Ný vikutíðindi - 14.04.1972, Blaðsíða 3

— Þurrkaðu mig, asninn
þinnJ skipaði hún. Ekki svona
ianst — heldur fast! Svona
já — undir höndunum, nautið
þitt, og svo brjóstin — varlega
asnakjálki! — Ekki svona
fruntalega á maganum — nei,
ekki svona fast þama, — not-
aðu hitt handklæðið á fæt-
urna — svona já.
Hún settist.
Oscar hamaðist við að
þurrka í sveita síns andlits. Ut
an úr gulu setustofunni bárust
raddir flutningsmannanna.
Greifafrúin renndi fótunum i
litla silkiinniskóna og hljóp
fram á gang. í anddyrinu
mætti hún eiginmanninum,
sem var að koma af hestbaki,
fölur af geðshræringu.
—Þetta stoðar ekkert, Mada
leine, sagði hann hryggur. Við
erum gjaldþrota. Við eigum
ekki um neitt annað að gera
en skjóta okkur. Ég skýt þig,
og þú mig — eða þér, Oscar,
fremjið aftökuna á okkur báð-
um. Laun getið þér því miður
engin fengið, en ég skal gefa
yður kokkteiluppskirftina
mína, þessa, sem ég hef aldrei
kennt neinum.
— Ég þakká, herra greifi,
svaraði þjónninn kurteislega.
En því miður verður herra
greifinn að láta sér nægja að
kenna mér hana skriflega, því
að það er ekki til víndropi á
heimilinu. Allar birgðirnar eru
þrír bjórar og átta gosflösk-
ur...
— Og í ísskápnum er ekk-
ert nema hálfur kjúklingur og
tvö lítil frosklæri, fnæsti mad-
dama Tissaut og rak hausinn
út um eldhúsdyrnar. Slátrar-
inn neitar að skrifa lengur hjá
okkur. Ég gæti nú kannske
lánað húsbændum mínum tutt-
ugu franka, annars verður eng-
inn hácíegisverður í dag ....
Madaleine vafði baðsloppn-
um þéttar að sér. Henni var
kalt. Greifinn yppti öxlum ó'g
kveikti sér í sígarettu.
Viku seinna höfðu orðið hlut
verkaskipti í greifabústaðnum
í smábænum Cognac. Hinn trúi
og dyggi þjónn, Oscar, gekk
ekki lengur í röndóttu vesti og
gullhnappajakka, — nei. Osc-
ar var kominn í flottasta kvöld
fatnað greifans. Hann hafði
rakað af sér vangaskeggið og
sat með servíettu undir hök-
unni við ávala borðið í setu-
stofunni og gæddi sér á kræs-
ingunum. Við hnífapörin hans
stóðu þrenn glös. Beint and-
spænis honum sat Loloette,
þjónustustúlkan unaðsfagra, í-
klædd einum dýrindis kjól
Madaleine. Hún var í indælis
skapi. og umhverfis borðið
snerist þjónustufólkið: Laforge
greifi sjálfur í búningi síns
fyrrverandi þjóns, og greifa-
frúin í svörtum afar stuttum
kjól, með hvíta svuntu fram-
an á sér og kappa Loloette
um hárið. Greifinn gekk um
með steikarfat og diska, og
greifafrúin skenkti á diskana.
Hljóðlega og niðurlút gengu
þau að starfa sínum. Það var
ekki nema þegar á þau var
yrt, að þau svöruðu í stuttum
setningum, nánast auðmjúk-
lega. Hvernig gat þetta átt sér
stað? Hvað hafði eiginlega
gerzt? Höfðu bolsévikarnir
gert alvöru úr því að leggja
undir sig smábæinn Cognac?
Eða var þetta máske einhvers
konar sjónhverfing?
Nei, aldeilis ekki, það var
ekkert af þessu.
vnctrrfÐiMDi
Daginn eftrr að flutnings-
mennirnir voru á ferðinni,
höfðu Þau Loloette og Oscar
hreppt stæsta vinnimginn í
franska ríkishappdrættinu,
hvorki meira né minna en tíu
milljónir franka. Bæði greif-
inn og greifafrúin höfðu fall-
izt á þá tillögu Oscars að
skipta um hlutverk. Oscar tæki
að sér að borga allar skuldir
greifans, og fengi í staðinn
höllina, en Loloette fataskáp
greifafrúarinnar, að meðtöld-
um loðfeldum og skartgripum.
