Ný vikutíðindi - 17.03.1972, Blaðsíða 7

NÝ VIKUTÍÐINDI
7
neri saman höndunum af LÁRÉTT: 45 kvenguð 12 fugla
ánægju, er hann horfði á skip- 1 ekki neins 48 þröm ■14 slóra
ið, sem kom einu sinni í mán- 7 heil á húfi ,49 konúnafn 16 lágfætt
uði frá Guayaquil, flytja síð- 12 soðið 50 áhald 17 gleðikonurnar
asta óvelkomna gestinn á brott. 13 braut 52 reykja 20 hamra
„Loksins höfum við aftur feng- 15 hvíldist 54 hag 21 reim
ið frið.“ 16 höfuðfötum 55 áflog 22 vafaorð
18 áhald 56 dulurnar 23 fórnaði
— ★ — 19 vond 59 öf. tvíhljóði 26 hreinlega
20 eldstæði 60 hljómsveit 27 trufla
HANN vissi ekki, hvað í 22 nöldur 63 nokkrum 31 gufu
vændum var. Mánuði síðar 24 stafur 65 starfsamara 32 eins
kom skipið aftur með ítur- 25 skolp 66 hagstæði 35 prýddi
vaxna, ljóshærða konu og tvo 26 heilar 37 litur
fleðulega fylgdarmenn hennar. 28 samanlagða 38 fag
Dr. Ritter sem kominn var 29 skammst. LÓÐRÉTT: 41 hæða
niður á litlu bryggjuna til þess 30 fisk 1 styrkist 42 slæmum
að sækja póstinn sinn, leizt 31 nokkur 2 skammst. 43 þráði
ekki á blikuna. 33 forsetning 3 eyða 46 varma
„Ég geri ráð fyrir, að þér 34 á nótum 4 varp 47 hest
séuð dr. Ritter,“ sagði konan 35 matvöru- . 5 hreyfing 51 .spil
á þýzku og leit með fyrirlitn- framleiðsluna 6 farartækið 53 lögun
ingu á beinaberan, sólþurrkað- 36 þegar 7 tvinnaði 57 stúlkunafn
an líkama hans. „Ég er baróns- 38 öf. tvíhljóði 8 raga 58 svar
frú Eloisa von Wagner Wehr- 39 fax 9 dveljast 61 eldstæði
born. Þér hafið sennilega heyrt 40 stafur 10 tala 62 guð
mín getið. Ætt mín er vel 42 hnoðri 11 ílátin 63 sem
þekkt meðal aðalsins í Vínar- borg. Jæja, dr. Ritter, ég hef 44 rola 64 öf. tvíhljóði
á prjónunum svölitla ráðagerð
varðandi eyjuna yðar, og ég er
viss um, að okkur mun semja
hið bezta.“ Svo virtist hún
átta sig og baetti við: „Æ,
já, þetta eru félagar mínir,
Robert Philippson og Rudolf
Lorenz.“
Dr. Ritter hneigði sig stirð-
lega. Hann horfði á, meðan bar
ónsfrúin sá um uppskipun á
mörgum kössum af frönskum
góðvínum og niðursoðnum krás
um, grammófóni og plötum.
Síðan skundaði hann heim dap-
ur í bragði.
Dóra leit á hann og sagði:
„Hvað er að? Er þér illt?“
,;Nei — æ — jú, ég veit
ekki,“ muldraði hann. „Það
er komið nýtt fólk.“
í,Til ’að setjast hér að? En
það fer aftur eins og allir hin-
ir ....“
„Þessi kona er af öðru tagi,“
stundi dr. Ritter og lét fallast
í körfustól. „Voðaleg kona. Ein-
hver — einhver hóra. Hún
mun eyðileggja hamingju okk-
ar. Það kemur einhver ógæfa
í kjölfar hennar. Ég segi þér
satt. Dóra, að ég finn það á
r* ’
— ★ —
DAGINN eftir, þegar baróns-
frúin og mennirnir tveir komu
til kvöldverðar í Friedó, varð
Dóra að viðurkenna, að Freder-
ich hafði nokkuð til síns máls.
Þau voru að smakka á flösku
af Pommard ’28 — gjöf frá
barónsfrúnni — þegar dr. Ritt-
er leiddi talið eftir krókaleið-
um að því efni, sem efst var
í huga hans.
„Svo ættgöfugri konu sem
yður, barónsfrú, sem vanar
eruð því bezta, sem lífið hef-
ur upp á að bjóða, hlýtur að
blöskra þetta frumstæða um-
hverfi.“
„Barónsfrúin hefur einstæða
aðlögunarhæfileika,“ sagði
Philppson og hellti í glas sitt.
„Barónsfrúin kaus sjálf, af
eigin, frjálsum vilja, að snúa
frá lystisemdum heimsins,“
bætti Lorenz við. „Hún telur,
að afturhvarf til náttúrunnar
muni gefa lífinu aukið gildi.“
„Verðið þér lengi á Flóreana,
barónsfrú?“ spurði Dóra.
