Ný vikutíðindi - 10.03.1972, Blaðsíða 4
4
NÝ VIKUTÍÐINDI
BRANDARAR
11
Innbrot eða skyrtuleit
Lögreglumaðurinn (við ungu
frúna): ,Hvernig getið þér
haldið því fram, að þér hafið
ekki óðara vitað að um innbrot
var að ræða, þegar allir skápar
voru opnir í íbúðinni, allar
skúffur útdregnar og innihald
þeirra dreift út um allt?“
„Ja,“ sagði unga frúin, „ég
hélt fyrst að maðurinn minn
hefði verið að leita sér að
skyrtu.“
Misskilningur
„Ég hélt þú hefðir vérið að
heimsækja þá ljóshærðu í
kvöld.“
„Ég heimsótti hana.“
„Af hverju kemurðu þá
svona snemma heim?“
„Nú, við sátum og röbbuðum
saman um stund. Svo slökkti
hún allt í einu ljósin. Ég skil
fyrr en skellur í tönnum!"
Snarræði
í stórri veizlu hafði lögfræð-
ingur nokkur konu til borðs,
sem hann hafði ekki séð fyrr
og hann hafði ekki heyrt nafn
hennar þegar þau voru kynnt.
Á meðan setið var undlr borð-
um kom hann auga á mann
nokkurn sem eitt sinn hafði
farið illa með hann í viðskipt-
um.
„Sjáið þér þennan mann
þarna hinum megin,“ hvíslaði
hann að borðdömu sinni. „Ég
gæti vel hugsað mér að snúa
hann úr hálsliðnum."
„Ekki nema það þó,“ svaraði
borðdaman kuldalega. „Þetta
er maðurinn minn.“
„Ég veit það,“ svaraði lög-
fræðingurinn í flýti og lét sér
hvergi bregða. Því næst horfði
hann ástaraugum á borðdömu
sína nokkra stund og bætti
svo við:
„Það er einmitt ástæðan!"
Sýningaratriði
Eiginmaðurinn var áhyggju-
fullur á svipinn og reyndi að
útskýra það fyrir konu sinni,
að fjárhagsástæður þeirra
væru ekki sem allra beztar í
bili, svo að hann gæti ekki
skrifað ávísunina handa henni.
„Það er tilgangslaust góða
mín,“ sagði hann. „Ég á ekk-
ert til fyrir henni í bankan-
um.“
„En gefðu mér samt ávísun,“
sagði frúin „og hafðu hana
fimm þúsund krónur. Ég ætla
aðeins að nota hana til að sýna
hana í kvöld. í saumaklúbbn-
um ætla ég að draga hana í
ógáti upp úr töskunni minni
um leið og ég næ í vasaklút-
inn.“
Afmælisgjöfin
Frúin (hjá fuglakaupmann-
inum): „Hvað getur þessi páfa-
gaukur sagt?“
Fuglakaupmaðurinn: „Góðan
daginn. Setjist niður og látið
fara vel um yður.“
Frúin: „En þessi?“
Fuglakaupm.: „Drykkjubróð-
ir, skál, gamla fyllibytta.“
Frúin: „Ég ætla að fá hann.
Það á að vera afmælisgjöf
handa manninum mínum.“
Henging
Gárungi nokkur spurði
lækni, hvers vegna henging
orsakaði dauða. „Vegna þess,“
svaraði læknirinn, „að andar-
drátturinn stöðvast, blóðið er
hindrað í hringrás sinni, og
það blæðir inn í heilann —.“
„Bull!“ greip gárunginn fram
í, „það er einfaldlega af því,
að reipið er of stutt, til þess
að fæturnir geti náð til jarð-
ar.“
Tólfta músin
Sagan segir að háðfugl nokk-
ur háfi éitt sinn sent nokkrum
vinum sínum öskjur, sem í voru
11 hvítar mýs. Á hverja öskju
háfði hánn fest kort, setn stóð á:
„Ég vona, að þessar tólf hvítu
mýs gleðji þig!“
Vinir hans eyddu mörgum
dögum í að róta í íbúðum sínum
til að finna tólftu músina.
* Eiturgas
Hvers vegna er ekki hægt
að fá það klárt, livaðan
sprengjan er upprunnin?
Það eina, sem sagt hefur
Verið opinberlcga er að
sprengjan sé frá árinu 1942.
En viti menn: nú kemur í
ljós, að Bandaríkjamenn
framleiddu ekki þessa
sprengju 1942, svo eillhvað
virðist óneitanlega vera
gruggugt við þetta mál. Víst
er, að ekki er hægt að
kenna Bretum um þessa
sprengju. Þeir voru farnir
héðan 1942.
Getur það verið, að sá
orðrómur cigi við rök að
styðjast, að þcssi eitur-
sprengja sé frá árinu 1962?
— En þá er vitað að þessi
tegund var framleidd í
Bandaríkjunum. — Getur
það verið að landslýður sé
leyndur sannlcikanum í
þessu máli?
Þegar 24 bandarískir her-
menn slösuðust af taugagas-
leka á Okinawa árið 1969,
kom það í ljós við rannsókn
að taugagas og annað eitur-
gas liafði á árunum 1961—
1963 verið sent til ýmissa
útvarðstöðva Bandaríkj-
anna.
Og nú lilýlur þessi spurn-
ing að vakna:
Er það hugsanlegt, að Is-
land sé ein af þeim „útvarð-
slöðum”, scm notuð er til
að geyma eiturgas; og er
það liugsanlcgt að verulegu
magni af bráðdrepandi eiliá
hafi verið söklct í sjó við
slrendur landsins?
