Ný vikutíðindi - 14.04.1972, Blaðsíða 8

8
NV VIKUTÍÐIND!
*
& a- u- # & Ur bréfubunkunufn # u- *■ * u- *
Varlingaverðnr fjallvegur. — „Ég Bláfföll
rUka...”- en ekki oiíiiielögin! — Skipagildra
i
f|örunni.
— Vínnienniug og víii|»f»inl». —
Auðu k i i’ kjj ii Imkn i n.
Varhugaverður heiSa-
vegur
„Laugardaginn 3. þ. m.
klukkan 9—10, hringdi ég til
vesgaeftirlitsins, sem ég hefði
betur látið ógert. Fyrir bragð-
ið álpaðist ég í góðri trú upp
á Holtavörðuheiði, því talið
var að hún væri slarkfær fyr-
ir lítinn bíl með smáfólk. En
viti menn — við sæluhúsið
tók við þæfingur, því talsvert
hafði snjóað um nóttina, þótt
þíðviðri væri.
Ég tók því þann kostinn að
snúa við, því oft getur verið
varasamt að vera á fjallvega-
ferðalagi um þennan tíma með
börn í bíl, einkum á Holta-
vörðuheiði, því þar getur
kingt niður snjó um þetta
leyti.
Umferðarmiðstöðin gefur
engar uppplýsingar um ástand
vega — um það fékk ég skýr
svör þennan sama morgun. Og
ekki finnst mér þetta vera
nógu greinargóð svör hjá
Vegamálaskrifstofunni.
Ég er hissa á því, að ekki
skuli vera dregið yfir veginn
að morgni á svona stöðum, því
glettilega hált var, þegar hall-
aði norður af, enda þíða og
töluverður snjór. Nokkur um-
ferð var um veginn, m.a. voru
þarna á ferðinni jeppar og
fólksbílar.
Ferðamaður."
Það verður aldrei of var-
lega farið, þegar ferðast er um
fjöll og óbyggðir. Kaunar er
furðulegt, hvað fólk gerir sér
leik að því að þvælast með
börn um háveturinn að ástæð-
lausu milli Reykjavíkur og
fjarlægra sveita. Jafnvel leið-
in austur yfir fjall hefur
teppzt á stuttri stund og rútu-
farþegar lent í hrakningum,
þótt sjaldgæft sé á seinni ár-
um.
Leiðin til Bláfjalla
„Leiðin, sem liggur inn að
Bláfjöllum virðist vera býsna
góð, en að sjálfsögðu er eftir
að gera lokaátakið og fullgera
veginn. Samt furða ég mig á
því, hvað slóðin, sem gerð
hefur verið, er mjó; það er
reyndar auðkenni á vegalagn-
lingu hér. En þeir, sem stóðu
að þessari vegalagningu, eiga
þakkir skilið, því þarna opn-
ast allgott skíðaland og jafn-
framt leið í gott rjúpnaland.
Þarna er þó örðugt yfir-
ferðar sumstaðar sökum gjóta
eins og marga rekur minni til.
Og á sumum stöðum þarna er
vítt til veggja og undurfögur
náttúrufyrirbrigði víðast hvar.
Bensínleysi og frídaga-
fargan
Á leið minni þangað um
páskana spillti það heldur
skapi mínu, að mikil biðröð
myndaðist um bensínsöluna
við Geitháls, svo að hún minnti
helst á haftastefnu. Bílaöng-
þveitið var geysilegt, svo að
slysahætta var í nágrenninu.
Telja margir að olíufélögin
ættu að sýna meiri lipurð en
raun ber vitni og hafa ekki
allar bensínsölur borgarinnar
harðlæstar á föstudaginnlanga,
sér í lagi þegar fimm helgi-
dagar eru í röð.
Við hljótum reyndar að vera
ofboðslega rík þjóð, að geta
leyft okkur þessa mörgu frí-
daga, því hvergi mun það t.d.
tíðkast að vinna ekki á skír-i
dag og annan á hverjum stór-
hátíðum. Allt er harðlæst og
lokað alla bænadagana, sér er
nú hver vitleysan! — Eitthvað
mun samt gert af þessu sum-
staðar á Norðurlöndum.
Svona bensínbiðröð minnir
mann óneitanlega á skömmt-
Framh. á bls. 4.
Maðurinn sagði...
— Ef þú ert að velta
fyrir þér orsökum jarð-
skjálfta, þá stafar liaiín af
því, að Fjallkonan liefur
gleymt að taka inn skjálfta-
varnarpillurnar sínar . . .
— Ef þú værir eina
stúlkan í heiminum, þá
myndi ég ónanera . . .
— Það er auðvelt að
greina rétt frá röngu. Það
ranga er miklu skemmti-
legra.
— Skemmdu aldrei gott
viský mcð vatni. Ilugsaðu
þér allan þann fiskafjölda,
scm hefur haft samfarir í
því.
Vængjuð orð
Kynlíf án ástar er eins
og kaka keypt í búð.
Danskur málsháttur.
Ást er eins og stríð; þú
byrjar þegar þú vilt og
hættir, þegar þú getur ekki
meira.
Sænskur málsháttur.
Þegar ég eignast elsk-
huga, missi ég vin.
Anna Wickham.
Þegar karlmaður deyr,
er hjartað síðasti hluti lík-
amans, sem bærist; í kon-
unni er það tungan.
George Chapman.
Viðbrögðin prófuð
Svokallaðir sálkönnuðir
(psykiatrists) eru mjög í
tízku í Bandaríkjunum, og
hafa verið i mörg ár. Síð-
asta sagan, sem gengur um
þá, er svona:
Mjög fagurvaxin stúlka
hallaði sér á legubékk
„læknisins“, og skyldi hún
skýra frá vandamáli því,
sem hún hefði við að
stríða.
