Ný vikutíðindi - 21.04.1972, Blaðsíða 2

2
NY VIKUTIÐINDI
NÝ VIKUTÍÐINDI
Útgeíandi og ritstjóri:
Geir Gunnarsson.
Ritstjóm og auglýsingax
Skipholtj 46 (vesturgafl)
Simar 26833 og 11640
(prentsmiðjan) Pósth. 5094.
Prentun: Prentsm. Þjóðviljans
Setning: Félagsprentsmiðjan
Myndamót: Nýja prentmynda-
gerðin
Mennt er
máttur
Það hefur löngum þótt
mikils virði, þegar maður
er ráðinn í eitthvert starf,
að hann hafi þekkingu á
þvi eða tilskylda menntun.
í nýgerðum samningum við
verkamannafélögin var
þessi staðreynd viðurkennd
með þvi, að æfðir menn i
einhverju verki innan fé-
laga verkamanna eiga fram
vegis að fá hærra kaup en
viðvaningar.
Að visu má segja sem
svo, að allir geti mokað
skit, en það er eins með
það og annað, að ekki er
sama hvernig verkið er unn
ið.
Þvi er t.d. haldið fram,
að ekki nema fimmti hver
bóndi kunni að búa. Samt
gengur jafnt yfir alla bænd-
ur um styrki og lán frá op-
inberum sjóðum og lána-
ptofnunum. Sér hver heil-
vita maður að þetta nær
engri átt. Skussunum á
ekki að trúa fyrir fé, sem
fer i raun og veru eign
sparifj áreigenda.
Fólk í fjölmörgum stétt-
um þarf að hafa sín próf
eða/og langa reynslu, ef
það á að fá réttindi til að
stunda einhverja tiltekna
atvinnugrein. Aðrar stéttir,
svo sem eins og sjómenn
og bændur, geta tekið til
starfa sem fullgildir stéttar-
félagsmenn, án nokkurrar
þekkingar á starfi sinu.
Hér er ekki allt með
felldu. Manni virðist eklci
til of mikils mælst, þótt
þessir menn tækju einhver
námskeið eða sýndu það
svart á hvítu, að þeir kynnu
eitthvað til þeirra verka,
sem þeir taka að sér, áður
en þeir eru settir á fullt
kaup með þaulvönum starfs
félögum sínum eða — eins
og er með bændur — að
þeir séu viðurkenndir sem
hæfir til starfa á borð við
þá, sem fyrir eru í atvinnu-
stéttinni og staðið hafa sig
sem ábyrgir þjóðfélagsþegn
ar og að þeir kunni sitt
verk.
Langskólamenntun er
vissulega óþörf í mörgum
tilvikum. Aðalatriðið er að
hlaða ekki undir amlóðana,
því þeir eiga ekki skilið að
hljóta sömu ábyrgð og eins
hátt kaup og hæfir dugn-
armenn, sem skara fram
úr öðrum í þeirri starfs-
PKJÓIVARMR TVEIR
Smásaga efftir Guy de Maupassant
„Ó, kæri vinur, kvenfólk er
nú klækjótt!“
„Vegna hvers segirðu það?“
„Vegna þess, að það hefur
leikið hryllilega á mig.“
„Þig?“
„Já, mig.“
„Kona eða konur?“
„Tvær konur.“
„Tvær konur í einu?“
„Já.“
„Og hvers konar óþokka-
bragð var það?“
Ungu mennirnir tveir sátu
fyrir utan kaffihús við umferð-
argötu og dreyptu á sætu víni,
blönduðu með vatni, vökva,
sem leit út eins og blöndun af
öllum regnbogans litum. Þeir
voru á mjög svipuðum aldri,
25—30 ára. Annar var dökk-
hærður, en hinn ljóshærður og
báðir voru vel klæddir, eins
og þeir menn, sem leggja leið
grein, sem þeir lielga starfs-
áhuga sinn.
Sumir menn eru alltaf að
mennta sig, þótt það sé i
lifsins skóla, en hann er oft
gifludrýgri en langt skóla-
nám, og slíka menn á
að styrkja í hvívetna, þvi
þjóðfélagið þarfnast þeirra.
ITinir, sem fljóta áhugalaus-
ir í straumi fjöldans, verða
aldrei annað en lágt laun-
uð vinnudýr — að mak-
leikum «r., nema eiphver
annarleg markmið af hálfu
stjórnmálamannanna ráði
þvi, að undir þá sé hlaðið
á kostnað þjóðarheildarinn-
ar.
„Já, henni leiddist ákaflega.
Maður hennar kom á hverjum
sunnudegi, og hann er hrein-
sína til Kauphallarinnar og
setustofa heldri manna, menn,
sem sjást alls staðar, sem búa
alls staðar og elska alls staðar.
Sá dökkhærði hélt áfram:
„Ég sagði þér af sambandi
mínu við þessa smávöxnu
kaupmannskonuna, sem ég
hitti við baðströndina í Di-
eppe?“
„Já.“
„Jæja, kæri vinur, þú veizt
hvernig það er. Ég átti ást-
mey í París, sem ég elska inni-
lega, gamla, góða vinkonu, sem
er í rauninni orðin vani, og í
stuttu máli sagt þykir mér
mjög vænt um hana.“
„Orðinn vani?“
„Já, vani minn og hennar
einnig. Hún er gift ágætis-
manni, sem ég hef einnig mik-
ið álit á, prýðis náungi og
ágætis félagi! í sannleika sagt
er lífið mjög tengt þeirri fjöl-
skyldu.“
„Jæja?“
„Jæja! Þau gátu ekki kom-
ið því við að fara frá París,
og ég var þess vegna nokkurs
konar ekkjumaður í Dieppe.“
„Vegna hvers fórstu til Di-
eppe?“
„Til að breyta um loftslag.
