
pólitískir delerantar eru að
stofna þjóðinni í voða?
Það er ekki eitt, heldur
allt.
Það veður alll fyrir-
hyggjulaust á súðum.
Þeir þykjast vera hinir
stóru menn sem geta skák-
að öllum lieiminum.
Lipurð er ekki fyrir að
fara.
Þetta á nú við utanríkis-
pólitíkina.
Miklir menn erum við
Hrólfur minn, stcndur þar.
Þó skal ekki kastað lasti á
tilgang og hugsjón þessara
manna, en i utanríkispólilik
er margs að gæta, og þar
má ekki rasa um ráð fram.
Diplomati verður stærri lið-
ur en margur hyggur.
Annað er það
'Fólk botnar heldur ekk-
ert i ýmsum ráðstöfunum
nýju stjórnarinnar.
•Hvernig ætlar hún að
halda kaupi niðri, jafn-
framt þvi sem hún liækkar
búvörur og xnargt annað, á
sama tínxa sem vei’ðstöðvun
er helsta stefnuskrármál
hennar?
Sannast sagna eru allir
undrandi á því, livað ríkis-
stjórnin er bjánaleg í ýms-
urn athöfnum sínum, því
það er eins og hún viti ekki
hvað hún er að gera.
Mönnum dettur í liug sam
liking við sveilamann, sem
er að byrja búskap, en get-
ur ekki gert upp við sig,
hvaða skepnur hann á að
hafa eða jafnvel fara í korn
rækt!
Kotungshugsanahátlur ríð
ur ekki við einteyixxing, seixx
eðlilegt er, þegar kaupfé-
lagsstjórafulltrúi úr þorpi á
að stjórna fjármálunx heill-
ar þjóðar.
Það væri álitamál, hvort
þjóðin vildi ekki kjósa aðra
stjórn, ef hún mætti velja
á ný.
KAUPSÝSLU-
TÍÐINDI
□
Sími 26833
ÞAÐ var þann 17. júní 1965,
að Lucia Osborne 22 ára göm-
ul dama, vöxtugleg og girnileg
dökkhærð mær gekk niður
landganginn og frá borði á
úthafsskipinu Leonardo da
Vinci. Allir sem nærstaddir
voru gláptu á þessa girnilegu
meyju. Við hlið hennar gekk
miðaldra Bandaríkjamaður,
Thomas Osborne. Hann var í-
við lægri en stúlkan og var
klæddur algengum fötum og
leit út eins og mikilsverður
viðskiptahöldur.
Þegar þau komu til tollvarð-
arins, rétti Osborne honum tvö
vegabréf, og sýndi annað
þeirra að stúlkan hafði land-
vistarleyfi.
Tollvörðurinn virti vegabréf-
in andartak fyrir sér og sagði
síðan brosandi:
— Ég sé að hamingjuóskirn-
ar eru í lagi.
— Það er fallega mælt, svar-
aði Osborne, og stúlkan brosti
til tollvarðarins. Pappirar henn
ar sýndu að hún og Osborne
höfðu gifzt í Rome þann 8.
júlí.
TVEIMUR dögum seinna,
stuttu fyrir miðnætti, kom
Lucia Osborne út úr svefnher-
bergi sínu í hinni teppalögðu
íbúÖ sinni í austurhluta borgar-
innar. Hún var aðeins í næfur-
þunnum slopp, sem leyndi eng-
um sentimetra af líkama henn-
ar, enda var hann óhnepptur
og konan nakin innan undir
honum, og skein þar í brjóstin
mikil að vöxtum og falleg.
Hún var grönn í mittið og
leggjalöng, og fyrir ekki löngu
síðan hafði þessi líkami verið
til sýnis í rómverskri búlu.
Dökkt hár hennar féll slegið
niður eftir henni.
Ég skal færa þér eitthvað
að drekka, ef þú villt, kallaði
hún yfir öxl sér inn í svefn-
herbergið, meðan þú ert að
klæða þig.
— ís og skota, svaraði mað-
urinn inn í svefnherberginu.
Hún gekk að litlum bar úr
valhnotuviði í dagstofunni. Þar
voru allar mögulegar vinteg-
undir allt frá skota til pernod.
Lucia blandaði drykk fyrir þau
bæði, og hélt svo aftur til
svefnherbergisins.
— Gjörðu svo vel, sagði hún.