„Það er áfcngið, sem er
mín bölvun,“ sagði stúlk-
an kjökrandi. „I rauninni
er ég mjög skikkanleg
stúlka, en ef ég fæ mér einn
cða tvo sjússa, verð ég svo
ástleitin, að mig langar að
sofa hjá hvaða manni sem
er nálægt mér.“
„Já, ég skil,“ sagði sál-
könnuðurinn, hugsandi í
bragði. „Jæja, ætli það væri
ekki bezl, að við fengjum
okkur nokkra kokkteila,
svo við gætum prófað við-
hrögð yðar?“
Hvort á að gera?
Dásamleg, ljóshærð
stúlka settist í stólinn hjá
tannlækninum og virtist
hræðilega taugaóstyrk.
Hann tók til áhöld sín,
og ekki batnaði ástand
hennar, þegar henni varð
litið á borinn.
„Guð,“ sagði hún skjálf-
rödduð, „ég er svo hrædd
við tannlækna, að ég vildi
heldur fæða barn en láta
bora í tönn á mér.“
„Jæja,“ sagði tannlækn-
irínn, „þá held ég, að þér
ættuð að ákveða yður, áður
en ég stilli stólinn.“
Ókristileg spurning
Á sáluhjálparsamkomu
sértrúarflokks nokkurs
hafði prédikarinn lirifið
fundarmenn með sér upp í
luminháar liæðir trúarofsa.
Sefasjúk stúlka reis úr sæti
sínu og hrópaði:
„1 kvöld verð ég í örm-
um Sankti Péturs!“
Þá hallaði Ari, sessunaut-
ur hennar, sér að henni og
sagði:
„Hvað ætlarðu að gera
annað kvöld?“
Gestrisni
Ungur Mexíkani, Gon-
zales að nafni, var að skýra
vinum sínum frá ferðalagi
til Bandaríkjanna.
„Bandaríkjamenn eru af-
skaplega gestrisnir,“ sagði
hann. „Hvergi í heiminum
er haft eins mikið við er-
lenda gesti og þar. Ef þú
ert á gangi á götu í borg
þar og hittir mann með
fullt af peningum í vasan-
um, er hann vís til að
hneigja sig fyrir þér og
brosa til þín. Brosirðu til
hans á móti, býður hann
þér í ökutúr í kádiljálkn-
um sínum. Svo fer hann
með þig í dýrt veitingahús,
þar sem hann veitir mat og'
áfenga drykki eins og þig
lystir, og á eftir býður
hann þér upp á kampavín
í næturklúbbi. Svo að lok-
um spyr hann þig, hvort þú
viljir ekki gista hjá sér um
nóttina, og morguninn eft-
ir . . . “
„Nei, bíddu nú hægur,
Gonzales,“ segir einn af
vinum hans. „Ætlarðu að
telja okkur trú um, að
allt þetta hafi hent þig í1
New York?“
„Nei, — en það henti
systur mína!“
Skriftirnar borguðu sig
Tveir Italir höfðu verið
úti að syndga. Annar þcirra
íekk samvizkuhit og fór á
fund prestsins til að fá l’yr-
irgefningu. Hann skriftaði
fyrir prestimun syndir sín-
ar, en liann vildi ekki scgja,
lijá hverri hann liefði ver-
ið.
Presturinn þekkti sókn-
arbarn sitt og spurði, hvort
það hefði verið frú A. Svar-
ið var neikvætt. Þá spurði
presturinn, hvort það hefði
verið hjá frú B, cn fékk
einnig neikvætt svar við
])VÍ.
Þegar syndarinn hafði
skriftað, spurði vinur hans,
hvernig farið hefði.
„Bölvanlega,“ svaraði
syndarinn, „cn presturinn
bcnti mér á tvær upplagð-
ar!“
Lífsspeki
Reyndur og roskinn
maður var að veita trúlof-
uðum ungum frænda sín-
um innsýn í væntanlega
hjónabandsdaga hans.
„Og þegar þú gefur þinni
elskulegu eiginkonu gjafir,
máttu búast við, að hún
bregðist við á þrenns kon-
ar hátt.“
Nú‘>“
D1 ’ * .uuocj 4.^,
„Já, taktu nú eftir. Fyrst
í stað segir hún: — Ó, hvað
þú ert dásamlegur eigin-
maður! — Svo kemur sá
tími, að hún segir: — Það
var sannarlega kominn
tími til!“
„En þriðja tímabilið?“
„Já, þá segir hún: —
Hvað hefurðu nú á sam-
vizkunni? Ég heimta, að
þú segir mér allt eins og
það er!“
Nokkrir stuttir . . .
Leikstjórinn bölsótaðist
hneykslaður yfir kynæðis-
legu göngulagi aðalleikkon-
unnar.
„Geturðu ekki munað,
að þú átt að vera venjuleg,
ósnortin stúlka. Rifjaðu
upp, þegar þú varst 11 ára
gömul!“
— • —-
„Ilcyrðu asni,“ sagði
gamla, vitra uglan, „þú
skalt hætta að éta þessar
sardínur. Sardínur eru fisk-
ur, og fiskur er heilafóður,
og engum geðjast að
greindum asna!“
— • —
Stór fyrirtæki tíðka það,
að ráða æ yngri forstjóra
í þjónustu sína. Nýlcga
birtu blöðin frétt um for-
stjóra nokkurn, er var
flæktur í siðferðisbrotamál
— sem barnið.