Oscar og Loloette fluttu sig í
híbýli greifahjónanna, en „Ar-
mand“ og „Madaleine“ urðu
að láta sér nægja litlu her-
bergin, sem þjónustufólkið
hafðist við í.
— Við skulum leika á þau,
hafði greifinn sagt við greifa-
frúna, er þau féllust á þessa
furðulegu uppástungu. Þú narr
ar ríkisskuldabréfunum frá
Perú inn á Oscar, og ég geri
Loloette svo ástfangna af mér,
að hún gíni við hlutabréfunum
mínum í gullnámunum. Stelp-
an er ástfangin af mér upp að
eyrum, sjáðu engillinn minn
— upp að eyrum! Svo þegar
við erum búin að hirða auð-
æfin okkar aftur, þá hendum
við þeim út. Hvað segirðu um
þetta, dúfan mín?
— Mér finnst þetta alveg
stórkostleg hugmynd. Sömu-
leiðis get ég bent á það, að
Oscar er alveg trylltur í mig
— hann gengur um grenjandi
— innvortis, auðvitað — ef
hann svo mikið sem sér mig.
Þegar flutningsmennirnir voru
á ferðinni um daginn, þá kom
Oscar inn í baðherbergið til
mín. Sko, hann hafði legið á
gægjum. og þegar ég sá hann,
þá féll hann á kné og grát-
bað mig — ja, ef þú bara viss-
ir, um hvaS hann bað mig.
— Nú, hvað var það? Augu
greifan skutu gneistum.
— O, það var ekki það, sem
þú heldur, — nei, Oscar er
siðsemin sjálf. Nei. hann bað
um að mega nudda mig með
baðhandklæðinu, og ég leyfði
honum það. Ég verð að viður-
kenna, að það var engan veg-
inn óþægilegt.
— Hvernig gaztu, Mada-
leine? spurði greifinn; hneyksl-
aður og afbrýðisamur.
— Nú, þetta gerði svo sem
ekkert til. Vertu ekki með
þesssi kjánalæti, Armand. Nú
færð þú að nudda Loloette í
staðinn.
Svona byrjaði það. Við skul-
um snúa okkur aftur að máltíð
inni.
— Armand, sagði Loloette
fleðulega og horfði lengi á
hann undan löngum augnhár-
unum, er það alveg bannað
meðal fínna fólks að éta fisk-
inn með hnífum?
— Já, stranglega, maddame,
svaraði Armand og hneigði sig.
— Það er svo erfitt að fást
við tvo gaffla, andvarpaði þjón
ustustúlkan fyrrverandi og
klóraði sér á fætinum.
— Madaleine, komdu hingað
undir eins! kallaði monsieur
Oscar hlæjandi. Skenktu mér
meira hvítvín.
Madaleine fyllti glasið hans,
og hann tæmdi það í tveim
sopum.
— Skrambi góður, þessi ár-
gangur, sagði hann og sleikti
út um. Já, nú er vínkjallar-
inn fullur aftur. Ég keypti 500
flöskur af hverju merki. —
Framh. á bls. 4
m m m m mta m m ■ ■ — T * * - * * ~.n rWWVWWWIfW^
KOMPAN
Fálkaorðan. - Efnileg útflutnings-„vara“.
Áfengislögin aðhlátursefni.
Akureyrarölið eftisótt. - „Náttúra
bezta poppgrúppan.
Það er ekki að undra, þótt almenn-
ingur sé að jafnaði í krampahlátri, þeg-
ar tilkynningar koma frá orðunefnd
urn það, hverjir hafi hlotið riddara-
kross fálkaorðunnar (eða hvað það nú
heitir).
Á síðasta þingi bar nýbakaður al-
þingismaður fram tillögu þess efnis, að
þessi skrípaleikur yrði aflagður, og
þótti mörgum, að þar væri á ferðinni
athyglisverð tillaga.
