Ný vikutíðindi - 14.04.1972, Blaðsíða 6

6
NÝ VIKUTÍÐINDI
1J R ANNÁLIIM LÖGREGLUAAAE
MOllÐ ÁN MORÐINGJA
Þetta er einhver furðulegasta sagan úr
frönskum Iögregluannálum. Kona hafði verið
myrt, en ástæður virtust engar til morðsins
og enginn morðingi fannst, fyrr en skarp-
skyggn sérfræðingur kom auga á lausnina.
KLUKKUNA vantaði tíu
mínútur í átta um kvöldið, og
bak við gluggann í Villa Beau-
soleil í Morlaix, skammt frá
París, mátti sjá skuggamynd
ungrar, grannvaxinnar konu,
sem teygði upp hendurnar til
að festa eitthvað í efri glugga-
karminn.
Klukkan nákvæmlega átta
heyrði vinnustúlkan, sem var
að vinna niðri í kjallara,
skruðninga eins og einhver
hefði dottið og kallaði upp:
— Frú Riche! Hvað var
þetta?
Hún fékk ekkert svar, lauk
verki sínu og fór og lokaði
hurðinni á eftir sér. Þegar hún
kom aftur morguninn eftir og
hringdi dyrabjöllunni, var
ekki opnað fyrir henni, svo að
hún gerði ráð fyrir, að frúin
væri enn ekki komin á fætur.
En þegar húsmóðirin hafði
ekki bært á sér undir hádegið,
og þar sem eiginmaður henn-
ar, Gilbert Riche, var ekki
heima, lét stúlkan til skarar
skríða. Hún dró garðbekk að
glugganum og gægðist inn um
hann.
Skyndilega rak hún upp
angistarvein. Á gólfinu,
skammt frá glugganum, lá frú
Riche endilöng á gólfinu og
starði brostnum augum upp í
loftið.
Stúlkan gerði lögreglunni
þegar í stað viðvart, og í ljós
"körfl', að ftú Riche hafði orðið
fyrir byssukúlu í hjartastað,
en þar að auki var gardínu-
•snúra vafin um háls hennas,
Þá var sakamáladeildinni í
París gert viðvart, og Jules
Francas, lögreglufulltrúi, tók
málið í sínar hendur.
Húsið var rannsakað hátt og
lágt, og nágrannarnir voru yf-
irheyrðir, en það var ekki við-
lit að finna nokkurt spor. Auk
þess var eiginmaður hinnar
látnu horfinn.
Krufningin leiddi í ljós eftir-
farandi:
Skotin í hjartastað. Kúlan
hafði farið inn um brjóstið og
út um bakið. Um hálsinn var
vafin gardínusnúra. Ógjörning-
ur var að ganga úr skugga um,
hvort hefði verið banaorsökin.
Hálsinn var brotinn milli ann-
ars og þriðja liðar.
Kúlan fannst hvergi.
Það var ógjörningur að grafa
upp nokkra ástæðu til morðs-
ins. En handtökuskipun var
gefin út á Gilbert Riche, sem
horfið hafði sama daginn og
morðið var framið.
Meðan þessar athuganir fóru
fram, kom ungur maður inn á
skrifstofu lögreglufulltrúans og
sagði:
— Ég er Francois Riche, son-
ur hinnar látnu. Ég botna ekk
ert í þessu, því að ég fékk
símskeyti frá föður mínum
um, að ég mætti eiga von á
bréfi, og hérna er það.
Francois las eftirfarandi:
— Elsku drengurinn minn.
Þegar þú færð þetta bréf,
þá er ég ekki lengur í tölu
lifenda. Ég gerði mig sekan
um fjárdrátt og gat ekki lifað
við þá smán. Móðir þín hefur
lengi verið veik og dvalið lang
dvölum á sjúkrahúsum. Til
þess að auka ekki á þjáningar
hennar, ætla ég að gefa henni
sterkt svefnmeðal.
Glasið með svefnmeðalinu
fannst ósnert á eldhúsborðinu.
En hvað var þá orðið af
Gilbert Riche?
í örvæntingu sinni hafði
hann ekið bifreið sinni inn í
næturmyrkri upp í sveit og
skilið hann eftir á skógarstíg
Síðan reikaði hann inn í skóg-
inn með sterkar svefntöflur og
hárbeittan hníf. Hann settist
undir tré, gleypti báðar svefn-
töflurnar og skar í sundur slag
æðarnar á báðum úlnliðum.
Þegar hann hafði sofið í 48
klukkustundir, vaknaði hann.
Sárin höfðu ekki verið ban-
væn, en honum hafði blætt
verulega.
Þá reikaði hann út úr skóg-
inum, fann bifreið sína, settist
upp í hana og ók af stað á
ofsahraða, í leit að tré til að
klessa bílinn á.