Maðurinn, sem enn sat á
rúmstokknum leit upp eftir
henni. Hann var enn kviknak-
inn og hann brosti við henni
af ánægju þess manns, sem
finnur sig stóran og mikinn
yfir að hafa notið fagurrar
konu og ekki einasta var þetta
fallegasta kona, sem hann
hafði nokkru sinni hitt heldur
einnig sú, sem mest kunni fyr-
ir sér í undirbrekánalist. Hann
tók við glasinu. — Þakka þér
fyrir, sagði hann, má ég hitta
þig í næstu viku?
Lucia laut áfram og kyssti
hann laust á munninn.
— Þú mátt hitta mig hve-
nær sem þér þóknast, hvern
einasta dag, ef þér sýnist svo.
Maðurinn hló: — Ég er
hræddur um, að ef ég ætlaði
að hitta þig daglega yrði ekki
langt þangað til ég færi héðan
í líkvagninum. Auk þess væri
sennilega ódýrara fyrir mig að
ráðast beint til atlögu við ítal-
íu alla í eitt skipið fyrir öll
heldur en borga hana svona
í smáskömmtum.
Lucia renndi fingrunum í
gegnum hár hans, sem var
byrjað að þynnast og sagði:
— En þú kemur bráðum aftur
að finna Luciu þína?
— Mjög fljótlega, svaraði
hann, og þegar hann hafði lok-
ið við drykkinn og klætt sig,
tók hann fimm 20 dollara seðla
úr veski sínu og rétti stúlk-
unni.
— Næsta þriðjudag, og þá
föstudag, sagði hann um leið.
ÁÐUR EN Lucia háttaði kl.
4 um nóttiha hafði hún afgreitt
tvo aðra. Annar þeirra borgaði
100 dollara, en hinn sem var
stórforstjóri flugvélaverk-
smiðju, borgaði 200 dollara.
Kl. 2 eftir hádegið þennan
sama dag, því að Lucia sofnaði
ekki fyrr en undir moi’gun,
kom Thomas Osborne inn.
Hann hafði lykil og Lucia vissi
ekki af fyrr en hann stóð við
stokkinn og reyndar ekki einu
sinni þá, því að hann varð að
hrista hana mjúklega til, svo
að hún rumskaði.
— Mér þykir leitt, sagði
hann, að verða að vekja þig,
en ég hef útvegað þér tvo
„jóna“ í dag eða kvöld, og þeir
eru báðir feitir bitar.
Lucia kastaði síðu hárinu frá
andliti sér, seildist upp og
greip höndum um háls honum,
og hann lét undan henni og
kyssti hana mjúkt. Hún sagði:
— Ef þú vilt hátta hjá mér
núna....
Osborne gi’eip framí: Seinna,
þú ættir að fara að hafa þig
til. Við ættum líka að geta
krækt okkur í að minnsta kosti
þrjá væna seðla á milli þess-
ara. Hvernig gekk 1 gærkveldi?
— Peningarnir eru í komm-
óðuskúffunni til hægri, sagði
hún.
Osborne fann 400 dollara,
sem Lucia hafði unnið sér inn
um kvöldið og nóttina. Hann
tók sjálfur 250 dollara en
skildi eftir innan um nærföt-
in 150 dollara.
Á NÆSTU tveimur klukku-
stundum safnaði Thomas Os-
borne 450 dollurum frá hin-
um tveimur viðskiptakvenna
sinna, og voru þá eftirtekj-
urnar eftir nóttina 700 dollar
ar. Af þessu borgaði hann húsa
leigu í þremur dýrum íbúðum
í austurhluta borgarinnar, fatn-
að handa dömunum, áfengi,
fegrunarlyf og læknislyf. Á-
góðinn var samt mikill. Stúlk-
urnar sjálfar höfðu aldrei
minna í sinn hlut en 500 doll-
ara eftir vikuna, og voru þeir
auðvitað skattfrjálsir.
Thomas Osborne er ekki
nema einn af mörgum mellu-
dólgum, sem hafa uppgötvað
þessa aðferð til sölu á gleði-
konum, en þessi aðferð er enn
mjög haldgóð, og lögreglan get-
ur lítið að gert, þó að henni
sé sarfsemin kunn.
Það, sem Osborne og hans
líkar hafa verið að gera und-
anfarin ár, er að fara erlend-
is, giftast sýningardömum eða
fínum vændiskonum, koma
með þær til Bandaríkjanna
sem eiginkonur sínar og koma
þeim þar í vinnu, sem sannar-
lega var arðberandi. Stúlkurn-
ar vita að þeim er ætlað að
vinna í Bandaríkjunum sem
vændiskvendi, og þær vita einn
ig að „eiginmenn“ þeirra
græða stórfé á þeim, en þær
vita einnig það, að þær hafa
samt meira upp, en þær
myndu nokkurs staðar geta
haft upp í Evrópu eða Mexico.
