Ný vikutíðindi - 10.03.1972, Side 3

N? VIKUTÍÐINDI
3
^rfigjtn' framar. Xi séi’ð að
þ«ssi giftlng hefur Terið mik-
il gæfa fyrir mig.
EKKI haia samt allar stúlk-
ur sömu söguna aS segja af
þessim ^giftiögum". Þarna
«ins eins crg alli staðar, sem
undii-heáíiabófarnir koma við
jtigu, «rc engin takmörk fyrir
græðgi þeirra og skepnuskap.
Nikólína vnr wo heppin, og
þær eru fleiri sem eiga því
láni að fagna, að vinna fyrir
mann, sem var að þessu upp
á eigin spýtur en ekki á vegum
neins glæpafélags. Þessir ein-
saklingar hafa áhuga á að „eig-
inkonurnar“ séu ánægðar. Þess
ar stúlkur, sem þeir velja á
Ítalíu eða Frakklandi eru flest-
ar miklu fallegri en konur í
Bandaríkjunum almennt og
reyndar hvar sem er, og þegar
þær eru vel klæddar og glað-
legar, þá er enginn vandi að
útvega þeim nægjanlegan fé-
lagsskap.
En þær sem eru fluttar til
landsins á vegum glæpafélaga
eiga allt aðra ævi og hana ekki
skemmtilega.
Anna er 25 ára núna og
hún hefur nú enn verið svo
lánsöm að sleppa við örlög
flestra kynsystra sinna, sem
lent hafa í klóm glæpafélag-
anna.
Anna fæddist í Neapel og
fór til Rómar, þegar hún var
16 ára.
Um nokkurra mánaða skeið
var hún saumastúlka í fatnað-
arverzlun, en entist heldur
stutt við það, og hitti á þess-
um tíma stúdent, sem var tals-
v^eldri.^en hún og bjó með
honum. Eitt sinn i veizlu, sem
eiginlega var haldin fyrir stúd-
enta eipgflpgu hitti hún undir:
heima náunga sem Alberta
Larno hét. Þetta var enginn
undirheima stórlax og hann
hafði ekki annað erindi til
veizlunnar en að selja gestgjöf-
unum marijuana-vindlinga.
Larno fór úr veizlunni ásamt
Önnu, og hann sagði henni
að hann hefði vinnu handa
henni, sem væri miklu betur
launuð en saumaskapurinn.
Anna var ákaflega falleg
stúlka, og það leið ekki á
löngu þar til hún var komin
í efsta „klassa“ rómverskra
vændiskvenna. Hún var samt
algerlega undir hælnum á Al-
berto Larno, sem tók 80% af
öllu sem hún vann sér inn og
lét hana vita strax í byrjun,
að ef hún sviki hann í einu
eða öðru gæti það haft hinar
hroðalegustu afleiðingar fyrir
hana.
Anna vann fyrir Larno í
þrjú og hálft ár. Þá var það
einu sinni í veizlu, hjá einum
af helztu melludólgum Rómar,
að hún og þrjár stúlkur aðrar
gengu raunverulega undir próf,
og voru prófaðar af flestum
karlmannanna og var einn
þeirra mjög virðulegur og rík-
mannlegur ameríkani frá Los
Angeles.
ÞETTA var eins og fegurð-
arsamkeppni, sagði Anna,
nema miklu vandasamari. Þær
voru t.d. látnar afklæðast fyrir
augum allra mannanna og var
það eitt atriði prófsins, að þær
gerðu það á sem mest æsandi
hátt.
Baginn eftir Tar Önnu til-
kynnt sö Uún hefði verið val-
in til að giftast áðúrnefndum
ameríku-ítala og ætti að fara
með honum til Los Angeles.
sem „edginkona haris“. Þetta
var henni sagt að gæti verið
stórkostlegur gróðavegur fyrir
hana. Þremur vikum seinna
var hún gift þessum manni,
sem heitir Carlo Silvetti og er
þekktur undirheimabófi. Hún
hafði ekki verið viku í Los
Angeles, þegar hún var orðin
„topp“-skemmtitæki ýmsra
helztu mannanna við kvik-
mynöir og sjónvarp og vann
samkvæmt verðskrá fyrir 100
dollara minnst fyi'ir manninn.
