Ný vikutíðindi - 10.03.1972, Síða 6

6
N? VHOJTÍ'ÐIKDl
IJR AXNÁLUM lögreglijnn ar
MARG§L(JNGAIR
FORLACAÞRÆBIR
EIGINMAÐUR húsfreyjunn-
ar var að heiman, og leigjand-
inn virti fyrir sér fagurlegar
útlínur konunnar. Af ósviknum
áhuga.
— Ég elska manninn minn,
sagði Mary Greighton og mjak-
aði sér nær eldhúsdyrunum.
Farið upp í yðar íbúð.
Brosið á vörum mannsins
breikkaði. Hann hreyfði sig
ekki.
— Ekki efa ég það, að þú
elskir manninn þinn og börn-
in, sagði hann. Og þess vegna
er það eina viturlega, sem þú
getur gert, að koma með mér
inn í svefnherbergið án frekari
málalenginga.
Mary hélt um dyrahúninn.
Hún þurfti ekki annað en að
ýta á hann til þess að sleppa
út, út í garðinn, þar sem ná-
grannarnir sáu hana; og mað-
urinn myndi aldrei voga sér að
áreita hana.
Everett Applegate hirti ekki
um að aftra henni. Lævíst bros
lék um varir hans, þegar hann
hélt áfram:
— Ég veit um allt það, sem
gerðist í New Jersey. Nokkrar
ábendingar til kjaftakerling-
anna í strætinu, og heimilis-
ánægjan hérna er öll rokin út
í veður og vind.
Mary Greighton varð hugsað
til sonar síns og dóttur. Til
allrar hamingjuáranna, sem
þau höfðu eytt hérna á Long
Island, eftir hörmungarárin í
New Jersey. Hönd hennar féll
af hurðarhúninum. Niðurlút
gekk hún inn í svefnherbergið
og beið þess, að hann kæmi á
eftir henni.
— ★ —
TÓLF árum áður hafði yngri
bróðir Mary andazt á kynlegan
hátt. Krufningin leiddi í Ijós,
að dánarorsökin hafði verið
arsenik, sem hann hafði tekið
inn á all-löngum tíma, lítið í
einu. Grunur féll á Mary, sem
hafði hirt líftryggingafé hans.
Engu að síður voru sannanir
gegn henni haldlitlar, og var-
færinn kviðdómur sýknaði
hina fögru konu af öllum ákær
um.
Það leið ekki á löngu áður
en Mary hirti vátryggingarfé
í annað sinn; í þetta skipti
tengdamóður sinnar. Enn var
framin krufning, sem leiddi í
Ijós dánarorsök af völdum ar-
seniks. Enn var Mary ákærð
fyrir morð. Sönnuð sök hefði
kostað hana lifið, en kviðdóm-
urinn var ekki á því að sak-
fella hana fremur en í fyrra
skiptið. Mary Greighton var
sýknuö.
Engu að siður fannst þeim
hjónum orðið ólíft í gamla
umhverfinu í New Jersey, svo
að þau tóku sig upp með börn
sín tvö og fluttust til Long Is-
land. Þar lifðu þau í ró og
næði, þangað til Everett Ap-
plegate, ljóshærður, varaþykk-
ur, lymskulegur náungi, kom
til sögunnar.
— ★ —
APPLEGATE var maður
kvæntur, átti dóttur þar að
auki. Þessi fjölskylda tók á
'leigu ibúð í húsi Greighton-
hjónanna, og gerðist brátt all-
umsvifamikil, sér i lagi eigin-
maðurinn, sem brátt ruddi sér
leið inn í svefnherbergi hús-
freyju, eins og að framan grein
ir, meðan húsbóndinn var í
vinnunni. Öllu umsvifameiri
var þó kona hans, Ada Apple-
gate, á sinn hátt. Everett hafði
nefnilega ráðizt í það, sem
fæstir karlmenn leggja fyrir
sig, nefnilega að ganga að eiga
kjötfjall, sem á sínum þrjátíu
og sex árum háfði náð 2’69
punda þyngd. Og hún hafði
engan veginn fæðzt raddlaus.
Þrumurödd hennar barst ósjald
an út fyrir húsveggina:
— Þú þarft ekki að segja
mér! drundi í henni, — áð þú
lítir ekki á aðrar konur en
mig!
En Applegate var aldrei sak-
leysislegri í framan, en þegar
hann svaraði á sinn elskulega
hátt:
— Elskan mín. Mér myndi
ekki koma til hugar að hugsa
þannig um nokkra aðra konu,
frekar en telpuna, sem er að
leika sér á gangstéttinni hérna
fyrir utan!
