Ný vikutíðindi - 21.04.1972, Blaðsíða 4

NÝ VIKUTÍÐINDI
ið prýðilega. Mér fannst ég
vera algjörlega öruggur, og í
rauninni mjög hamingjusamur,
þegar skyndilega, á mánudag-
inn var, varð sprenging.
Ég var að búast við þeirri
venjulegu á venjulegum tíma,
kortér yfir eitt, og var að
reykja góðan vindil, lét mig
dreyma dagdrauma, og var
mjög ánægður með sjálfan
mig, þegar ég skyndilega tók
eftir því, að tíminn var kom-
inn fyrir nokkru. Ég varð mjög
undrandi, þvi að hún er mjög
stundvís, en ég hélt, að eitt-
hvað hefði komið fyrir og taf-
ið hana. En það leið hálf
stund, síðan heil stund, og
hálf önnur, og þá vissi ég, að
eitthvað hlaut að hafa komið
fyrir hana— slæmur höfuð-
verkur e.t.v. eða leiðinlegur
gestur. Svona bið er mjög
þreytandi, leiðinleg og tauga-
æsandL Loks ákvað ég að fara
út; og þar sem ég vissi ekkert,
hvað ég átti af mér að gera,
fór ég til hennar og hitti hana,
þar sem hún var að lesa bók.
„Jæja,“ sagði ég við hana.
Og hún svaraði hin rólegasta:
„Ástin mín, ég gat ekki kom-
ið. Ég forfaIIaðist.“
„Vegna hvers?“
„Af dálitlu öðru.“
„Hvað var það?“
„Leiðinlegur gestur.“
„Ég sá, að hún vildi ekki
segja mér hina sönnu ástæðu,
og þar sem hún var mjög ró-
leg, hugsaði ég ekki meira um
það, heldur vonaðist til að
geta bætt mér upp þennan
tíma með hinni eftir næsta
dag.
Á þriðjudaginn var ég mjög
spentur og ástsjúkur, er ég
beið eftir hinni smávöxnu konu
skrifstofustjórans, og ég var
mjög undrandi, þegar ég sá,
að hún kom ekki fyrir þann
venjulega tíma. Ég leit á
klukkuna annað hvert augna-
blik og horfði óþolinmóður á
vísana, en stundarfjórðungur
leið, síðan hálftími, síðan varð
klukkan tvö. Ég gat ekki set-
ið kyrr lengur og gekk fram
og til baka um gólfið og þrýsti
andlitinu að glugganum og
eyrunum að dyrunum, til að
hlusta, hvort hún væri ekki
að koma eftir stiganum. Klukk
an varð hálf-þrjú og síðan
þrjú.
Ég greip hattinn minn og
flýtti mér til heimilis hennar.
Hún var að lesa bók, minn
kæri vinur!
„Jæja,“ sagði ég undrandi.
Og hún svaraði eins rólega
og venjulega:
„Ég forfallaðist og gat ekki
komið.“
„Af hverju?“
„Það kom til mín leiðinleg-
ur gestur.“
Að sjálfsögðu datt mér í
þegar í stað í hug, að þær
vissu báðar um allt; en hún
virtist vera svo róleg og kyrr-
lát, að ég lét af grun mínum,
og hélt að þetta væri einhver
einkennileg tilviljun, því að
ég gat ekki trúað slíkri tvö-
feldni á hana. Ég dvaldist þess
vegna hjá henni í hálfa klukku
stund og ræddi vingjarnlega
við hana, en við vorum alltaf
trufluð annað slagið, þegar
litla telpan hennar kom inn og
gekk út úr herberginu; þess
vegna fór ég í burtu mjög
vonsvikinn. Hugsaðu þér svo
bara daginn eftir.“
„Kom það sama fyrir?“
„Já, og einnig þann næsta.
Og þessu hélt áfram í þrjár
vikur, án nokkurra útskýringa,
án þess að nokkuð gæti út-
skýrt svona einkennilega fram
komu gagnvart mér, en þó
grunaði mig samt sem áður
leyndarmálið."