Silvetti bjó ágætlega að
henni og kom henni fyrir í
fallegri íbúð við Norður
Sweetzer-götu rétt suður af
Sunset Strip, sem er miðpunkt
ur næturlífs Hollywood; og
hún skemmti venjulega nokkr-
um mönnum yfir nóttina.
Silvetti lét hana einnig ferð-
ast til Las Vegas og Palm
Spring með viðskiptavinum,
sem gátu borgað almennilega
fyrir sig á slíkum ferðalögum.
Eitt af verkum Önnu undir
stjórn Silvetti var að taka þátt
í hömlulausum kynsvallveizl-
um, sem undirheimaforingjarn-
ir héldu tíðum fyrir sjálfa sig.
— • —
ÞESSAR svallveizlur voru
svo hroðalegar, að allar stúlk-
urnar, sem greinarhöfundur
átti tal við, minntust þeirra
með viðbjóði og kölluðu þær
þó ekki allt ömmu sína. Þær
sögðust hafa verið notaðar eins
og skepnur, og það.gætu engin
orð lýst því, sem þeim hafði
verið sagt að gera. Ef þær
ekki hlýddu, áttu þær von á
barsmíð, og ein þeirra, Elsa,
sem neitaði einhverjum óþverr-
anum, var barin til óbóta.
Þegar aumingja Elsa hafði
jafnað sig, var hún flutt til
einhverrar smáborgar í Penn-
sylvaníu og látin þjóna þar
gestum og gangandi fyrir litið
kaup, og hafði hún lélega íbúð
og allur viðurgerningur var
þar eftir. Hún var jafnvel ver
sett en nokkur fangi.
— Ég hefi verið tiltölulega
gæfusöm, sagði Anna að lok-
um, þessi maður, „eiginmaður“
minn ef þú vilt nefna hann
svo, er varla réttur maður í
þessi viðskipti, en kannski sýn-
ir hann annað á morgun, hver
veit?
Þessi viðskipti, að giftast er-
lendum vændiskonum og fögr-
um stúlkum og flytja þær til
Bandaríkjanna, sem eiginkon-
ur, hefur gengið ágæta vel til
þessa og það getur varla heitið
að lögreglan hafi hreyft hönd
eða fót, enda óhægt um vik,
en samt hefur nokkuð verið að-
hafzt og einstaka sinnum hafa
þessir glæpamenn lent í hönd-
um lögreglunnar.
— • —
MARTIN Dayes var einn
þeirra. Hann var ekki í sam-
bandi við neinn undirheima-
félagsskap og hafði enga þörf
fyrir peninga, sem hann fékk
fyrir „eiginkonu“-viðskiptin,
þar sem hann var sonur ríks
iðjuhölds og hafði næga pen-
inga, en hann fór að stunda
Framhald á bls. 4

KOHPAN
Engin meðul - Bústólpi - Landstólpi
jí Hótelmál - Skólamál - Mjólkursamsalan
Það er vissara að.fd ekki alvarlega
kveisu hcr i borg að næturþeli.
Undir flestum kringumstæðum er
vonlítið að nú í næturlækni, og er
þetta þó ekki sagl þeim ágælu mönn-
um, sem það starf gnna af hcndi, til
hnjóðs.
Að sjólfsögðu er þar um að kenna
allt of miklu álagi.
Verst cr þó, að næturv.örzlu gegna
slundum Igfjabúðir, sem alls ekki
fullnægja þeim kröfurn, sem - gera
verður til verzlana, sem reka þessar
þjónustu.
Það er harl fgrir mant\, sem hald-
inn er óbærilegum kvölum, aö geta
fgrst ekki náð i næturlækni fgrr en
eftir dúk og disk, og sv'o’ loks, þegar
i lækninn næst og hann hefur gefið
Igfseðil, þái er ekkert til í apólekinu,
sem er með nælurvakt.
Þetla kom fgrir hér í bæ ií dögun-
um. Apótek það, sem hér um ræðir,
er í eiritt af ngrri hverfum lxöfuðstað-
arins, og svörin, sem fengust, var að
ekkert kvalastillandi væri til. Ekki
var■ iil hóslamixiimti sem~kaupu 'úlli
handa barni i leiðinni; og raunar
sagði afgrewslustúlka sú, sem fgrir
svörunr oat-fí, aið d Ptitin og veru féng-
isl þarna sárgfátt, nema sngrtivörur
og eitthvert slangur af fúkkalgfjum.