En hann hitti ekki tréð, sem
hann hafði valið, heldur hafn-
aði í skurðinum og meiddi sig
aðeins lítillega. Hann skreidd-
ist upp úr skurðinum og tók
sér stöðu við veginn til að
kasta sér fyrir næsta bíl. Þar
fannst hann meðvitundarlaus,
blóðugur á höndum, og var
þegar í stað fluttur til næsta
fangelsishúss. Þar fékk hann
blóðgjöf, og tveim dögum síð-
-ar gat Francas yfirheyrt hann
í fangaklefanum.
Málið er afar óljóst, sagði
Fj-aíjca?. ,6ér. átliifS ekki skotr
LYKLI var snúið í hurðinni,
sem á var letrað. Madame Fili-
pova, Viðtalstímar....
Dyrnar opnuðust.
Andartaks þögn, og grá-
hærður maður gekk inn í her-
bergið. Þykk gluggatjöld voru
fyrir gluggum, og það logaði
á lömpum með dumbrauðum
hlífum, þótt hádagur væri.
Hann stóð þarná í rauðleitu
rökrinu, meðan konan, sem
opnað hafði hurðina, ýtti hjóla
stólnum bak við stórt, lakkbor-
ið skrifborð. Hún hafði blæju
fyrir andlitinu.
Hún mælti á þýzku, án þess
að taka blæjuna frá andlitinu:
„Það er venja að síma og
biðja um viðtalstíma. En eng-
inn mun koma fyrir hádegis-
verð, svo að . . ..“
Maðurinn var stór, fyrir-
gengilegur; hárið, augun, hör-
undið og fötin, allt grátt. Hann
virtist ekki vera þess háttar
maður, sem leitaði að jafnaði
ráða hjá spákonu, en fáir voru
það, sem heimsóttu Anny Fili-
povu, sem komu í öðrum er-
indum. Hann lét sig falla djúpt
í djúpan, rauðan hægindastól,
um leið og hann sagði: „Svo
vopn í fórum yðar, og þér
yfirgáfuð húsið klukkan 19.30.
Eftir það sást konan yðar á
lífi. Hún snerti ekki svefnlyf-
ið. Hún var skotin í hjarta-
stað. Og einhver batt gardínu-
snúru um háls hennar. Getið
þér gefið skýringu á þessu?
— Nei, svaraði Riche og
hristi höfuðið.
Francas yfirgaf hann. Málið
var orðið harla furðulegt.
Hver gat morðinginn verið,
og hvaða ástæðu gat hann
hafa haft til verknaðarins?
Við þeirri spurningu fannst
ekkert svar. Morðinginn hafði
ekki skilið eftir sig minnsta
vott af spori, og það varð æ
augljósara, að Gilbert Riche
gat alls ekki verið morðinginn.
Dagarnir liðu, og málið leit
út fyrir að ætla að hafna með-
al þeirra óleystu. Þá loks sneri
Francas sér til góðvinar síns,
dr. Marcel Cornelsen, sem iðu-
lega hafði gefið honum góðar
hugmyndir í lausn sakamála.
Þeir fóru saman út til Villa
Beausoleil, rannsökuðu allt hús
ið og garðinn, gengu vítt og
breitt um lendurnar í kring
og allt niður að vatni, þar sem
herinn hafði flugstöð á hinum
viðskiptavinir yðar greiða yð-
ur fyrir að glápa í þessa krist-
alskúlu, til þess að lesa fram-
tíð þeirra, er ekki svo?“
Hún lyfti svörtu grisjublæj-
unni, og sást þá, að hún var
með svört, magnþrungin augu
og silfurgrátt hár.
„En hafið þér ekki komið í
þeim erindum?“
„Nei, ég er einn af hinum,“
sagði hann á rússnesku.
Er hún heyrði það, glennti
hún upp augun og varð mjög
hverft við. Hann gaf henni
gætur. Hún fékk hóstakviðu,
svo að hún hristist öll, og tók
skjálfhent töflu úr glasinu. sem
stóð við hliðina á kristalskúl-
unni. Hún hleypti brúnum og
skolaði henni niður með víni,
sem var í glasi við hlið henni,
og hóstakastið leið hjá.
HANN hallaði sér áfram.
„Já við vitum allt. Loksins!
í hve langan tíma hefir þetta
átt sér stað — tólf ár? Þrett-
án?“ Reiðin sauð í honum.
„Allan þennan tíma hafa hin-
bakkanum.
— Einkennilegt, stórfurðu-
legt, sagði Cornelsen loks. Þú
ættir að fá nánari skýrslu hjá
lækninum. sem krufði líkið, og
lofa mér að sjá. Það er ekki
að vita, nema við getum fund-
ið lausnina.
Þegar Francas færði honum
skýrsluna daginn eftir, sagði
Cornelsen:
— Meðan ég les hana yfir,
skaltu hringja til flugstöðvar-
innar og ganga úr skugga um,
hvort nokkrar skotæfingar hafi
átt sér stað daginn, sem frú
Riche lézt, og á hvaða tíma.