Margt bendir lil að liætt
sé við að slíkt liafi átt sér
stað; cn þess verður að
krefjast af stjórnarvöldum,
að þella mál verði ekki lát-
ið lognast niður eins og svo
margt annað.
* Stripalingar
Framh. af bls. 1
vör við að rjátlað var við
gluggann hjá henni. Gluggi
þessi veit út að húsabaki.
Hún lcit út um gluggann,
og gat að lita strípaling,
sem viðhafði hið ósiðlegasta
atliæfi. Konan barði þessa
hrikalegu sýn ekki augum
nenia skamma slund, en lét
síðan lögregluna vita.
Þcgar vcrðir laganna
komu á vettvang, var stríp-
alingurinn að sjálfsögðu á
bak og burt, enda mun leik-
ur hans hafa náð tilætluð-
um árangri, og þá víst ekki
cftir neinu að bíða.
Nú upp á síðkastið mun
þessi stripleikur þó hafa
færst í aukana, þarna i smá
íbúðarhverfinu; og eins og
frainan greinir hefur verið
kvartað yfir því, að kven-
maður gangi þar ljósum log
um kviknakin, og munu
margir af íbúum liverfisins
álita, að það sé skömminni
skárra að hafa bcrrassaðan
kvenmann á rölti í liúsa-
görðum, heldur en ef um
karlmann cr að ræða!
Álitið er að þetta fólk
geri cngum mein, en þó
væri æskilegt að hafa hend-
ur i hári þeirra, áður en
þau fá lungnabólgu af þessu
furðulega tiltæki.
* Skyndibrúðir
Framh. af bls. 3.
þetta sér til tilbreytingar.
Eftir vitnisburði Dayes við
réttarhöldin, sem haldin voru
yfir honum í Cannes, þá var
þetta að verða ein helzta
skemmtun ríkra unglinga, sem
voru orðnir leiðir á hinum
venjulegu „partium“ í einni
sumarhöllinni eftir aðra. Þetta
var miklu meira spennandi.
Þann 23. september 1964 bað
Dayes 22ja ára gamallar París-
arstúlku, sem hét Martine Lol-
GUNNAR H. JDNSSON
SIMl 2 58 28
lard og hann hitti'fyrst í Cann-
es, og hafði hún stundað þar
vændi.
Samkvæmt frönskum lögum,
þá varð hvert það par, sem
óskaði að giftast, að auglýsa
það í þrjár vikur, eins og tíðk-
aðist hér á íslandi lengi að
lýst var með hjónaefnum löngu
áður en þau giftust.
Þegar þau hafa ákveðið að
giftast, halda þau til borgara-
skrifstofunnar og fá öll sín
skírteini, sem þarf, og síðan
eru nöfn þeirra rituð á spjald,
og auglýst í blöðum sem kom-
ið er fyrir á áberandi stað og
þar verða þau að vera öllum
til sýnis um þriggja vikna
skeið.
Það sem olli því, að Dayes
lenti undir mannahöndum, var
það að hann giftist tveim stúlk
um frá sömu borginni.
Þann 26. september voru
nöfn þeirra Marfin og Martine
Lollard rituð á sýningarspjald-
ið, en þann 2. október ruddust
inn í borgarfógetaskrifstofuna
herra og frú Genot og kröfðust
þess, að Bandaríkjamaður að
nafni Martin Dayes yrði um-
yrðalaust handtekinn. Ástæðan
var svo sem gild, því að þessi
náungi hafði fyrir sex mánuð-
um kvænzt dóttur þeirra hjóna,
Susan, og farið með hana til
Bandaríkjanna sem konu sína,
sem hann ætlaði að elska og
virða og sjá fyrir ævilangt.
Margar franskar konur, og
reyndar konur hvar sem er í
heiminum, hafa mjög gaman
af að lesa trúlofunarauglýs-
ingar og það hafði frú Genot
einnig, og því fór sem fór.
Cannes lögreglan handtók
umsvifalaust hr. Martin Dayes,
þar sem hann bjó á hóteli einu
í borginni ásamt v£Öhtárííe^tÍL
„konu“ sinni.
Við rannsókn kom í Ijós, að
þárín 1. marz 1964 ha^ði lVláft-"
in Dayes kvænzt Susan Genot.
VIÐ réttarhöldin kom einnig
í ljós, að Dayes hafði „kvænzt“
fjórum frönskum stúlkum und-
angengna 18 mánuði og farið
með þær til Bandaríkjanna.
Martine Lollard átti að verða
fimmta „konan“ hans.
Þegar hinar fjórar voru leit-
aðar uppi, þá reyndust þær
allar hafa það ágætt. Þær
bjuggu í ágætum íbúðum og
höfðu ágætar tekjur og það
amaði svo sem ekkert að
neinni af „konum“ Martin Day
es.
Þrjár þeirra viðurkenndu,
að hafa farið með Dayes til
:Bandaríkjanna vitndi vits, að
þær áttu að verða vændiskon-
ur, en sú fjórða þóttist ekkert
hafa vitað af slíkri fyrirætlan.
Rannsókn á ferli hennar tætti
samt þá fullyrðingu hennar
smátt og smátt.
Þegar sannanir lágu fyrir,
meðgekk Martin Dayes. Hann
sagðist hafa lent í þessum við-
skiptum vegna frásagnar
franskrar vændiskonu, sem
komið hafði til New York eftir
þessum leiðum.
Mér fannst þetta skemmti-
legt verk, að smygla stúlkun-
um á þennan hátt til Banda-
rikjanna. Þetta voru mjög fal-
legar stúlkur og þær vildu
þetta, og mér fannst þetta
mjög ævintýralegt allt saman.
Ég veit ekki um neinn. sem
hefur byrjað þessi viðskipti á
undan mér. en bó kann það