„Já auðvitað, góða mín.“
Barónsfrúin brosti. „Ég hef
miklar fyrirætlanir í huga
varðandi þessa eyju. Þið mun
ið sjá margar furðulegar breyt-
ingar hér.“
KROSSGÁTAN
Li_ 2 y 4
ZE h ! r. —
19 i h
h,
»9
5S
6 4 17
V)
o 9 10' Jr
1
r 1“
24
5 “

luo «1
Í50
160 61
bi
866
l«a •
ii
58
|59
„Fyrirætlanir?“ Dr. Ritter
leit íbygginn á hana. „Hvers
konar framkvæmdir?“
Meðan barónsfrúin talaði, all
an næsta klukkutímann, sá dr.
Ritter fyrir sér, hvernig Friedó
yrði eyðilagt og friði spillt um
alla framtíð.
Það, sem barónsfrúin hafði í
huga, var gistihús, er eingöngu
skyldi ætlað hinum amerísku
auðmönnum, sem oft komu við
á skemmtisnekkjum sínum.
„Gistihús, þar sem allar ósk-
ir þeirra verða uppfylltar, vin-
ir góðir.“
ÞEGAR gestirnir voru loks-
ins farnir, sneri dr. Ritter sér
að Dóru.
„Hún ætlar að gera eyjuna
okkar yndislegu að svínastíu,“
hrópaði hann. „Hvernig á ég
að geta skrifað heimspekiritið
mitt innan um slíkan ólifnað?“
„Ef til vill kemur aldrei til
þess, elskan,“ sagði Dóra í
huggunartón. „Hún býr nú
bara í tjaldi ennþá. Hún á
eftir að laga sig að öllum að-
stæðum á Flóreana. Sennilega
mun henni þykja lífið hér of
erfitt, eins og öllum hinum, og
fara burt.“
Dr. Ritter lamdi hnefanum í
stólbríkina í bræði sinni.
„Ég hata þennan kvenmann!
Ég gæti drepið —“ Hann þagn-
aði og starði á Dóru tryllings-
legum augum. „Þarna sérðu.
Þetta er í fyrsta skipti, sem
hér á eyjunni hafa verið sögð
orð eins og að hata og drepa.
Þessi kona hefur dauðann að
förunaut, Dóra ...“
NÆRRI því frá byrjun virt-
ist spádómur dr. Ritters á rök-
um reistur. Viku eftir komu
barónsfrúarinnar gerðist atvik-
ið með villihundana. Þeir voru
margir á eyjunni, grimmar,
mannfælnar skepnur, sem lifðu
á minni dýrum. Barónsfrúin
ákvað að temja tvo þeirra og
hafa fyrir „kjölturakka“.
„Það tekst aldrei,“ sagði
Dóra. „Við höfum verið hér á
eynni í tvö ár og aldrei getað
tamið einn einasta.“
„Þið hafið bara ekki kunnað
lagið á þeim,“ svaraði baróns-

Bridge-
I* A T T IJ R
Norður:
S: G 5 3 2
H: Á 6 3
T: K 5
L: G 10 7 2
Vestur: Austur:
S: K 10 4 S: 9 8 7 6
H: 9 7 2 H: K D 8 4
T: G 10 9 7 2 T: D 8 6
L: 5 3 L: Á 4
Suður:
S: Á D
H: G 10 5
T: Á 4 3
L: K D 9 8 C
Sagnir gengu þannig, að Suð-
ur sagði 1 grand, Norður 2
lauf, Suður 2 tígla og Norður
3 grönd, sem stóðu. Austur og
Vestur sögðu alltaf pass.
Norður og Suður voru á
hættu.
Útspil: tígul G.
Spil þetta var spilað þann-
ig, að tígul G var gefinn, en
10 var drepin með K í borði.
Síðan kom lágt Iauf, sem Aust-
ur drap með Á og spilaði tígli
undir Á Suðurs.
Suður tók þrjá slagi í laufi;
þannig að blindur var að lok-
um inni, reyndi að svína spaða
en Vestur tók á K og fékk
fríslagi sína í tígli, svo að
sögnin tapaðist.
Suður átti að fara í spaðann,
áður en hann spilaði laufinu.
Þegar hann tók á tígul K, var
rétt að reyna að svína spaðan-
um og leyfa þá Vestri að fá K.
Vestur getur spilað tígli sín-
um, en kemst aldrei inn á frí-
slagina. Suður getur svo ör-
ugglega fengið á laufið sitt.
Suður getur aldrei búist við
að vinna sögnina, ef Vestur á
bæði spaða K og lauf Á. Hann
getur ekki tapað ef Austur á
bæði þessi háspil. Aðalatriðið
er að spila þannig að vera viss
um að vinna, ef háspilin tvö,
sem hann vantar, eru á sitt
hvorri hendi mótherjanna.
frúin. „Eftir mánuð skulu litlu
elskurnar sleikja á mér hend-
urnar.“
Hún lét Philippson og Lor-
enz smíða tvær trégildrur, og
með því að nota hræ af villi-
gelti sem beitu, tókst þeim að
veiða tvo hinna trylltu hunda.