Vertu ekki svona hissa á svip-
inn; mér datt nokkuð í hug.
Rannsakaðu sérstaklega,
hversu margar flugvélar hafi
lent, hversu mörgum skotum
hafi verið skotið og af hvaða
tegund.
Francas fékk allar þessar
upplýsingar, og þegar Cornel-
sen hafði litið yfir allar töfl-
urnar, kinkaði hann kolli og
bað vin sinn að fá sér sæti:
— Ég hef verið við nám í
Brussel, Kaupmannahöfn og
Berlín, og á síðasta staðnum
fengum við til meðferðar morð
af völdum skots, sem enginn
ir svívirðulegu njósnarar Vest-
urveldanna átt sér örugga
bækistöð í Vínarborg. Allan
þennan tíma hafa stjórnmála-
menn okkar unnið sleitulaust,
meðan föðurland okkar var
hersetið og bandamönnum okk
ar var spillt.. . Og öllu þessu
var stjórnað frá þessum bölv-
uðu, leynilegu aðalstöðvum.
Þú, svarta ekkjan, varst sjálf
í miðju netinu ásamt þínum
svívirðilega sonarsyni.“
Andlit hans var afmyndað.
jafnaði sig smátt og smátt, og
hann brosti ógeðslega.
„En þið gerðuð skyssu, þeg-
ar þið drápu Zhubin.“
„Það var ekki annars úr-
kosta,“ sagði hún.
Fingur hennar færðust um
skrifborðið frá hóstatöfluglas-
inu að lyklakippunni og Ijós-
myndinni af unga dökkhærða
brosandi manninum, í silfur-
rammanum. „Hann komst á
sporið og reyndi að drepa
Stefán, sonarson minn.“
„En,“ greip hann ákaft fram
í, „áður en Zhubin var myrtur
sendi hann okkur skeyti. er
hljóðaði svo: „Stefán Filipov,
lásasmiður, og Anny Filipova,
gat gefið minnstu skýringu á.
Það kom í ljós, að tveir menn
höfðu verið að skjóta í mark
á hlut, sem flaut á vatnsfleti,
og þegar var farið að athuga
málið, reyndist kúla, sem snert
ir flötinn í oddhvassan vinkil,
þeytast áfram í sama vinkil
við vatnsflötinn. Þarna hef-
urðu lausnina, gamli vinur.
Nú var gerð brúða af svip-
aðri stærð og frú Riche og
komið fyrir í glugganum, eins
og hún hafði sézt áður, og
síðan látnar fara fram skotæf-
ingar hjá flughernum.
Ein kúlan lenti í brúðunni,
svo að segja nákvæmlega á
sama stað og áður hafði gerzt
með frú Riche.
Hvað gardínusnúrunni við-
vék, þá reyndist hún hafa ver-
ið í ólagi, og frú Riche hafði
einmitt verið að reyna að laga
hana og festa. Þegar kúlan
hitti hana, skall hún aftur á
bak. í fallinu vafðist snúran
utan um hálsinn á henni og
hertist að. Auk þess hafði hún
komið þannig niður, að háls-
inn brotnaði á milli annars og
þriðja hálsliðar.
Nú voru framkvæmdar nýjar
athuganir í leit að kúlunni, og
í þetta skijtið heppnaðist það.
Veggfóðrið var stórrósótt, og
gatið hafði þess vegna ekki
sézt áður. Nú var hún tekin til
rannsóknar og reyndist vera
úr byssum flugvélanna.
Morðið án morðingja var
upplýst, en Gilbert Riche beið
engu að síður dómur — fyrir
fjárdráttinn.
spákona nú undir rannsókn.
Stutt og laggott, eh nægilegt.“
ANNAÐ HVORT af vana,
eða til þess að forðast starandi
gráu augu hans, einblíndi hún
í kristalskúluna.
Hún heyrði hann segja:
„Án efa getur þú séð hvað
kom fyrir sonarson þinn fyrir
einni klukkustund.“
Hún hvíslaði: ,,Stefán!“ og
krampadrættir sáust kring um
augu hennar. sem lokuðust.
En samstundis hvarf henni all-
ur ótti. Úr því Stefán var horf-
inn, var ekkert framar. sem
gat skotið henni slcelk í bringu
né sært hana .... Ekki einu
sinni byssan með langa, svarta
hljóðdeyfinum í hendi morð-
ingjans.
Hann sagði: „Snertu ekki
símann, og það stoðar ekkert
að æpa.“
Já, það var gagnslaust. í
hinum hluta efstu hæðar húss-
ins var danssalur. sem aðeins
var notaður að kvöldlagi, ,Á
hæðinni fyrir neðan heyrðis4
dunandi vals í útvarpinu.
.UJJJíxi
L Y KIL LIN N
að framtíðinni
§tult
sakamálasaga
eftir MARK DERBY