Ný vikutíðindi - 10.03.1972, Side 8

8
NÝ VIKUTÍÐINDI
a glasbotninum
„Ja, ekki veit ég . . . “
Sunnudagurinn nálgað-
ist, og ganili presturinn
var orðinn kvíðafullur, þvi
hann vissi ekki um livað
hann ælti að tala i stóln-
um í kirkjunni.
Konan lians stakk þá
upp á þvi, að hann skyldi
beina orðum sínum sér-
staklega lil æskulýðsins og
vera svo frumlegur að
fjalla um íþróttina að
standa á sjóskíðum.
Nú rann sunnudagurinn
upp, cn þá var prestsfruin
lasin og gat ekki mætt við
messuna. Á leiðinni til
kirkjunnar fór presturinn
að efast uin, að vilurlegt
væri að prédika um sjó-
skíðasportið, því erfi.tt
myndi að finna tilvitnun
um það í bibliunni, svo að
liann ákvað þess i stað
að fjalla um kynlifið, sem
reyndist heillaráð.
Nokkrum dögum seinna
hilti kona nokkur úr söfn-
uðinum prestsfrúna og
liældi ræðu prestsins mik-
ið.
„Hvernig í ósköpunum
hefur maðurinn yðar
kynnst svona vel þessu
efni, sem hann liélt ræð-
una um?“ spurði hún.
„Ja, ekki veit ég það,“
svaraði maddaman, „þvi
liann heíur bara prófað
það tvisvar, og j)á mis-
tókst allt í bæði skiptin.”
>f
Heim af ralli
Tveir Mosfellingar voru
á lieimleið af kvöldralli í
borginni. Sá, sem sat við
stýrið á jeppanum, var
ekki alvcg klár i kegrsl-
unni, og þetta vakti al-
hggli lögreglumanns, sem
stöðvaði bílinn.
Bítstjórinn reyndi að
slrumma sig af rélli öku-
skirteinið út um glugg-
ann. Lögregluþjónninn
skoðaði það og skilaði því
síðan aftur.
„Jæja, haldið þið bara
áfram. En hvað i ósköpun-
um er þetta?“
Iiann hafði komið auga
á farþegann, sem hafði
dottið rdður á gólfið.
„Látið hann ciga sig.
Hann passar vclarrúmið!“
Sá var munurinn
Sálkönnuður nokkur var
að sálgreina stúlku og
nefndi í j)vi sambandi fall-
os-táknið.
„Hvað er það?“ spurði
stúlkan.
Hann vildi ekki fara út
i orðaskýringu, því þetta
var i fyrsta skipti, sem
hún viljaði hans, en þá
hljóp daman út að glugg-
anum og hótaði að kasta
sér út, ef hann segði sér
það ekki.
Læknirinn opnaði ])á
buxnaklaUfina og sýndi
henni. ,
„Ó,“ sagði hún, „alveg
eins og penis, Ijara miklu
ínikliu minni!“
Norskur brandari
Sölumaður nokkur ók
þjóðveginn og sá sæta
sveitastúlku, sem vcifaði
honum og bað um far til
næsta bæjar. Það þarf
varla að segja frá því, að
hann stanzaði og bauð
henni upp í.
Þcgar þau höfðu ekið
spölkorn, leit hann lil
hennar og sagði:
„Elskan, þú hefur svo
falleg brjósl. Þú skalt fá
500 krónur, ef ég fæ að
þukla á þcirn.“
Hún varð eiil bros og
jankaði því hin glaðastá.
Eftir stundarkorn sagði
hann:
„Hjartað, fní hefur svo
fallega fótleggi; ég skal
borga þcr 1000 krónur, ef
ég má kcla við þá.”
Það var leyft, og hann
varð æstari og æstari.
„Eg held þetla ekki úl,”
andvarpaði hann, „ég vcrð
að fíí meira. Hvað tck-
urðu fyrir það?”
„Tja,” sagði hún rólega.
„Strákarnir eru vanir að
borga mcr 25 kall.”
Nokkrir stuttir
„Syngur konan þín svona
vel, að þú hafir ástæðu til
að kalla hana nælurgala?“
„Nei, alls ekki; en það
syngur svo i henni á næl-
urnar, þegar ég kem seint
heim að hún er alveg gal-
in!“
— ★ —
Stúlka: „Það var nærri
liðið yfir mig, þegar strák-
urinn, sem ég fór út með í
gærkvöldi, ætlaði að kyssa
mig.“
Piltur: „Þú vcrður þá
næstum dauð, |)egar þú
kemst að því, hvað ég ætla
mér.“
— ★ —
Eiginmaðurinn á bana-
sænginni: „Hefurðu alltaf
verið mér trú kona? Þú get
ur sagt mér það hreinskiln-
islega, fyrst ég er að dejrja.“
Konan: „En ef þér hatn-
ar nú aftur, hvernig fer
þá ?“
— ★ —
„Heldurðu að Egill og
Anna séu hamingjusöm?”
„Já, þau eiga að hafa öll
skilyrði til |)ess. Hann á
enga vini, og hún á enga
ættingja.”