„Vissu þær allt?“
„Ég skyldi aldeilis halda
það. En hvernig? Það leið lang-
ur tími og miklar þjáningar
áður en ég komst að því.“
„Hvernig fórst þú að því
að lokum?“
„Það sýndu bréf þeirra, því
að á sama degi sögðu þær
mér báðar upp með sömu skil-
yrðum.“
„Nú?“
„Það skeði þannig: þú veizt,
að konur hafa alltaf heilmikið
af prjónum hingað og þangað
á sér. Ég þekki hárnálar, ég
treysti þeim ekki og passa
þær; en hinir prjónarnir eru
miklu lævísari, þessir fjárans
litlu svörtu hausar, sem okk-
ur finnst allir vera eins, asn-
ar sem við erum, en sem þær
geta séð mun á, alveg eins og
við getum þekkt hest frá
hundi.
Jæja, það lítur út fyrir, að
dag nokkurn hafi kona skrif-
stofustjórans skilið eftir eina
af þessum sýningargripum,
nældan í pappírssnepil, rétt
við spegilinn minn. Sú venju-
lega hafði þegar í stað séð
þennan svarta depil, engu
stærri en lús, hafði tekið hann
úr, án þess að segja orð, en
skilið eftir einn af sínum eig-
in, og sett hann á sama stað.
Næsta dag ætlaði kona skrif-
stofustjórans að taka aftur
eign sína og sá þá þegar í
stað, að skipt hafði verið um
prjón. Grunsemdir hennar
vöknuðu, og hún setti tvo í
bréfið og lét þá vera í kros$.
Sú venjulega svaraði þessu
með skeyti með þremur svört-
um hausum, hvern fyrir ofan
ahnan; og 'stráx ’ óg' þ'és’si a&-
ferð komst á strik, héldu þær
áfram að hafa samband hvor
við aðra, án þess að segja
orð, aðeins njósna hver um
aðra. Þá virðist sú venjulega,
sem var frekari, hafa vafið ör-
litlum pappírsbút um odd
prjónsins og skrifað á hann:
„C.D. Poste Restante Boule-
vard Malherbes.“
Síðan skrifuðust þær á, þú
skilur, að það var það eina,
sem fór á milli. Þær fóru af
stað af mikilli varfærni, með
þúsund klækjum, með allri
sinni smekkvísi, sem nauðsyn-
leg er í slíkum tilfellum, en
hin venjulega tók af skarið og
ákvað að hitta hina. Mér er
ókunnugt um, hvað þær sögðu
hvor við aðra. Allt, sem ég
veit, er að ég þurfti að borga
brúsann. Þetta er nú allt og
sumt!“
„Er þetta allt?“
„Já.“
„Og hittast þær nú ekki
meir?“
„Ég bið forláts, kæri vinur,
ég sé þær sem vini, því að við
höfum ekki rifizt á nokkurn
hátt.“
„Og hafa þær sézt aftur?“
„Já, kæri vinur, þær eru
nú beztu vinkonur.“
„Og hefur þetta ekki gefið
þér hugmynd?"
„Nei, hvers konar hug-
mynd?“
„Apakötturinn þinn, að sjálf-
sögðu þá hugmynd, að láta
þær skila aftur prjónunm á
þann stað, sem þær fundu þá.“
nMIVWVVVIíVVVVWVWUVmWWWWtfUWMMÍVWJWVUWlWUVWWUVVWJVWWUVVWi
Náttúra — Trúbrot — Svanfríður
— Háskólinn — Óhappatala — Brytjað.
Einhver ósköp virðast vera á seyði
í poppheiminum um þessar mundir.
Hljómsveitin Náttúra leikur um helg-
ar í Tjarnarbúð við mikinn fögnuð
aðdáenda sinna og tjá sérfræðingai
oss að gítaristinn, sem Björgvin heit-
ir, sé með beztu hljóðfæraleikurum,
sem finnast.