Hugsunin hafði nefnilega
fæðzt hjá honum, þegar hann
virti fyrir sér tólf ára dóttur
sambýlishjónanna að leik hjá
húsinu. Hún var að koma til,
hvað snerti líkamlegan vöxt
og útlitsfegurð. Engu að síður
var ekki timabært að dvelja
frekar við það umhugsunarefn-
ið, svo að hann leiddi talið frá
„öðru kvenfólki“ með tylli-
ástæðu til að koma sér út.
— Telpan er að sippa nærri
bílnum, sagði hann eitt sinn.
Ætli það sé ekki ástæðan fyr-
ir rispunni á stuðaranum? Ég
ætla að fara niður og tala um
þetta við móður hennar.
Ada lyfti skrokknum upp úr
hægindastólnum:
— Láttu mig um það.
— Nei, þetta er karlmanns-
verk. Ég er miklu færari um
þessi mál en þú.
— ★ —
OG NOKKRUM minútum
síðar útkljáðu þau Mary
Greighton og Everett Appple-
gate öll ágreiningsatriði sín á
milli með innilegu faðmlagi.
Vissulega hafði hún á sínum
tíma leiðzt út í framhjáhald,
sem heita mátti orðið reglu-
legt, og það vantaði ekki, að
hún elskaði manninn sinn af
öllu hjarta. En því gat hún
ekki neitað með sjálfri sér, að
Everett var lipur og ákafur
elskhugi, og engan veginn frá-
hindrandi. Auk þess gekk hann
að þessu með stakri gætni og
varúð, svo að ekki kæmist upp.
Engu að síður var hún full
af ótta yfir þessu.
— Ef Ada fær nú einhvern
pata af þessu? stundi hún eitt
sinn. Allt í sambandi við for-
tíð tníh'a, allt sem ég hef reyilt1
svo rækilega að fela, verður
grafið upp, ef úr þessu verður
hneyksli.
Applegate svaraði kæruleys-
islega:
— Ég myndi segja það, elsk-
an, að þú værir flestum færari
í því að koma í veg fyrir,
að hún fái nokkurn tíma veð-
ur af þessu.
— Þú átt við að þagga nið-
ur í henni? Fyrir fullt og allt?
Þrýstinn barmur Mary gekk
upp og niður af æsingnum.
— Það er töluvert í húfi,
sagði Applegate.
Mary hristi höfuðið. Hún
hafði þegar staðið tvisvar í
skugga rafmagnsstólsins. Það
var tvisvar of oft. Ef þriðja
manneskjan dæi af völdum ar-
seniks í námunda við hana,
var harla ólíklegt að nokkur
kviðdómur fengist til að misk-
unna sig yfir hana.
— ★ —
SVO ÞAÐ var ekki um neitt
annað fyrir þau að gera, en
halda áfram laumuspili sínu
og vona það bezta. John
eiginmaður Mary, var bundinn
í starfi sínu á borgarskrifstof-
unum í Nassau allan daginn.
Everett vann hins vegar að
skýrslugerðum og hafði óbund-
inn vinnutíma; gat því komið
heim hvenær dags sem var.
Þau hefðu ekkert þurft að fara
í felur með ástamál sín, ef
Ada hefði ekki verið í húsinu,
en nærvera hennar fyllti Ever-
ett æ meiri gremju.
— Ada, sagði hann við konu
sína eitt kvöldið, þú hefur fitn-
að síðan við giftum okkur.
Vingjarnlegur raddhreimur-
inn stakk hana, svo að hún
lyfti andlitinu upp úr ávaxta-
hlaupinu og rjómanum, sem
hún var að gæða sér á:
— Ójá, ég er feit — hvað
um það? svaraði hún hryss-
ingslega.
— Þú ættir að leita læknis,
sagði Everett, vegna heilsunn-
ar. Hann myndi gefa þér fyrir-
mæli um rétt mataræði.
— Nei, asskotinn, svaraði
Ada. Ég hef yndi af að borða.
Everett hristi höfuðið þung-
búinn, meðan hún úðaði nokk-
ur hundruð hitaeiningum í sig.
— ★ —
SEINNA kom hann að máli
við Mary:
— Ef við bara gætum fengið
hana til að leita læknis, þá
myndum við losna við hana
úr húsinu nokkrar stundir í
viku hverri — svo að ekki
væri hætta á að hún sæi eitt-
hvað, sem ekki er hollt fyrir
hana.
Mary hrukkaði ennið. Hún
virtist eiga í talsverðri innri
baráttu. Loks sagði hún:
— Ada er mikið fyrir sæl-
gætj, Ég ætti að búa til köku
handa henni.
— Hvað ætlastu fyrir?
Drepa hana, elskulega? Æjá,
auðvitað — hvers vegna bak-
arðu ekki handa henni eina
af þessum sérstöku kökum þín-
um, Mary?