Því næst skipaði hún Philpp-
son að opna aðra gildruna, og
er hundurinn stökk út, skaut
hún hann í kviðinn. Sömu að-
feðrina hafði hún við hinn
hundinn. Þegar skepnurnar
lágu ýlfrandi í blóði sínu á
jörðinni, beygði barónsfrúin
sig yfir þær og tók tengur og
sárabindi úr vasa sínum...
Mánuði síðar bauð baróns-
frúin Dóru heim til tjaldbúð-
ar sinnar, sem hún hafði skírt
„Paradísarheimt“. Tveir urr-
andi hundar komu hlaupandi.
Dóra hopaði á hæl.
„Þeir gera yður ekkert,“
sagði barónsfrúin. „Ég er búin
að temja þá. Ég skaut þá í
kviðinn, og hjúkraði þeim síð-
an, þangað til þeir urðu jafn-
góðir. Það gildir sama reglan
um himda og menn. Ef þeir
koma ekki sjálfviljugir, þarf
aðeins að fella þá með valdi
og hjúkra þeim á eftir. Þá
verða þeir kyrrir og hlýða. Því
að þeir vita, hver valdið hef-
ur.“
-★-
Á ÞVÍ LÉK enginn vafi, að
það var barónsfrúin, sem vald-
ið hafði, að því er snerti friðla
hennar. Þótt Lorenz væri enn
undirgefnari, voru þeir báðir
fjötraðir af viljastyrk hennar
þrælar hins óseðjandi losta
hennar.
Öll sú erfiðisvinna, sem fram
kvæmd var í tjaldbúðinni, var
unnin af Lorenz. Barónsfrúin
gaf Philippson skipanir sínar,
og hann lét þær ganga áfram
til Lorenz. Lorenz hafði ekki
um neitt að velja. Philippson,
sem var miklu stærri og sterk-
ari, barði hann, ef hann gerði
ekki eins og honum var sagt.
Dr. Ritter reyndi að láta sem
hann vissi ekki um þessar mis-
þyrmingar og ólifnað, sem
saurgaði Edensgarð hans. Dóra
gat það hins vegar ekki. Bar-
ónsfrúin gerði hana að trúnað-
arvini sínum' og sagði henni í
öllum smáatriðum frá sam-
bandi sínu við karlmennina
tvo.
Eitt sinn sagði hún: „Sá
karlmaður er ekki til, sem get-
ur staðizt mig. Ég veit ekki,
hve lengi ég endist við Philipp-
son, og ég er orðin leið á Lor-
enz. Ég vona að einhver nýr
komi.“
-★-
SKÖMMIJ síðar kom póst-
skipið frá meginlandinu og
færði barónsfrúnni meira vín
og matarbirgðir. Norskur vél-
stjóri, Arends að nafni, reigs-
aði niður landbrúna, kynnti
sig fyrir henni og kvaðst vera
í atvinnuleit. Barónsfrúin virti
þennan þrekvaxna. mann, með
gildan svírann, fyrir sér og
réði hann tafarlaust.
En jafnvel þrír friðlar nægðu
henni ekki. Hún varð því alls
hugar fegin, er tveir nýir gest-
ir komu til eyjarinnar tveim
mánuðum síðar.
Þetta voru tveir ungir, þýzk-
ir blaðamenn, Hans Reisman
og Joseph Schmidt, er sendir
höfðu verið til að skrifa blaða-
greinar um hina alræmdu
„drottningu á Flóreana“. Jos-
eph var laglegur, ljóshærður
maður. Um leið og hún leit
hann augum, varð henni ljóst,
að þennan mann varð hún að
fá. Þar var aðeins eitt til fyr-
irstöðu — Joseph geðjaðist
ekki að henni og fór ekki leynt
með það.
Barónsfrúin var' stórmóðguð
yfir áhugaleysi hans og ákvað
að temja hann, eins og hún
hafði tamið hundana. Þannig
fékk hún hugmyndina um villi-
galtaveiðina. Hún ætlaði að
særa hann og hjúkra honum
síðan, þar til hann fengi fulla
heilsu. Eftir það myndi Joseph
tilheyra henni.
En svo fór, að hún skaut
Arends í misgripum. Dögum
saman lá Norðmaðurinn milli
heims og helju, og dr. Ritter
lagði sig allan fram um að
bjarga lífi hans. Að lokum,
þegar Arends var ekki lengur
í bráðum lífsháska, var hann
fluttur til meginlandsins. Það
var fölskvalaus örvænting, sem
skein úr svip barónsfrúarinnar,
er hún horfði á hann borinn
um borð í skipið, sem einnig
flutti Joseph og Hans á brott.
Næstu daga varð mikil breyt
ing á barónsfrúnni. Hún talaði
ekki lengur um ástarhótelið
Framh. á bls. 5