Það er einhver ábatasamasla at-
vinnugrein, sem um getur, að vera
Igfsali, svo að þeir, sem einkarétt
hafa fengið á þessari verzlun í hinum
ýmsu hvcrfum borgarinnar, ætlu að
skammast sín, ef þcir ekki gela veitt
lágmarksþjónust u.
Það þgkir tíðindum sæta, að bænda-
stéttin íslenzka skuli eiga forgöngu
um það að reisa gleði- og gistihús
hér í höfuðstaðnum.
Bændahöllin er hið veglegasta hús,
en eins og kunnugt er þá er Ilótel
Saga meginhliiti þeirrar bgggingar.
Nú hafa bændnr fengið legfi hjá
gfirvöldum til að auka all-vérulega
við þessa bgggingu, og er það vel.
Úr þvi að það er hlutverk íslenzku
bændasiétlarinnar að sjá hótel- og
gleðimádum landsmanna farborða, þá
ber að gleðjast gfir þeitn stórhug,
sem cinkenna bændasamtökin i þcssu
efni.
Hér mun enn sannast hið forn-
kveðna, að bórnli cr lajidstólpi, cn
bændahöll bústólpi!
Annars eru hótelmál landsmanna i
einhverju furðulegu standi, og mái
telja það undarlegt, hvernig hægt er
að halda hótelum höfuðstaðarins gang
arnli allan ársins hring, þegar haft
er hugfast, að gistiherbergi. ngtast
ekki nema að einum þriðja hjá beztu
hótelunum. Túristatimabilið er svo
stutt, að veruleg traffík er ekki nema
í hæsla lagi þrjá mánuði, þ.e.a.s. frá
miðjum júní og eitthvað fram í ágúst.
Sem sagt: megnið af árinu standa
hót'elin tóm.
Það verður að telja undarlegt, að
ekki skuli vera gcrt eittlwað af viti
til að kippa þessum málum i lag.
Iivers vegna eru herbergi Hótel Sögu
ekki ngtt gfir vetrarlímann fgrir stúd-
enla í Háskólanum? Húsnæðisvand-
ræði þeirru eru með fádæmum, en
hótelið stendur hálf-tómt í hlaðvarpa
Háskólans allan veturinn.
Ef Háskólinn tæki eina liæð hótels-
ins á leigu gfir vetrartímann, mgndi
það legsa lalsverðan vanda meðal
stúdenta, auka ngtingu hótelsins og
verður ekki annað séð en að slík ráð-
stöfun gæti orðið í jákvæðara lagi.
En það er ekki aðeins i höfuðstaðn-
um, sem skóíamál éru i kaldakoli.
Úti á landsbgggðinni eru þessi mál i
megnasta ólestri. Félagsheimili hafa
rokið upp í Iwerju bgggðarlagi á land
inu og virðast þau að minnsta kosti
víða ekki gegna öðrum tilgangi en að
stuðla að viðunandi skilgrðum til
dansleikjahalds um helgar.
Sannleikurinn er nefnilega sá, að i
mörgum — ef ekki flestum — félags-
heimilum landsins, sem af miklu leyti
hafa verið reist fgrir almannafé, er
með öllu banjiað að viðhafa kennslu.
Hver scm skgringin á þessu er, þá
virðist leikmanni þessi tilhögun furðu
leg fásinna.
Mjólkursámsalan mun vera óvinsæl-
asta fgrirtæki landsins, enda er um að
ræða einkasölu af verstu tegund. Sú
tilhögun, að legfa ekki matvöruverzl-
unum, sem uppfglla öll skilgrði um
hreinlæti og annað, að selja mjólk,
mælist mjög illa fgrir; en nmbúfía-
mál þessa steinaldarfgrirtækis eru bú-
in að vera magapína borgarbúa ár-
um saman.
Sú spurning hlgtur að vakna, hvorl
einhverjir einkaaðilar hafi hugsanlega
hagsmuna að gæta varðandi innkaup
á hinum margumtöluðu mjólkurhgrn-
um, sem hvergi munn vera nolaðar
sem umbúðir nema hérlendis.
Það væri fróðlegt að fói að vita hver.
hefur umboð fgrir þessa vörutegund.
ASSA.
•■W^AV^-V^bb»*«V/«V^«W^.VAV.VW-V»’.,MV^«,J,AVAVV,.VVW-,AVAV,-W-VVVW