Það er ekki ávallt hægt að
vera hér á götunni.“
„Og síðan?“
„Þá hitti ég þessa smávöxnu,
sem ég minntist á við þig, á
baðströndinni.“
„Kona skrifstofustjórans á
opinberu skrifstofunni?"
asti hryllingur! Ég skildi hana
prýðilega, og við hlóum og
dönsuðum saman.“
„Og allt hitt?“
„Já, en það var síðar. En
við hittumst samt sem áður,
og okkur líkaði vel hvort við
annað. Ég sagði henni, að mér
líkaði vel við hana, og hún
bað mig að endurtaka það, svo
að hún gæti skilið það betur;
og hún setti engar hömlur á
leið mína.“
„Varstu ástfanginn af
henni?“
„Já, dálítið! Hún er mjög
þokkaleg.“
„Hvað með hina?“
„Hin var í París! Jæja, þetta
var ágætt í sex vikur, og við
komum hingað sem beztu
kunningjar. Þú veizt, hvernig
það er að hætta við kvenmann,
þegar kvenmaðurinn hefur
ekki gert þér neitt.“
„Já, hvort ég veit!“
„Ég hætti við hana.“
„Hvernig ferð þú að því?“
„Ég hitti hana ekki oftar.“
„En segjum sem svo, að hún
komi til þín?“
„Ég er þá ekki heima.“
„Ef hún kemur aftur?“
„Þá segi ég, að ég sé lasinn.“
„Ef hún fer þá að hjálpa
þér?“
„Þá geri ég henni eitthvert
óþokkabragð.“
„Og ef hún ,lætur sér það
vel líka?“
„Þá skrifa ég manni hennar
nafnlaust bréf, svo að hann
geti passað hana þá daga, sem
ég býst við henni.“
„Það er mjög alvarlegt! Ég
get ekki veitt mótstöðu og veit
ekki, hvernig ég á að skilja
við þær; og þess vegna hef ég
heilt safn af ástmeyjum. Sum-
ar þeirra hitti ég ekki nema
einu sinni á ári, aðrar á 10
mánaða fresti, aðrar, þegar
þeim dettur í hug að fara út
á veitingahús til að borða.
Þær, sem ég hef skrifað nið-
ur með vissu millibili, hef ég
engar áhyggjur af, en ég er
oft í miklum erfiðleikum með
þær nýju, við að venja þær á
þessi millibil."
„Og síðan?“
„Og þá — sú litla var eins
og eldfjall fullt af ástríðum,
án þess að ég gæti nokkuð að
því gert, eins og ég hef sagt
þér! Maðurinn hennar vinnur
á skrifstofunni allan daginn,
og þess vegna fór hún að koma
til mín fyrirvararlaust; og
tvisvar sinnum mætti hún næst
um því þessum venjulegu á
tröppunum.“
„Fjárinn sjálfur!“
„Já, þess vegna lét ég þær
hafa sína ákveðnu daga, til
að forðast árekstra. Laugardag
og mánudag fyrir þá eldri,
þriðjudag, föstudag og sunnu-
dag fyrir þá nýju.“
„Vegna hvers mismunaðir
þú þeim?“
„Ó, hún er yngri.“
„Þannig hefur þú aðeins átt
tvo daga fría í viku hverri.“
„Það nægir mér.“
„Leyfðu mér að lýsa virð-
ingu minni fyrir þér, ef svo
er.“
„Jæja hugsaðu þér bara, að
það kjánalegasta og leiðinleg-
agta atvik, sem fyrir gat kom-
ið, kom einmitt fyrir mig. I
fjóra mánuði hafði allt geng-
;
V
ÞESSIR LISTAR OG
í 3 tegundum eru nú loksins
komnir aftur, og þeir sem pantað
hafa, vinsamlegast sæki þá nú
þegar. Með þessum gylltu listum
og snúnum hornum, sem gefa ó-
tal möguleika, hafið þér nú tæki-
færi til að breyta húsakynnum yð-
ar í hlýleg og vistleg húsakynni,
í stuttu máli sagt, ef komast má
þannig að orði, breytt „hreysi í
höll“.
Jafnt fyrir nýbyggingar og eldri
hús fellur þetta ótrúlega vel inn í
umhverfið.
Þetta hefur verið notað í aldarað-
ir og þá sérstaklcga í Frakklandi,
en hefur núna á undanförnum ár-
um skotið upp kollinum aftur, og
fyrir svo ótrúlega lágt verð, þökk
sé vélmenningunni, að hver og
einn getur nú veitt sér þennan
„lúxus“.
Gömul húsgögn rúmgaflar, hurðir,
skápar og hillur, að ógleymdum
veggjum verður nú sem nýtt eftir
ásetningu Rococco gull-listanna.
Þessir listar og hom fást eins og
svo margt annað aðeins hjá okk-
ur. Yður er velkomið að koma í
verzlanir okkar og kynna yður
ótæmandi möguleika, sem þessir
listar og horn veita.
HORN
(-Svo auðvelt að góður eiginmað-
ur setur það upp á einni kvöld-
stund-).
Gjafahúsið
SKÓLAVÖRÐUSTÍG 8 OG LAUGAVEGI 11 (Smiðjustígsmegin)