Það var farið að hitna í
eldavélinni hjá henni nokkrum
mínútum síðar. Og strax sama
kvöldið var Ödu Applegate
færð dýrindisterta með glitr-
andi hvitu ískremi. Hún var
ekki lengi að skella henni í
sig og sleikti út um af ánægju.
— Þetta var aldeilis afbragð!
— ★ —
KLUKKUSTUNDU síðar lá
hún á gólfinu og baðaði út
öllum öngum, æpandi og
skrækjandi af innankvölum,
haldandi báðum höndum um
magann. Everett reyndi að
hugga hana.
— Ég var búinn að segja
þér þetta, fitubollan þín, sagði
hann. Þú verður bara að fara
til læknis og fá forskrift um
mataræðið.
Everett skrapp niður til að
sækja verk- og vindeyðandi,
og notaði tækifærið til að
hvísla að Mary:
— Lagast hún?
Stundarkorn getur það hafa
hvarflað að Mary, að ef til
vill kynni hún að hafa látið
helzt til mikið af Rottubana —
eins og djöflafæða þessi nefnd-
ist — í tertuskrautið. En löng
reynsla hrakti undir eins allan
kvíða á brott:
Hún verður komin í fyrra-
málið til að biðja um meira.
Rottubaninn hafði sín áhrif
á Ödu. Undir morguninn féllst
hún veikri röddu á að draga
ekki að leita læknis. Og þegar
rúmlega hálft þriðja hundrað
punda hlass kemur inn til
lækis og kvartar um kveisu-
sting í mallakút, þá liggur ekk-
ert annað fyrir en setja hana
í megrunarkúr. Og meðan hún
fékk nákvæma uppskrift, lyf-
seðil og fyrirmæli um að
hreinsa Rottbanann úr melting-
arfærunum, gömnuðu mýslurn-
ar tvær heima hjá sér heldur
en ekki við ástaleiki sína.
-★-
ÞEGAR Everett hafði á svo
ákjósanlegan hátt kippt í lag
málum heima fyrir, tók hann
að snúa sér að samfélaginu og
gera sér far um að láta sem
mest á sér bera. í Þjóðfrelsis-
hreyfingunni, sem lét sér ekk-
ert umbótamál vera óviðkom-
andi, var hann kjörinn for-
ystumaður, og veittu þessi met-
orð honum meðal annars auk-
inn frítíma úr vinnunni — til
að vinna að velferð bæjarfé-
lagsins — en aðallega til að
sinna Mary Greighton, hvenær
sem hann mögulega gat því
við komið. Henni var líka
^lveg hætt að finnast það p,t>kk. .
uð óviðkunnanlegt.
Rottubananum var líka alveg
sjeppt í tertur, þvL að,t,Mí)py,,
hafði sett stólinn fyrir dyrnar;
hvað snerti hvers kyns morð-
brölt í nærveru hennar. Ever-
ett var heldur ekkert að leggj-
ast fast að henni. Honum hafði
nefnilega á skynsemdaraugna-
bliki dottið í hug, að henni
gæti alveg eins dottið í hug
að lauma eitri í matinn hans
eins og hvað annað, ef hann
væri með eitthvað múður. Svo
hafði hann líka komið auga á
blómstrið í garðinum, sem óx
og dafnaði — og hann vildi.
fyrir hvern mun fá að plokka.
— ★ —
BLÓMSTRIÐ EINA hét
Anna Wharton og var dóttir
Mary af fyrra hjónabandi, orð-
in fjórtán ára gömul og þegar
farin að bera ýms einkenni
kvenlegs yndisþokka. Henni
var ekkert á móti skapi að
kalla hann „Edda frænda“. Og
blessaður karlinn hann Eddi
frændi hafði það fyrir sið að
vera til staðar, þegar telpan
kom heim úr skólanum, til
þess að geta sýnt henni alla
þá föðurlega umhyggju, sem
brauðstritið aftraði John frá að
láta henni i té. Græzkulaus
faðmlög, föðurlegt klapp á koll
inn; þetta var byrjunin. sem
Eddi frændi breytti smám sam
an í langa kossa á munninn og
hörkufaðmlög — þegar hvor-
ugt foreldrið sá til. Telpan var
eins og leir í þrautæfðum hönd
um hans, og hann kaus sér
hana sem hlýðna og eftirláta
brúðu í einkakvennabúri sínu.
Hann fór oft með telpuna í
bíó, jós yfir hana poppkorni og
sælgæti, og svo leiddust þau
Djöflafæðan Rwitiihani var hdzfa
fóinMÍuinlaiAja licnnar — |>e;<ar
niikift lá viö. Itn »íi fcr ööruvísi
en æilað er . . .