Ný vikutíðindi - 10.03.1972, Qupperneq 7
NY VIKUTIÐINDI
7
heim. Svo fól hann henni ýms
smáviðvik fyrir Þjóðfrelsis-
hreyfinguna — og loks var það
mollulegt júníkvöld, að hann
sneri sér að því að uppskera
það, sem hann hafði verið að
rækta.
ANNA var orðin fimmtán
ára, og farin að fylla verulega
út í kjólinn, sem sveipaði ung-
an, þrýstinn líkama hennar.
Hún hafði faðmað hann og
kysst heldur oft. Hún var ó-
reynd í þessum efnum og ór-
aði ekki fyrir lymskuásetningi
mannsins, sem hún treysti í
blindni. Hún hafði ekki nokkra
minnstu möguleika til að verj-
ast áleitni hans.
Hann fór með hana inn í ó-
notaðan sýningarklefa í fund-
arhúsi Þjóðfrelsishreyfingarinn-
ar, þar sem engin áhætta var
á, að nokklr ónáðaði þau, og
veittist honum auðvelt að fá
vilja sínum framgengt.
Þá var svo komið, að innan
veggja Greighton-hússins voru
eiginkoná Everetts — sem
hann rækti húsbóndaskyldur
sínar við — fullþroskuð ást-
kona hans sem hann hélt við
eins og hann framast gat, og
loks „ástin eina og sanna“,
telpan, sem hann hafði tekið
í kvennabúr sitt.
-★-
NÚ VAR það svo með Mary
Greighton, að hún var gædd
einum kostum umfram alla
aðra: hún var góð og ástrík
móðir. f fyrstu óraði hana ekki
fyrir því, að kinnroði Önnu
stafaði að neinu leyti af nær-
veru Everetts, en svo var það
dag nokkurn, að hún gerði sér
ljóst, að Everett, slskhuginn
ástheiti, var hættur að heilsa
upp á hana jafn oft og hann
áður gerði. Svo komu heila-
brotin, hvort hann væri orð-
inn hamingjusamur með konu
sinni, eða — sem var miklu
líklegra, þegar Everett var
annars vegar — að hann hefði
fengið sér aðra ástkonu.
Og af þessu spunnust frekari
heilabrot. Það voru tvö svefn-
herbergi í húsinu — í öðru
sváfu Applegate-hjónin, í hinu
Greighton-hjónin. Dóttir þeirra
Applegate-hjónanna, tólf ára
gömul, svaf uppi á háalofti
ásamt Önnu, dóttur hennar.
Sonur Greighton-hjónanna, ell-
efu ára, svaf í gangi bakatil.
Þegar gestir komu, voru þeir
settir í svefnherbergi Apple-
gate-hjónanna, sem fóru upp á
háaloft í flet telpnanna, en
dóttir þeirra flutti sig þá nið-
ur og svaf hjá drengnum.
Anna svaf þá uppi hjá Apple-
gate-h j ónunum.
Það er ekkert vafamál,
hversu mikið pláss væri af-
lögu, þegar flykkið hafði troðið
sér niður í annað rúmið. Það
var auðvelt að ímynda sér þau
Everett og Önnu samanhnipr-
uð í hinu rúminu. Og þá var
komið að spurningunni: Hvers
vegna höfðu þau ekki haft
dóttur sína uppi hjá sér, en
sent Önnu niður til að sofa
hjá drengnum?
LÁRÉTT: 45 yrkja 14 reiðan
1 atorka 48 farvegurinn 16 harðsnúin
7 engi 49 næringuna 19 orkugjafinn
12 jörð 50 kennd 20 voluð
13 miðdepill 52 forfeður 21 tónn
15 gangflötur 54 ending 22 sbr. 42. lár.
16 ásagrundir 55 agnir 23 eitruð
18 tveir eins 56 verkurinn 26 gluggi
19 mál 59 röð 27 prófa
20 styrkur 60 miskunnina 31 hjal
22 gladdist 63 fólks 32 klaka
24 fæða 65sá eftir 35 fénaður
25 fugl (þf.) 66 úrræðagóður 37 óþverri
26 vessar 38 léttfætt
28 æstar LÓÐRÉTT: 41 býli
29 guð 1 holdugur 42 annarra
30 ritstjóri 2 áflog 43 áreitir
31 mánuður 3 mylsna 46 borðandi
33 snæð 4 bindi 47 á fæti
34 fersk 5 forsetning 51 lögun
35 sessunautur 6 hræðsla 53 flanað
36 tveir óskyldir 7 undanskil 57 beita
38 endurheimta 8 spýttist 58 svar
39 þrír eins 9 vafi 61 tímabil
40 ath. 10 sbr. 15. lár. 62 frumefni
42 hvað 11 fisklítill 63 leyfist
44 fæðutegund 12 sigla 64 óþekktur
KROSSGÁTAN
1 I 2 y ' V 5 J a 9 10'
J K mmm J u L "
1 E c h
19 h. _ ll n r h
íi r 3 r
til að leggja varfærnislegar
spurningar fyrir hana, en stúlk
an var svo ánægjuleg, að hún
steinhætti við áform sitt. Hins
vegar gat hún ekki á sér setið,
þegar Everett kom til hennar
síðari hluta dagsins.