Það er óneitanlega broslegt að vera
að sæma saumakonur fálkaorðunni
fyrir saumaskap, bændur fyrir búskap
og verkamenn fyrir verkamannavinnu.
Auðvitað á að hætta þessu pípi hið
bráðasta, ef ekki er meira vit í veitingu
þessara virðingartákna en oft vill við
brenna.
Annars hefur dágóð hugmynd skot-
ið upp kollinum, sem sé sú, að hefja
útflutning á fólkaorðunni og selja hana
til Bandaríkjanna — og þá ekki síður
til Sovétríkjanna, en þar eru orður
mjög í tízku eins og flestir vita.
Talið er fullvíst, að amerískir millj-
ónamæringar væru til í að borga stór-
fé fyrir fálkaorðuna, og er rétt að
minna á það, að ef slík orða væri verð-
lögð á milljón krónur stykkið, þá þyrfti
ekki að selja nema fimm hundruð, til
að hægt yrði að lengja flugbrautina í
Keflavík upp á eigin spýtur.
Nú er geðveikin í sambandi við
sterka bjórinn að ná hámarki. Það
þótti sannarlega tíðindum sæta, þegar
það kom í Ijós, að veiki pilsnerinn frá
Danmörku er of sterkur fyrir Islend-
inga, en eins og kunnugt er var útlend-
ur bjór ein af þeim vörutegundum, sem
ætlunin var að hef ja innflutning á, þeg-
ar við gengum í Efta.
Nú kemur í ljós, að samkvæmt af-
gamalli mælingaraðferð er danski veiki
pilsnerinn 2,50 eitthvað, en 2,25 eitt-
hvað (hvort sem það nú eru prósentur
eða eitthvað annað) er hámark ein-
hvers, sem löglegt er á Islandi.
Þessi andskotans skrípaleikur er nú
orðinn svo yfirgengilegur, að ekki verð-
ur lengur við unað.
Forsvarsmenn bjórsins á alþingi
drógu sem kunnugt er frumvarp sitt
til baka, þegar í ljós kom, að allt væri
í lagi með innflutning á sterku öli; en
nú kemur aftur á móti í ljós, að ekki
er allt í lagi.
Islendingar eru víst nógu mikið að-
hlátursefni þeirra, sem landið sækja
heim, þótt ekki sé sífellt verið að gera
í því að gera okkur afkáralega með
dellu eins og áfengislögunum.
Það hefur vakið athygli, að nú um
nokkra hríð hefur verið erfitt að fá
Thule-öl hér í borginni. Ekki vitum
við svo gjöiia hvað veldur, nema ef
vera kynni, að þetta Akureyraröl er
búið að slá Egils-ölinu svo gersamlega
við, að enguni dettur lengur í hug að
biðja um það, sem kallað hefur verið
pilsner.
Sannleikurinn er sá, að fjöldanum
finnst Thule-bjórinn mildari á bragðið
en Egils-ölið, og höfum vér fyrir satt,
að verksmiðjan á Akureyri hafi ekki
undan að framleiða.
Úr poppheiminum er það helzt að
frétta, að hin nýja „Náttúra“ virðist
ætla að slá ofsalega í gegn.
Sérfræðingar vorir í popptónlistar-
málum tjá oss, að hér sé á ferðinni ein
bezta poppgrúppa, sem litið hafi dags-
ins ljós, ekki eingöngu hérlendis held-
ur og þótt víðar væri leitað.
Eins og kunnugt er, urðu þeir í
„Náttúru“ fyrir miklum skakkaföllum,
þegar hljóðfæri þeirra brunnu í Glaum-
bæ fyrir nokkru, en nú hefur hljóm-
sveitin verið endurskipulögð, og er það
markverðast, að söngkonan Shady
Ovens, sem var með Trúbroti, flikkar
nú upp á þessa ágætu hljómsveit með
framangreindum árangri.
Þá telur sérfræðingur vor, að
Björgvin, gítaristi grúppunnar, sé í sér-
flokki sem hljóðfæraleikari.
ASSA