Þegar þær síðan hafa verið
tvö ár í iandinu geta þær sótt
um bandarískan borgararétt.
Þar sem stúlkurnar kjósa oft-
ast að vinna fyrir „eiginmenn“
sína um fimm ára skeið, geta
þær að loknum þeim tíma
stofnað eigið fyrirtæki, án
hættu á að þær verði sendar
til baka.
í löndum eins og Ítalíu, þar
sem mjög erfitt er að fá inn-
flutningsleyfi til Bandaríkj-
anna og það getur tekið mörg
ár að fá slíkt leyfi, þá er
þetta giftingarfyrirkomulag,
sérlega aðlaðandi fyrir ungar
stúlkur sem einhverra hluta
vegna komast til Bandaríkj-
anna og vita að þær geta haft
þar upp miklu meiri peninga
en í heimalandi sínu meðan
þær eru „vinnufærar". Síðan
snúa margar þeirra heim aft-
ur til föðurlandsins, og eiga
þá oft næga aura til að setja
á stofn eitthvert lítið en virðu-
legt fyrirtæki, eða þá að þær
verða sér úti um raunveruleg-
an eiginmann, sem oftast er
vandalítið fyrir þær, þegar þær
eiga peninga.
NIKÓLÍNA frá Brussel fór
til Parísar, þegar hún var 17
ára gömul vann í tvö ár sem
sýningardama hjá Lido, en upp
götvaði þá, að hún myndi á
annan, og að mörgu leyti
skemmtilegri hátt, geta unnið
sér inn tvöfalt kaupið hjá Lido,
og tók að stunda vændi í dýr-
asta hverfi borgarinnar,
Champs Elysees. Hún giftist
svo Bandai’íkjamanni í desem-
ber 1964 og býr nú og vinnur
í þriggja herbergja íbúð í New
York. Hún hafði eftirfarandi
sögu að segja þeim er þetta
ritar:
— Ég hafði haft spurnir af
nokkrum stúlkum, sem höfðu
farið til þessa lands og þeim
hafði vegnað vel. Þær höfðu
gifzt Bandaríkjamönnum.
Svo var það eitt kvöld hjá
Fouqet, að þessi aðalaðandi
Bandaríkjamaður kom að hlið
mér þar, sem ég stóð við bar-
inn. Hann hellti í mig kampa-
víni og fór síðan með mig til
herbergis síns á hótel George
V.
Hann hlýtur að hafa verið
ánægður með mig, því að hann
sagði mér að hann væri í Par-
ís að leita að stúlku, sem hann
gæti gifzt og tekið með sér til
Bandarikjanna og unnið fyrir
hann þar.
Ég vissi ekki, hvort . ég átti
að taka hann trúanlegan, en
hann sagði að við gætum gifzt
innan þriggja vikna og síðan
haldið af stað nokkrum dögum
seinna. Hann jafnvel sagði mér
að hann hefði tvær fyrrverandi
„eiginkonur“ í vinnu hjá sér
í New York. Hann sagði mér
nákvæmlega, hversu mikið
hann myndi taka í sinn hlut
af því, sem ég ynni mér inn,
en það virtist, að ég hefði samt
ágætlegar tekjur í minn hlut.
Ég hugsaði með mér, að jafn
vel þó að hann lygi öllu sem
hann sagði, þá fengi ég fría
ferð til Bandaríkjanna og hafa
engu að tapa.
En hann laug engu. Við fór-
um beint frá borði í þessa fall-
egu íbúð, og nú hefi ég spar-
að saman meira fé í tæpa sex
mánuði heldur en ég myndi
hafa gert á þremur eða fjórum
árum í París. Ef þessu heldur
áfram, sem ég vona, get ég
horfið aftur til Parisar eftir
fimm ár eða svo og keypt mér
litla fataverzlun, og kannski
þarf ég aldrei að hafa peninga
¥
Eins og hefðarmeyjai* aA iitliti
strejma þœr tollfrjálst inn í landið
í skjóli handarískra „eiginmanna*%
og reka nú stórfelld vidskipti sem
margur niyndi syndsamleg kalla,
sem skjndibróöir og lögreglan má
horfa á án þess að fá rönd við reist
¥