1 Tjarnarbúð er mikið um dýrðir á
sunnudagskvöldum — mannskapur-
inn dansar gjarnan ber að ofan (bet-
ur má ef duga skal), en dyraverðir
eru með yglibrún yfir hátterni unga
fólksins, sem þykir haga sér full-
frjálslega.
En sem sagt: Öll líkindi eru til
þess, að Náttúra sé að verða vinsæl-
asta poppgrúppan í bænum.
trommari og berji bumburnar af
miklum móði.
En allir eru á einu máli um það,
að Svanfríður þessi framleiddi meiri
hávaða en allir hinir til samans —
og er það vell __
Og svo haldið sé áfram að ræða
popptónlistarmál landsmanna, þá sak-
ar ekki að geta þess, að furðu hljótt
hefúr verið um þá hljómsveit, sem
mestum vinsældum hefur átt að fagno
hérlendis um áraraðir, en það er að
sjálfsögðu Trúbrot.
Sannleikurinn er sa, að Trúbrot
hefur að undanförnu verið að undir-
búa „longplaying“-plötu, og eru þeir
sveinar nú erlendis að taka hana upp.
Orðrómur liefur verið á kreiki um
að einhver óánægja sé innan þeirrar
hljómsveitar, en sérfræðingar tjá oss
að allt slíkt sé úr lausu lofti gripið.
Hitt er svo annað mál, að margir
telja að þeir í Trúbrot hafi verið
bijsna grunnhyggnir að kippa ekki
Shady Owens inn i grúppuna, þegar
hún kom frá Ameríku, en enginn ef-
ast um að hún sé lang-bezta söng-
konan, sem nú lætur Ijósið sitt skína
á öldum popptónlistarinnar.
1 Háskóla Islands virðist vera mikil
óánægja með kennslufyrirkomulag og
tilhögun yfirleitt. Ekki er það sízt í
læknadeild, sem óánægjan hefur
magnast, en stúdentar telja margir
að það sé ósvinna að vera endalaust
að krefjast þess að handbækur séu
lærðar utanað.
Þá telja ungir lælcnar, að allt of
mikil áherzla sé lögð á kennsluna í
líffræðilegum orsökum sjúkdóma, en
að í kennslunni hafi félagslegar og
tilfinningalegar orsakir ekki fengið að
komast að.
Þeir, sem harðast hafa gagirrýrít
Háskóla lslands, halda því raunar
fram, að þessi stofnun sé eins og stór
gagnfræðaskóli, sem virðist hafa það
eitt að markmiði að útskrifa embætt-
ismenn. Víst er það, að vísindi eru i
Háskóla lslands fáránlega lítið stund-
uð, og ætti rektor og Háskólaráð
sannarlega að liggja undir harðari
gagnrýni en nú er.
Hr poppheiminum er það enn að
frétta, að stofnuð hefur verið hljóm-
sveit, sem Svanfríður heitir, og leikur
liún fyrir mannskap, sem stundai
Tónabæ.
Virðist Svanfríður þessi vera að
verða vinsæl mjög, en Pétur Krist-
jánsson, sá sem var með Náltúru áð-
ur, er þar aðalkrafturinn.
Þá tjáir sérfræðingur vor oss, að
Sigurður nokkur Karlsson sé þar
Það má víst teljast merkilegt að Is-
lendingar skuli vera í þrettánda sæti
með meðaltekjur samkvæmt skýrzl-
um OECD, eða Efnahags- og fram-
faraslofnunarinnar.
Hitt er svo annað mál, að það væri
ekki ónýtt að fá að vita, hve lengi
Bandaríkjamenn eru að vinna fyrir
einum dollara, og svo það, lwað það
tekur mörlandann langan tíma. En
sem sagt — við erum í happatölu-
sætinu.
Og svo er það orðalag aldarinnar i
Alþýðublaðinu á dögunum
„Brytjað hefur verið upp á ný-
mæli."
ASSA.