— Er eitthvað milli þín og
dóttur minnar? spurði Mary.
Everett var hneykslunin upp
máluð.
— Anna er mér eins og önn-
ur dóttir, sagði hann. Mér þyk-
ir vænt um hana, ekkert meir.
Ef það væri eitthvað milli mín
og hennar, heldur þú þá, að
við kúldruðumst í sama fleti,
ég og konan mín?
Þetta var alls ekki svo frá-
leit neitun, því að það, vissi
Mary mætavel, að hversu þung
sem Ada var á ýmsum sviðum,
þá svaf hún laust.
En svo var það í næstu viku,
að læknirinn hafði fyrir löngu
látið Ödu hafa svefnlyf. Þá
gusu grunsemdirnar upp að
nýju, og sama daginn laumað-
ist Mary á tánum að svefnher-
bergi þeirra Applegate-hjón-
anna. Ada var ekki heima,
hafði farið til læknisins, og
Anna og Everett, sem bæði
ert út á háttalag dóttur sinnar
að setja. Sjálf hafði hún gefið
fordæmið.
Án þess að mæðgurnar vildu
viðurkenna það fyrir sjálfum
sér. voru þær rígbundnar á
ástaklafa Everetts og hlupu til
að þjóna honum eftir duttlung-
um hans í það og það skiptið.
Án stuðnings móðurinnar
var Anna viljalaust verkfæri í
höndum hans. Mary hefði hins
vegar vafalaust getað fundið
undankomuleið fyrir þær báð-
ar, ef ekki með öðru, þá með
Rottubananum. Og ástæðan til
þess, að Mary greip ekki til
Rottubanans, var engin önnur
en sú, að henni líkaði þetta
bara ágætlega. Hún var ást-
fangin af eiginmanninum, og
þegar Everett hafði fengið
nýja leikfangið, sinnti hann
henni sjaldnar en áður. Hún
var þá laus við hann, meðan
hann var með dóttur hennar.
ÞRÁTT FYRIR sálarkvölina,
sem þetta hefur vafalaust bak-
að henni, gat hún huggað sig
við eitt: Anna var hamingju-
voru þó heimavið, voru hvergi söm hjá Everett, og hann hafði
STRAX morguninn eftir
hófst Mary handa um að ganga
úr skugga um sannleikann i
málinu. Hún tók Önnu afsíðis
sjáanleg.
Mary opnaði hurðina var-
lega og kom að elskhuga sín-
um uppi í rúmi með nýju ást-
konu sinni — dóttur hennar!
Kæruleysislega stuggaði Ev-
erett skömmustulegri telpunni
út úr herberginu. Og smám
saman gerði móðirin sér ljóst,
að það var hún, sem sat ■ föst
í gildru, ekki hann — og þessi
gildra var einhver furðulegasti
ástarþrihyrningur, sem sögur
fara af.
-★-
EVERETT Applegate gerði
henni fyllilega Ijóst, að hann
væri staðráðinn í að halda á-
fram ástasambandi sínu bæði
við Mary Greighton og dóttur
hennar. Þetta skyldi Mary
sætta sig við og steinþegja yf-
ir, eða í ljós yrðu leidd bæði
eiturlyfjabrask og lauslæti
hennar!
Hafi Anna litla búizt við
skömmum frá móður sinni, þá
hefur henni vafalaust brugðið
talsvert í brún. Mary dvaldist
lengi inni í svefnherberginu.
Og þegar hún kom þaðan
leyndi sér ekki, að sætzt hafði
verið á málið. Mary hafði ekk-
þó, greyið, sagzt elska hana
og látið í ljós löngun til að
vera frjáls og geta gengið að
eiga hana. En hann var ekki
frjáls, — og það var svo ótal
margt í sambandi við þetta.
Engu að síður varð að gera
eitthvað, og auðvitað var eitrið
bezt eins og fyrri daginn. í
þetta skiptið eitruð bréf.
Dag nokkurn settist hún nið-
ur og hripaði þrjú nafnlaus
bréf til Everetts. Öll voru þau
eitthvað á þessa leið:
— Ég veit, að ég tala fyr-
ir munn nágrannanna, þeg-
ar ég segi yður, að við erum
orðin dauðleið á tveim
manneskjum við þessa götu.
Þér þurfið naumast að geta
yður þess til, hverjar þær
eru. Ég get ekki átt við nein
önnur en Everett Applegate
og fitukeppinn, konuna
hans. Everett er drullusokk-
ur og hefur alltaf verið.
Hann er úlfur í sauðagæru
og utan í hverju pilsi, sem
hann sér. Hvað konuna hans
áhrærir. er munnurinn í
fullu s' • ræmi við útlitið.
Hún d reiiir óhróðri um sam-
býlisfólk sitt, og það sýnir
kjánaskap sinn með því að
skella skollaeyrum við lyg-
unum.
— ★ —
EVERETT fékk bréfin
þann 17., 18. og 19. júní
1935. Hvert þeirra var eins
og sprengja, og með því
Bridge-
1» A T T U R
Norður:
S: —
H: ÁK 7
T: D 9 7
L: D 5
Vestur:
S: 7 6
H: G 5
T: —
L: G 6
3 2
4
Austur:
S: K G
H: D
T: K G
L: 9
10 9
Suður:
S: Á D 8 5 4
H: 9 8 3
T: 8
L: —
Hjarta er tromp. Suður á út,
og spurningin er, hvernig hann
getur fengið 8 slagi.
Suður spilaði sp. 4, Norður
trompaði og spilar hj. Á og
Suður kastar 9. Nú er 1. D
látín út, sem Suður trompar
með 8. Þá er kominn tími til
að svína hjartanu, og Norður
fær tvo slagi í þeim lit.
Nú líta spilin svona út:
Norður:
T: D 9 7
L: 5
Vestur:
S: 7 6
L: G
Austur:
S: K G 10
T: K
Suður:
S: Á D 8
T: 8
Norður spilar 1. 5 undir G
Vesturs, og Austur lendir í
kastþröng. Ef hann kastar tígli,
stendur 8 Suðurs, og auk þess
fær hann á D og Á í spaða.
Kasti Austur spaða, hendir
Suður tígulspili sínu og fær að
lokum 3 slagi á spaða.
I
þriðja gekk hann af göflun-
um. Einhver vissi alltof mík
ið — sem sagt, bréfritarinn.
Hefðu bréfin beinzt gegn
Mary Greighton, hefði hann
ekki kippt sér upp við
þetta. En bréfritarinn vissi
bersýnilega alltof margt um
Everett Applegate, Edda
frænda, forystumann Þjóð-
frelsishreyfingarinnar, sem
hafði breitt yfirhilmingar-
dulu umbóta og prúð-
mennsku yfir ódæði sín.
— Ég get ekki ímyndað mér,
hverjum dettur í hug að sverta
mannorð mitt svona, sagði
hann við konu sína. Og leyfa
sér að brigzla þér um sögu-
burð! Ég geri eitthvað í máb
inu. Ég læt ekki flekka mann-
orð mitt!
Hann hélt beina leið á fund
saksóknarans í Nassau, Martin
W. Littleton, og kynnti sig sem
aðalmann Þjóðfrelsishreyfingar
innar í umdæminu.
— Og nú standa kosningar
fyrir dyrum, sagði hann, og
því svívirðilegri er áburður
þessara bréfa.
— Hafið þér enga hugmynd
um, hver gæti hafa skrifað
þessi bréf? spurði fulltrúinn,
er hann hafði lesið bréfin.
— Bersýnilega einhver brjá-
læðingur, Það er þarflaust að
taka fram, að þetta eru allt
saman svívirðilegar lygar.
FULLTRÚINN virti fyrir sér
umslögin, sem hann hafði haft
meðferðis. — Það er ekki skrif
að utan á bréfin til yðar, sagði
hann.
Það var alveg rétt. Bréfin
voru stíluð til allra íbúanna í
húsinu.
— Það er hvað svívirðileg-
ast, sagði Everett æstur. Ber-
sýnilega er verið að reyna að
sverta mig í augum sambýlis-
fólksins, sem virðir mig.
Fulltrúinn gat auðvitað ekk-
ert annað en lofað að gera allt
sitt bezta og láta hann fylgjast
með árangrinum. En hurðin
var naumast komin að stöfum
að baki Everett, þegar bréfun-
um var hent niður í neðstu
skúffu, svo að þau mættu
gleymast.
Þannig lauk tilraun Mary
Greighton til að afla utanað-
komandi aðstoðar.
Framhald á bls. 5.